เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ทั้งคู่เดินเท้ามาตามริมถนนที่มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟสีเหลืองนีออนข้างทางที่พอเป็นแสงทำให้สามารถมองเห็นกันและกันได้ ตินและจิ๊กซอเดินมาหยุดบนสะพานที่มีสายน้ำจากน้ำตกไหลเป็นสายผ่านลอดไป มีเสียงน้ำตกกระทบพื้นมาแต่ไกล แต่ทว่าสามารถมองเห็นวิวทิวทัดของน้ำตกได้อย่างชัดเจน 

ตินยื้นหูฟังอีกข้างและเสียบเข้าที่หูของเธอ เธอทำท่าทีตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้เขาใส่มันเข้าไปอย่างว่าง่าย

'เหตุผลของการจากลา จากกันและกัน ซักวันหนึ่งเธอคงเข้าใจเอง

ให้เพลงนี้เป็นพยายานแห่งรักเมื่อเรานั้นเหงาใจ  

แค่คิดว่าสองเราจากกันเหนื่อยใจเหลือเกิน ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย

จำเป็นต้องเอ่ยปากแม้ไม่อยากลา....

ไม่ต้องร้องไห้ออกมาถ้าชีวิตนี้ขาดชั้นไป ชั้นคงอยู่อาจไม่ใช่ตัวเป็นหัวใจ'

เสียงเพลงยังคงดำเนินไปเรื่อยๆแต่ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาแม้อยู่ในความมืด หญิงสาวเอื้อมมือของเธอค่อยๆสัมผัสร่างกายอุ่นๆของตินที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยมือที่สั่นเทา

หัวใจของเธอเจ็บปวดและไม่อยากคิดถึงอนาคตที่คนตรงหน้าจะต้องจากไป ตินยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและดึงร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาเข้ามากอดในอ้อมกอดของเขา

"อย่าลืมชั้นล่ะ"

ตินพูดด้วยนำเสียงล้อเล่นแต่ทำให้เธอร้องไห้โฮยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับทุบไปที่หน้าอกของเขาอย่างโมโห

"นายต้องอยู่กับชั้นตลอดไปสิ่ ฮึก  ฮึก"

ตินดันร่างเล็กออกมาจากอ้อมกอดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้เธอและมอบรอยยิ้มแสนเจ็บปวดให้คนตรงหน้า

"^ ^ หันหลังสิ่"

ตินจับที่ไหล่ของเธอก่อนจะหมุนให้เธอหันหลังออกไป  ภาพตรงหน้างดงามราวกลับเป็นเมืองที่หลุดมาจากเทพนิยาย ท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับสะท้อนแสงลงมากระทบพื้นผิวน้ำเป็นเเสงราวกับมีเพรชน้ำงามเป็นล้านๆเม็ดล่วงอยู่ตรงหน้า 

ตินเอื้อมมือผ่านลำคอของเธอและสวมสร้อยที่มีจี้เป็นรูปจิ๊กซอสีเงินให้กับเธอ เธอกำลังหันกลับไปมองหน้าเขาแต่กลับถูกตินดันตัวไม่ให้หันกลับมาก่อนที่จะสวมกอดเธอจากด้านหลัง ใบหน้าของตินขาวซีดราวกับกระดาษ เขาพยายามกดอาการเจ็บปวดจากพิษร้ายในตัวของเขาที่มันกำลังกัดกินไปทั่วทั้งร่างกาย ไม่มีเสียงพูดและเสียงหัวเราะอีกต่อไป

ร่างบางของชายหนุ่มทรุดฮวบลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็วจนทำให้เธอถึงกลับช้อคไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเหมือนถูกกระชากไปตามร่างของเขา

"ติน!!! นายอย่าเป็นอะไรนะติน  ฮึกๆๆ"

ร่างเล็กประครองหัวของเขาวางลงที่ตักของเธอก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์เพื่อเรียกรถพยาบาล เทวิณที่คอยตามดูพวกเขาอยู่ห่างๆตลอดเวลารีบวิ่งเข้ามาแบกตินขึ้นหลังของเขาและพาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

"เทวิณนาย..."

