เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ร่างบางของชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างเจ็บปวดแต่เมื่อเขาเห็นเธอหลับของข้างๆตัวเขาก็ทำให้ใบหน้าขาวซีดมีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย มือขาวซีดของเขาเอื้อมไปลุบที่ผมของเะออย่างที่ทำเป็นประจำทำให้ร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่รู้สึกตัว
 
"นายฟื้นแล้ว" สีหน้าดีใจของเธอทำให้เขายิ้มอย่างรู้สึกดี
"ถ้าชั้นไม่ป่วยเธอจะอยู่ข้างชั้นไม๊จิ๊กซอ"
"....."
"ต้องขอบคุณความเจ็บป่วยของชั้นนะที่ทำให้ชั้นได้ใกล้เธอโดยไม่ต้องหาข้ออ้าง^ ^" ตินลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดู
 
"ไม่มีหรอกนะที่ชั้นจะไม่อยู่ข้างนาย และชั้นจะอยู่ข้างๆนายจนนายหายรู้ไม๊"ร่างเล็กฝืนยิ้มอย่างอ่อนแรงก่อนน้ำตาของเธอจะเอ่อนองที่ดวงตาสองข้าง
 
"เํธอร้องไห้เก่งจังเลยนะ ^ ^"
 
"555  นั่นสิ่ ชั้นเนี่ยโอเว่อร์ตลอดเลยเนอะ ^_^" จิ๊กซอรีบปาดน้ำตาของเธอทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งยิ้มให้คนตรงหน้า
 
"ชั้นขอโทษนะที่สร้างความผูกพันบ้าๆนี้กับเธอ ชั้นจะไม่ผูกมัดหัวใจเธอไว้กับชั้นอีกต่อไปแล้ว แค่นี้ก็มากเกินพอที่ชั้นต้องการแล้วล่ะ"
 
"ไม่ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันหรือเป็นคนรัก นายรู้ไม๊ว่าชั้นรักนายมาก มากเกินจะทนเห็นนายเจ็บปวดหัวใจของชั้นมันก็เจ็บปวดเช่นกัน"
 
"ขอบคุณนะ^ ^" ชายหนุ่มค่อยๆหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาเริ่มผมซีดอย่างไร้เรี่ยวแรง มือของเขายังคงกุมมือของเธอเอาไว้ก่อนจะหลับอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยา
 
"เธอยังไม่หยุดร้องอีกหรอ"เทวิณเดินเข้ามาพร้อมกระเป่าใบใหญ่ ร่างเล็กรีบปราดน้ำตาของเธออีกครั้ง
 
"เธอกลับไปเถอะชั้นจะอยู่เฝ้าตินเอง"
"ไม่เป็นไรหรอกถ้าเขาตื่นมาไม่เห็นชั้นเค้าคงรู้สึกแย่"
 
เทวิณไม่ฝืนใจร่างเล็กที่นั่งหลังแข็งเพื่อเฝ้าไข้น้องชายของเขา
"พักผ่อนบ้างนะพรุ่งนี้มีเรียนหนิ" เทวิณบอกเธอขณะที่กำลังเอนตัวนอน
"อื้ม"
 
 
จิ๊กซอเดินเข้าไปในมหาลัยเพียงลำพังอย่าหดหู่
"ตายจริงนึกว่าจะอ่อยพี่ชายแต่ดันจับน้องชายทำแฟน เธอนี่สุดยอดจริงๆนะจ๊ะจิ๊กวะ"เชอร์มาลนักศึกษาร่วมชั้นและเพื่อนๆของเธอเดินเข้ามาแขวะจิ๊กซอที่พึ่งนั่งลงที่โต๊ะของเธอได้ไม่นาน
 
จิ๊กซอไม่สนใจและหยิบปากกาและหนังสือของเธอขึ้นมาวางที่โต๊ะราวกลับไม่ได้ยินเสียงพวกเธอทำให้พวกเธอโมโหที่การแขวะของพวกเธอไม่ได้ผล
 
เชอร์มาลปัดหนังสือและปากกาทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าเธอล่วงลงพื้นและทำหน้าท้าทายเพื่อให้เธอตอบโต้
 
จิ๊กซอลุกขึ้นและเดินอ้อมเพื่อเก็บหนังสือละปากกาเธอขึ้นมาก่อนจะนั่งลงที่เดิมอย่างไร้ความรุ้สึกทำให้เชอร์มาลแทบพังโต๊ะของเธอด้วยความโมโหแต่ทว่าอาจารย์สุมัจฉาสุดโหดที่สุดในมหาลัยก็เดินเข้ามาสอนพอดีทำให้การยั่วโมโหของเชอรืมาลหยุดลงเพียงแค่นั้น
 
