Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

 
“เฮล เราไปต่อกันที่อื่นดีกว่ามั้ย ที่นี่เสียงดังอ่ะ” ชักจะเบื่อพวกผู้หญิงแบบนี้เต็มที ทำไมหนะหรอ ก็เพราะว่า พอเรายอมตามใจมากๆ พวกนี้ก็มักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ ซึ่งผมบอกได้เลยว่า ผมไม่เคยคิดที่จะจริงจังอะไรกับใครทั้งนั้น
“กลับไป” ประโยคสั้นๆที่ผมพูดออกไปอาจใช้ไม่ได้ผลกับผู้หญิงประเภทนี้ เพราะผมรู้ผมถึงได้พูดพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมายได้ชัดเจนว่า ถ้าเธอไม่ยอม ผมจะฆ่าเธอซะ
“จะดีหรอมึง ไล่ผู้หญิงไปแบบนั้นอ่ะ” ไอ้นี่พูดเฉยๆก็ได้ จะมาทำหน้าทำตาล้อเลียนกูทำส้นตีนอะไร
“มึงก็อย่าไปกวนตีนมันดิซัน แมร่งยิ่งเครียดๆอยู่ สงสัยเมนส์ไม่มา” สาบานเถอะว่าพวกมันเป็นเพื่อนผมจริงๆ
“แบงค์ มึงกล้ามาก 5555 นี่ถ้าเป็นไอ้เฮลคนเดิมกูว่าพวกมึงคงไม่มีทางที่จะได้มานั่งหัวเราะแบบนี้แน่” ใช่ครับหนึ่ง มึงพูดถูก เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงด่าสวนมันไปแล้ว แต่เดี๋ยวนี้ผมเป็นคนดีไม่ด่าเพื่อน ไม่พอใจ ถีบอย่างเดียว
“ว่าแต่ว่า นี่พวกเรามากันห้าคนจริงหรอวะ” เมื่อไอ้ซันพูดจบ ทุกสายตาก็โฟกัสไปที่ไอ้พอร์ชทันที
“พอร์ช นี่กูชวนมึงมาแดรกเหล้านะครับ ไม่ได้ชวนมึงมานั่งสมาธิเปลี่ยนบรรยากาศจากที่วัด” ผมว่าผมเห็นด้วยกับซันมันนะ
“เสือก” สั้นครับ จบครับ แล้วพวกมันทั้งสามก็หัวเราะโดยที่มีไอ้พอร์ชเป็นศูนย์กลาง
ครืดดๆ ครืดๆ
-ลูกพีช-
“ครับ...”
[พี่เฮล...ฮึก..พ..พี่]
“ลูกพีช เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ” คำพูดของผมมีอิทธิพลต่อพลพรรคเกรียนทั้งสี่เสมอเพราะตอนนี้พวกมันทุกคนเลิกหัวเราะแล้วหันมาสนใจผมกันทุกคน
[คุณป๊า..พี่เฮลล ฮึก..ฮืออ.. พี่เฮล คุณป๊ากับคุณม๊า..]
“ลูกพีช ป๊ากับม๊าเป็นอะไร”
[เดี๋ยวพี่คุยให้ดีกว่านะครับ..] แล้วเสียงผู้ชายที่พูดแทรกนี่ใคร
[นี่เฮล...มาที่โรงบาลXXXด่วนเลยนะ ป๊ากับม๊าของลูกพีชประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ที่โรงบาล]
หลังจากที่ลูกพีชวางสายไป ผมกับเพื่อนก็รีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที
..................................................................
 
