อำมหิต...สั่งตาย

     เช้าวันต่อมาข่าวลงหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ กับการตายของนักศึกษาที่นอนเป็นศพไร้ญาติอยู่บนถนน ชานนท์ได้เห็นข่าวก็ถึงกับผงะทันที เพราะนักศึกษาสาวคนนั้นคือเพื่อนเก่าของเขาเอง และเธอจะตายไม่ได้ถ้าไม่ใช่ฝีมือของ...ผีตนนั้นที่ตามราวีเขาอยู่ตลอด

"ไม่น่าเลยฟ้าใส.. "นนท์ยืนอ่านหนังสือพิมพ์ซึ่งเขาให้ความสนใจกับพาดหัวข่าวของฟ้าใส

นนท์วางหนังสือพิมพ์ลงบนแผงหนังสือ ของร้านหนังสือแห่งหนึ่งที่ตั้งไม่ไกลจากมหาลัย นนท์เดินจากร้านหนังสือนั่นไป พร้อมกับข้ามสะพานลอยเพื่อข้ามยังมหาวิทยาลัยที่เขาเรียน ในหัวก็คิดอะไปเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องการตายของเพื่อนของเขา ที่เริ่มไปทีละคน ทีละคน..ไม่นานคงถึงตายของเขา

เรื่องข่าวไม่ใช่แค่ชานนท์ที่รู้ แต่รู้ไปถึงวินและหมอก ทั้งสองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นข่าว

"ฟ้าใสยังตายเลยหรอว่ะ แล้วเราจะรอดมั้ย"วินพูดอย่างร้อนรนและกระวนกระวายใจ

"ไม่รอดหรอก เราทำกับมันไว้เยอะ มันต้องมาฆ่าเราแน่"หมอกพูด

"ไม่เอานะเว้ย กูยังไม่อยากตาย กูกลัวว่ะ"วินมีสีหน้าที่เคร่งเครียด

"อย่าคิดมากเลย กูว่าเราไปเรียนก่อนเถอะจะได้ไม่คิดมากเรื่องนี้"หมอกพูดทั้งๆ ที่เขาก็กลัวไม่น้อยเช่นกัน

วินและหมอกหยิบข้าวของและกระเป๋าสะพายเตรียมออกจากห้องพักไป ทันทีที่หมอกเดินนำออกมา หางตาของเขาก็สังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง

เงาของผู้ชายคนนึงยืนอยู่ตรงทางเดิน เขายืนอยู่ไกลพอสมควรแต่กลับทำให้หมอกรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่เขารู้จักอย่างดีแน่นอน

วินเดินตามออกพร้อมกับปิดประตูห้องและล็อคกุญแจ แต่หมอกจับข้อมือเขาไว้

"วิน ดูตรงทางเดินดิ"หมอกพูด สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ละสายตา

วินรีบมองตาม ซึ่งเห็นเหมือนกันแต่คราวนี้ดูเหมือนจะชัดเจนมากขึ้น

ผู้ชายคนนั้นยืนหันหลังให้พวกเขา อยู่ในชุดนักเรียนชาย ที่มีคราบเลือดเต็มเสื้อ ผิวเขาขาวซีดราวกับศพ ผู้ชายคนนั้นค่อยๆ หันหน้ามาหาวินกับหมอกโดยที่ตัวไม่หันตาม...กิตติ์ดนัยแสยะยิ้มให้พวกเขาอย่างสยอง ใบหน้าขาวซีดมีบาดแผลเละ เน่าเฟะเต็มไปหมด ดวงตาขาวโพลนมีเลือดออกจากตา

"ถึงตาพวกมึงแล้ว"

ได้ยินดังนั้นหมอกจึงรีบหยิบกุญแจที่มือวินพร้อมกับรีบไขกุญแจเพื่อเข้าไป อย่างน้อยหาที่หลบในห้องมันน่าจะปลอดภัย

"พวกมึงหนีกูไม่พ้นหรอก"กิตติ์ดนัยไม่พูดเปล่าเขาหันตัวมาพร้อมกับหันคอกลับมา และเดินตรงมาหาพวกหมอกและวินอย่างช้าๆ

"เฮ้ย!!"หมอกรีบไขกุญแจและกระโจนตัวเข้าห้องไปทันที วินรีบตามเข้าไปติดๆ

ทั้งสองแยกย้ายไปหาที่หลบในห้อง วินรีบเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้า ส่วนหมอกรีบเข้าไปหลบในห้องน้ำ