บรรยากาสในห้องเรียนดำเนินไปเรื่อยๆแต่ในหัวของจิ๊กซอกลับไม่รับสิ่งที่อาจารย์ได้สอนเข้ามาแม้แต่น้อย เะอเหลือบมองโต๊ะข้างๆที่ว่างป่าวซึ่งเคยเป็นที่นั่งของตินมันทำให้มีก้อนน้ำตาจุกอยู่ที่คอและแทบจะไหลทะลักออกมาอยุ่บ่อยครั้งจนหมดชั่วโมงอาจารย์สุมัจฉา
 
"นี่ยัยจิ๊กซอ ชู้ของเธอทำไมไม่มาเรียนหรอ" เชอร์มาลเริ่มเปิดศึกขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอยืนพิงประตุทางออกเพื่อขวางทางจิ๊กซอ
 
"ถอยไป"
 
"รีบไปไหนจ๊ะ จะไปหาคนพี่หรือคนน้องล่ะ" เชอร์มาลยิ้มกวนประสาทจิ๊กซอ เมื่อเห็นสีหน้าของเธอเริ่มโมโหตามที่หวังไว้
 
"ว่าแต่นายตินทำไมไม่มาเรียนล่ะจ๊ะ แอ๊ะ! รึว่าเมื่อคืนจัดหนักกันเกินไปเลยมาเรียนไม่ไหว 55 "
จิ๊กซอกำมือแน่นอย่างโมโห
 
"อุ้ยๆๆนั่น ผัวตัวจริงเธอมารับแล้วนี่" เพื่อนของเชอร์มาลเอ่ยขึ้นเมื่อเทวิณเดินมาหยุดตรงหน้าของพวกเธอ
 
"555พี่เทวิณแบ่งกันกินกับน้องชายหรอคะ อั๊ก!!"
เทวิณปล่อยหมัดสุดแรงเข้าที่หน้าของเชอร์มาลอย่างไม่แคร์สายตาคนทั้งห้อง
 
"อยากพูดอะไรก่อนจะตายคาตีนชั้นไม๊!!!" เทวิณตะคอกเชอร์มาลที่ล้มไปนอนที่พื้นด้วยเลือดที่กลบปากของเธอ
 
"อย่าคิดว่าชั้นจะไม่ทำร้ายผู้หญิง เพราะชั้นจะไม่ถือว่าเธอเป็นผู้หญิงแต่เธอมันเป็นแค่หมาตัวนึงจำไว้" เทวิณกระชากคอเสื้อของเชอร์มาลขึ้นมาก่อนจะพลักให้เธอล้มลงอีกครั้งอย่างเต็มแรง
 
เทวิณลากแขนที่ไร้เรี่ยวแรงของจิ๊กซอมาที่รถก่อนจะขับออกมาอย่างหงุดหงิด ร่างเล็กค่อยๆหลับตาอย่างเหนื่อยล้า
 
"เธอกินข้าวรึยัง"
"ยัง พาชั้นไปโรงพยาบาลที"
"ถ้าเธอไม่มีเรี่ยวแรงจะทำให้ตินเศร้าใจรู้ไม๊ เธอต้องไปหาอะไรกินก่อน"
"ไม่! ชั้นจะไปหาติน"
ร่างเล็กยืนยันเสียงแข็งแต่เทวิณก็พาเธอมาที่ร้านอาหารจีนสุดหรูก่อนจะสั่งหูฉลามและเป้ดปักกิ่ง
 
"ชั้นไม่กิน-0-"
"ใครบอกชั้นจะให้เธอ นี่ของโปรดไอ้ตินมัน"
 
จิ๊กซอหน้าเหวอไปซักพักก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ จนทำให้คนที่เห็นอาการของเธออดขำไม่ได้
 
"ตลกมากรึไงย่ะ!!"
"เธอโมโหหิวป่ะเนี่ย"
"ป่าวซะหน่อย"
 
"ขอยืมกระเป๋าเธอหน่อย"
"นายจะเอาไปทำไม"
"เอามาเถอะน่า"จิ๊กซอค่อยๆยื่นกระเป๋าของเธอให้เทวิณอย่างขัดขืนไม่ได้ เธอรู้อยู่แล้วว่าอะไรที่เทวิณอยากได้เขาจะต้องได้มันเธอจึงไม่อยากเสียแรงทะเลาะกับเขาเพราะความอ่อนเพลียของเธอ
 
"น่ารักมาก ^ ^" เทวิณรับกระเป๋านั้นมาพร้อมกับค้นหาบางอย่าง เธอมองตามอย่างสงสัยก่อนที่ชายหนุ่มจะหยิบลิปสติกสีโอรสขึ้นมา
 
เขาเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆเะอก่อนจะค่อยๆทาลิปสติกสีโอรสกลิ่นมิ้นต์นี้ลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเะอและเธอก็นั่งนิ่งด้วยความแปลกใจ
 
