อำมหิต...สั่งตาย

     เช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้ง วันนี้ชานนท์ได้เข้ามาเรียนในมหาลัยวันแรก เพียงแค่วันแรกบรรยากาศก็คึกคัก สนุกสนาน กับกลุ่มรุ่นพี่จากหลากหลายคณะที่ยืนเต้น ร้องเพลง ตีกลองตามซุ้มของคณะต่างๆ เพื่อต้อนรับน้องๆ ที่เข้ามาใหม่ในหมาลัย กับบรรยากาศการรับน้อง และปฐมนิเทศ

"เอาล่ะครับ สำหรับน้องๆ ที่มาถึงซุ้มคณะแล้วเข้ามาเซ็นชื่อและรับป้ายชื่อได้เลยนะครับ เสร็จแล้วเรามาร่วมกิจกรรมสนุกๆ ในซุ้มกัน"เสียงจากรุ่นพี่คนนึงตะโกนพูดผ่านเทเลอร์โข่ง

นนท์รีบเดินเข้าไปเซ็นชื่อ ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาร่วมกิจกรรม ที่มีนักศึกษาหน้าใหม่นั่งรวมกันอยู่มากมาย

ทันทีที่นนท์นั่งลง ก็มีเด็กหนุ่มอีกคนนั่งลงข้างๆ เขาทันที

"หวัดดีนาย ชื่อไรอ่ะ"เด็กหนุ่มเอ่ยถาม

"นนท์ นายล่ะ"

"เราชื่อ เจมส์"

"เพิ่งมาถึงหรอเนี่ย เรานึกว่ามีแค่เราคนเดียวที่มาช้านะ"

"โห่ เปิดมาวันแรกใครจะมาทันกันหมดล่ะจริงมั้ย แล้วนายย้ายมาจากโรงเรียนไรหรอ"

"อ๋อ...เราย้ายมาจาก"

นนท์ยังไม่ทันพูดจบ รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่ว้าก ก็ตะโกนดังลั่น

"นี่!! สองคนนั้นน่ะ คุยอะไรกัน ออกมาข้างหน้าสิ๊!!"

นนท์กับเจมส์หันมามองกัน ก่อนที่จะเดินลุกไปตามที่รุ่นพี่สั่ง

"เมื่อกี้คุยอะไรกัน ไม่สนใจกิจกรรมกันเลย แบบนี่มันต้อง!!"

"ซวยแน่..."เจมส์แอบกระซิบข้างหูนนท์ วันแรกก็โดนว้ากเสียแล้ว วันต่อๆ จะเป็นยังไง!

"แบบนี้ต้องทำโทษฮ๊า จัดไปเพลง ขอเพลงหญิงลีเลยฮ๊า"

"ห๊ะ!!"

"ตกใจไรล่ะคะน้อง พี่ว้ากเป็นตุ๊ดไม่ได้หรอไง เอ้าๆๆ เพลงมาๆ"

นนท์กับเจมส์แอบยิ้มเล็ก ทันทีที่เสียกลองเริ่มตีทั้งคู่ก็เต้นตามเพลงและจังหวะอย่างสนุกสนาน ทำเอาเรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆ ในคณะไม่น้อย แต่รอยยิ้มอันแสนมีความสุขของชานนท์ต้องหายไปในพริบตา เพราะชานนท์สังเกตุเห็นว่า ภายในกลุ่มนักศึกหน้าใหม่เหล่านั้น มีผีเด็กผู้ชายใส่ชุดนักเรียน ใบหน้าเละเน่าเฟะ ที่เขาคุ้นเคยรวมอยู่ด้วย.. นั่นคือ กิตติ์ดนัย ที่กำลังนั่งจ้องเขาอย่างอาฆาตร

"กะ..กิต"นนท์หยุดเต้น ยืนอึ้งตาค้างไปที่นักศึกษาสาวใส่แว่นคนนึง

"เอ้า หยุดทำไมล่ะค่ะน้อง เตเนต่อสิ กำลังมันเลย"รุ่นพี่เขามาจับไหล่ นนท์หันไปก็สะดุ้งสุดตัว

เพราะสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่นุ่ยพี่ แต่เป็นกิตติ์ดนัย

"มีความสุขมากสินะไอ้เพื่อนเลว!! กูบอกแล้วไงความสุขของมึงมันหมดลงแล้ว!"