"อยากเล่นซ่อนแอบกับกูหรอ ได้!!"เสียงของกิตติ์ดนัยดังไล่ตามมา

เสียงประตูห้องค่อยๆ เปิดออกช้าๆ หมอกแอบมองผ่านช่องประตู เห็นกิตติ์ดนัยเดินเข้ามาในห้องอย่างใจเย็น วินเองก็เห็นผ่านช่องเล็กๆ ของตู้เสื้อผ้าเช่นกัน

หมอกมองดูกิตติ์ดนัยที่เดินผ่านไปในห้อง ซึ่งดูเหมือนว่าผีนักเรียนชายจะไม่สัง้กตุเห็นพวกเขา...ซะที่ไหนกิตติ์ดนับมาโผล่ตรงประตูห้องน้ำและยื่นหน้ามาใกล้หมอกชนิดที่แทบจะหายใจรดกัน หมอกสะดุ้งเฮือกรีบปิดประตูห้องน้ำทันที 

ซึ่งแน่นอนการหลบตัวในที่แบบนี้เขาไม่รอด มือขาวซีดของกิตติ์ดนัยจิกหัวของเขพร้อมกับจับโขกกับอ่างน้ำอย่สงแรง!

"มึงคิดว่ามึงจะหนีกูพ้นงั้นหรอ!! ได้เวลาตายของมึงแล้ว"

เสียงของกิตติ์ดนัยดังไปทั่วห้อง วินรีบออกมาจากตู้เสื้อผ้าและตรงไปที่ห้องน้ำทันที เขาพยายามเคาะประตูเรียกหมอกที่อยู่ด้านใน

"หมอก หมอก!! มึงโอเคมั้ยว่ะ"วินตะโกนเรียก

"ช่วยกูด้วยวิน!!"หมอกถูกกระชากไปฟาดกับกำแพง แต่กิตติ์ดนัยไม่พอใจ จับหัวหมอกกระแทกกับกำแพงไม่ยั้งจนเลือดหมอกไหลกลบปาก ที่หัวเริ่มมีเลือดไหลอาบ

"กิต อย่าทำไรหมอกนะเว้ย อย่านะ"วินทั้งพูดทั้งพยายามหมุนกลอนประตูเพื่อจะเข้าไปช่วย แต่ด้านในถูกล็อกไม่สามารถเข้าไปได้

"พวกมึงรักกันมากนักใช่มั้ย!! กูจะพรากความรักของพวกมึง เหมือนที่พวกมึงทำกับกู!!"กิตติ์ดนัยจับหัวหมอกโขกกับพื้นห้องน้ำอย่างแรง หมอกหมดสภาพไร้เรี่ยวแรงที่จะสู้

วินได้แต่ยืนรอวินาทีตายของหมอกอยู่ห้องน้ำ เขาพยายามบิดของกลอนประตู ทั้งบิด ทั้งหมุน เพื่อจะเข้าไป

'เพ้งงง!!'เสียงกระจกแตกดังมาจากด้านใน

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดได้ทันที วินพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำทันทีแบบไม่รีรอ แต่สิ่งเขาเห็นทำให้เข่าของแทบทรุดเมื่อภาพที่เขาเห็น คือหมอกนอนจมกองเลือด และเศษกระจกมากมายที่ทิ่มแทงทั่วร่างกายของเขา และเศษแผ่นใหญ่ที่ปักกลางหัวของหมอก

วินถึงทรุดลงกับพื้นน้ำตาไหลพรากออกมาทันทีที่เห็น เพื่อนของเขาจากไปอีกคนแล้วหรอ..

"ถ้าพวกมึงไม่ฆ่ากู ป่านนี้กูคงได้รักกับพี่ภูมิ..ในเมื่อกูไม่ได้รักกับเขาพี่เขา พวกมึงก็ต้องเป็นแบบกู พวกมึงก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไร้ซึ่งคนรักเหมือนกัน"เสียงของกิตติ์ดนัยดังเข้ามาในหัววิน

รายต่อไปต้องเป็นเขางั้นหรอ...เขาต้องหนี หนีไปให้ไกลที่สุด

วินรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทันที เพื่อหนีให้พ้นมือของกิตติ์ดนัย วินหยิบข้าวของเสร็จก็รีบหนีออกจากห้องไปทันที แต่ก่อนที่เขาจะไป..

