Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

หึ คุณคิดว่าผมจะลืมสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับผมไว้หรอครับ ถ้าคุณคิดว่าผมจะลืมหละก็ คุณคิดผิด ผมเคยรักพิงค์มากแค่ไหน ตอนนี้ผมก็ยิ่งโกรธพิงค์มากเท่านั้น ผมไม่เกลียดพิงค์หรอกครับ เพราะผมเกลียดเธอไม่ลง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยังรักพิงค์อยู่..........

“เฮลคะ” เสียงใสๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ของผู้หญิงที่ผม(เคย)รัก เธอเดินตรงมาหาผมซึ่งนั่งอยู่กับเพื่อน

“คิดถึงเฮลจัง” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะดีใจนะ หึหึ ครืดดด ๆ

‘คุณมีหนึ่งข้อความใหม่’

[เฮลคืนนี้ว่างมั้ย ไปเที่ยวกันนะ]

[ดูก่อนอ่ะ]

“เฮล”เสียงพิงค์ติดน้อยใจหน่อยๆตอนเรียกชื่อผม

“พิงค์อุตส่าห์เดินมาหา แต่เฮลมัวแต่สนใจโทรศัพท์เนี่ยนะ ฮึ !! ” พูดจบพิงค์ก็เดินหนีไปเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะรีบวิ่งตามไป แต่ตอนนี้กลับตอนนั้นมันไม่เหมือนกันอีกต่อไปแล้ว

“ไอ้เฮล ไหนมึงลองบอกกระผมซักนิ๊ดดดดด ได้มร๊ายยยย ว่าเรื่องราวมันเป็นมาเยี่ยงไร เหตุฉไนน้องพิงค์คนสวย เค้าถึงได้กลับมาในวงจรชีวิตของมึงอีก” ไอ้ซัน กวนตรีนแบบนี้มีมันคนเดียว ผมก็แค่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน แต่ไม่ได้ตอบอะไร

“เห้ออ กูหละเบื่อ ใครก็ได้ มึงวิ่งไปตามไอ้เฮลคนเดิมของกูกลับมาดิ๊ กูอยากได้ไอ้เฮลคนที่พูดมากๆอะ ไม่ใช่คนที่กลัวดอกพิกุลจะล่วงออกจากปาก” ผมก็อยากจะพูดกลับมันนะ แต่หลังจากที่เกิดเรื่องนั้น ผมก็ไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน

“มึงจะบ่นทำไม มึงอยากคุยกับไอ้เฮลมึงก็บอกเมียมันดิ” ไอ้แบงค์ครับ ความสุขของมันคือการล้อผมกับหนึ่งเสมอ เห้อออ

“มึงเป็นหนุ่มวายหรอสัสแบงค์ จิ้นกรูกับไอ้เฮลจัง” อะไรคือหนุ่มวายครับ =.=?? บอกผมที

“555 ก็ดูพวกมึงดิ เป็นใครเค้าก็คิด ห่า ตัวติดกันยังกะปลิง” มึงเปรียบเทียบได้ดีมากครับสัสซัน

“แล้วสรุปเรื่องมันเป็นยังไงขอรับ ช่วยบอกกระผมที”

“มึงนี่ก็ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านจังนะ” ไอ้พอร์ชครับ ไอ้นี่มันไม่ค่อยพูด แต่พูดทีนี่มีหงายหลัง ฮ่าๆๆ ซึ่งคนที่หงายหลังบ่อยๆก็คงเป็นไอ้ซันนี่แหละ สะใจครับ หึหึ

“ไอ้ห่ามึงนี่ก็อีกคน คนอื่นเยอะแยะไม่ด่า ด่ากูอยู่คนเดียว หรือมึงไม่อยากรู้ ??”