"เฮ้ยยยยย ออกไป"นนท์พยายามปัดมือออกจากรุ่นพี่ 

"น้อง.. น้องงง เป็นไรคะ"รุ่นพี่พยายามเขย่าตัวนนท์เพื่อเรียกสติ 

แต่นนท์ยังคงเห็นรุ่นพี่คนนั้นเป็นกิตติ์ดนัย ที่กำลังยื่นมือมาบีบคอเขาอยู่

"กูจะฆ่ามึง มึงต้องตาย ไอ้ชานนท์!!"

"ปล่อยกู ปล่อย!!"นนท์ผลักรุ่นพี่คนนั้นก่อนที่จะสัดหน้ารุ้นพี่เข้าไปหนึ่งหมัดเต็มๆ จนรุ่นพี่คนดังกล่าวล้มไปกองกับพื้น ทำเอาทุกคนตกอกตกใจกันไม่น้อย

นนท์ได้สติกลับมา หลังจากที่เขาพยายามคุมสติอยู่นาน ภาพที่เห็นแทนที่จะเป็นกิตติ์ดนัยที่ถูกต่อย กลับเป็นรุ่นพี่ที่ว้ากเขาเมื่อครู่!! 

"เฮ้ย น้องทำไมทำงี้ล่ะ"รุ่นพี่อีกคนโวยวายใส่

"ผม...เฮ้ยยยย ออกไปนะ ออกไป"นนท์ตั้งใจจะหันไปขอโทษนุ่นพี่ แต่เขากลับเห็นกิตติ์ดนัยยืนอยู่!

"มึงทำไรกูไม่ได้หรอกชานนท์ มึงต้องตาย"

"ออกไป อย่าเข้ามา ออกไป"นนท์ร้องโวยวายดังลั่นจนทุกคนเริ่มตกใจ

กิตติ์ดนัยรีบพุ่งเข้ามาหานนท์ จนนนท์ตกใจเซล้มลงไปกองกับพื้น 

"อย่า อย่าเข้ามา ออกไป ออกไป!!"รุ่นพี่และนักศึกษาคนอื่นๆ รีบเข้ามาจับตัวนนท์ ที่กำลังดิ้นพล่านอยู่ยนพื้น ร้องโวยวายอย่างบ้าคลั่ง 

สภาพของนนท์ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าในสายตาคนอื่น กิตติ์ดนัยได้แต่ยืนหัวเราะชอบใจต่อหน้าชานนท์

"ไล่กูไปสิ ยังไงกูก็จะตามเอสชีวิตของมึง!!"กิตติ์ดนัยยืนชี้หน้านนท์

"ไม่ ออกไป ออกไป ไอ้ผีบ้า ออกไป!!"นนท์ร้องโวยวายหนักกว่าเดิม ก่อนที่จะถูกลากไปที่อื่น

รุ่นพี่จำนวนนึงพานนท์เข้ามานั่งพักในตึก นนท์ตัวสั่นระริก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะระยะนี้เขาเจอกิตติ์ดนัยเยอะมากจนเขารับมือไม่ไหว และดูเหมือนกิตติ์ดนัยจะตามหลอกหลอนเขาไปทุกที่แบบไม่ลดละ เด็กหนุ่มนั่งกลอกตามองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว

"น้องใจเย็นๆ ก่อนนะ เจออะไร เห็นอะไรไหนบอกพี่มาสิ้"รุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงถาม

"กูรู้นะ ว่าน้องเขาเห็นอะไร"รุ่นพี่ใส่แว่นเนิร์ดๆ คนนึงพูดแทรกเข้ามา 

ทุกคนหันไปมองเขาอย่างสนใจ ในขณะที่หนุ่มเนิร์ดคนดังกล่าวเดินเข้ามาถามชานนท์อย่างมั่นใจ

"เขาตามน้องมาใช่มั้ย ผีตนนั้น"

"พี่รู้ได้ไง!!"นนท์ถามอย่างตกใจ

"เพราะพี่เห็นน่ะสิ"

"นี่ไอ้ต๋อง อย่าพูดไรบ้าๆ ดิว่ะ มันไม่ใช่หรอก"รุ่นพี่อีกคนพูด

"ก็กูเห็นอ่ะ เชื่อกูดดิ"รุ่นพี่หนุ่มเนิร์ดยังคงย้ำอย่างมั่นใจ

"มึงเห็นจริงๆ หรอ"อยู่ๆ ก็มีเสียงของอีกคนพูดแทรก

"ก็เออดิว่ะ... เอ๊ะ ใครถามกูว่ะ"

ทุกคนพากันส่ายหน้า ปฏิเสธและถ้าไม่ใช่ทุกคนในตอนนี้ หรือจะเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

"กูถาม..."

