อำมหิต...สั่งตาย

     ตลอดหลายวันที่ผ่านมา วินแทบไม่เป็นอันหลับอันนอนเพราะเขาเริ่มเห็นภาพหลอนของกิตติ์ดนับตามไปทุกที่ แม้ว่าความจริงแล้วผีนักเรียนชายคนนั้นจะไม่ได้มาหาเขาเลย วินนั่งเครียดอยู่เก้าอี้หินอ่อนในสวนของบ้านชานนท์ แต่ยิ่งคิดเขายิ่งเครียดและคิดมาก ยิ่งรู้ว่าเขาคือรายต่อไป...

วินกำหมัดแน่นคิ้วขมวดจนชนกัน เขากัดฟันใบหน้าบึ้งตึง ในเวลานั้นชานนท์เดินเข้ามาหาเขาพอดี

"วิน..นั่งคิดไรอยู่ว่ะ"ชานนท์เอ่ยถาม พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามวิน"ทำไมวันนี้มึงไม่ไปมหาลัยว่ะ อาจารย์ให้งานเยอะนะเว้ย"

"กูอยากได้หมอผี...กูอยากให้วิญญาณของมันทรมาน!! กูไม่ยอม ไม่ยอมให้มันมาฆ่ากูหรอก"วินพูด เขากำหมัดแน่นกว่าเดิมน้ำเสียงของวินดุดัน ชัดเจนว่าเขาจะไม่ยอมให้กิตติ์ดนัยมาฆ่าเขาง่ายๆ แน่

"เหอะ หมอผีหรอ นี่มันโลกความจริงนะมึง ไม่ใช่ละคร โลกเราสมัยนี้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว และถึงจะมีหมอผีจริงๆ... มึงคิดหรอว่าเขาจะเอามันอยู่"นนท์พูด

"แต่... กูไม่อยากตาย กูไม่อยากทรมาน ไม่อยากต้องตายแบบคนอื่นๆ"วินพูด

"งั้นลองไปสะเดาะเคราะห์ผูกดวงดูมั้ย จะได้อุ่นใจ"นนท์เสนอความเห็น วินพยักหน้าตอบรับ

เขาเห็นด้วยอย่างน้อยจะได้สบายใจ บางทีที่ถ้าจะรอดเขาต้องต่อชะตา สะเดาะเคราะห์ พวกนี้อาจจะช่วยเขาได้..

คิดได้ดังนั้น วันรุ่งขึ้นวินก็รีบออกจากบ้านของนนท์ และเดินทางไปต่างจังหวัดทันที หลังจากที่เขาได้ทไการหาสถานที่สะเดาะเคราะห์ สถานที่ทำบุญใกล้กรุงเทพทั้งคืน เมื่อมาถึงที่หมายวินไม่รอช้าที้จะเข้าไปในวัดดังแห่งหนึ่ง ซึ่งบรรยายของวัดนี้ก็เหมือนทุกวัน ผู้คนมากมายพลุกพล่านเดินสวนกันไปมา บ้างก็แต่งตัวดูดีมีชาติตระกูล มอภายนอกรับรู้ได้ว่าร่ำรวยเงินทอง บางคนแต่งตัวสบายๆ ผิวสี น่าจะเป็นผู้คนแถวนี้ที่ออกมาซื้อของกินในตลาด ที่ตั้งบริเวณหน้าวัด

เมื่อวินก้าวเท้าเข้ามาก็ได้ยินเสียงพูดผ่านไมค์ของมัคทายก ดังลั่นไปทั่วงานเพื่อเชิญชวนผู้ที่เดินผ่านไป ผ่านมาให้เข้ามาร่วมทำพิธีสะเดาะเคราะห์ผูกดวงชะตาราศี วินเดินจนมาถึงสถานที่ ที่ผู้คนใช้ทำพิธีต่อดวงชะตา