"อย่าพึ่งถามมากเลย" เทวิณเหยียบคันเร่งจนมิดเท้าและมาถึงโรงพยาบาลในเวลาอันสั้น

ร่างบางของชายหนุ่มขาวซีดราวกลับไร้ซึ่งวิณญารถูกพาตัวไปห้องไอซียูโดยมีร่างเล็กวิ่งตามมาไม่ห่าง  มือของเธอกุมมือของเขาเอาไว้จนหมอบอกให้เธอออกไป

เมื่อจิ๊กซอเดินออกมาที่หน้าห้องไอซียูขาของเธอก็หมดแรงขึ้นมาดื้อๆทำให้ตัวเธอซุดฮวบลงกับพื้น เทวิณรีบเข้ามาประครองตัวเธอขึ้นมานั่งที่เก้าอี้สำหรับญาตผู้ป่วย

"เกิดอะไรขึ้น" เสียงของชายหนุ่มสูงอายุหน้าตาเขร็งขรึมถามเทวิณด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"น้องเป็นเมร็งระยะสุดท้าย" ชายอาวุโสเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

"หมอว่าไง" ใบหน้าเรียบเฉยถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงข้างๆเทวิณ

"ถึงตอนนี้ก็ทำได้แค่รอดูอาการและให้ยาตามอาการเพื่อไม่ให้เจ็บปวดมาก"

เทวิณตอบพ่อของเขาน้ำเสียงเริ่มสั่นด้วยความเจ็บปวด

ชายอาวุโสยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้าเพื่อกลุมขมับเล็กน้อยก่อนจะยืดตัวตรงและปรับสีหน้าเป็นเขร็งขรึมเช่นเดิม

"เรื่องผ่าตัดล่ะ"

"หมอบอกว่าเชื้อเมร็งลุกลามไปทั่วอวัยวะและตอนนี้ไม่สามารถผ่าตัดได้แล้วครับ" พอชายหนุ่มพูดจบก็ทำให้เสียงสะอื้นของร่างเล็กดังขึ้นมาอย่างห้ามไว้ไม่ได้ เทวิณดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ก่อนที่เขาจะมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาเช่นกัน ส่วนชายอาวุโสกลับพยายามสร้างความเข้มแข็งให้ลูกชายเขาเห็น

เขาได้เสียภรรยาของเขาจากอุบัติเหตุเมื่อเทวิณอายุยังน้อย และได้ให้การเลี้ยงดูเด็กชายกำพร้าที่รอดชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนั้น เมื่อเขามองหน้าที่ไร้เดียงสาของลูกเลี้ยงทุกครั้งทำให้เขาคิดถึงภรรยาอันเป็นที่รักของเขาอย่างสุดหัวใจและการสูญเสียงภรรยาของเขาครั้งนั้นทำให้เขาไม่สามารถมีรอยยิ้มบนใบหน้าได้อีก นอกจากติน ลูกเลี้ยงที่ร่าเริงของเขาเท่านั้นที่มอบรอยยิ้มให้กับเขามาตลอด

แต่ในวันนี้เหมือนกับว่าสิ่งที่เป็นสีสันในชีวิตของเขาเริ่มจากเขาไปอีกมันทำให้ชายอาวุโสเหมือนหัวใจกำลังไร้ความรู้สึกและเมื่อเขามองลูกชายแท้ๆของเขาที่กำลังน้ำตาไหลอย่าเจ็บปวดยิ่งทำให้เขาไม่สามารถมีรอยยิ้มได้อีกตลอดไป

ถายในห้องพักผู้ป่าวทั่วทั้งร่างกายของชายหนุ่มรางบางเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์เต็มตัวของเขา

หญิงสาวร่างเล็กค่อยๆเอื้อมมือที่สั่นเทาของเธอกุมมือที่เย็นเฉียบของเขา

"นายเจ็บไม๊" น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง ร่างเล็กยกมืออีกข้างขึ้นมากุมที่หน้าอกของเธออย่างเจ็บปวด

"ชั้นต้องเสียนายไปจริงๆหรอ" มือเล็กๆค่อยๆลูบไปที่ใบหน้าขาวซีดไร้ความรู้สึกของเขา

"ทำไมชั้นต้องมารู้จักนายด้วย  ทำไมนายต้องทิ้งชั้นในวันที่ชั้นเริ่มผูกพันกับนายด้วยละติน!! ตอบชั้นสิ่!  ฮือๆๆ" 

มือเล็กเล็กของเธอเขย่าแขนที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาโดยหวังจะให้ร่างตรงหน้าตอบกลับและลุกขึ้นมาทำหน้ายียวนกวนประสาทอย่างเคยแต่ไม่มีการตอบสนองใดๆจากเขา

ร่างเล็กค่อยๆหลับตาที่แสบร้อนจากการร้องไห้ของเธอลงและหลับไปข้างเตียงของชายหนุ่ม  เทวิณเดินเข้ามาหลังจากไปส่งพ่อของเขาที่รถพร้อมกลับหยิบผ้าห่มผืนบางมาห่มให้เธอที่หลับอยู่อย่างอ่อนแรง

"ชั้นยกเธอให้แกแล้ว แกจะทำให้เธอเสียใจไม่ได้นะ แกรีบตื่นนะติน"