รุ่นพี่หนุ่มเนิร์ดหันไปหาต้นเสียงที่ดังมาจากด้านหลังของเขา ซึ่งกิตติ์ดนัยยืนอยู่ข้างหลังและเอ่ยถามเขา ทันที่ทีเขาหันไปกิตติ์ดนัยไม่รอช้ายื่นมือเข้ามาบีบคอทันที!

"มึงเห็นกูจริงๆ หรอ!!"

"อ๊ากกกกกก ผี ผีหลอก ช่วยด้วย"

"กูถามไม่ได้ยินหรอไง มึงเห็นกูจริงๆ หรอ!!"กิตติ์ดนัยดันร่างของรุ่นพี่ไปติดกับกำแพง ก่อนที่จะใช้มือบีบคอรุ่นพี่อย่างแรงจนเป็นรอยมือแดง

"ชะ ชะ ช่วย..."

"มึงเห็นกูใช่มั้ย!! มึงจะได้เห็นมากกว่านี้"กิตติ์ดนัยใช้กรงเล็บอันแหลมยาว จิกปากรุ่นพี่อย่างโหดเหี้ยม

"เฮ้ย มึงเป็นไรว่ะ"รุ่นพี่สาวอีกคนรีบวิ่งเข้ามาช่วย 

แต่ช้าไปเพราะรุ่นพี่เนิร์ดคนนั้นกำลังถอนแว่น และใช้มือควักลูกตาตัวเองออกมาสดๆ 

"กรี๊ดดดดดดดด ไอ้ต๋อง มึงจะทำอะไร อย่าา"

"ช่วยกูด้วยยยย ช่วยด้วยยย"รุ่นพี่เนิร์ดคนดังกล่าวพยายามร้องขอความช่สยเหลือ 

เขากำลังโดนกิตติ์ดนัยจับมือเขาและบังคับให้เขาควักลูกตาตัวเองออกมา

"จำเอาไว้ อย่าเสือกเรื่องชาวบ้านอีก ไม่งั้นมึงจะไม่ได้เห็นอะไรอีกต่อไป!!"กิตติ์ดนัยกระชากลูกของรุ่นพี่ออกมาจนเลือดจากเบ้าตารุ่นพี่ไหลไม่หยุด

รุ่นพี่คนดังกล่าวลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับเขามือปิดตาที่ถูกควักลูกตา และนอนร้องดิ้นพล่านอย่างทรมาน

"ช่วยด้วยยย ช่วยด้วยยย"ไม่นานนักเพื่อนๆ ของเขาก็รีบวิ่งกรูเข้าไปหา

ชานนท์เห็นกิตติ์ดนัยยืนหันหลังให้เขา กิตติ์ดนัยกำลังยืนชื่นชมผลงานตัวเอง ก่อนที่จะหันหน้มาหาชานนท์ โดยที่ตัวไม่หันตาม

"เห็นหรือยัง คนอื่นกูยังควักลูกตามันได้ มึงก็ไม่ทางรอดพ้นมือกูไปได้หรอก!!"

"ไม่ ไม่เอาาาา ไม่!!"ชานนท์ปิดหู หลับตาปี๋ เขาไม่อยากมองไม่อยากเห็นกิตติ์ดนัย

แต่เสียงหัวเราะสะใจของกิตติ์ดนัยกลับดังเข้ามาในหูของเขาตลอดเวลา ผีร้ายตนนี้อาฆาตรรุนแรง เขาอำมหิตยิ่งกว่าสิ่งใด แรงแค้นของกิตติ์ดนัยเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ศพรายต่อไปจะต้องมาสังเวยเขาในอีกไม่ช้านี้!!