“พวกมึงก็เลิกเถียงกันซะทีได้ป่ะ จะฟังมั้ย กรูจะได้เล่าให้ฟัง” ไอ้หนึ่งคือวีรบุรุษประจำกลุ่มผม มันจะคอยห้ามพวกผมเวลาที่พวกผมทำเรื่องไร้สาระ หรืออะไรที่มันเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่เวลามันทำนี่ อย่าได้คิดไปห้ามนะ เพราะนอกจากมันจะไม่ฟังแล้ว เผลอ ๆ เราอาจโดนด่ากลับมาด้วยนะครับ

“กูเล่าให้พวกมันฟังนะ” ผมก็ได้แต่พยักหน้าแหละ แล้วผมก็ไม่ได้สนใจว่าพวกมันจะคุยอะไรกัน เพราะผมสนใจคนที่อยู่ในไลน์มากกว่า หึหึ

--------------------------------------------------------------------

Nueng part

“คือเมื่อวานนี้ พิงค์อะ มาหาเฮลที่ห้อง แล้วทีนี้ ก็มายืนร้องไห้ บอกว่าอยากมาขอโทษ แล้วก็เอาแต่พูดว่า พิงค์ขอโทษๆ เฮลยกโทษให้พิงค์นะ แล้วที่นี้ ไอ้เฮลของเราจะทำอะไรได้หละ นอกจากยืนเฉยๆ...”แล้วไอ้ซันก็ขัดขึ้นก่อนที่ผมจะพูดจบ

“แล้วทำไมมึงไม่ไล่เค้าไปวะไอ้เฮล เฮล ไอ้เฮ... อ้าว หายไปตอนไหนวะ แม่ง ไปไหนไม่เคยบอกเพื่อน” ไอ้นี่ก็บ่นไปเรื่อยแหละครับ

“มึงจะฟังกูเล่าต่อมั้ยซัน ถ้าไม่ฟังก็ลุกไป คนอื่นเค้าจะฟัง” ถ้าผมไม่พูดแบบนี้ มีหวัง ไอ้ซันมันก็บ่นจนพวกผมขึ้นเรียนอะ

“เออ ๆ เล่าต่อๆ”

“เบียร์ได้ป่ะ” อยู่ดีๆแบงค์มันก็พูดขึ้นมา ผมนี่งงเลยครับ

“เบียร์ ไรมึงวะ” ผมกับไอ้ซันหันไปถามไอ้แบงค์ทันทีเลยครับ ส่วนไอ้พอร์ช มันก็นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นเหมือนเดิม

“เอ้า ก็ไอ้ซันบอกว่าเหล้า(เล่า)ต่อๆ กรูก็เลยถามว่าเบียร์ได้มั้ย กรูไม่ชอบเหล้า” อ้อออ ใอ่เหร้ !!!!!!!

“เบียร์พ่อมึงสิ มึงอย่าเล่นมุขนี้ให้กูได้ยินอีกนะ” ผมหันไปชี้หน้าด่ามันทันที สัสแม่ง กวนตีนนน

“5555 ล้อเล่นหน่าๆ อะๆ เล่าต่อๆ” ยังมีอารมณ์มายิ้มอีกนะมึง...

“เออๆ... แล้วทีนี้ พอพิงค์เห็นว่าเฮลมันไม่ตอบ ไม่สนใจ ก็เลยเปลี่ยนจากพูดเฉยๆเป็นซบอกไอ้เฮลแล้วพูดแท..”

“แล้วมึงไม่หึงหรอคร้าบบบบน้องหนึ่งง” เห้อออ ผมว่าวันนี้ก็คงไม่จบ นี่พวกมึงจะขัดกันอีกนานไม๊

“คือถ้าพวกมึงยังไม่หยุดพูดมาก กูจะไม่เล่าละนะสัส”

“อุ๊ยๆ มีงอลๆ 555 โอเคๆ ไม่พูดมากแล้วค้าบบบ”

“ถ้าพวกมึงพูดมากกันอีก กูจะไม่เล่าละนะ”

“ครับๆ คุณหนึ่ง พวกกระผมจะไม่พูดมากแล้วขอรับ” เห้อ ผมหละเหนื่อยใจ แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้พวกนี้ฟังจนจบนั่นแหละ มันก็ไม่มีไรมากหรอกครับ แค่ว่าเพื่อนผมมันเป็นสุภาพบุรุษ ก็เลยไม่ไล่พิงค์ไป พอพิงค์มาขอโทษมันก็เลยยกโทษให้ แต่เรื่องมันไม่ได้จบแค่นั้น เพราะว่าพิงค์ดันมาขอคืนดี ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเฮลมันคิดอะไรอยู่ถึงได้ตอบตกลง ผมมองไม่เห็นสีหน้าของมันตอนมันคุยกลับพิงค์เพราะว่ามันหันหลังให้ผม พอผมถามมันก็ไม่ยอมบอก ผมก็เลยไม่รู้ว่ามันโง่ที่ดันกลับไปคบกับพิงค์หรือมันมีแผนอะไรกันแน่....