วินยืนมองห้องนี้ก่อนไปเป็นครั้งสุดท้าย กว่าจะได้หอพักและห้องดีๆ วินและเพื่อนๆ ต้องหากันแทบพลิกแผ่นดิน เขาคิดเสมอว่าถ้ากลุ่มของเขามาอยู่ด้วยกัน เรียนด้วยจนจบมหาลัย มันคงเป็นการใช้ชีวิตวัยรุ่นที่แสนสนุก แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ ทุกคนต่างตายกันหมด และเหลือเพียงคนเดียว...

วินรีบเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ศพของหมอกนอนนิ่งอยู่ในห้องน้ำต่อไป..

ตกเย็นของวัน เสียงกริ่งของบ้านชานนท์ดังถี่ยิบจนน่ารำคาญ นนท์รีบวิ่งออกมาหน้าบ้านเพื่อต้อนรับแขก และแขกของบเานที่กดกริ่งถี่ยิบอย่างร้อนใจ คือวินนั่นเอง

"อ้าว!! ไอ้วิน..."นนท์เดินมาที่หน้าบ้าน พร้อมกับมองวินและข้าวของที่เขาเตรียมมา เมื่อนนท์เปิดประตูรั้วบ้าน วินก็โผลเข้ากอดเขาทันทีพร้อมกับปล่อยโฮออกมา

"ไอ้นนท์ มันจะฆ่าหมอกแล้ว..มันจะตามมาฆ่ากู มันจะฆ่าพวกเราทุกคน"วินพูดทั้งน้ำตา

"ใจเย็นๆ ก่อนนะมึง ใจเย็นๆ"นนท์แทบไม่อยากเชื่อ วินที่เคยเป็นหัวโจกในการแกล้งคน ไม่เคยกลัวใคร มีพรรคพวกมากมาย ใครๆ ก็เกรงกลัวเขา ตอนนี้กลับเข้ามากอดเขาและร้องไห้ฟุมฟาย วินอ่อนแอมากอย่างไม่น่าเชื่อ..

นนท์พาวินเข้ามานั่งในบ้าน เพื่อให้วินตั้งสติและสงบสติอารมณ์ จนอีกฝ่ายกูมีอาการดีขึ้น

"ไหนเล่ามาสิ้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นว่ะ"นนท์เอ่ยถาม

"กิต...มันฆ่าหมอกแล้ว คนต่อไป คนต่อไปต้องเป็นกูแน่ๆ กูยังไม่อยากตายนะเว้ย"วินพูดด้วยความกังวล

"ใจเย็นๆ นะ...แล้วตอนนี้ศพหมอกอยู่ไหนว่ะ"นนท์ถามต่อ

"อยู่ในห้อง ที่หอพักนั่นแหละ...กูน่าจะไปหลบทีเดียวกับมัน อย่างน้อยจะได้ช่วยมันได้...กูยังไม่ได้บอกกับมันเลยว่ากูก็รักมัน ไม่ต่างกับที่มันรักกู...กูเสียใจว่ะ.."วินพูดไปน้ำตาก็ไหลออกมา"ทั้งกลุ่มกูกับมันก็สนิทกันมากที่สุด...ไม่อยสกจะเชื่อเลยว่ามันต้องมาตายแบบนี้ กูไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วนนท์"

นนท์ยื่นมือไปกุมมือวินเพื่อให้กำลังใจ 

"เรื่องศพหมอกน่ะ เดี๋ยวกูจะโทรบอกพ่อแม่มันเอง มึงไม่ต้องห่วง ระหว่างนี้มึงก็นอนบ้านกูไปก่อนก็ได้"นนท์พูด

"ขอบใจนะมึง ถ้าไม่มีมึงกูก็ไม่รู้จะ ทำไงแล้ว..ถ้ากูกลับไปนอนบ้านตัวเองกิตมันต้องตามไปฆ่ากูแน่"

"จริงๆ บ้านกูก็ไม่ปลอกภัยเท่าไรหรอก พรุ่งนี้กูจะลองปรึกษาพี่ภูมิดู"นนท์ลุดขึ้นจากโซฟาและเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดโทรหาแม่ของหมอกทันที

