ก็ได้!...กูยอมมึง [Yaoi]

"แล้วจะให้พ่อช่วยอะไร..?"พ่อถามออกมาพร้อมกับมองผมอย่างงงๆ
"พ่อช่วยส่งเด็กคนหนึ่งเรียนได้ไหมครับ"ผมถามออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง
"เด็กคนไหนล่ะ"พ่อถาม แต่ผมไม่ได้ตอบ
ผมพาพ่อไปที่ ที่ไอ้ตัวเล็กนั่นอยู่ คือหน้าห้องฉุกเฉิน และสุดท้ายพ่อก็ตอบตกลง
หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็ให้ไอ้ตัวเล็กนั่นไปอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งที่พ่อผมซื้อไว้ เป็นบ้านสองชั้นหลังเดี่ยว ข้างหน้ามีรั้วกั้นที่ทำด้วยไม้สีขาว เข้าไปข้างในนิดหน่อยก็จะเจอสวนหญ้าสีเขียวสดใส ประดับด้วยกระถางต้นไม้และดอกไม้หลากสีสัน ตัวบ้านถูกตกแต่งด้วยสีเหลืองอ่อนๆ ข้างในมีเฟอร์นิเจอร์ไม้ชั้นดีประดับห้องอย่างสวยงาม ผมจำบ้านหลังนั้นได้ดี เป็นบ้านที่ผมเจอกับไอ้ตัวเล็กนั่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ผมจะไปเรียนเมืองนอก และตั้งแต่นั้นจนถึงตอนนี้ ผมยังคิดอยู่ว่า...

'ทำไมผมต้องทำเพื่อไอ้ตัวเล็กนั่น?'

และพอผมกลับมา ผมก็ได้เจอไอ้ตัวเล็กนี่อีกครั้งหนึ่ง...หน้าตาที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก แถมยังหน้าตาน่ารักขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ตัวสูงโปร่งขึ้นห่างจากผมไม่เท่าไหร่ ผิวขาวชมพู ตัวเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม...แต่สำหรับผม การที่ได้ทรมานคือชีวิตประจำวันอย่างหนึ่ง ยิ่งถ้าเป็นไอ้ตัวเล็กนั่น ผมก็ยิ่งชอบ...

ผมลุกขึ้นจากอ่างน้ำแล้วเดินนุ่งผ้าออกจากห้องน้ำ...พร้อมกับมองร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ...สบายเกินไปแล้ว!

ผมเดินไปข้างๆแทททูก่อนที่จะมองจ้อง แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด...หลับลึกเลย
ผมก้มหน้าจูบแททอย่างรวดเร็ว ทำให้เจ้าตัวถึงกลับตะลึงและมองผมด้วยสีหน้าตกใจปนหน้าแดงนิดๆ ผมค่อยๆถอนจูบออกแล้วมองจ้องหน้าอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี ตอนนี้หัวของผมขาวโพลนไปหมดแล้ว

[Tattoo talk]

ผมจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างงุนงง ใบหน้าที่มีหยดน้ำเกาะพราวทั่วตัว ผมที่ยาวปิดหน้า ดวงตาสีดำอ่อนๆชวนหลงไหล ริมฝีปากสีชมพูแดงน่าจูบ...ไม่!! ผมกำลังคิดอะไรเนี่ย! ไอ้หมอนี่มาลักหลับเราสินะ ไม่ได้ ยอมไม่ได้ แทททูไม่ยอมมมม!!~ แต่...ก็ทำอะไรไอ้หมอนี่ไม่ได้เลยนี่หน่า เอวก็กำลังเจ็บอยู่ด้วย -3-

"ไปล้างตัว..."ไอ้หมอนั่นพูดขึ้นมาพร้อมกับถอยตัวออกจากผม
ผมยันตัวให้ลุกขึ้นแล้วหย่อนขาลงข้างเตียง ให้ตายสิ แค่ขยับตัวก็ปวดเอวแล้ว
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ฮึบ!
"โอ๊ยย!!.."ทันทีที่ผมลุกขึ้น ผมก็ทรุดลงมาที่เดิมด้วยความเจ็บที่พุ่งเข้ามารวมกัน เพราะไอ้หมอนี่คนเดียว!!
"หึ...โง่เนอะ"ไอ้หมอนั่นยิ้มเย้ยผมก่อนที่จะอุ้มผมพาดบ่าอย่างง่ายดาย ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากให้ไอ้หมอนี่อุ้มเข้าห้องน้ำ
ไอ้เวอร์วางผมลงก่อนที่จะจับผมถอดเสื้อผ้า จนตอนนี้ร่างกายของผมไม่มีอะไรปิดเลย
ไอ้เวอร์ให้ผมจับบ่าของมันก่อนที่จะเปิดน้ำจากฝักบัวสีทอง
น้ำอุ่นๆถูกชะโลมไปทั่วร่างกายของผมพร้อมกับสบู่เหลวที่ไอ้เวอร์เอามาถูตัวของผม
"แค่อาบน้ำเอง ฉันทำเองได้"ไอ้เวอร์ไม่ฟังผม มันยังคงเอาสบู่ถูตัวผมไปเรื่อยและล้างออก
"ถ้าเจ็บก็กัดบ่ากู.."ไอ้เวอร์บอกผมก่อนที่จะเอานิ้วของมันสอดเข้าไปในร่องทางเข้าของผมเพื่อทำความสะอาด
"อ๊า..จะ...เจ็บ!..เวอร์ กูเจ็บ!.."ผมพูดก่อนที่จะกัดบ่าอย่างแรงด้วยความเจ็บ ไอ้เวอร์ทำความสะอาดต่อไปโดยไม่สนบ่าของมันที่เต็มไปด้วยเลือด
"ฮึก...โอ๊ย.."ผมร้องไห้ออกมาเพราะไม่กล้ากัดบ่าของไอ้เวอร์ เพราะผมกัดจนเลือดออกผมรู้ว่ามันเจ็บ ผมจึงขอร้องไห้ปลดปล่อยความเจ็บดีกว่า