 

ความกลหนเริ่มจึ้น เมื่อมีรถโรงพยาบาลขับเข้ามาในมหาวิทยาลัย ก่อนที่บุรุษจะพากันเข็นเตียงคนไข้ที่มีนักศึกษาคนนึงนอนเอามือปิดลูกตาอีกข้าง และร้องลั่นอย่างทรมาน วินและหมอกยืนมองเหตุการณ์กับกลุ่มนักฟศึกษาคนอื่นๆ อย่างตกใจ

"เกิดอะไรขึ้นว่ะวิน"หมอกถาม

"ไม่รู้ว่ะ... แต่วันแรกก็มีคนเจ็บแล้วหรอว่ะเนี่ย"

"สงสัยจะรับน้องโหดว่ะ คณะเราคงไม่โหดขนาดนั้นไม่ใช่มั้ย"

"เอาล่ะน้องๆ กลับไปที่ซุ้มเถอะจ๊ะ ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ไปร่วมสนุกกันแบบเดิมดีกว่า"สิ้นเสียงรุ่นพี่สาว นักศึกษาก็พากันกลับเข้าไปร่วมกิจกรรม

ในขณะที่นนท์กำลังยืนตัวสั่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาที่มุงดูเหตุการณ์

ในเวลาไม่นานเหตุการณ์ทุกอย่างก็ปกติ นนท์กลับเข้ามาร่วมกิจกรรมต่อเช่นเดิม แม้ว่าเขาจะยังไม่มีสติมากพอที่จะมานั่งปรบไม้ปรบมือร้องเพลงก็ตาม สายตาของนักศึกษารอบข้างพากันมองเขาอย่างกับว่านนท์เป็นตัวประหลาดนอกซะจากจะมี เจมส์ ที่ยังพูดคุยกับเขาตามปกติ

"นายโอเคมั้ยเนี่ย"

"อื้อ..โอเค"

"ก็ดีแล้วล่ะ ไม่ต้องตกใจหรอกนะ ลืมๆ เรื่องพวกนั้นไปเถอะ"

"อื้อ.."

ไม่หรอก ตราบใดที่กิตติ์ดนัยยังตามเขาแบบนี้ เขาไม่มีทางลืมเหตุการณ์นั่นลง!! ฝันร้ายของเขามันเริ่มต้นอีกครั้ง

"น้องคนนั้นน่ะ มาข้างหน้าหน่อยสิ"รุ่นพี่หนุ่มคนนึงชี้มาที่นนท์ 

นนท์ค่อยๆ ลุดขึ้นและเดินไปหา ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาในคณะที่มองเขาอย่างสนใจ

"เอาล่ะ เราจะมารับขวัญน้องกัน เมื่อกี้น้องอาจจะกลัวจนสติแตก พี่เลยจะเอาไอ้นี้มาให้เรา"พูดจบรุ่นพี่ก็เดินไปหยิบเหล็กร้อนๆ ขึ้นมาขู่ มันเพิ่งขึ้นมาจากเตาไฟร้อนๆ

"เฮ้ย!! อย่า อย่านะพี่ไม่เอา"

"เฮ้ย ล็อคตัวน้องเขาไว้"พูดจบก็มีรุ่นพี่เข้ามาล็อคตัวและจับตัวนนท์กดลงกับพื้น พร้อมกับเปิดเสื้อนนท์ โชว์แผ่นหลัง

"อย่าพี่ อย่าาาา"นนท์ร้องโวยวาย

รุ่นพี่เปลี่ยนจากเหล็กร้อนๆ เป็นก้อนน้ำแข็งเย็นๆ มาถูหลังนนท์แทน เด็กหนุ่มที่ร้องโวยวายกลับเงียบไปดื้อๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของผู้คน

"ตกใจมากมั้ยเนี่ย ร้องใหญ่เลย ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวพี่ถูกหลังให้นะ ฮ่าๆๆ"

นนท์ถึงกับถอนหายในอย่างโล่งอก แต่แล้วจู่ๆ เสียงหัวเราะก็ต้องเงียบงไปเมื่อรุ่นพี่คนดังกล่าวเอาน้ำแข็งปาทิ้ง และหันไปหยิบเหล็กร้อนๆ พร้อมกับลนไฟ

"เฮ้ย มึงจะทำไรว่ะ"เพื่อนของเขาถาม

"หุบปาก!!"รุ่นพี่เดินถือเหล็กมาที่ชานนท์

ทุกคนในคณะพากันมองหน้ากันอย่างแปลกใจ หรือว่าเขาจะเล่นมุขเดินเพื่อหยอกล้อชานนท์..

"รู้มั้ยชานนท์ ในนรกมันร้อน!!"รุ่นพี่เอาเหล็กร้อนๆ นั่นทาบหลังนนท์จนเด็กร้องลั่น!

