ใต้เงาแห่งปีกสีดำ

             บทที่ 4
             ปีศาจเฒ่าผู้เฝ้าปราสาท
                โรสพยายามเพ่งตามองเจ้าของเสียงแหบพร่า ทว่าแสงจากตะเกียงที่คนผู้นั้นถืออยู่ไม่ช่วยให้มองเห็นอะไรได้มากนัก แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วคาดว่าจะเป็นหญิงชราอายุมากพอควร
                หญิงสาวเลื่อนมือไปกุมด้ามอาวุธคู่กาย พร้อมจะชักมันออกมาได้ทุกขณะหากถึงคราวคับขัน แม้นางจะเป็นเพียงหญิงชราก็คงประมาทไม่ได้นัก เคหะสถานแห่งนี้เป็นที่อยู่ของปีศาจเหยี่ยวดำ นางก็ไม่น่าจะเป็นอะไรที่นอกเหนือไปจากนั้น
                โดยเฉพาะเมื่อได้ยินประโยคที่กล่าวว่าตัวเธอ “น่ากิน” ก็ยิ่งไม่น่าไว้วางใจเข้าไปใหญ่
                เสียงหัวเราะแหบยานน่าเกลียดดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเจ้าของเสียงก้าวเท้าเข้ามาใกล้ แสงจันทร์สาดส่องผ่านบานกระจกเข้ามากระทบร่างหญิงชรา เผยรูปลักษณ์ของนางให้ประจักษ์ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น นางมีใบหน้าเรียวยาว ผิวหนังเหี่ยวย่นตกกระ จมูกแหลมงองุ้มราวกับแม่มดในนิทานภาพที่เคยอ่าน ดวงตาปูดโปนน่าเกลียดสีเทาเช่นเดียวกับเส้นผมกำลังจ้องโรสเขม็งพลางยิ้มแสยะอวดฟันขาว
                ปีศาจยายแก่!!
                นั่นล่ะ! ความคิดแรกของโรส
                “แม่สาวน้อย เก่งมากที่หาทางเข้ามาในปราสาทแห่งนี้ได้ เจ้าผ่านเหล่าต้นไม้ที่น่ารักของข้ามาได้อย่างไรกัน” หญิงชราพูดพลางขยับเกร็งนิ้วจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น “แต่รู้ไหม เจ้ากำลังบุกรุกบ้านของใครอยู่”
                อสูรร้ายหัวเราะร่วนระคายหู ปีกสีดำงอกออกมาจากกลางหลัง กรงเล็บแหลมยืดยาวออกมาจากนิ้วมือทั้งสิบ นางยิ้มแสยะแล้วพุ่งเข้าจู่โจมโรสอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรอจังหวะให้นางปีศาจเข้ามาใกล้ก่อนจะพลิ้วตัวหลบแล้วตวัดดาบหมายฟันไปที่สีข้างนางปีศาจ
                แต่อสูรเฒ่าไหวตัวทัน นางหันกลับมาใช้กรงเล็บรับคมดาบเอาไว้และใช้อีกข้างทะลวงเข้าใส่หญิงสาว โรสจำต้องปล่อยมือจากอาวุธคู่กายซึ่งถูกกรงเล็บจิกไว้จนสะบัดไม่หลุดเพื่อหลบหลีกการโจมตี
                นางปีศาจเหวี่ยงดาบของโรสทิ้งไป หญิงสาวจึงต้องชักดาบสั้นอีกเล่มออกมาใช้แทนซึ่งไม่สะดวกนัก เธอจึงคอยหลบหลีกการโจมตีไปเรื่อย ๆ พร้อมจ้องหาโอกาสไปเก็บอาวุธของตนคืนมา
                แม้ว่านางปีศาจจะพยายามจู่โจมโรสหลายครั้ง แต่ด้วยความคล่องแคล่วที่หญิงสาวมีมากกว่า ทำให้หลบหลีกได้อย่างไม่ยากเย็นสักเท่าใด กรงเล็บเหยี่ยวชราจึงจู่โจมพลาดเป้าหมายไปโดนสิ่งของต่าง ๆ ภายในห้องนั้นพังเสียหายไปเป็นแถบ
                “หนอย! ไวเป็นลิงเชียวนะ” นางปีศาจเฒ่าว่าพลางหยุดพักหายใจด้วยอาการเหนื่อยหอบ สังขารของนางไม่อาจทำให้เล่นไล่จับกับเด็กสาวได้นานนัก
