ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

"พอได้แล้ว ขอร้องล่ะ พอสักที พอได้แล้ว"นี่คือเสียงของยูมะที่กำลังห้ามใครสักคนอยู่ ซึ่งคนๆนั้นคือตัวเธอเอง!?

"พอได้แล้วล่ะ ขอร้องพอ....ได้....แล้ว" 

"ยูมะ ยูมะ ตื่นๆ ยูมะ!" เสียงเรียกนี้เป็นเสียงของเรย์เซย์ ซึ่งมันก็ได้ผล ยูมะตื่นจากฝันแล้วก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที

"เป็นอะไรเหรอยูมะ"เรย์เซย์ถามด้วยความเป็นห่วง

"ฝันร้ายน่ะ"ยูมะตอบพร้อมกับนั้งกอดขาตัวเอง

"มันน่ากลัวมากเลย ฉันเห็นตัวเองกำลังฆ่าคนด้วยล่ะ มันไม่จริงใช่ไหมเรย์เซย์ ตอบฉันมาสิ"ยูมะถามพร้อมกับหันไปหาเรย์เซย์ ทั้งๆทีนำ้ตายังนองเต็มหน้า

"ไม่เป็นไรหรอก มันแค่ฝัน อย่ากลัวไปเลยนะ"เรย์เซย์กอดยูมะไว้ในแขนของตนเอง

"ยูมะตื่นหรือยัง ยูมะ"ยูมะได้ยินเสียงของเมย์เรียกอยู่หน้าห้องของตนเอง

"ค่า ตื่นแล้วค่ะ"ยูมะต้องพรางรีบวิ่งไปเปิดปะตูให้

"ขอบคุณจ้ะ ยูมะ"

"แล้วคุณริวจิล่ะคะ ปกติเห็นมาด้วยกันนิ"ยูมะตอบพร้อมกับมองหาริวจิ

"ไม่รู้สิ ฉันไปเคาะห้องหมอนั้นก่อนเธอสะอีก แต่ก็เห็นเงียบไป ก็เลยมาปลุกเธอก่อนไง"เมย์พูดแล้วยิ้มให้ยูมะ ก่อนที่ทุกคนจะพากันเดินไปที่ห้องริวจิ เพื่อปลุกเขา  (ปล.ทุกคนเดินมาพร้อมกับเมย์ตั้งนานแล้วแต่ไม่มีบท)

"ริวจิตื่นยัง"เมย์พูดพรางบิดลูกบิดปะตู 

"อ้าวไม่ได้ล็อกนิ งั้นขอเข้าไปล่ะนะ" เมย์พูดพร้อมกับพาทุกคนเดินเข้าไปในห้องของริวจิ

"แปลกจัง ไม่อยู่งั้นเหรอ?"เรย์พูดพร้อมกับเอียงคอด้วยความงง

"เป็นไปไม่ได้นะ ปกติริวจิจะไปกับพวกเราตลอดเลยนิ"เอโกะพูดขึ้น

"นี่ๆทุกคนมีอะไรอยู่ใต้เตียงก็ไม่รู้ ลองเอาออกมาดูดีไหม"เอเนะพูดขึ้นทั้งๆที่ยังก้มตัวเพื่อมองดูสิ่งที่ซ้อนอยู่ใต้เตียง  แล้วทุกคนก็ช่วยกันลากเตียงออกมา พอทุกคนเห็นสิ่งที่ซ้อนอยู่ใต้เตียง ทุกคนก็ตกใจเป็นอันมาก เพราะ สิ่งที่ทุกคนเห็นคือ.....

"ไม่จริง คุณริวจิ"เอโกะพูดก่อนเอามือปิดปากตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา

"ทุกคนดูสิ ที่มือมีตะปูตอกอยู่ด้วย"อากาเนะพูดพร้อมกับชี้ไปที่มือของริวจิ

"ใครกันที่ใช่อาวุธแบบนี้น่ะ"เอนะพูดด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

"(ค้อน...ตะปูหรือว่าความฝันนั้นจะ...?)"ยูมะคิดในใจก่อนจะวิ่งออกจากห้องของริวจิแล้วกลับไปที่ห้องของตนเอง

"ยูมะเป็นอะไรไปทำไปจู่ถึงวิ่งออกมาแบบนั้นล่ะ"เมย์ยืนถามยูมะอยู่หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง

"หนวกหู ไปให้พ้น!"ยูมะตะโตนตอบทุกคนที่อยู่หน้าห้องไป

"ช่วยไม่ได้นะ ถ้าเธออยากคุยกับพวกเราเมื่อไหร่ค่อยมานะ พวกเราไปเถอะ"

"นี่ ฉันเป็นคนฆ่าคุณริวจิ งั้นเหรอ"ยูมะพูดพร้อมกับร้องไห้

"ยูมะฉันนมีเรื่องนึงที่ฉันไม่ได้บอกเธอ"เรย์เซย์พูดพร้อมกับปรากดตัวต่อหน้ายูมะ

"จริงๆแล้วเธอไม่ได้ฆ่าริวจิหรอก"เรย์เซย์พูดขึ้น

"จริงๆแล้วฉันเป็นคนสิงร่างเธอแล้วไปฆ่าเขาเองล่ะ"

