เมื่อหุ่นยนต์อย่างผมเข้าโรงเรียนมนุษย์!

เมื่อหุ่นยนต์อย่างผมต้องเข้าโรงเรียนมนุษย์!
New Life Reploid

Ch.2 ปฐมนิเทศ

◊ ◊ ◊
 
[ครั้งแรก]
ผมอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียนมอปลายซิสเซล ถือกระเป๋าสีดำพาดหลังที่คุณเดซี่เพิ่งตีรถกลับมาให้ มีมนุษย์วัยสิบห้าถึงสิบแปดในชุดนักเรียนเขียวขาวเดินเข้าโรงเรียนไม่ขาดสาย
ถ้าตามข้อมูลที่ได้รับมา วันนี้เป็นวันที่เราต้องเข้าพิธีปฐมนิเทศและพบปะกับครูประจำชั้น ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนพิธีจะเริ่ม งั้นเดินทัวร์ทั่วโรงเรียนก่อนล่ะกัน
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมเดินตามแผนที่ GPS ที่ขึ้นอยู่ในดวงตา แต่จู่ๆ ระบบเกิดรวนๆ แผนที่ไม่ชัดขึ้นมาเลยเผลอเข้าห้องน้ำผู้หญิง
แน่นอนว่าเห็นมนุษย์สาวสามคนที่ส่องกระจกหันหน้ามาทางผม หลังจากนั้นผมโดนพวกหล่อนลากออกห้องน้ำไปที่ไหนซะที
ผมขอโทษ!
 
◊ ◊ ◊
 
[ครูปกครอง]
และแล้วผมโดนสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘อาจารย์ผู้ชาย’ ที่รับช่วงต่อจากพวกมนุษย์สาวลากเข้าห้องลับดำมืดแห่งหนึ่งในโรงเรียนแห่งนี้ ชักไม่แน่ใจว่าห้องนี้อยู่ส่วนไหนของโรงเรียน ตามแผนที่ในหัวสมองขึ้นจอประสาทตาที่เริ่มชัด มันบอกว่านี่คือห้องพักครู...
แต่มันใช่แน่เหรอ?
ในห้องดำมืดที่มีโคมไฟห้อยจากเพดานลงมาส่องให้เห็นใบหน้าผู้ชายหน้าเหลี่ยมๆ มีรอยยักรอยหย่นเต็มไปหมด ทรงผมสีดำสั้นๆ ที่เหมือนจะไม่ขึ้นมาใหม่อีก เขาเริ่มสอบสวนผม...
คิดว่างั้นนะ เพราะบรรยากาศมันให้มาก
“เธอคงจะเป็นเด็กใหม่สินะ”
“อ่า...ครับ”
แล้วผมจะยิ้มแห้งๆ ทำไมเนี่ย ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย
“งั้นการที่เธอเข้าห้องน้ำหญิงโดยพลการ คงจะไม่ตั้งใจสินะ”
“หือ? ตั้งใจสิครับ ผมอยากรู้จักโรงเรียนนี้ทุกซอกทุกมุม แค่หลงทางนิดนห่อย ว่าแต่ผมไปได้หรือยังครับ? งานปฐมนิเทศจะเริ่มอีกสิบห้านาทีแล้ว”
“เอ๋? นี่เธอ...อยู่โรงเรียนชายล้วนมาก่อนสินะ ครูเข้าใจดี”
มนุษย์ครูปกครองชายพยักงานเนิบๆ ถึงตรงนี้ผมไม่เข้าใจ ว่าคนตรงหน้าจะใช้คำว่า ‘สินะ’ เยอะไปไหน และแล้วเรื่องกลับง่ายขึ้นเมื่อคนตรงหน้าไม่เอาเรื่อง
“งั้นคราวหลังอย่าเข้าห้องน้ำผู้หญิงเด็ดขาด...รู้เรื่องใช่ไหม”
“อ่า...ครับ”
ก่อนที่คนตรงจะปล่อยตัว เขาเรื่องสุดท้าย
“แล้วเธอเห็นสีอะไรบ้าง?”
 
