Hell ( o ) รักนี้มีแค่กูกับมึง

“เห้ยย !! ขับรถดีๆหน่อยสิวะ อยากตายนักหรือไง !!” ผมไม่สนใจเสียงที่ด่าตามหลังมาแม้แต่คนเดียวเพราะตอนนี้ผมกำลังรีบ ก็แหม ผมจะปล่อยให้แฟนผมรอนานๆได้ไงหละ ถ้าจะต้องให้พิงค์รอผมหละก็ผมขอเป็นคนรอพิงค์เองดีกว่า..

ครืดดๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ผมสั่นเองแหละครับ ผมไม่ค่อยชอบเปิดเสียงเท่าไหร่เพราะผมรู้สึกว่ามันน่าลำคาญ

[เฮล อยู่ไหนแล้วคะเนี่ยย พิงค์รอนานแล้วน้า ] เห้อออ ได้ยินเสียงทีไรหัวใจผมก็เต้นแรงทุกทีเลย

“ใกล้ถึงแล้วๆ รอเฮลแปปนะ”

[จ้าๆๆ รีบๆมานะ พิงค์รออยู่] ผมกับพิงค์คุยกันอีกนิดหน่อยแล้วพิงค์ก็วางสายไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมเจอที่ๆพิงค์นัดผมมา ผมเลี้ยวรถเข้าไปทันที มันเป็นที่ๆแปลกมากเลยนะ ผมไม่คิดว่าพิงค์จะนัดผมมาที่โกดังร้างแบบนี้ บรรยากาศมันก็น่ากลัว ดูเปลี่ยวๆ มันเป็นโกดังร้างที่ผมว่าน่าจะร้างมานานแล้ว เพราะมีต้นไม้ขึ้นเยอะมาก แล้วไหนจะบรรยากาศเย็นยะเยือกแบบนี้อีก ผมว่ามันเหมาะจะพาใครซักคนมาฆ่ามากกว่าจะนัดแฟนให้มาหานะ

‘ทำไมถึงนัดมาที่แบบนี้นะ’ ผมก็ได้แต่คิดอะ ผมไม่เคยกล้าขัดใจพิงค์อยู่แล้ว พิงค์ว่าไง ผมก็ว่างั้น

‘อยู่ไหนนะ’ ผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์โทร.หาพิงค์ แต่อยู่ดีๆก็มีคนกลุ่มนึงเดินมาล้อมผมไว้

“หาใครอยู่หละ” พวกมันคนนึงถามแต่ผมก็ไม่ได้สนใจว่าใครถามแล้วผมก็ไม่ได้คิดจะตอบ ผมไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องคุยกับพวกมันอยู่แล้ว

“หึ หน้าตาก็ดีแต่ไม่น่าโง่นะ” เอาอีกแล้วๆ มึงจะพูดก็ช่วยบอกกูหน่อยได้มั้ยว่าใครพูด ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร อยู่ๆพวกมันก็ค่อยๆหลบออกไปด้านข้างเปิดทางไว้ แต่ไม่ใช่เปิดทางให้ผม พวกมันกำลังเปิดทางให้กับคนๆนึง คนที่ผมจำได้ และไม่เคยคิดที่จะลืม

“มองหาแฟนมึงหรอ”

“พิงค์อยู่ไหน” ทำไมมันถึงรู้ว่าผมนัดพิงค์ไว้

“หึ มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ”

“กูถามว่าพิงค์อยู่ไหน !!”อารมผมตอนอยู่ในระดับที่ติดลบแล้วเรียบร้อย ถึงพวกมันจะมีเยอะกว่าผมก็เถอะ แต่ถ้าพวกมันคิดจะทำอะไรพิงค์ ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่

“มึงจะถามหาคนที่เค้าหักหลังมึงทำไมวะ” หักหลัง หักหลังอะไร ใครหักหลังผม

“มึงพูดเรื่องอะไร”

“หึ มึงนี่มันโง่นะ โง่ที่ยอมให้ผู้หญิงคนนึงหลอกได้”

“มึงหมายความว่าไง” ตอนผมพุ่งเข้าใส่มันแล้วก็ล็อคคอมันไว้

“กูถามว่ามึง-หมาย-ความ-ว่า-ยัง-ไง” กูไม่ต่อยหน้ามึงนี่ก็บุญแล้วนะ ยังจะเสือกมาลีลาอีก มันแค่ก้มลงมามองมือผมที่กำลังกระชากคอเสื้อมัน (ผมลืมบอก...ว่าผมเตี้ยกว่ามัน) -“-