"เรย์เซย์ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นล่ะ"ยูมะพูดด้วยความโกรธและความเศร้าปนกันอยู่ในหัว

"ก็เพราะหมอนั้น มันกำลังจะฆ่าเธอไงล่ะ"เรย์เซย์ขึ้นเสียงใส่ยูมะ แล้วเข้าไปกอดยูมะเอาไว้

"ฉันน่ะไม่สนหรอกนะว่าเธอจะโกรธหรือเกียจฉันไหม แค่ได้ปกป้องและฆ่าคนที่มันคิดจะฆ่าเธอก็พอใจแล้ว ฉันน่ะ...ฉันน่ะ จะไม่ยอมเสียเธออีกเป็นครั้งที่สองแน่ ไม่ยอมเด็ดขาดเลย"เรย์เซย์พูดแล้วกอดยูมะแน่นกว่าเดิม

"ยูมะเปิดปะตูทีสิ"เสียงที่ไม่คุ้นเคยกำลังเรียกยูมะอยู่หน้าห้อง

"หยุดก่อน ฉันสัมผัสได้ นั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่นอน"เรย์เซย?พูดพร้อมกับใช้มือกันไม่ไห้ยูมะไปเปิดปะตู

"ยูมะ ไปอยู่ในตู้นั้นก่อนนะ ห้ามออกมาจนกว่าฉันจะบอกให้เธอออกมานะ"เรย์เซย์พูดพร้อมกับบีบไหล่ยูมะ

"ทำไมเหรอ เรย์เซย์เกิดอะไรขึ้นเหรอ" ยูมะถามเรย์เซย์ เรย์เซย์ไม่ตอบอะไร แต่กลับใช้ปีกของเธอผลักยูมะเข้าไปในตู้

"เรย์เซย์ๆ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเปิดไม่ได้อะ เรย์เซย์ๆ!"ยูมะเรียกพร้อมกับเคาะตู้

"ขอโทษนะ ยูมะ"

ปัง!เสียงดังขึ้นพร้อมกับปะตูห้องยูมะที่ถูกพัง แล้วก็เป็นไปตามคาด คนที่อยู่หลังปะตู คือ...โลกิและคุโรกาเนะ

"เห...?ดูเหมือนว่านังนี่จะเอายูมะไปซ้อนสะแล้ว เอาไงต่อดีพี่ชาย~~"โลกิพูดแล้วแสยะยิ้ม

"นี่เธอน่ะ ส่งเด็กคนนั้นมาสะ"คุโรกาเนะพูดแล้วแสยะยิ้มออกมาเช่นกัน

"ไม่!ฉันจะไม่ยกยูมะให้ใครทั้งนั้น"เรย์เซย์พูดขึ้น พร้อมกับถือมีดวิ่งเข้าไปหาสองคนนั้น

"น่ารำคาญจังน้า~~"โลกิพูดขึ้นพร้อมกับปัดมีดของเรย์เซย์ทิ้งแล้วใช้พลังเหวี่ยงร่างเรย์เซย์ติดกำแพง

"นี่ๆ นังนั้นอาจจะซ้อนเด็กคนนั้นไว้ในตู้นี้ก็ได้"โลกิพูดขึ้นพร้อมกับเขย่าตู้นั้นทำให้ร่างของยูมะออกมาจากตู้

"อะ..อะไรกันเนี่ย"ยูมะพูดขึ้นแล้วมองไปรอบๆ เหมือนจะพอเดาเหตุการได้จากเสียงที่ได้ยิน

"เรเซย์เป็นอะไรไหม"ยูมะพูดพร้อมกับจะวิ่งไปหาเรเซย์ที่ยังคงสลบอยู่ แต่ถูกคุโรกาเนะดึงแขนไว้

"ไม่ได้หรอกนะ ตอนนี้เธอจำเป็นสำหรับการทดลองของพวกเราน่ะ ฉันน่ะเห็นทุกอย่างแล้วล่ะทั้งตอนที่เธอฆ่าริวจิ ทั้งตอนที่เธอคุยกับเรเซย์"โลกิเริ่มอธิบาย

"เพราะงั้นเธอถึงต้องไปกับพวกเราไง"คุโรกาเนะพูดเสริม

"ทำไมกั....โอ้ย!"ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเธอก็ถูกคุโรกาเนะตีที่หลังคอทำให้สลบไป แล้วคุโรกาเนะกูแบกร่างเธอเอาไว้บนไหล่

"โทษทีนะ ฉันยังไม่พร้อมจะอธิบายให้เธอฟังหรอก ช่วยหลับไปก่อนนะ"คุโรกาเนะพูดขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มแล้วสองคนนั้นก็เดินออจากห้องไป

"ขอร้องล่ะ อย่าเอายูมะไป...ขอร้องล่ะ"เรเซย์พูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆประคองร่างตนเองลุกขึ้นมา

"ฉันคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ คงมีอยู่วิธีเดียวที่จะช่วยยูมะได้ ....ต้องไปให้พวกนั้นช่วย"เรเซย์พูดพร้อมกับค่อยๆเดินออกจากห้องไปด้วยความลำบาก