 
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน
“ลูกพีช”
“พี่เฮล...ฮึก..คุณป๊าคุณม๊าจะเป็นไรหรือเปล่าคะ” ลูกพีชหันมาตามเสียงเรียกของผมแล้วก็โผเข้ากอดผม
“ไม่ต้องห่วงนะคะลูกพีช ป๊ากับม๊าต้องไม่เป็นไร ลูกพีชไม่ต้องร้องไห้แล้วนะคะ” ลูกพีชเป็นน้องสาวแท้ๆของผมเองครับ สำหรับลูกพีชเป็นข้อยกเว้นที่ผมยอมพูดด้วยทุกกรณี
“จริงหรอ..คุณป๊ากับคุณม๊าจะไม่เป็นไรจริงๆหรอคะ”
“ครับ” แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้ชายอีกคน
“ลูกพีช คนนั้นใครหรอ” ผมชี้ไปที่ผู้ชายที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี แต่ที่ผมถามลูกพีชก็แค่เพราะว่าผมอยากรู้ว่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับลูกพีชหรือเปล่า
“พี่แบงค์ไงคะ ลูกพีชก็เคยบอกพี่เฮลนี่คะ”
“แบงค์...งั้นหรอ หึ” ประโยคนี้ ผมพึมพัมกับตัวเองครับ ไม่ได้พูดให้ลูกพีชได้ยิน นี่มันคิดจะทำอะไร ไอ้เพิร์ล...
“ลูกพีชคะ ลูกพีชอยู่กับพวกพี่หนึ่งไปก่อนนะคะ” ผมบอกลูกพีชพร้อมกับหันไปจ้องหน้ามัน ถ้าไม่ได้คุยกับมันวันนี้ ผมนอนไม่หลับแน่ๆ อาการของป๊ากับม๊าผมก็เป็นห่วงนะครับ แต่ผมเป็นห่วงลูกพีชมากกว่า เพราะยังไงซะตอนนี้ป๊ากับม๊าก็อยู่ในมือหมอแล้ว
“พี่เฮลจะไปไหนคะ” ลูกพีชจ้องตาผมเหมือนพยายามจะสื่อว่าไม่อยากให้ผมไปไหนตอนนี้
“เข้าห้องน้ำค่ะ รอพี่ตรงนี้นะ กูฝากลูกพีชด้วยนะ” ผมหันไปพูดกับเพื่อน แล้วพวกมันก็พยักหน้ารับรู้ แล้วผมก็เดินนำออกมา ผมรู้ รู้ว่ายังไงมันก็ต้องเดินตามมาแน่ๆ
“เดี๋ยวพี่มานะคะ” ผมได้ยินเสียงมันบอกลูกพีช แล้วมันก็เดินตามผมมา
................................................................
“มึงมายุ่งกับน้องกูทำไม” ผมถามมันพร้อมกับกระชากคอเสื้อแล้วดันตัวมันติดกำแพง
“หึ พูดเป็นด้วยหรอ กูก็นึกว่ามึงเป็นใบ้ซะอีก”
“สัสสส !! มึงอย่ามากวนตีน ตอบคำถามกูมา” ผมโครตเกลียดสายตาที่มันมองผมเลย ทำไมวะ ทำไมผมต้องเกิดมาเตี้ยกว่าศัตรูทุกคน เพราะงั้นเวลาที่พวกมันมองผม พวกมันทุกคนต้องมองด้วยสายตาสมเพชกับความสูงของผมทุกคนเลย
“แล้วมึงคิดว่าไงอะ มึงคิดว่ากูจะมายุ่งกับน้องมึงเพราะว่ากูรักน้องมึงหรือไง”
“ไอ้เพิร์ล..!!!” ผมกำลังจะต่อยมันแต่มันก็พูดขึ้นมา ทำให้หมัดของผมลอยค้างอยู่กลางอากาศ
“ตอนแรกกูก็คิดแบบนั้น กูคิดจะเล่นงานมึงผ่านลูกพีช แต่เพราะกูรู้ว่าลูกพีชต้องบอกมึงเรื่องกู กูก็เลยเปลี่ยนชื่อ เพื่อไม่ให้มึงมาขัดขวางกู” ผมมองมันด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ อารมณ์ผมตอนนี้พร้อมที่จะฆ่ามันได้โดยไม่ต้องลังเลเลยด้วยซ้ำ
“แล้วไง...ตอนนี้กูรู้แล้ว มึงยังคิดว่ากูจะให้ลูกพีชมาอยู่ใกล้มึงอีกหรอ”
“ก็คงไม่...แต่กูมีเรื่องอยากจะขอ”
“อะไร มึงจะขอให้กูยอมให้มึงทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ต่อหรือไง”
“เปล่า แต่อย่าให้ลูกพีชไปจากกูเลยนะเฮล กูรู้ว่าสิ่งที่กูคิดจะทำกับลูกพีช ยังไงมึงก็ไม่มีวันยกโทษให้กู แต่กูแพ้ แพ้ลูกพีช เด็กผู้หญิงที่กูคิดว่าจะเอามาใช้เป็นเครื่องมือเพื่อเล่นงานมึง กูแพ้ความน่ารักของลูกพีช แพ้ความจริงใจ แพ้ความรัก แพ้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นลูกพีช กูรักลูกพีช”
ผมจะไม่มีวันเชื่อคำพูดมันเลย ถ้ามันไม่ได้พูดออกมาทั้งน้ำตา
“หึ มึงจะคบกับลูกพีชต่อ หรือว่าเลิกยุ่งมันก็ไม่เกี่ยวกับกู”
“หมายความว่าไง”
“ถ้าลูกพีชรักมึง แล้วการที่กูสั่งให้ลูกพีชเลิกกับมึง นั่นก็เท่ากับว่ากูทำร้ายน้องสาวตัวเอง แต่มึงอย่าคิดว่ากูจะยอมให้มึงคบกับลูกพีชง่ายๆนะ มึงเป็นยังไงทำไมกูจะไม่รู้”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง” - - ไอ้นี่สมองมันคิดไรเองไม่เป็นหรือไงวะ
“เลิกสันดานเหี้ยๆของมึงซะ แล้วก็ไปบอกเรื่องนี้กับลูกพีช”
 
