Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

 
นี่มันวันบ้าบออะไร ภาพวันหยุดที่สุดแสนจะสบายของผม จางหายไปพร้อมๆกับ ผู้หญิงคนนึงที่มาปรากฏตัวต่อหน้าผม
“เธอมาทำอะไร”
“พิงค์มีเรื่องจะคุยกับเฮล”
เห้อออ อ ผมคิดถึงเสียงของพิงค์จัง ตลอดระยะเวลา 1 ปี ที่ผ่านมา ผมคิดมาตลอดว่าผมลืมพิงค์ได้ แต่ไม่เลย ณ ตอนนี้ เวลานี้ ที่พิงค์มายืนอยู่ตรงหน้าผม ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลง ผมทำใจไม่ได้ ผมลืมพิงค์ไม่ได้ แต่ถ้าถามผมว่าผมรักพิงค์มั้ย....เรื่องนั้น ผมเองก็ให้คำตอบไม่ได้เหมือนกัน....
“แต่ผมว่าพิงค์คงไม่ได้มีความจำเป็นอะไรจะคุยกับเพื่อนผมนะครับ” ฟังจากน้ำเสียงผมก็พอจะเดาได้อะนะว่าหนึ่งมันกำลังโกรธ
“หนึ่ง หนึ่งให้พิงค์คุยกับเฮลหน่อยนะ พิงค์อยากคุยกับเฮลจริงๆ นะหนึ่งนะ...ฮึกกๆ นะ” หยดน้ำใสๆ ไหลลงมาอาบแก้มของผู้หญิงที่ผมเคยรักมาก แค่เห็น ผมก็เจ็บปวดจนยากที่จะบรรยายออกมาได้ หนึ่งมันหันมามองหน้าผม ส่วนผมก็ทำได้แค่ยืนมองพิงค์...ทั้งๆที่ใจจริงผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดพิงค์ตั้งแต่ที่ได้เห็นหน้าแล้วด้วยซ้ำ ผมมันพวกเจ็บแล้วไม่จำสินะ หึ !!
“เข้ามา” ผมอยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้นะ แต่มันพูดอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ เสียงของผมคงจะเบามากเพราะดูเหมือนพิงค์ก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงของผมเหมือนกัน
“เฮล พูดว่าไงนะ” เห้อออ ผมไม่อยากเห็นหน้าเธอเลย แต่ผมก็ไล่เธอไปไม่ได้เหมือนกัน
“คุยกันไปละกัน” หนึ่งมันคงรับรู้ได้ถึงบรรยากาศ รอบข้างที่มันทั้งอึดอัด แล้วก็ดูหมองหม่นมันเลยเลือกที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วปล่อยให้ผมได้คุยกับพิงค์
“เฮล ฮึกๆ พิงค์ขอโทษ พิงค์ขอโทษนะเฮล เฮลยกโทษให้พิงค์นะ” พิงค์พูดกับผมทั้งน้ำตา เสียงของพิงค์บาดใจผม จนมันเจ็บไปหมด น้ำตาของพิงค์เหมือนน้ำกรดที่สาดมาที่ใจผม มันเจ็บ ไม่ว่าจะเมื่อ หนึ่งปีที่แล้ว หรือว่าในตอนนี้ ผมก็ไม่เคยชอบเลย ที่เห็นพิงค์ต้องเสียน้ำตา ผมเกลียดน้ำตาของพิงค์ ผมชอบรอยยิ้มที่สดใสของเธอมากกว่า แต่ผมจะทำอะไรได้หละ ในเมื่อฐานะของเราตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ผมไม่เคยลืมสิ่งที่พิงค์ทำไว้กับผม แต่ผมก็ไม่สามารถเกลียดเธอได้ เธอก้าวเข้ามาสวมกอดผม มันยิ่งทำให้ผมรู้ว่า ผมคิดถึงเธออ... คิดถึงผู้หญิงที่ผมเคยรัก ผู้หญิงที่ทำร้ายผม...ผมอยากจะกอดตอบ อยากจะปลอบเธอไม่ให้เธอร้องไห้ อยากจะบอกให้เธอยิ้ม แต่ผมทำไม่ได้ ผมพูดไม่ออก.. และผมก็คงจะต้องอยู่กับความสับสนนี้ไปอีกนาน...ถ้าผมไม่เห็นมัน....
 
*รีไรท์ The money