ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

"หึๆๆตื่นแล้วเหรอพี่ชาย"ยูมะพูดพร้อมกับมองร่างของริวจิที่กำลังลืมตาขึ้นอย่างช้าๆด้วยท่าทางที่น่ากลัวและไม่เหมือนเดิม 

"เธอไม่ใช่น้องฉัน คืนยูมะมาเดี่ยวนี้นะ"ริวจิพูดด้วยท่าทางโกรธเคือง

"เห....?ฉันก็ยูมะน้องสาวคุณไงไม่ใช่เหรอ"ยูมะพูดแล้วยิ้มออกมา

"ไม่ใช่ ยูมะไม่มีทางทำแบบนี้กับฉันแน่"ริวจิพูดพร้อมกับพยายามขยับตัว

"ทำไมถึงขยับไม่ได้ล่ะ"ริวจิพูดด้วยท่าทางที่เจ็บปวดและสงสัย

"ก่อนจะพูดอะไรดูรอบๆตัวเองก่อนดีมั้ย"ยูมะถามพร้อมกับทำสีหน้าที่น่ากลัว  

แล้วริวจิก็มองไปรอบๆตัวเองก็พบว่า....นี้วมือ ข้อนิ้ว และแขนของตนเองถูกตอกติดกับพื้นด้วยตะปู นั้นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้

"นี่..แก..."ริวจิพูดด้วยท่าทางหวาดกลัว

"เห...ท่าทางแบบนั้นน่ะกลัวเป็นด้วยหรือไง"ยูมะตามแล้วยิ้มออกมา

"ทำไม ทั้งที่ ฉันเป็นถึงสุดยอดนักเรียกนักฆ่าเชียวนะ ทะ...ทำไมกันล่ะ"ริวจิพูดออกมาอีกครั้ง

"ใช่นายน่ะเป็นนักเรียนนักฆ่า แต่ฉันนน่ะเป็นปีศาจเชียวนะ แล้วยูมะเองก็เป็นน้องสาวของฉันเหมือนกันนะ คงให้นายฆ่าไม่ได้หรอก"ยูมะพูดด้วยท่าทางเย็นชา

"แล้วอีกอย่างนะ ฉันสัญญากับยูมะไวแล้วว่า ฉันจะปกป้องเขาเอง ถ้าใครคิดจะฆ่ายูมะละก็..จะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด จะ...ฆ่า...ให้...หมด"ยูมะพูดแล้วมองร่างของริวจิด้วยนัยนาที่ว่างเปล่า แล้วใช่ตะปูจ่อไปที่หัวของริวจิ

"เพราะงั้น...นายน่ะ...ตายๆไปสะเถอะ"ยูมะพูดแล้วตอกตะปูเข้าไปที่หัวของริวจิ ทำให้หัวและกะโหลกของริวจิแตกเป็นเสี่ยงๆจนเห็นสมองค่อยๆไหลออกมา จากนั้นยูมะก็ลากเตียงมาปิดศพของริวจิไว้ แล้วเดนออกไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ยูมะสักวันเธอจะเข้าใจ ฉันจะไม่ขอให้ความทรงจำของเธอกลับมาหรอกนะ เพราะงั้น มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ ยูมะ...."