หลังจากนั้นไม่นานไอ้เวอร์ก็ทำความสะอาดให้ผมจนเสร็จ มันปิดน้ำแล้วอุ้มผมพาดบ่าเหมือนเดิม
มันเดินมาที่เตียงพร้อมกับวางผมลง
"เวอร์...แล้วเสื้อผ้ากูอ่ะ"ผมถามพร้อมกับมองมันที่กำลังแต่งตัวอยู่
"เอาเสื้อกูไปใส่ก่อน"มันแต่งตัวเสร็จก็โยนเสื้อเชิ้ตสีขาวมาให้ผม
"แล้วกางเกงในกูอ่ะ กางเกงด้วย"ผมถามมันก่อนที่จะใส่เสื้อและติดกระดุม
"ไม่ต้องใส่"มันพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไปนานพอควร แล้วผมจะออกไปไหนได้ล่ะ...มีแค่เสื้อตัวเดียวเนี่ยนะ

สักพักมันก็เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับถ้วยข้าวต้ม ยาเม็ด และยาหลอด มันเอาข้าวต้มมาวางให้ผมก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก ไปไหนอ่ะ? แต่ก็ชั่งเถอะ ถึงผมรู้ผมก็ไปไม่ได้

ผมกินข้าวต้มจนหมดและกินยาตาม แล้วยาหลอดนี้มันใช้ทำอะไร? ผมนั่งอ่านวิธีใช้อยู่สักพักก่อนที่จะปฏิบัติตามที่ฉลากบอก

ผมค่อยบีบครีมออกมาไม่มากนัก ก่อนที่จะทาลงที่ร่องทางเข้าของผมอย่างช้าๆ เนื้อครีมเย็นๆค่อยๆซึมและหายไปจนหมด และในขณะที่ผมกำลังทาครีมอยู่ ไอ้เวอร์ก็เปิดเข้ามาพอดี....

"ทำอะไร.."มันมองผมพร้อมกับเดินมาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมรีบนั่งหุบขาพร้อมกับก้มหน้าที่กำลังแดงเหมือนมะเขือเทศอยู่ ทำไงดี...โคตรอายเลย
"กะ...ก็ทายาไง"ผมพูดพร้อมกับเงยหน้ามองมันที่ตอนนี้กำลังห่างกับผมแค่ไม่กี่นิ้ว
"เดี๋ยวกูทำให้"ผมจับผมให้นอนคว่ำอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงร้องของผมแม้แต่นิด
มันจับขาผมให้อ้าออกก่อนที่จะเอาครีมที่นิ้วมันทาลงทางเข้าของผมอีกครั้ง และจากนั้นมันก็บีบครีมอีกรอบและสอดนิ้วเข้าไปข้างในร่องทางเข้าของผม
"อ๊าา...จะ..เจ็บ!.."ผมกำหมอนแน่นพร้อมกับพยายามให้มันเอานิ้วของมันออก แต่มันก็ยังไม่เอาออกสักที่
"อยู่นิ่งๆดิ"มันขยับนิ้วทายาเนื้อครีมลงบนแผลของผมชำนาน ก่อนที่จะเอานิ้วออก
เลือดของผมเปื้อนติดนิ้วมันไปด้วยหนิ...เลือด...แล้วที่บ่าของมันล่ะ? ผมกัดบ่าของมันหนิ แถมเลือดยังไหลเยอะอีกต่างหาก...
"เวอร์ บ่ามึงเป็นไงบ้าง"หลังจากที่ทายาเสร็จผมก็ถามมันพร้อมกับขยับเข้าไปหามันใกล้ๆ
"ชั่งมัน"มันพูดพร้อมกับปิดฝาหลอดยาอย่างไม่แยแสบ่าของตัวเอง
"ไม่ได้นะ เดี๋ยวก็อักเสบหรอก"ผมขยับไปหามันใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้หน้าผมกับหน้ามันอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่นิ้ว
ผมค่อยเลื่อนเข้าไปหามันจนปากผมและปากมันทาบกันสนิท มันค่อยๆสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของผมอย่างโหยหา ผมเล่นลิ้นกับมันสักพักก่อนที่จะถอนจูบออก

ทำไมผมถึงรู้สึกคิดถึงมันมากนัก...

ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้มัน...

ทำไมผมรู้สึกอยากอยู่กับผมตลอดไป...

ทำไมผมถึงยอมให้มันได้ร่างกายของผมไป...

ทำไม?...