เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

"ถ้าฉันจากไปขอให้เธอยังคงส่งยิ้มมาที่ฉันนะ"

จิ๊กซอว์สะดุ้งตื่นจากความฝันที่ทำให้เธอใจหาย และเมื่อเธอมองมายังร่างบางของชายหนุ่มที่นอนตัวสั่นและมือสองข้างของเขานั้นจิกลงที่เบาะด้วยความเจ็บปวด 

"ติน ติน นายเป็นอะไร" จิ๊กซอลุกพลวดมาข้างเตียงของเขาที่กำลังเกิดความเจ็บปวดจากร่างกายเอาไว้จนใบหน้าขาวซีดเต็มไปด้วยเหงื่อทั่วทั้งตัว เธอตกใจสุดขีดที่มองเห็นตินเจ็บปวดอยู่ตรงหน้าและเธอกำลังจะไปตามหมอแต่กลับถูกมือขาวซีดจับข้อมือของเธอเอาไว้แม้จะไร้เรี่ยวแรง 

เทวิณ ที่เพิ่งตื่นจากการหลับได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างสูงลุกขึ้นและตรงดิ่งไปที่ประตูเพื่อตามหมอแต่เขาก็ถูกดินรั้งไว้เช่นกัน 

"ปล่อยให้ผมพ้นจากตรงนี้เถอะอย่ารั้งผมไว้เลย"

แววตาแสนเจ็บปวดของตินร้องขอเทวินที่ทำท่าทีไม่แน่ใจว่าเขาควรจะไปเรียกหมอหรือทำตามที่ดินร้องขอ

ร่างบางของชายหนุ่มอาเจียนออกมาเป็นน้ำอย่างหนักหน่วงก่อนจะเหนื่อยหอบและหายใจถี่ระรัว

"ฉันจะไม่ล่ำลาเธอเพราะฉันจะไม่ไปไหน" ตินเอ่ยปากด้วยเสียงแผ่วเบาทำเอาหญิงสาวตรงหน้าน้ำตาคลอขึ้นครั้ง

"ถึงตัวฉันจะอยู่ปกป้องเธอไม่ได้แต่ฉันจะอยู่ในความทรงจำของเธอนะ"

ไม่มีเสียงใดๆผ่านลำคอของชายหนุ่มมาอีกเมื่อเขาหลับตาลงและกำมือของเธอเอาไว้แน่น ร่างเล็กไม่สามารถตอบกลับหรือร้องขอให้เขาอยู่ต่อมีเพียงน้ำใสไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเธอสวนเทวิณได้แต่ยืนตัวสั่นอยู่ประตูและกำมือแน่นเพื่อข่มใจเพราะทุกคนต่างก็รู้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับอนาคตอันใกล้นี้

มือขาวซีดที่สั่นเทาค่อยค่อยผ่อนคลายและใบหน้าขมวดถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มบางบางของเขาก่อนที่หัวใจของเขาจะถูกพลาก. ร่างบางพยายาม มอบรอยยิ้มสดใสให้กับคนตรงหน้าและนิ่งสงบไป

ร่างเล็กของจิ๊กซอทรุดลงเก้าอี้ข้างเตียงก่อนที่เธอจะหายใจเข้าลึกลึกและไม่กี่นาทีจากนั้นหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดเสียงจนเนื้อตัวของเธอสั่นสะท้านมีเพียงมืออุ่นอุ่นของเทวินคอยบีบที่ไหลของเธอเบาๆ

เวลาผ่านไป 1 เดือน และกลิ่นไอของความหมองหม่น เริ่มกลายเป็นความทรงจำที่ยากจะลบเลือน 

"แกจะไม่ไปเรียนเลยรึไง"เพื่อนสาวร่างบางเดินเข้ามานั่งข้างข้างเตียงที่เต็มไปด้วยฝุ่นของจิ๊กซอว์ เธอเอาแต่นั่งอยู่ในห้อง หลังจากวันที่ตินจากไป

"ฉันจะไปมหาลัยวันนี้" เธอลุกออกจากที่นอนเน่าๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เพื่อนสาวที่ทำท่างงงวย

"แต่ฉันจะไปลาออก"

"ห๊ะ! แกจะบ้าไปแล้วหรอ"

"ฉันทำใจไม่ได้ฉันไปที่ไหนเห็นว่าตินยังอยู่ที่นั่น"

"เธอจะไปไหน" ร่างบางถามเพื่อนด้วยใบหน้าสงสัย

"ฉันขอพ่อไปเรียนต่างประเทศ"

"แต่ว่าพี่เทวิณของแกจะยอมหรอ"

"มันไม่เกี่ยวอะไรกับหมอนั่น ฉันหายหน้าหายตาไปเป็นเดือนไม่เห็นหมอนั่นจะสนใจอะไรเลยด้วยซ้ำ" ร่างเล็กคิ้วขมวดเมื่อพูดถึงชายคนที่เธอแอบคิดถึง

"แล้วแต่เธอเถอะ" พูดจบดาด้าก็เดินปึงปังออกไป ทำให้ร่างเล็กกลับลงมานอนคลุ้นคิด อยู่ที่เตียงนอนของเธออีกครั้ง