โลงศพมากมายสิบกว่าโลงเรียงต่อกันยาวเอียด มีคนอยู่ทุกโลงและคนเหล่านั้นก็กำลังพนมมือถือดอกบัว พร้อมกับเดินลงไปนอนในโลงตามที่หลวงปู่สั่ง ก่อนที่จะมีผ้าสีขาวผืนใหญ่ปกคลุม

หลังจากที่เสร็จพิธีวินเห็นได้ชัดว่าสีหน้าของคนเหล่านั้นดีขึ้นมาก ดูเหมือนมีความสุข และสบายใจ เขาขักอยากจะสัมผัสความรู้สึกแบบนั้นบ้างเสียแล้ว

หลังจากที่รอมานาน ก็ถึงตาที่วินจะต้องไปทำพิธีบ้าง วินเดินนำผู้คนอีกมากมายนับสิบที่เดินตามหลังเขา พิธีเป็นได้ด้วยดี หลังจากที่วินนอนลงในโลงศพและตามด้วยผ้าขาวปกคลุมเอาไว้ เสียงสวดมนต์ของหลวงปู่ดังขึ้น...

วินหลับตาตั้งจิตอธิษฐานอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่อะไรบางอย่างก็แปลกไป..อยู่ๆ เขาก็วูบไปแบบดื้อๆ ภาพสุดท้ายที่วินเห็น...คือผ้าสีขาวนั่นค่อยๆ เปิดช้าๆ...และทุกอย่างก็หายไป...

"ลืมตาขึ้นสิ...ลืมตาขึ้น..."

เสียงของใครบางคนเรียกให้เขาลืมตาขึ้น วินลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองยังนอนอยู่ในโลงศพ ร่างกายอ่อนแรงและเหนื่อยมาก เหมือนกับเขาไปเจออะไรมาสักอย่าง.. วินสำรวจสายตาไปรอบๆ บรรยากาศรอบตัวของเขาเปลี่ยนไป...วินลุกขึ้นนั่งทำมห้เขาตกใจ เมื่อพบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่วัด !!

รอบๆ ตัวมีแต่ป่าที่มีแต่ต้นไม้รกร้างรอบตัว และที่แย่ไปกว่านั้นโลงศพของเขาถูกตั้งอยู่ในหลุมขนาดใหญากลางป่า บนปากหลุม...มีศพของเพื่อนวินนอนอยู่มากมาย

"นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย"วินอุทานออกมาอย่างตกใจ

วินลุกขึ้นจากโลงศพพร้อมกับตะกายขึ้นมาบนปากหลุมอย่างทุลักทุเล ศพของเพือนวินมากมายถูกนำมาวางเอาไว้กระตัดกระจายไปคนละทิศ คนละทาง...

"ชอบมั้ยล่ะ...ที่ตายของมึง"เสียงที่แสนคุ้นหูลอยตามมากับสายลม..

ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าต้นเสียงมาจากทางไหนแต่เหมือนมีอะไรสักอย่างดลใจให้วินเงยหน้าขึ้นไปมอง..บนต้นไม้กิตติ์ดนัยกำลังนั่งห้อยขาลงมา พร้อมกับมองวินและแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

"กิต!! มึงพากูมาที่นี่ทำไม พากูออกไปนะเว้ย"วินตะโกนบอก

"ไม่!! กูจะไม่ปล่อยให้มึงลอยนวลใช้ชีวิตบนโลกนี้อีกต่อไป ตายซะเถอะ"สิ้นเสียงของกิตติ์ดนัย มือขาวซีดก็ฉุดดึงขาให้ลงกลับไปนอนในหลุมอีกครั้ง!!

วินสะบัดขาสู้สุดแรง เพื่อไม่ให้ตัวเองลงไปในหลุม เมื่อวินมองลงไปก็พบว่าศพของมองที่ตัวขาดครึ่งท่อนกำลังพยายามฉุดกระชากเขาอยู่!!