“สัสต้น !!” ผมรอที่จะฟังคำตอบจากมันไม่ไหวก็เลยต่อยมัน และกำลังจะซ้ำแต่ พวกมันทุกคนก็พุ่งเข้ามาหาผม ผมจำไม่ได้ว่าผมต่อยใครไปบ้าง แล้วใครต่อยผมบ้าง แต่ที่แน่ๆ ต่อให้เก่งแค่ไหนมันก็สู้คนเป็นสิบไม่ได้หรอก...ผมสัมผัสได้ถึงเลือดที่กำลังไหลลงมาจากหางหิ้วจนถึงปลายคาง น่าจะเป็นตอนที่พวกมันคนนึกฟาดแท่งเหล็กมาแล้วผมหลบไม่ทัน แต่ถึงแม้ว่าผมจะมาคนเดียว ยังไงซะ พวกมันก็ยังชนะผมไม่ได้หรอก เพราะผมมีสิ่งๆนึงที่ทำให้ผมยอมแพ้ไม่ได้ นั่นก็คือ

‘พิงค์’

ถ้าผมแพ้ตอนนี้ ผมจะไม่รู้ว่าพิงค์อยู่ไหน ผมจะไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรเธอ ผมกลัว กลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย ผมกลัวว่าผมจะปกป้องเธอไม่ได้ เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้น มันก็คงเป็นความผิดของผมทั้งหมด เพราะผมเป็นต้นเหตุให้เธอต้องมา

เจอเรื่องแบบนี้ ผมพุ่งเข้าไปหาไอ้ต้นทันที หลังจากที่ผมสามารถจัดการกับพวกของมันทั้งหมดได้

“พิงค์อยู่ไหน”

“หึ ไม่เอาน่า คุยกันดีๆก็ได้นี่ ถึงกูจะเลว กูก็ไม่รังแกผู้หญิงหรอกนะ” เคยมีใครบอกมึงมั้ยว่าหน้ามึงกวนตีนแค่ไหน

“โดยเฉพาะ ผู้หญิงแบบ พิงค์” พอมันพูดจบผมก็เห็นพิงค์เดินมากับพวกของมันอีกสองสามคน แต่ที่ผมสงสัยก็คือ ทำไมพิงค์ดูไม่ตกใจที่เห็นผมเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่สีหน้าของพิงค์กลับเรียบเฉยและดูไร้อารมณ์ ใบหน้าที่เคยยิ้ม แล้วก็หัวเราะบ่อยๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่เรียบเฉย ดวงตาที่เคยมองผมด้วยความรัก ทำไมตอนนี้มันถึงดูว่างเปล่า หรือเป็นเพราะเลือดที่มันกำลังไหลเข้าตาผม ทำให้ผมมองเธอไม่ชัด

“พิงค์”ผมเรียกพิงค์แต่พิงค์ไม่ยอมเดินมาหาผม พิงค์ของผมเป็นอะไรไป พวกมันทำอะไรพิงค์ ผมเลือกที่จะปล่อยมือจากคอไอ้ต้นเพื่อเดินไปหาพิงค์

“พิงค์เป็นอะไรหรือเปล่า พวกมันทำอะไรพิงค์” เงียบ ทำไมหละ ทำไมพิงค์ไม่ตอบผม ทำไมพิงค์ถึงเฉยชากับผมแบบนี้ พิงค์ไม่เป็นห่วงผมเลยหรือไง ทำไมพิงค์ถึงมองผมแบบนี้ ความสดใสในแววตาของพิงค์หายไปไหน ทำไมพิงค์ของผมถึงเปลี่ยนไป ทำไมครับ ทำไม