                ระหว่างนั้นเอง นัยน์ตาสีเทาซึ่งกำลังกวาดมองไปทั่วห้องพลันเบิกกว้างขึ้นอย่างตระหนกก่อนจะร้องโวยวายออกมา
                “ตายแล้ว! นางเด็กน้อย เจ้าทำให้ข้าวของในปราสาทของข้าพังเสียหาย”
                โรสอาศัยจังหวะที่นางปีศาจพักหอบหายใจวิ่งไปเก็บอาวุธคู่กายกลับมา เธอหลบอยู่มุมมืดหลังเสาใหญ่ต้นหนึ่ง เมื่อได้ยินคำกล่าวหาก็เบะปากพลางบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ
                “เจ้าทำของเจ้าเองไม่ใช่หรือไง ยายแก่ปีศาจ”
                ทว่าอสูรเฒ่าหูไวกว่าที่คิด
                “อยู่นั่นเอง! ยายเด็กปากดี”
                โรสยังพูดได้ไม่ทันขาดคำ นางปีศาจเฒ่าก็หันขวับมาทางเสาที่เธอแอบซ่อนอยู่ นางตั้งท่าเตรียมพุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง
                ทว่าเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของใครบางคนซึ่งกำลังใกล้เข้ามากลับทำให้นางชะงักลงทันควัน
                “ยายหนู เจ้าทำให้นายท่านของข้าตื่น...อ้าว! หนีไปจนได้ ไวเหมือนลิงจริง ๆ ด้วย” นางปีศาจบ่นเมื่อหันกลับไปมองทางเด็กสาวชาวมนุษย์ก็พบว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว
                “เกิดอะไรขึ้น ราเซีย” เสียงทุ้มแฝงแววขุ่นข้องจากเจ้าของฝีเท้าเมื่อครู่เอ่ยถามนางปีศาจ หลังจากพบว่าสภาพห้องโถงของปราสาทซึ่งควรจะสะอาดเรียบร้อยดีไม่เหลือเค้าเดิมอีกแล้ว
                “แค่มีหนูเล็ก ๆ ตัวหนึ่งหลงเข้ามาเท่านั้นเองค่ะ ท่านซาการ์ท” ราเซียยิ้มตอบ
                จะให้บอกได้อย่างไรล่ะ ว่าทั้งหมดนั่นจริง ๆ แล้วเป็นฝีมือของนางเอง
                นัยน์ตาสีอำพันหรี่ลงมองราเซียอย่างรู้ทัน แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจสภาพห้องซึ่งพังยับเยินด้วยฝีมือของราเซียไปมากกว่า ”หนู” ตัวที่ว่า
                น้อยนักที่จะมีสิ่งมีชีวิตใดหลุดรอดเข้ามาถึงปราสาทหลังจากพวกเขาปลูกพืชกินเนื้อเอาไว้รอบเขาลูกนี้ตั้งแต่ห้าปีก่อน
                “จงรีบไปจัดการมันซะ หวังว่าหลังจากนี้ข้าคงจะไม่ได้เห็นอะไรไปอยู่ในที่ไม่สมควรอยู่หรอกนะ” ซาการ์ทกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบทว่าเฉียบขาดก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป
                “ข้าจะรีบจัดการมันให้เร็วที่สุดแน่นอนค่ะ” ราเซียรับคำ
                นางปีศาจเฒ่ารับใช้ใกล้ชิดซาการ์ทมานาน จึงรับรู้ได้ว่าในน้ำเสียงที่เรียบเฉยนั้นมันแฝงอารมณ์กรุ่นโกรธต่อผู้บุกรุกปราสาทของพวกเขาอยู่ไม่น้อย
                นางปีศาจพยายามคิดเช่นนั่น เพื่อเข้าข้างตัวเองว่าการที่นางทำลายข้าวของจนพังพินาศไม่ได้เป็นอีกสาเหตุหนึ่งซึ่งทำให้ปีศาจหนุ่มเกิดอารมณ์
                */*/*/*/*
 