"ปล่อยกูนะเว้ย ปล่อย!!"วินร้องโวยวายลั่นป่า

"มาอยู่กับพวกกูเถอะวิน...เราเพื่อนกันไม่ใช่หรอ"ศพของหมอกเดินตรงมาหาวินเรื่อยๆ

"อย่านะเว้ย อย่า!! ช่วยด้วย ช่วยด้วย"วินถูกฉุดจนร่างกายกระแทกกับโลงศพ วินนอนเจ็บปวดอยู่ในโลงศพร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด

ฝาโลงเลื่อนปิดโลงศพจนสนิทแบบรวดเร็ว วินพยายามใช้มือดันออกแต่ไม่เป็นผล ยิ่งเขาดันยิ่งเปิดไม่ได้...กิตติ์ดนัยนั่งทับฝาโลงเอาไว้ ต่อให้วินร้องให้ตาย พยายามยังไง เขาก็ไม่รอด!!

เศษดินเริ่มตกลงมาเพื่อกลบโลงศพที่มีวินนอนอยู่ด้านใน เศษเหล่านั้นหล่นลงมาทับถมอย่างรวดเร็ว จนดินเหล่านั้นฝังโลงศพของวินจนสนิทมิดชิด

"คนเลวอย่างมึง ต้องตายอย่างช้าๆ ถึงจะสะใจ..."กิตติ์ดนัยหายไปกับสายลมพร้อมกับศพของเพื่อนๆ ของวิ

"ช่วยด้วย ช่วยที...ใครก็ได้ช่วยด้วย!!"วินร้องขอความช่วยเหลือ...ฝาโลงถูกปิดสนิทจนไม่สมารถเปิดออกได้ เพราะถูกดินทับถมจนแน่น อากาศภายในเริ่มไม่มี...

วินหลั่งน้ำตาออกมาอย่างเสียใจ เขาจะต้องตายในอีกไม่กี่นาทีงั้นหรอ...ภาพเก่าๆ ที่เขาเคยดูถูก ด่าทอ รังแกกิตติ์ดนัยเริ่มแว๊บกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง...มันมีมากมายหลากหลายเรื่อง เยอะจนเขาไม่อยากจดจำอีกต่อไป...น้ำตาของวินไหลออกมาแบบไม่หยุด เขาพยายาร้องให้คนช่วย แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา..นอกตัวของเขาเอง

วินเริ่มหายใจไม่ออก...เขาได้แต่นอนรอความตายอยู่ในโลงศพที่ถูกฝังดินไว้ในกลางป่า ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ ว่ามีวัยรุ่นคนนึงถูกฝังทั้งเป็นอยู่ในกลางป่าแห่งนี้....

"ถึงตายของมึงแล้ว ไอ้ชานนท์!!"

นนท์เดินหยิบแก้วน้ำในห้องครัวพร้อมกับเทน้ำใส่แก้ว เพื่อนำไปเสริมแจกจองบ้านที่มาเยือน นนท์หยิบแก้วน้ำเดินตรงไปยังห้องรับแขกที่มีแม่ของวินนั่งอยู่ ผู้เป็นแม่มีสีหน้าเคร่งเครียด เธอติดต่อลูกชายไม่ได้หลายวันรวมทั้งเพื่อนๆ ของเขาด้วย ยังเหลือนนท์ที่สามารถให้คำตอบเธอได้ว่าลูกชายของเธออยู่ไหน..

"เย็นๆ วินคงกลับมา คุณน้าดื่มน้ำให้สบายในก่อนดีกว่านะครับ"นนท์พูดพร้อมกับวางแก้วน้ำ

"ขอบใจจ้ะ.... แต่วินมาบ้านนี้แน่ๆ นะนนท์"แม่ของวินพูด

"ครับ เสื้อผ้าของเขายังอยู่ในห้องผมตั้งเยอะตั้งแยะไป เดี๋ยววินก็กลับมาครับ"นนท์พูด

ผู้เป็นแม่ได้ยินก็สบายใจ.. เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงจนฟ้ามืด ไม่มีทีท่าว่าวินจะกลับมา แม่ของวินยังคงรออย่างร้อนใจ ทุกครั้งที่มีรถยนต์วิ่งเข้ามาในซอยบ้านนนท์ เธอจะรีบชะโงกหน้าไปดูทันที แต่ผลสุดท้ายก็คือไม่ใช่วินอยู่ดี