........................................................................................
 
“พี่เฮล” ลูกพีชเอ่ยทักทันทีที่เห็นผมเดินกลับมาโดยมีไอ้เพิร์ลเดินตามหลัง
“เอ๊ะ !! ว่าแต่ทำไมทั้งสองคนถึงมาพร้อมกันคะเนี่ย”
เห้อ น้องสาวผม นี่ถ้าเกิดมันทำอะไรลูกพีชขึ้นมาจริงๆ ผมว่าลูกพีชก็คงตามมันไม่ทันอยู่ดี อาจเป็นเพราะว่าพวกเราทุกคนเลี้ยงดูลูกพีชมาอย่างดี แล้วก็เลือกแต่สิ่งดีๆให้กับลูกพีช เพราะงั้น สำหรับลูกพีช อะไรๆก็ดูสวยงามไปซะทุกอย่าง แต่คนที่ทำให้ลูกพีชเป็นแบบนี้ น่าจะเป็นผมนี่แหละ เพราะว่าผมไม่เคยขัดใจอะไรลูกพีชเลย
“ลูกพีช พี่มีอะไรจะบอก”
“เอ๋ ??” ลูกพีชเอียงคอแล้วก็มองหน้าไอ้เพิร์ลด้วยสายตาใสซื่อ อย่างกับลูกแมว เพิร์ลมันหันมามองผมแวบนึงก่อนที่มันจะถอนหายใจออกมา ผมรู้ ว่าผมไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ ผมก็เลยลากไอ้พวกเพื่อนทั้งสี่ออกมาจากตรงนั้น แต่ก็ไม่ไกลเกินไปที่จะไม่ได้ยินบทสนทนาของคนสองคน
“คุณป๊ากับคุณม๊าเป็นยังไงบ้างคะ”
“อ๋อ ถ้าเรื่องนั้น ปลอดภัยแล้วหละค่ะ หมอพึ่งจะบอกลูกพีชเมื่อกี้นี้เอง” ผมไม่รู้หรอกครับว่าตอนนี้ลูกพีชแสดงสีหน้าหรือว่าอาการอะไรออกมา ไอ้เพิร์ลก็เช่นกัน
“แล้วมึงมาแอบฟังเค้าคุยกันทำไมวะเฮล”
“เกี่ยวไรกับมึงวะซัน” เยี่ยมครับ ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ พอร์ชของผม
 