"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

"เฮ้ย ทำห่าไรว่ะ"รุ่นพี่พากันปล่อยตัวชานนท์  

แต่เหตุการณ์ไม่จบแค่นั้น นนท์พยายามจะลุกหนี แต่ถูกมือของกิตติ์ดนัยฉุดเอาไว้จนเขาล้มลงไปนอนกองกับพื้น รุ่นพี่คนเดิมเปิดเสื้อของนนท์อีกครั้ง เอาเหล็กทาบกลางหลังชานนท์อย่างไร้ปราณี ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาที่ตกในไม่น้อย

แท้จริงแล้วรุ่นพี่กำลังถูกกิตติ์ดนัยเข้าสิงต่างหาก!!

"ร้องเข้าไป ร้องเข้าไป!!"กิตติ์ดนัยยิ้มอย่างสะใจ

"ช่วยด้วยยยยยย"นนท์ร้องอย่างทรมาน

"พอแล้วมึง พอ!!"รุ่นพี่นักศึกษาพากันเข้ามาห้าม ชานนท์รีบลุกหนีทันทีโดยมีเจมส์วิ่งเข้ามาหาเขา

"เป็นไรมั้ยนนท์"เจมส์ถาม

"ไม่หรอก...แต่รุ่นพี่"ชานนท์หันไปหารุ่นพี่ที่ถูกกิตติ์ดนับเข้าสิง ก่อนที่รุ่นพี่คนนี้นจะได้สติกลับมาเหมือนเดิม

"เฮ้ย...อะไรว่ะ มารุมกูทำไม??"

ผ่านไปหลายชั่วโมงการปฐมนิเทศเริ่มต้นขึ้น ชานนท์พยายามตั้งสติและไม่คิดถึงเรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้น ในขณะทีเขารักษาแผลในห้องพยาบาล แต่รายต่อไปกำลังจะเจอเคราะห์ร้ายมาเยือน..

ฟ้าใสกำลังนั่งพูดคุยกับเพื่อนใหม่ ในหอประชุมใหญ่ของมหาลัย ที่มีนักศึกษาหลากหลายคณะมากมายนั่งพูดคุยอย่างสนุกสนาน 

"นี่แกได้ข่าวเรื่องคณะนิติศาสตร์ป่ะ ที่รุ่นพี่รับน้องโหดอ่ะ มีรุ่นน้องเพิ่งโดนเหล็กร้อนๆ ทาบหลังด้วยนะ"

"น่ากลัวจังเลยเนอะ"ฟ้าใสบอก

"ใช่...ดีนะที่คณะเราไม่เป็นแบบนั้นอ่ะ ไม่งั้นนะฉันออกจริงๆ ด้วย"

ในขณะที่ฟ้าใสนั่งคุยกับเพื่อนใหม่ เด็กหนุ่มด้านหน้าของเธอก็กำลังนั่งตัวสั่น จนฟ้าใสหันมาสนใน

"คนหน้าเราเขาเป็นไรอ่ะ"ฟ้าใสพูดจบเด็กหนุ่มคนนั้นก็ลุกพรวด หันมาหาเธอ

"อีฟ้าใส วันนั้นมึงเอากูไปให้พวกมันฆ่าทำไม!! อีเลว!!"

"เฮ้ย ไรว่ะ พูดไรอ่ะ"ฟ้าใสพูด

ผู้คนพากันหันมามองอย่างสงสัย 

"มึงจำกูไม่ได้หรอไง อีฟ้าใส!!"เด็กหนุ่มตรงหน้ากลายเป็นของกิตติ์ดนัยที่เละเน่าเฟะ

"อ๊ายยยยยยยยยยยยย"ฟ้าใสกรีดร้องอย่างตกใจ ทำให้ผู้คนมนหแประชุมมองเธอเป็นตาเดียว

"จำไม่ได้หรอ ว่ามึงทำไรกับกูไว้ วันนั้น!! กูจะพามึงไปฆ่าบ้าง!!"กิตติ์ดนัยจ้องมองฟ้าใสอย่างอาฆาตร

"กิต เราขอโทษ วันนั้น...วันนั้นเราไม่ได้ตั้งใจจริง เราขอโทษ"พูดจบไฟในหอประชุมก็ดับพรึบ!