"เฮ้อ...เมื่อไรจะกลับมาสักทีนะ"แม่ของวินบ่นพร้อมกับกดโทรศัพท์โทรออกตลอดเวลา แต่ไม่สามารถติดต่อวินได้

"ใจเย็นๆ ครับคุณน้า เดี๋ยววินก็กลับมา.."นนท์ยังคงพูดให้อีกฝ่ายใจเย็น

"น้าว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับวินแน่ๆ น้าใจไม่ดีเลย!!"เธอบอก

ไม่ทันไรไฟในบ้านของนนท์ ก็ดับพรึบ!!

"เฮ้ย!! อะไรเนี่ย"นนท์อุทานออกมา ก่อนที่จะลุกขึ้นไปหาไฟฉายในบ้าน

แม่ของวินนั่งรออยู่ที่เดิม เธอมองออกไปนอกบ้าน สิ่งแรกที่เห็นคือเงาของผู้ชายคนนึงยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านของนนท์ เขาหันหลังให้เธอก่อนที่จะค่อยๆ หันมามองเธอด้วยดวงตาสีขาวโพลน!!

แม่ของวินเอามือทาบอกด้วยความตกใจ ผู้ชายคนนั้นเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ กำลังจะเดินมาเพื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้าน!

"ไม่นะ อย่าเข้ามา"แม่ของวินเบิกตากว้างด้วยกลัว

ผู้ชายคนดังกล่าวค่อยๆ เปิดประตูและเดินเข้ามาหาเธอในห้องรับแขก ทำให้เธอเริ่มขนลุกซู่ไปทั่วตัวเมื่อได้เห็นโฉมหน้าของผู้ชายในชุดนักเรียนอย่างชัดๆ ใบหน้าของเขาเละเน่าเฟะ บาดแผลเต็มใบหย้าและเนื้อตัว เขาค่อยๆ ยื่นมือมาลูบของเธอแผ่วเบา..

"ไอ้สารเลวนั้น มันตายแล้ว!!"

"ห๊ะ!! ไม่จริง...ไม่จริง ลูกฉันยังไม่ตาย!!"

กิตติ์ดนัยเอามือล้วงเข้าไปในปาก เขาควักเอานิ้วคนออกมาและยื่นให้กับแม่ของวิน

"นี่ไง!! ซากของลูกมึง!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"แม่ของวินวิ่งกรี๊ดลั่นสติแตกออกจากบ้านของนนท์ไป

กิตติ์ดนัยยิ้มสะใจ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้จงใจหลอกอะำรมากมาย เพราะคนที่ต้องโดนหนักจริงๆ กำลังหาไฟฉายอยู่!

นนท์พยายามควานหาจนเจอไฟฉาย เขาต้องรีบเพราะเขาได้ยินเใยงกรีดร้องของแม่วินจากด้านล่าง ซึ่งเขาไม่รู้ว่าแม่ของวินเจอตัวอะไรหรือไม่

แต่โชคร้านที่ไฟฉายมันไม่ติดเอาดื้อๆ นนท์พยายามตีไฟฉายหลายทีแต่ก็ไม่มีท่าทีว่ามันจะติด นนท์รวบรสมกำลังทั้งหมดและตีไฟฉายอีกครั้ง ในที่สุดมันก็ติด! ไฟฉายส่องไปยังกิตติ์ดนัยที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องของเขา ทำเอานนท์สะดุ้งสุดตัว

"ตกใจอะไรล่ะเพื่อนรัก"

"กิต...มาได้ไงว่ะ!!"

"ได้เวลาสะสางเรื่องของเรากันสักที!! ไอ้เพื่อนสารเลว!!"

"อย่าบอกนะว่า...วิน.."

"ไอ้ชั่วนั่นตายไปแล้ว คนต่อไปก็คือมึง!! มึงไม่รอดแน่!!"

