ก็ได้!...กูยอมมึง [Yaoi]

"อ๊าา..อึก...อื้อ..เจ้บ..อ๊าาา"ร่างบางครางออกมาอย่างเหนื่อยหอบพร้อมกับกำหมอนในมืออย่างแรงด้วยความเจ็บปวด

"กู..แฮ่ก..จะเสร็จ...จะเสร็จแล้ว.."ร่างสูงพูดออกมาอย่างเหนื่อยหอบพร้อมกับกระแทกเอวของตัวเองถี่ขึ้นกว่าเดิม

ไม่นานนักร่างสูงก็ปล่อยน้ำสีขาวใสเต็มช่องทางของร่างบาง

ทั้งคู่ต่างจัดแจงแต่งตัวกันไปไม่นานก็นั่งหอบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย...ก็ไม่ให้เหนื่อยได้ไง เล่นเพลงรักกันตั้งแต่ 9 โมงเช้าจนถึงเที่ยง รวมแล้ว 3 ชั่วโมงเศษๆ

ร่างบางยันตัวให้ยืนพิงผนังห้องแต่ก็หมดแรงด้วยความเจ็บและเหนื่อยจึงล้มลงไปกองกับพื้น

"ฮะ...เฮ้ย!?"ร่างบางส่งเสียงตกใจเพราะร่างสูงกำลังอุ้มเขาออกจากห้องพยาบาลเก่า...ถ้าใครมาเห็นล่ะ?จะเป็นยังไง?

ร่างสูงพาร่างบางไปหาครูเพื่อที่จะขอลากลับบ้านก่อนเวลา

ณ บ้านโอเวอร์

[Tattoo talk]

ตอนนี้ผมกำลังอยู่บ้านไอ้เวอร์ครับ บ้านมันโอเวอร์สมชื่อจริงๆ หลังใหญ่โคตรๆ! มันเป็นลูกคนรวยสินะไอ้บ้านี่อ่ะ แต่ว่า...ปวดเอวชะมัด มันเป็นลูกช้างรึไงห๊ะ แรงเยอะชิบ

และตอนนี้ผมก็อยู่ห้องนอนของมันครับ ห้องมันดูเรียบๆ เตียงไซส์คิงสีทองทั้งชุด ผ้าม่านสีดำสนิท โต๊ะวางของไม่ใหญ่มาก ห้องน้ำที่อยู่ในห้องกว้างพอที่จะอัดคนได้ประมาณ 20 คน ทางเดินและพื้นที่ปูด้วยพรมสีน้ำเงินเข้ม ห้องน้ำก็สวย และที่สำคัญ....เตียงนิ่มมากกก!!

เหมือนอยู่ในคอนโดเลย แต่นี่มันบ้าน

ผมล้มตัวนอนลงไปบนเตียงก่อนที่จะเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา

[Over talk]

ตอนนี้ผมกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำของห้องนอนครับ อย่าพึ่งงงนะ ห้องน้ำของผมอยู่ในห้องนอนเหมือนคอนโดครับ เหตุผลเพราะผมไม่อยากให้ใครมาใช้ห้องน้ำผม เลยแบ่งห้องของผมให้ใหญ่กว่าห้องอื่นๆ

...แทททูงั้นหรอ...เปลี่ยนชื่อหลังจากเกิดเหตุนั้นสินะ

เมื่อ 6 ปีที่แล้วผมเคยเจอกับแทททูแล้วครับ...หมอนั่นกำลังร้องไห้พร้อมกับวิ่งตามรถเข็นของแม่ตัวเองที่กำลังถูกเลื่อนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เจ้านั่นร้องไห้โดยไม่สนใจคนที่มองสักนิด เห็นแล้วผมก็อดหงุดหงิดไม่ได้

หมอนั่นร้องไห้สักพักก็เงียบไปด้วยความเหนื่อย ก่อนที่จะลุกมานั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆห้องฉุกเฉิน หมอนั่นมันมาคนเดียวหรอ?

ผมที่นั่งไม่ห่างจากไอ้หมอนั่นเท่าไหร่ก็ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆพร้อมกับเอามือวางบนหัวของไอ้หมอนั่น

"หือ?"ไอ้เปี๊ยกหันมามองผมพร้อมกับทำหน้าตาสงสัย

"ไม่ร้องนะ เดี๋ยวแม่นายก็หาย"ผมยิ้มและลูบหัวไอ้เปี๊ยกช้าๆ ก็ผมปลอบคนไม่เป็นนี่หว่า ทำได้แค่นี้แหละ

"ขอบใจนะ นายชื่ออะไรหรอ"ไอ้เจ้าตัวเล็กยิ้มพร้อมกับถามชื่อผม

"ชื่อโอเวอร์ นายล่ะ"ผมถามกลับ

"ฉันชื่อแทททู นายมาที่นี่ทำไมหรอ"

"แม่ฉันป่วยน่ะ เลยมาหาหมอ แล้วนายล่ะ"ผมถามกลับพร้อมกับมองไอ้ตัวเล็กที่น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง

"แม่ฉันโดนรถชนน่ะ..ฮึก...เขาเอาตัวมาบังรถแทนฉัน ฮือๆ.."ไอ้ตัวเล็กร้องไห้ออกมา แต่คราวนี้ร้องไห้เบาๆ

"ไม่เป็นอะไรนะ"ผมยิ้มพร้อมกับเอามือที่วางอยู่บนหัวหมอนั่นเลื่อนลงมาจับมือหมอนั่น

ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

"ลูกของคุณ.....สินะครับ"หมอก้มมองไอ้ตัวเล็กแล้วเอาผ้าปิดปากลง

"ฮะ แม่ผมเป็นยังไงบ้างฮะ"ไอ้ตัวเล็กถามอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอคำตอบจากคนตรงหน้า

หมอทำหน้าเครียดพร้อมกับหันหลังเตรียมจะเดินเข้าห้องฉุกเฉิน

"หมอเสียใจด้วยนะครับ...หมอช่วยชีวิตแม่ของหนูไม่ได้"พอพูดจบก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับมีพยาบาลเลื่อนเตียงของแม่ไอ้ตัวเล็กออกมา

ร่างกายที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ผิวขาวซีดเปื้อนเลือดจางๆในบางจุด

ผมหันไปมองไอ้ตัวเล็กที่กำลังอึ้งอยู่ตรงหน้าผม ผมช่วยปลอบไม่ได้แล้วสินะ?...ไม่สิ...ผมทำได้หนิ

ผมวิ่งไปหาพ่อที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ

"พ่อฮะ!!"ผมรีบวิ่งไปหาพ่อพร้อมกับมองพ่ออย่างจริงจัง

"มีอะไรหรอโอเวอร์"พ่อพูดพร้อมกับหันมามองผมด้วยหน้านิ่งๆ

"ผมอยากขอร้องอะไรพ่อหน่อย"ผมเดินนำพ่อออกมาจากห้องเพื่อที่จะได้ไม่รบกวนแม่

"มีอะไรหืม?"พ่อถามพร้อมกับปิดประตูลงเบาๆ

"ผมอยากให้พ่อช่วยผมหน่อย...."

ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อฟังด้วยท่าทางจริงจังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"แล้วจะให้พ่อช่วยอะไร..?"