◊ ◊ ◊
 
[แค่ถามทาง...]
หลังจากที่ถูกปล่อยตัวออกมา ผมเดินไปเรื่อยๆ จนเจอโรงยิม...
ที่นี่โรงยิมแน่ๆ เห็นมีสนามบาสอยู่ คิดถึงช่วงที่อยู่ค่ายฝึกที่เล่นบาสเก็บแต้มกับเจ้าพวกนั้นที่ Area RU
ในระหว่างที่ผมกำลังรำลึกความหลังอยู่ ก็มีมนุษย์คนหนึ่งเดินเข้ามาข้างๆ เป็นคนที่สวยพอสมควรไว้ผมสีน้ำตาลยาวพอๆ กันกับเรา นัยน์ตาสีน้ำตาล ใบหน้าที่อ่อนโยนกับท่าทางที่ดูแล้วรู้ว่าเป็นคุณหนูแน่ๆ อยู่ในชุดนักเรียนหญิงสีเขียวขาวมีโบว์สีแดงผูกอยู่ต้นคอหนึ่งทบ เธอเข้ามาชวนคุย
“สนใจชมรมบาสเหรอคะ”
“ปะเปล่าครับ”
“งั้นเหรอคะ”
เธอทำหน้าเศร้าลง แน่นอนว่าตะกี้ผมไม่ได้ปฏิเสธ แต่เหมือนจะพูดไม่ค่อยพูด
“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับ คือผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลือกชมรมอ่ะครับ”
ผมพูดตามความจริงเพราะเขาเพิ่งมาโรงเรียนวันแรกเอง การเลือกชมรมที่เขารู้มานั้นยังพอมีเวลาสำหรับเด็กใหม่ประมาณหนึ่งสัปดาห์และคนตรงหน้าเหมือนเพิ่งจะสังเกตว่าผมเป็นเด็กปีหนึ่ง เลยกล่าวขอโทษ
“อุ้ย! ต้องขออภัยด้วยค่ะ ไม่ได้สังเกตว่าเป็นเด็กปีหนึ่ง” เธอก้มหัวลง “พี่ชื่อว่าพีนะจ๊ะ มีอะไรก็ถามพี่ได้”
“อ่า ขอบคุณครับ”
ผมไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมต้องรู้สึกกลัวๆ คนตรงหน้าด้วย ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรที่มันทำให้รู้สึกแบบนั้นได้
“หือ? อะไรอยู่บนหน้าผากคะ?”
เธอหมายถึงก้อนสามเหลี่ยมใสๆ สีฟ้าที่อยู่บนหน้าผากตัวผม
ชิบล่ะ ไม่ได้เตรียมเรื่องโกหกเรื่องนี้มาด้วยสิ...คงต้องโกหก
“มันติดตัวมาตั้งแต่เกิดล่ะครับ”
“หือ? งั้นเหรอคะ งืม...พอดีพี่เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกเลยถามอะคะ ต้องขออภัยที่เซ้าซี่ด้วยค่ะ” พีก้มหัวอีกรอบ
แล้วทำไมต้องก้มหัวให้ผมด้วยล่ะเนี่ย เหอะๆ อยู่นานๆ ไม่ดีแน่
“ทางไปที่จัดงานปฐมนิเทศอยู่ไหนครับ”
“อ๋อ เดินตรงตามทางนี้ไป เลี้ยวซ้ายแล้วจะเห็นหอประชุม ตึกนั้นล่ะ...ว๊าย!”
คุณพียังไม่ทันที่จะอธิบายจบ หางตาขวาเห็นมีเท้าคู่ของใครบางคนลอยเข้าที่หน้าจนผมกระเด็นกลิ้งกับพื้นหลายตะหลบ
ใครวะ!
ผมลุกขึ้นมาดูคนที่เข้ามาทำร้าย เป็นผู้หญิงหน้าตาดุดันกำลังโกรธ นัยน์ตาสีแดงผมสีแดงยาวเช่นกัน อยู่ในชุดที่เหมือนกับรุ่นพี่พียืนเท้าเอวแล้วตะวาดใส่
“หนอยๆ! เผลอแปปเดี๋ยวมีพวกสัตว์ป่าจะมางาบเพื่อนฉัน!”
หา? สัตว์ป่า? ไหนๆ? ไม่เห็นจะมี
พีที่ตกใจกับการกระทำของเพื่อนเลยเตือน
“เฟียน่า จู่ๆ ไปทำร้ายรุ่นน้องแบบนั้นมันไม่ดีนะคะ”
“หนอยแน่! อ่อนต่อโลกไปแล้วนะ พี!” เฟียน่าหันมาต่อว่าเพื่อนตัวเองเช่นกัน “เดี๋ยวนี้คนเรามันไว้ใจไม่ได้ ขืนนายโดนลากเข้าที่อับสายตาแล้วโดนทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็คงต้องขอร้องเขาอ่ะค่ะ” พีพูดเหมือนคนอ่อนต่อโลกจริงๆ
“โอ้ย! นายนี่มัน...” เฟียน่าเกาหัว “ช่างมันเถอะ ก่อนอื่นต้องจัดการอีเด็กนี้ก่อน ในฐานะมาวุ่นวายกับเพื่อนฉัน”
เฟียน่าหันกลับมาจะจัดการอะไรบางอย่าง ซึ่งผมไม่อยู่ให้จับแล้ว
“เฮ้ย! หายหัวไปไหนแล้ว!”
 