                “เฮอะ! จะอยู่ต่อให้โง่หรือไง แค่นางปีศาจเฒ่านั่นก็เต็มกลืนแล้ว ขืนมีมาอีกข้าตายแน่ ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นอาหารให้ต้นไม้หรือเหยี่ยวหรอกนะ” โรสบ่นอุบอิบหลังจากหนีมายืนหอบอยู่บนทางเดินห่างจากห้องโถงเมื่อครู่ไม่ไกลนัก
                ‘ว่าแต่...นี่มันเงียบเกินไป ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ เสียงอึกทึกนั่นมันน่าจะเรียกความสนใจให้ฝูงปีศาจออกมาดูได้สบาย ถึงเราจะไม่อยากเจอก็เถอะ แต่มันแปลกจริง ๆ ’
                โรสเดินไปตามทางที่มืดสลัว แม้จะหวาดหวั่นอยู่บ้างก็ไม่คิดจะจากไปมือเปล่า เธอเดาว่าสถานที่แห่งนี้คงไม่มีปีศาจอาศัยอยู่มากเท่าไร เอาไว้เกิดเรื่องจวนตัวค่อยคิดหนีก็ยังไม่สาย... กระมัง
                หญิงสาวชะงักเท้าและหยุดความคิดทั้งปวงลงเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังแว่วมา ครั้นเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจก็พบว่าเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวานของสตรีซึ่งกำลังขับขานบทเพลงอันไพเราะ ท่วงทำนองของเพลงนั้นช่างคุ้นหูชวนให้คำนึงถึงใครบางคน
                โรสเดินตามเสียงนั้นไปจนพบประตูบานหนึ่งซึ่งมีแสงสลัวลอดผ่านใต้ช่องประตูออกมา เธอไม่รอช้า เดินเข้าไปแนบหูที่ประตูบานนั้น เสียงเพลงดังมาจากห้องนี้นี่เอง
                โรสจับลูกบิด คิดจะเปิดประตูเข้าไป ทว่ากลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าดังมาจากด้านหลัง
                “อยู่ที่นี่เองหรือ ยายหนูน้อย”
                นางปีศาจเฒ่าร้องพร้อมกับทะลวงกรงเล็บแหลมเข้ามา ทว่ามันกลับปะทะเข้ากับประตูไม้หนาจนกลายเป็นรูโหว่แทนที่จะเป็นศีรษะของหญิงสาวซึ่งเบี่ยงหลบไปได้ทัน
                “ตายแล้ว! เจ้าทำให้ประตูบานนี้พังจนได้ ท่านซาการ์ทต้องโกรธมากแน่ ๆ ”
                เมื่อประตูบานสวยถูกทำลายจนกลายเป็นเศษไม้กองกระจายไปตามพื้น นางปีศาจก็ร้องโวยวายจนโรสนึกอยากจะตะโกนตอบไปว่า ‘ใครกันแน่ที่เป็นจอมทำลาย’ แต่เมื่อสายตาสบเข้ากับสตรีคนหนึ่งซึ่งผุดลุกไปยืนอยู่ริมระเบียงด้วยความตกใจ เธอก็กลืนถ้อยต่อว่ากลับลงคอทันที
                “ท่านเลอา!”
                แม้ว่านางจะดูผอมบางและสูงวัยขึ้นกว่าเมื่อแปดปีก่อน โรสก็ยังจดจำผู้ที่มีความสำคัญต่อตนได้ เธอถลาเข้าไปหาเจ้าหญิงแล้วคุกเข่าจับมือนางมาซุกไซ้อย่างไม่คิดจะสนใจปีศาจเฒ่าซึ่งยืนมองอยู่ด้วยสายตางงงัน
                เลอาประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วพิจารณาใบหน้าอีกฝ่ายชัด ๆ
                “เจ้าคือ...โรส!“ นางอุทานพลางยิ้มอย่างยินดี “โตขึ้นเป็นหญิงสาวที่งดงามจนจำเกือบไม่ได้”
                “ท่านเลอา ข้าตามหาท่านมาตลอด ได้โปรดกลับไปกับข้านะคะ”
                “ข้าคงปล่อยให้เจ้าทำแบบนั้นไม่ได้หรอกยายหนู” ราเซียพูดพลางขยับกรงเล็บไปมา “บอกแล้วใช่ไหมว่าคนที่ล่วงล้ำเข้ามาที่นี่โดยไม่ได้รับอนุญาตต้องตาย!”