ทุกคนในหอประชุมพากันตกใจ ในขณะที่วินและหมอกเองก็ตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ ฟ้าใสก็มาเรียนที่นี่ และทั้งคู่ก็รู้ดีว่าฟ้าใสกำลังเจอกับใคร ไฟในหอประชุมเปิดสว่างอีกครั้ง ก่อนที่ฟ้าใสจะหายไปพร้อมกับเด็กหนุ่มที่กิตติ์ดนัยเข้าสิง

ร่างที่กิตติ์ดนัยเข้าสิงนอนนิ่งอยู่หน้าประตูหอประชุมใหญ่ ส่วนฟ้าใสหายไปอย่างลึกลับ...

 

ทุกอย่างค่อยๆ ปรากฎเป็นภาพ...ฟ้าใสค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในซอยที่มีบ้านร้าง และตอนนี้ก็มืดพอสมควร ทำไมอยู่ๆ เธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ใครพาเธอมา!? ฟ้าใสพยายามจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ เธอถูกเชือกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ทั้งข้อมือและขาของเธอ เชือกที่มัดข้อมือเธอถูกผูกติดกับท้ายคันนึง!!

ใช่แล้วเธอกำลังจะถูกลากไปพร้อมกับรถคันนี้!

"นี่มันอะไรกันเนี่ย ไม่นะ...ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย"ฟ้าใสพยายามดิ้น 

เธอหวังว่าเชือกที่ข้อมือเธอจะหลุด และหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเธอ

และสิ่งที่เธอคิดมันไม่ผิด เจ้าของรถเดินมาพอดี ฟ้าใสดีใจพร้อมกับตะโกนเรียกสุดเสียง

"ช่วยด้วยคะน้า ช่วยด้วยคะ"

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็หยุดและเดินมาหาฟ้าใสที่ท้ายรถ ฟ้าใสมีความหวังอย่างมาก เธอรอดแล้ว...แน่หรอ!?

แววตาของเจ้าของรถจ้องมองเธออย่างอาฆาตร พร้อมกับแสยะยิ้มให้กับเธอ

"ไม่ต้องกลัวหรอกอีฟ้าใส เดี๋ยวมึงก็ตายแล้ว"กิตติ์ดนัยในร่างของเจ้าของรถแสยะยิ้มให้ฟ้าใสอย่างน่ากลัว

"ไม่นะ ไม่...กิต ฉันขอโทษ กิต!!"ฟ้าใสพยายามขอโทษ แต่เสียงของเธอมันไม่ได้เข้ามาในหัวของกิตติ์ดนัยเลยสักนิด

กิตติ์ดยเดินขึ้นรถพร้อมกับปิดประตู เสียงปิดประบ่งบอกว่าถึงเวลาตายของเธอแล้ว!! ตามด้วยเสียงสตาร์ทรถตามมา ก่อนที่รถคันดังกล่าวจะปล่อยควันใส่ฟ้าใสจนควันสีดำฟุ้งไปทั่ว ฟ้าใสได้แต่ไอและพยายามสูดอากาศบริสุทธิ์ 

กิตติ์ดนัยค่อยๆ ขับรถออกมาช้าๆ ร่างของฟ้าใสค่อยๆ ถูไปกับพื้นที่มีเศษหินเศษแก้ว ก่อนที่กิตติ์ดนับจพขับมาทางตรงและเหยียบคันเร่งมิด!! รถกระบะพุ่งไปตามทางอย่างรวดเร็ว!! ร่างของฟ้าใสถูกลากกับพื้นไปตามทางจนเนื้อหนังถลอกเลือดไหลเป็นทาง

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"ฟ้าใสร้องอย่างทรมาน

กิตติ์ดนัยขับรถลากร่างของฟ้าใสไปตามทาง เขานั่งฟังเสียงกรีดร้องอันแสนทรมานนั่นอย่างสะใจ ก่อนที่เสียงนั่นจะเงียบลงไป...ฟ้าใสลูกกับพื้นมาหลายกิโลเมตร เลือดของเธอไหลตามท้องถนนเป็นทาง...เธอทรมานอย่างมาก.. ก่อนที่กิตติ์ดนัยจะเดินลงมาจากรถพร้อมกับถือมีดมาหาเธอ

กิตติ์ดนัยตัดปลายเชือกออก พร้อมกับใช้มีดแทงร่างของฟ้าใสแบบไม่ยั้ง จนเขามั่นใจว่าฟ้าใสตายแล้ว...

"ลาก่อนนะ ฟ้าใส..."

กิตติ์ดนัยเดินขึ้นรถแลพขับออกไป ทิ้งให้ศพของฟ้าใสนอนอยู่กลางถนนอย่างน่าเวทนา..