"เสร็จแล้ว^ ^" เทวิณเลื่อนตัวออกมาจากใบหน้าเธอ
"นะ นาย ทำอะไรเนี่ย"
"หน้าเธอซีดมากถ้าน้องชายชั้นเห็นมันจะเป็นห่วงเอานะ"
 
หน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดทำให้ชายหนุ่มเริ่มประหม่าและทำตัวไม่ถูก
 
"ที่สั่งได้แล้วค่ะ" เสียงพนักงานเข้ามาทันเวลากระอักกระอวนนี้ทำให้เทวิณรีบเดินไปที่เค้าเตอร์แก้เขิน จิ๊กซอเอามือของเธอจับที่หัวใจที่เต็นแรงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อกี๊ที่เธอได้ใกล้ชิดกับเทวิณเสียงหัวใจของเธอเรียกร้องถึงเขา แต่เธอพยายามข่มใจเมื่อนึกถึงตินที่กำลังไม่สบาย
 
ทั้งคู่เดินเข้ามาที่ห้องพักผู้ป่วยและจิ๊กวอพบว่าพ่อของเทวิณได้นั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อชายอาวุโสเห็นทั้งคู่เข้ามาจึงรีบปราดน้ำตาที่ใบหน้าของเขาออกก่อนจะปรับสีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย
 
"พวกแกมาก็ดีแล้ว ชั้นกำลังจะไปพอดี"
"ท่านอยู่ที่นี่ต่อก็ได้นะคะเดี๋ยวหนูจะมาใหม่"ร่างเล็กกำลังจะหันหลังกลับแต่ชายอาวุโสก็ขัดไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกไป
 
"พ่อนายเนี่ยเก็บความรู้สึกเก่งจริงๆนะ"
"ใครจะร้องไห้ตลอดเวลาเหมือนเธอล่ะ ยัยขี้มูกโป่ง" 
ทันที่จิ๊กวอจะได้โต้เถียงเสียงไอจากร่างบางของชายบนเตียงก็ดังขึ้นทำให้เธอรีบเข้าไปหาตินที่พึ่งตื่น
 
"เป็นยังไงมั่ง"
"หลับสบายมากเลย ร่างบางของชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้มสดใสแต่ทว่าใบหน้าที่ขาวซีดและรูปล่างที่ผอมบางทำให้รอยยิ้มนั้นดูหดหู่ขึ้นมามาก
 
"คุณชายไม่ยอมทานเลยคะ เอาแต่นอนท่าเดียว"เสียงของแม่นมของเขาบอกเล่าอาการกับจิีกซอ
"นี่ติน พี่นายซื้อหูฉลามมาแน่ะ^ ^ นายต้องกินนะ"
 
"ทุกครั้งที่ชั้นกลื้นมันเจ็บเหมือนชั้นกำลังกลืนกินมีดทั้งเล่มลงไป เธออย่าให้ชั้นกินเลย"
"ตะแต่ว่า... ถ้านายไม่กิน..."
จิ๊กซอทั้งสงสารและเป็นห่วงคนตรงหน้าอย่างมาก
 
"ชั้นจะไม่ใจอ่อนกับนายเหมือนที่ยัยนี่และแม่นมใจอ่อนกับนายเด็ดขาด"
เทวิณพูดพร้อมกับแกะถุงและเตรียมจัดโต๊ะอาหารให้น้องชายของเขาอย่างเด็ดขาด
 
"ถ้านายไม่กินจิ๊กซอก็จะไม่กินอะไรเหมือนนาย นายจะทรมารเธอแบบนี้รึไง"
"เทวิณ นายจะโหดไปแล้วนะ!" จิ๊กซอหันมาค้อนเทวิณที่เสียงแข็งใส่คนป่วย
"ชั้นจะกินก็ได้"
ตินพยายามหยิบช้อนเพื่อตักซุปหูฉลามด้วยมือที่สันเทาก่อนเขาจะทำช้อนล่วงหล่นพื้นด้วยความอ่อนแรง
 
จิ๊กซอแทบจะหลบสายตาไม่มองความทรุดโทรมของตินที่ทำให้เธอใจหาย
และภายในห้องเริ่มเงียบสงัดเพราะไม่มีใครคิดว่าร่างกายของตินจะเจ็บปวดและทรุดโทรมได้ขนาดนี้
จิีกซอนั่งลงบนเตียงข้างๆตินก่อนจะตักซุปป้อนเขาอย่างห่วงใย 
 
ตินเตรียมพร้อมกับเรื่องนี้มาซักระยะและเขาไม่เสียใจที่ร่างกายของเขากำลังถูกกัดกินแบบนี้ ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มให้ทุกคนแม้ลอยยิ้มนี้จะอยู่ได้อีกเท่าไหร่แต่เขายังคงมอบความสุขให้กับคนรอบข้างเขาได้เสมอ