                “ช้าก่อน! ราเซีย นางไม่ใช่คนร้าย นางคือโรส จำได้ไหม เด็กคนนั้นอย่างไรล่ะ”
                เลอารีบเอ่ยห้ามก่อนจะเกิดการต่อสู้ขึ้นอีกครั้ง นางปีศาจเฒ่าจึงหยุดพิจารณาใบหน้าของหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะทำท่าว่านึกออก
                “อ้อ! ที่แท้เจ้าคือยายหนูผมแดงขี้แงคนนั้นเองหรอกหรือ มิน่า ถึงว่าหน้าคุ้น ๆ “
                ‘นี่ขนาดคิดว่าหน้าข้าคุ้น ยังเกือบมีรูโหว่ที่หัวไปหลายรอบเชียวนะ’ โรสเผยอปากค้างมองหน้านางปีศาจนิ่ง
                ‘แต่จำไม่เห็นได้ว่าเคยไปรู้จักกับนางอสูรนี่ตอนไหน’
                นางปีศาจยังคงแสยะยิ้มและจ้องโรสด้วยแววตาข่มขู่เช่นเดิม
                “ถึงเจ้าจะเป็นเด็กคนนั้นจริง แต่หากคิดจะพานางไปข้าก็คงปล่อยเจ้าเอาไว้ไม่ได้ เพราะข้ามีหน้าที่ดูแลนางและปราสาทแห่งนี้”
                “ราเซีย ไม่จำเป็นต้องลงมือกับนาง ข้าไม่คิดไปจากที่นี่อยู่แล้ว”
                โรสหันขวับมองหน้าเจ้าหญิง
                “ทำไมล่ะคะ ท่านเลอา ราชาอาเดียร์กำลังรอการกลับไปของท่านอยู่นะ แล้วดูสิ ร่างกายท่านผ่ายผอมขนาดนี้แสดงว่าป่วยอยู่ใช่ไหม พวกเขาจะดูแลรักษาท่านได้ดีหรือเปล่า กลับอาณาจักรของเราด้วยกันเถอะค่ะ ที่นั่นท่านจะได้รับการรักษาอย่างดีแน่”
                “โฮะโฮะโฮะ ยายหนูน้อย เจ้าดูถูกพวกเราเกินไป คิดว่าคนที่อาณาจักรของเจ้าจะดูแลนางได้ดีไปกว่าเราอย่างนั้นหรือ” ราเซียเอ่ยเสียงเยาะอยู่ในที
                เลอามองโรสแล้วผ่อนลมหายใจ
                “ข้ารู้ดีว่าร่างกายตัวเองเป็นอย่างไร ถึงจะกลับไปก็ไม่มีใครรักษาข้าได้หรอก ราเซียก็ดูแลข้าอย่างดีที่สุดแล้ว และข้าเองก็อยากอยู่ที่นี่” เลอาเว้นระยะคำพูดครู่หนึ่งพลางหลุบตาลงด้วยท่าทางเขินอาย “เพราะข้าเป็นภรรยาของซาการ์ทแล้ว”
                โรสอ้างปากค้างด้วยความตระหนกเมื่อได้ฟังคำกล่าวของเลอา
                “ท่านเลอาน่ะหรือ ป...ป...เป็นภรรยาของเจ้าปีศาจนั่น!”
                โอย...โรสจะเป็นลม!
                “เอาล่ะ! เลิกท่ามากได้แล้วยายหนู” นางปีศาจกล่าวขัดขึ้นมาเมื่อเห็นเด็กสาวกำลังทำท่าทางราวกับว่าโลกถึงกาลอวสาน
                “ในเมื่อเจ้ายังไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในสถานที่แห่งนี้ ข้ามีทางเลือกให้สองทาง ระหว่างออกไปจากที่นี่เองแต่โดยดีหรือออกไปอย่างไม่มีลมหายใจ ถ้าเลือกอย่างหลังข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปหาอาหารให้เหล่าต้นไม้ที่น่ารักของข้าพอดีเลย ข้าไม่มีเวลาให้เจ้าคิดมากนัก จงรีบตอบก่อนที่นายท่านของข้าจะมา”
                โรสหรี่ตาลงและยกยิ้มกวนโทสะก่อนตอบ
                “ข้าขอเลือกฆ่าทั้งเจ้าและนายของเจ้าก่อนจะพาเจ้าหญิงไปได้ไหมล่ะ”
                “ปากดี! ช่างไม่สำนึกในบุญคุณใครเอาเสียเลย กับข้าน่ะไม่ว่า แต่กับท่านซาการ์ทแล้วเจ้ามันช่างเนรคุณเสียจริง ๆ น่าจะปล่อยให้ตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”
                “เฮอะ! ข้าจำไม่เห็นได้ว่าเคยให้พวกปีศาจมามีบุญคุณกับข้าตอนไหน หน้าเจ้าข้ายังจำไม่ได้ว่าเคยเห็นด้วยซ้ำ ข้าจำได้อย่างเดียว คือเผ่าพันธุ์ของเจ้าที่สังหารผู้คนซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของข้าจนหมด และตอนนี้ข้าจะขอทวงท่านเลอาและความแค้นทั้งหมดคืนด้วย”
                 “อย่างนั้นก็เข้ามา! ข้าจะช่วยส่งเจ้าไปหาครอบครัวที่แสนดีของเจ้าเอง”
                ราเซียกางกรงเล็บออกและกระโจนเข้าหาโรสทันที ขณะที่หญิงสาวแสยะยิ้มเตรียมตั้งรับ