---------------------------------------------------------

หลังจากที่ผม โดดเรียนเพื่อมาเดินเล่น (555 ลงทุนมาก) สิ่งหนึ่งที่ผมได้รู้จากการโดดเรียนเพื่อมาเดินเล่นก็คือ ตีนครับ สงสัยดวงผมจะสมพงษ์กับส้นตีน วันไหนไม่เจอกัน วันนั้นนอนไม่หลับ คิดผิดจริงๆ ที่มาเดินแถวนี้

“หลงทางหรือไง” เสียงเพื่อนรักผมเองแหละ บางทีผมก็เบื่อนะ ไม่ใช่ไม่เบื่อ แต่จะทำไงได้หละ ในเมื่อผมสร้างศัตรูเอาไว้เยอะขนาดนี้ มันก็ต้องมีเจอกันบ้างนั่นแหละ แต่เรื่องก็จบลงโดยที่ไม่มีใครต้องเจ็บตัว เพราะพวกมันบอกว่า ขี้เกียจ -0- ผมควรจะดีใจมั้ย รอดมาได้เพราะพวกมันขี้เกียจเนี่ยย แต่ถึงจะสู้กันจริงๆ ผมก็ไม่แพ้มันนะ ไหนๆ วันนี้ก็ไม่เจ็บตัวแล้ว ผมก็เลยคิดว่าน่าจะไปหาอะไรทำแก้เบื่อ ดีกว่าเดินเตร็ดเตร่ไปมาแบบนี้

“พี่พึ่งรู้นะคะ ว่าเด็กมัธยมเดี๋ยวนี้ เค้ามีหยุดเรียนวันจันทร์ด้วย” พี่เฟ่ต์ทักผมตอนที่ผมเดินเข้ามาในร้าน พี่เฟ่ต์เป็นเจ้าของร้านอาหารเล็กๆแถวๆมหาลัยซึ่งอยู่ไกลจากโรงเรียนผมพอสมควร ผมชอบมานั่งเล่นที่นี่ประจำเวลาที่โดดเรียนแล้วไม่รู้จะไปไหน ร้านของพี่เฟ่ต์จะเปิดตั้งแต่ 17.00น. เป็นต้นไป คนหมดตอนไหนก็ปิดตอนนั้น ตอนนี้ที่ร้านก็เลยไม่มีลูกค้า ผมเดินไปนั่งตรงมุมๆนึงของร้านเพราะอยากจะอยู่เงียบๆ พี่เฟ่ต์เค้าก็จัดร้านทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย เพราะเค้ารู้ว่าผมไม่พูด พี่แกก็เลยไม่ค่อยมากวน แต่ปล่อยให้ผมนั่งเล่นชิวๆ ในร้าน ผมนั่งได้ซักพักก็เบื่อ ก็เลยหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ผมไม่ได้ติดนะ แต่เวลาสูบผมว่ามันทำให้ผมรู้สึกดี ผมก็เลยชอบอะ <<เจ้ว่ามันก็ติดนั่นแหละเฮลเอ๊ยยยย

“สูบมากๆ ระวังเถ๊อะ ซักวันปอดจะพัง.. อะนี่ มาหาพี่แต่เช้าแบบนี้ คงยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ยหละ”พี่เฟ่ต์ยกอาหารมาให้ ผมกำลังจะขอบคุณ แต่พี่เค้าก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน

“ไม่ต้องขอบใจหรอก คนกันเอง” แล้วพี่แกก็เดินกลับไป เพราะแบบนี้มั้ง ผมถึงได้ชอบมาที่นี่ พี่เฟต์เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะจู้จี้อะไรมากมาย ทั้งสวย ทั้งนิสัยดี ผมยังแปลกใจเลยนะ ว่าทำไมพี่เค้าไม่มีแฟน ผมนั่งอยู่ที่ร้านสักพัก ก็ขอตัวกลับคอนโด พอกลับมาถึงคอนโด ผมเลือกที่จะเดินไปเปิดคอมแล้วก็สิงอยู่กับเกมตีป้อมที่ผมไม่น่าเล่น เพราะผมแพ้สามตาติดแบบไม่น่าให้อภัย ผมจึงตัดสินใจปิดคอมแล้วทิ้งตัวลงนอน แล้วผมก็เผลอหลับไปในที่สุด

*รีไรท์ The money