วันต่อมา ศพของหมอกถูกนำออกจากหอพัก นั่นทำให้ชาวหอพากันตื่นตกใจไม่น้อย บางคนถึงขั้นกับอยากจะย้ายออกจากหอนี้ทันที วินได้ถูกตำรวจไปโรงพัก เพื่อให้ปากคำเรื่องการตาย แต่วินกลับบอกไปว่าตนเพิ่งย้ายออกจากหอมาเมื่อวาน และเพิ่งมาเห็นศพหมอก ทำให้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการของหมอก

และมันคงเป็นเรื่องที่ตำรวจเข้าใจได้ยากว่าใครกันแน่ ที่ฆ่าหมอกอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้

วินกับนนท์พากันมาที่บ้านของภูมิ เพื่อขอคำปรึกษาทันทีที่ทั้งคู่มาถึง ภูมิก็รีบออกมาต้อนรับทันที

"อ้าว มากันแล้วหรอ เข้ามาก่อนสิ"ภูมิเดินมาเปิดประตูรั้วบ้านมห้ทั้งคู่เข้าไปในบ้าน

ภูมิได้ฟังจากที่วินเขาก็ถึงกับไม่เชื่อหู

"นี่กิตฆ่าคนอีกแล้วหรอ...ไม่อยากเชื่อเลย"ภูมิพูด

"แต่มันเป็นเรื่องจริง อีกไม่นานกิตคงมาเอาชีวิตพวกเราด้วย ทำไงดีล่ะพี่"วินถามอย่างกังวล

"นั่นสิ และอีกไม่นานกิตคงต้องตามมาฆ่านนท์อีกคนแน่ๆ"นนท์พูดบ้าง

"แล้วทำไมกิตต้องมาหาฆ่านนท์ล่ะ นนท์เป็นเพื่อนรักกิตนิ"ภูมิพูด

"เอ่อ...ก็..ไม่แน่หรอก เขาก็ตามราวีนนท์อยู่บ่อยๆ"นนท์พูด

ภูมิถอนหายใจเฮือกนึง ก่อนที่จะครุ่นคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง 

"งั้นเราลองเรียกวิญญาณของกิตมาเจรจาดีมั้ย"ภูมิเสนอแนะ

"อย่าเลย มันเปล่าประโยชน์"วินพูด

"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ"ภูมิถามอย่างสงสัย

"ไม่ว่าเราจะทำยังไง กิตติ์ดนัยก็ตามมาฆ่าพวกเราอยู่ดี"วินพูดจบก็ทำให้ภูมินั่งนิ่งไปพักใหญ่

ภูมิพยายามตีความหมายของวิน แต่ดจาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...

ตกดึกของวัน วินทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของนนท์ พร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ที่ไม่สามารถหาทางหนีกิตติ์ดนัยได้.. นนท์เดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นวินนอนอยู่บนเตียงจึงได้แต่มองและถามออกไป

"เครียดหรอ..."นนท์ถาม

"เออดิ ไม่ให้เครียดได้ไง กูยังไม่อยากมาตายตอนนี้นะเว้ย"วินพูด

นนท์นั่งลงข้างวินพร้อมกับใช้มือลูบที่เป้ากางเกงของวินอย่างแผ่วเบา วินรีบจับข้อมือนนท์

"จะทำไรว่ะนนท์.."วินถาม

"ก็จะเอาออกให้ไง เขาบอกว่าถ้าผู้ชายได้ปลอดปล่อยออกมาบ้าง จะหายเครียด"นนท์ไม่พูดเปล่ารีบรูดซิบกางเกงของวินทันที พร้อมกับลูบไล้อย่างชื่นชอบ

"อะ..อื้อ...จะทำไรก็รีบทำ.."วินพูดจบนนท์ก็ยิ้มมุมปากทันที

นนท์เอามือล้วงในกางเกงของวินก่อนที่จะเล่นสวาทกับวินอย่างมีความสุข...เพื่อให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลายและหายเครียดลงบ้าง

ในเวลาเดียวกันวิญญาณของกิตติ์ดนัยได้กลับมาหาภูมิอีกครั้ง กิตติ์ดนัยยืนอยู่หน้าบ้านของภูมิ พยายามจะเข้าไป แต่กลับถูกไฟเผาที่ตัวจนต้องถอยออกอย่างตกใจ

"นี่มันอะไรกัน...ทำไม ทำไมถึงเข้าไปไม่ได้"กิตติ์ดนัยพยายามจะเข้าไปอีกครั้ง แต่ไฟก็เผามือของเขาทันทีจนต้องถอยหนีออกมาอีกครั้ง