                “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”  
                เลอาร้องห้ามและถลันเข้ามาขวางระหว่างหญิงสาวกับปีศาจเฒ่าอย่างไม่มีใครคาดคิด ด้วยความกระชั้นชิดทำให้ราเซียไม่อาจรั้งมือทัน
                ระหว่างที่ทั้งหมดมัวแต่ตกตะลึง มือใหญ่หนาแข็งแกร่งพลันคว้าหมับเข้าที่ท่อนแขนของราเซีย ช่วยรั้งนางไว้ก่อนที่กรงเล็บแหลมจะไปทำร้ายเลอา
                ราเซียหน้าเผือดลงเมื่อเห็นว่าคนที่หยุดตนได้นั้นเป็นใคร แม้ใบหน้าคมคายจะยังเรียบเฉย แต่ดวงตาสีอำพันกลับวาววับจนน่ากลัว รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาทำให้นางปีศาจเฒ่าถึงกับตัวสั่น
                ปีศาจหนุ่มไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับราเซีย เขาเดินเลยไปกระชากคอเสื้อโรสแล้วยกเธอจนลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนจะก้าวไปยังระเบียง
                โรสพยายามจะแกะมือที่แข็งราวกับคีมเหล็กของปีศาจ เธอเหลือบลงมองไปใต้เท้าของตัวเอง เห็นพื้นเบื้องล่างห่างลงไปลิบลับจนต้องเผลอหยุดชะงักด้วยเกรงว่าจะตกลงไป
                “เจ้าคงอยากจะรีบไปจากที่นี่ ข้าช่วยสงเคราะห์ให้ดีไหม” ซาการ์ทเอ่ยเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับฉายแววเหี้ยมเกรียมอำมหิต
                โรสจ้องซาการ์ทกลับอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เจตนาของเขาต้องการจะโยนเธอลงไป แต่หากต้องให้เธอออกปากร้องขอชีวิตต่อเขา สู้ให้เธอตายไปเลยเสียดีกว่า
                ขณะที่หญิงสาวคิดว่าจะถูกโยนออกไปจริง ๆ เลอาก็เข้ามาขอให้เจ้าปีศาจร้ายใจเย็นและปล่อยเธอลง  หากไม่ใช่เพราะเขาเห็นว่าสีหน้าเลอาดูไม่ค่อยดีนักคงไม่ยอมหยุดมือง่าย ๆ  ปีศาจหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะยอมปล่อยหญิงสาวในเงื้อมือลงอย่างไม่ค่อยเบามือนัก
                ซาการ์ทจ้องโรสด้วยสายตาดุก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมหันมาสั่งราเซีย
                “หาห้องใหม่ให้พวกนางอยู่และจับตาดูเด็กนั่นเอาไว้ด้วย ราเซีย”
                “ถึงเจ้าจะไว้ชีวิตข้าสักกี่ครั้ง แต่เมื่อใดที่ข้ามีโอกาสสังหารเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยโอกาสนั้นไปแน่” โรสกล่าวด้วยความอาฆาต นัยน์ตาคู่สวยยังคงจ้องปีศาจหนุ่มอย่างเคืองแค้น
                “โรส! อย่าพูดเช่นนั้น มันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด ซาการ์ทเค้า...”
                เลอาไม่ทันได้แย้งสิ่งใด ซาการ์ทกลับขัดขึ้นเสียก่อน
                “เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร มันเป็นอย่างที่นางคิดนั่นแหละ”
                นัยน์ตาสีอำพันหันมาจ้องโรสด้วยแววดุดัน
                “อย่าก่อเรื่องในบ้านข้าอีก ไม่อย่างนั้นต่อให้เลอาขอร้องเท่าไร ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไว้”
                ปีศาจหนุ่มเดินออกไปจากห้องโดยมีโรสจ้องตามด้วยสายตาชิงชัง
                “คิดว่าข้าจะกลัวหรือไง”
                แต่แววสุดท้ายที่ฉายออกมาแวบหนึ่งจากดวงตาสีอำพันซึ่งปรายมาเพียงครู่กลับทำให้โรสรู้สึกหวิวโหวงในใจกะทันหัน
                มันเป็นแววแห่งความเศร้า แฝงลึกด้วยความทุกข์ร้าวในจิตใจ
                ทำไมเจ้านั่นต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น...
                แล้วทำไมใจของข้าถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้...