“เฮล พิงค์ขอโทษ” เสียงพูดแผ่วๆที่เบาจนแทบจะจางหายไปกลับสายลมของพิงค์ยิ่งทำให้ผมแปลกใจ พิงค์ขอโทษผมทำไม ผมควรเป็นฝ่ายที่ขอโทษพิงค์ไม่ใช่หรอ ผมเป็นคนทำให้พิงค์ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“พิงค์ขอโทษเฮลทำไม” ผมถามพิงค์ แต่พิงค์กลับไม่มองหน้าผมเลยแม้แต่นิดเดียว เจ็บนะ ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้ มันเจ็บกว่าแผลที่ผมได้รับอยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ มันเจ็บจนผมพูดไม่ออก ทำไมผมถึงเจ็บหละ ทำไมถึงเจ็บ เจ็บที่ หัวใจ

“มึงควรเลิกโง่ได้แล้วนะเฮล” ผมอยากพาพิงค์ไปจากที่นี่ ผมอยากรู้ว่าพิงค์ของผมเป็นอะไร ทำไมถึงไม่เหมือนเดิม

“มึงทำอะไรพิงค์” มันไม่ตอบ หรือว่ามันกำลังจะตอบอันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ ผมต่อยหน้ามันไปด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนที่มันจะได้ตอบคำถามผม แล้วก็ไม่ใช่แค่หมัดเดียว เพราะถ้ามีครั้งที่หนึ่งมันก็ต้องมีครั้งที่สองหรือสาม ผมกำลังจะซัดมันไปอีกที แต่ผมก็ลืมไปว่ามันไม่ได้มาคนเดียว พวกของมันวิ่งเข้ามาดึงตัวผมตอนที่ผมกำลังจะต่อยหน้ามัน

“แม่ง มัวทำไรกันอยู่วะ จัดการมัน” มันลุกขึ้นยืนแล้วก็หันมาสั่งพวกมันทันที ผมกำลังจะซัดหน้าพวกมันคนนึง แต่สิ่งที่ผมได้ยินแล้วก็สิ่งที่ผมได้เห็นมันทำให้ผมหมดแรง ภาพของผู้หญิงที่ผมรัก กับผู้ชายที่ผมเกลียดกำลังยืนคู่กัน แล้วมองมาที่ผม สายตาที่ผมไม่เคยได้เห็นจากพิงค์ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกเหยียบย่ำให้ต่ำลง ความรู้สึกมากมายหลายอย่างตีกันจนผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก จนกระทั่ง...

“มันไม่ เกินไปหน่อยหรอต้น”

“ไม่หรอกครับที่รัก” เสียงของพิงค์เหมือนปืนกระบอกนึงที่กำลังเล็งมาที่ผม แล้วเตรียมจะเหนี่ยวไกล และเสียงของไอ้ต้นก็เป็นเหมือนกระสุนปืน เมื่อบทสนทาสั้นๆที่เหมือนต้องการจะคุยกันเพียงสองคนจบลง ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกยิงเข้าที่หัวใจ ความเจ็บปวดทางร่างกายที่ผมได้รับในตอนนี้ผมไม่รับรู้มันอีกแล้ว เพราะความเจ็บปวดที่หัวใจมันรุนแรงมากกว่าเป็นพันเท่า ผมกลายเป็นไอ้โง่อย่างที่พวกมันเรียก ผมเข้าใจแล้วว่าพวกมันหมายถึงอะไร นี่สินะ สาเหตุของความเฉยชาที่พิงค์มีให้ผม ผมหมดแรงที่จะสู้ หมดแรงที่จะยืน ผมไม่รู้ว่าผมจะสู้ไปทำไม การโดนคนที่เรารักหักหลังแบบนี้ มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่า การที่ผมโดนรุมกระทืบแบบเทียบกันไม่ติดเลย... ผมก็ไม่รู้นะว่าผมทนได้ยังไง ผมยังยืนไหว แล้วผมก็ยังสู้อยู่ ล้มก็ต้องลุกครับ ต่อให้มันจะปางตายแค่ไหนก็ตาม เป้าหมายของผมในตอนนี้ไม่ใช่ไอ้ต้นหรือพวกของมัน แต่เป็นผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมรัก.... สุดหัวใจ

“เห้ย เฮล ระวัง”

นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนที่ผมจะเข้าไปถึงตัวพิงค์ ผมรับรู้ได้ถึงวัตถุบางอย่างที่มันฟาดเข้ามา..แล้วทุกอย่างก็เลือนลางหายไป พร้อมๆกับภาพของผู้หญิงที่ผมรักกำลังเดินไกลออกไปจากผมโดยที่ไม่หันกลับมามอง แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

*รีไรท์ The money