"ไม่!! ออกไปนะ ออกไป!!"นนท์โวยวายลั่นห้อง

มือขาวซีดของกิตติ์ดนัยกระชากหัวของเขาไปฟาดกับกำแพงอย่างแรง แต่นั้นยังไม่สะใจพอนนท์ถูกตับฟาดกับกำแพงห้องแบบไม่ยั้งจนหมดสติไป..

"การตายครั้งนี้..มันจะต้องสนุกกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา...."

นนท์ได้สติก็พบว่าตนนั้นนอนอยู่ห้องพักของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ข้างเตียงมีกระเช้ามาวางเหมือนเพิ่งมีคนมาเยี่ยมเขาไปเมื่อครู่ ถัดไปคือโซฟาตัวยาวที่ถูกวางติดกับผนังห้อง บนโซฟามีเสื้อคลุมของแม่ของวางอยู่ เหมือนแม่ของเขาเพิ่งออกไปจากห้อง นนท์ถอนหายใจก่อนที่จะนอนต่อ..

แต่สิ่งที่เขาไม่อยากเจอ ก็มาจนได้!! กิตติ์ดนัยยืนอยู่ตรงปลายเตียงของเขาและจ้องมองเข้าด้วยสายตาที่โกรธแค้นแบบที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน เป็นสัญญาณที่จะบอกกับเขาว่า ครั้งนี้กิตติ์ดนัยจะเอาจริง!!

"ออกไป...ออกไป๊ อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!! ออกไป"นนท์เขวี้ยงของทีมีอยู่รอบตัว ทั้งหมอน ผ้าห่ม กระเช้า แจกันปาไปที่ปลายเตียงที่กิตติ์ดนัยยืนอยู่ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ผีนักเรียนชายสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขากลับยืนยิ้มและหัวเราะเยาะเย้ยชานนท์อย่างสมเพช

"ออกไปนะไอ้ผีบ้า ออกไป ออกไป"ทันใดนนั้นเองพยาบาลกับหมอก็รีบวิ่งเข้ามาจับตัวนนท์

"คนไข้เป็นอะไรไปคะ คนไข้คะ!!"พยาบาลสาวพยายามจับตัวและเขย่าตัวเพื่อเรียดสตินนท์กลับมา แต่เสียงที่นนท์ได้ยินคือ...

"ได้เวลาตายของมึงแล้ว!!! ไอ้สารเลว"

"ไม่!! ปล่อยกู ปล่อยยยยย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้"นนท์อาละสาดหนักจนนางพยาบาลจับตัวไม่อยู่ เพราะนนท์ดิ้รพล่านบนเตียงตะโกนด่าทอไปทั่วอย่างบ้าคลั่ง

จนนางพยาบาลต้องรีบไปเรียกบุรุษพยาบาลให้เข้ามาล็อคตัวของนนท์ หมอหนุ่มพยายามจับแขนนนท์ทายาชาในขณะที่คนไข้บนเตียงยังคงโวยวายไม่ยอมหยุด

"ปล่อยผมออกไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยยย มันจะฆ่าผมแล้ว ปล่อยยยยย"นนท์ร้องโวยวายตาก็จ้องมองไปที่ปลายเตียง ที่กิตติ์ดนัยยืนอยู่

แม่ของนนท์ได้ยินเสียงลูกชายก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องพักคนไข้ของนนท์ทันที "นนท์ลูกแม่!!"

"ปล่อยยยยยยยยย"นั่นคือเสียงโวยวายครั้งสุดท้าย ก่อนที่หมอหนุ่มจะใช้เข็มฉีดยาสลบเข้าไป..นนท์วูบหลับไปทันที

สถานการณ์ในห้องกลับสู่ความสงบ ภายใต้ความสงบยังมีวิญญาณขกิตติ์ดนัยยืนมองชานนท์ที่ปลายเตียงเช่นเดิม

"คราวนี้แหละชานนท์ มึงได้ตายตามพวกมันไปแน่!!"