กิตติ์ดนัยมองไปรอบๆ พบว่าหน้าบ้านของภูมิมีผ้ายันต์ติดอยู่ จึงทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปได้ กิตติ์ดนับพยายามอยู่หลายหนเพื่อจะเข้าไป แต่ก็ไม่สำเร็จ

"ทำไม...ทำไมต้องมีของแบบนี้ด้วย..."กิตติ์ดนัยมองไปที่หน้าต่างห้องของภูมิ

"พี่ภูมิ...พี่ภูมิ...พี่ภูมิ"เสียงโหยหวนของกิตติ์ดนัยดังไปถึงห้องของภูมิ 

ภูมิพยายามเอาหมอนปิดหู เขาไม่ต้องการได้ยินเสียงของกิตติ์ดนัย ผีร้ายที่เอาแต่คนแบบนั้น ไม่ใช่กิตติ์ดนัยคนที่เขารักอีกต่อไป..

กิตติ์ดนัยยืนร้องไห้ส่งเสียงโหยหวนดังไปทั่ว เขาหวังว่าภูมิจะมาเปิดประตูและเดินมาหาเขา แต่ไม่เลย...เขากลับต้องยืนร้องไห้อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครจะช่วยเขาได้เลย..

ตกดึกวินนอนอยู่ยนแผ่นหลังขาวๆ ของชานนท์ ทั้งคู่นอนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง วินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ หลังจากที่เขาเพลียและเผลอหลับไปครู่นึง วินพลิดตัวไปนอนข้างนนท์ ก่อนที่นนท์จะเอื้อมมือและนอนกอดเขาต่อ 

แต่จิตใจของวินตอนนี้ไม่ได้สนใจนนท์ เขากลับนึกย้อนไปถึงวันเก่าๆ ที่เขาเคยรังแกกิตติ์ดนัย เขาได้แต่นอนสำนึกผิด...

"เราขอโทษนะกิต..เราไม่น่าทำไม่ดีกับนายเลย.."วินพูดด้วยความรู้สึกผิด

มือสีขาวซีดค่อยๆ เอื้อมมาดึงผ้าห่มลงไปช้าๆ จนวินเริ่มรู้สึกตัว วินมองตามผ้าห่มจนถึงปลายเตียง.. ศรีษะของผู้ชายคนนึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเครียดแค้น!

"กิต!!"วินอุทานออกมาอย่างตกใจ พยายามเขย่าตัวนนท์ให้ตื่นขึ้น

กิตติ์ดนัยค่อยๆ คลานขึ้นมาบนเตียงช้าๆ พร้อมกับกรงเล็บที่แหลมยาวน่ากลัว วินพยายามปลุกนนท์ให้ตื่นแต่ไม่สำเร็จ รู้สึกตัวอีกทีกิตติ์ดนัยก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาเสียแล้ว

"มาสำนึกได้ตอนนี้ มันก็สายไปแล้ว!!"กิตติ์ดนัยจ้องหน้าวินอย่างไม่เป็นมิตร

วินพยายามหลบสายตาของกิตติ์ดนัย แต่ถูกกิตติ์ดนัยจิกหัวให้หันมามอง

"จำไว้นะ...ในตายของมึง มันกำลังจะมาถึงในไม่ช้า!!"

"ยะ...อย่า ไม่...ไม่!!"วินพูดด้วยความหวาดกลัว เขายังไม่อยากตาย!!

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึงต้องตาย ฮ่าๆๆๆ"กิตติ์ดนัยหัวเราะลั่นอย่างสะใจ

"ไม่... กูจะไม่ยอมให้มึงฆ่ากูหรอก มึงเอาเพื่อนกูไปหมดแล้ว จะตามมาฆ่ากูอีกคนหรอไง!!"

"ใช่!! มึงทำกับกูไว้มากที่สุด มึงต้องตายอย่างทรมานที่สุด!!"

"...ไม่เอา อย่าฆ่ากูนะ"

"ไม่ต้องกลัวไปหรอก... กูสัญญาว่ามึงจะลึกซึ้งถึงคำว่าทรมานแน่นอน!! หลบไปเถอะ หลบกูให้พ้นล่ะกัน"

กิตติ์ดนัยหานไปกับสายลม ทิ้งให้วินนอนนิ่งขวัญเสียอยู่บนเตียง..

นี่เขาจะต้องตายเป็นรายต่อไปจริงๆ หรอ...