Pirl part
 
“แล้วพี่แบงค์มีอะไรจะบอกลูกพีชหรอคะ”
“ลูกพีช พี่ขอโทษ”
“พี่แบงค์ขอโทษลูกพีชเรื่องอะไรหรอคะ” เห้อ เพราะแบบนี้ไง ผมถึงได้ทำร้ายเธอไม่ลง เพราะว่าเธอไม่ได้รู้เรื่อง หรือเกี่ยวอะไรด้วยผมไม่กล้าที่จะพูดออกไป เพราะกลัวว่าลูกพีชจะเสียใจ
“พี่ขอโทษที่....” ยังไงผมก็ต้องพูดสินะ ยังไงผมก็ต้องเสี่ยง เพื่อความรักของผมกับลูกพีช
“พี่ขอโทษพี่หลอกลูกพีช พี่หลอกลูกพีชมาตลอด จริงๆแล้ว พี่ชื่อเพิร์ล ที่พี่มาทำดีกับลูกพีชก็เพราะว่าพี่รู้ว่าลูกพีชเป็นน้องสาวของไอ้เฮล พี่ตั้งใจว่าพี่จะใช้ลูกพีชเป็นตัวกลางในการแก้แค้นไอ้เฮล พี่ขอโทษ”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น... ถ้าเป็นเรื่องนั้น...ฮึกๆ..ถ้าเป็น...ร เรื่องนั้น ลูกพีชรู้ตั้งนานแล้วนะคะ พี่เพิร์ล”
“ลูกพีช...”
“แต่ลูกพีชแค่ไม่อยากเลิกกับพี่เพิร์ล ทั้งๆที่รู้ว่าทุกอย่างที่พี่เพิร์ลทำ ก็แค่อยากจะทำให้ลูกพีชรักพี่เพิร์ล...” คำพูดของลูกพีชเหมือนมีดกรีดหัวใจผม นี่ลูกพีชรู้มาตลอดเลย แล้วทำไม ทำไมถึงยังยอมอยู่กับคนเลวๆอย่างผม
“ลูกพีชรักพี่เพิร์ล” เสียงแผ่วเบาที่เหมือนจะลอยหายไปกับสายลมของลูกพีช ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“ลูกพีช พี่ขอโทษ” ผมค่อยๆเดินไปหาเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังยืนร้องไห้ ผมกอดเธอไว้ และนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าผมรักลูกพีชจริงๆ ผมรักผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ตัวสั่น ผู้หญิงที่ผมจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุดมือไป จะไม่มีวันทำให้เธอร้องไห้อีกเป็นครั้งที่สองง
“พี่เพิร์ล..ฮึก..ฮืออ...จะไม่รักลูกพีชก็ไม่เป็นไรนะคะ”
“ลูกพีชอย่าพูดแบบนั้นสิคะ พี่แค่บอกว่าขอโทษ ขอโทษที่พี่หลอกลูกพีช แต่สิ่งที่พี่ทำให้ลูกพีช ความรู้สึกดีๆที่พี่มีให้ลูกพีช พี่ไม่เคยหลอกลูกพีชนะคะ พี่ทำเพราะว่าพี่อยากทำจริงๆ ก่อนหน้านี้พี่อาจทำเพื่อหวังว่าจะให้ลูกพีชมารักแต่มันกลับกลายเป็นว่า พี่หลงรักลูกพีชซะเอง พี่ขอโทษนะคะ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย” ผมทำได้แค่กอดลูกพีชเอาไว้ ผมกลัว กลัวคำตอบของลูกพีช กลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสที่จะได้กอดเธออีก ผมกลัว....
“พี่เพิร์ลจะไม่หลอกลูกพีชอีกใช่มั้ย”ลูกพีชค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“พี่เพิร์ลจะไม่ปิดบังอะไรลูกพีชอีกใช่มั้ย”
“ครับ พี่จะไม่ปิดบังอะไรลูกพีชอีกแล้ว พี่จะไม่หลอกลูกพีชอีกแล้ว”
“สัญญานะพี่เพิร์ล”
“ครับ พี่สัญญา”
 
 
………………………………………………………….