◊ ◊ ◊
 
[ปฐมนิเทศ]
หลังจากที่ผมวิ่งหนีได้สักพัก ตอนนี้อยู่ในหอประชุมแล้ว
เหอะๆ ไม่อยู่ให้โง่หรอก อาศัยจังหวะแอบหนีออกมาได้แล้วและก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมเขาถึงโดนเท้าคู่ถีบยอดหน้า
ไม่เข้าใจมนุษย์จริ๊งจริง ว่าแต่ทำไมเราต้องหนีด้วยเนี่ย ถ้าใช้โปรแกรมคำนวณหาข้อผิดพลาดแล้ว...ผลคือ...
มีบางเรื่องทำให้เรากลัวการทำที่มีผลต่อมนุษย์?
เฮ? บ้าน่า เรพลอยด์อย่างผม มนุษย์ไม่สามารถควบคุมได้นะ
แล้วมันเป็นเพราะอะไรล่ะ?
เอาเถอะ ตอนนี้เขานั่งเก้าอี้อยู่ในหอประชุมขนาดใหญ่ของตึก...อ่า ไม่แน่ว่ามันเรียกว่าตึกอะไร
ที่จริงเขาใช้ระบบค้นหาในหัวสมองเรพลอยด์ตอนนี้ได้เลย
แต่ด้วยการใช้ชีวิตเลียนแบบมนุษย์ธรรมดา เลยลองไม่ใช้ระบบสักครั้ง (แต่ก่อนหน้านี้ใช้ไปเยอะแล้ว)
เดี๋ยวคงรู้เอง...แต่ก็แอบดูค้นหาตำแหน่งเครื่องตู้กดน้ำแถวนี้ไปแล้วละ แถมมีน้ำส้มซันชายน์ทุกตู้ด้วย!
เหมือนผมจะทำท่าดีใจออกนอกหน้าไปหน่อย ทำให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งสองฝ่ายตกใจ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
เท่าที่เขาเห็นมนุษย์ที่เป็นนักเรียนทั้งหอประชุมมีทั้งหมดประมาณสี่ร้อยคน ผู้หญิงปาเข้าไปสามร้อยกว่าๆ แล้ว มีชั้นปีหนึ่ง ปีสองและปีสาม เข้ามาร่วมประชุมในวันปฐมนิเทศ
และแล้วก็มีอาจารย์ผู้หญิงสวยอึ๋มคนหนึ่งขึ้นมากล่าวต้อนรับบนเวทีพอดี
“ต้องขอต้อนรับนักเรียนทุกๆ คนสู่โรงเรียนมัธยมปลายซิสเซลแห่ง Area TH-7…โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักเรียนปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาในปีการศึกษา ค.ศ. 2055 พวกเธอทุกๆ คนโชคดีเป็นอย่างมากที่ได้เข้าที่นี่ หากมีปัญหาอะไรให้สอบถามรุ่นพี่ อาจารย์และฉัน ผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ได้เลยค่ะ”
หลังจากนั้นเป็นการบ่นยาวถึงประวัติก่อตั้งของโรงเรียน ซึ่งผมไม่เลือกที่จะบันทึกลงในหัวให้รกความจำ แต่ก็เผลอหลุดเข้ามาบ้าง อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับขนาดหน้าอกของผู้อำนวยการ (ซึ่งเจ้าตัวเป็นคนพูดเอง)
สักพักเปลี่ยนคนพูด คราวนี้เป็นนักเรียนชายผมสีทองสั้นคนหนึ่งที่ดูท่าทางสุขุมขึ้นมากล่าว
“สวัสดีครับ ผมคือประธานนักเรียนนะครับ อ่า มันก็เป็นหน้าที่ทุกๆ ปีอยู่แล้วเนอะ...”
มีเสียงเฮฮาขึ้นในหมู่นักเรียน และเริ่มเห็นประธานหยิบโพยกระดาษเล็กๆ ขึ้นมาแล้วกล่าวสุนทรพจน์ยาวๆ ชวนหลับ เมื่อก่อนแอลไม่แน่ใจว่าแค่การฟังแล้วมันจะรู้สึกง่วงได้อย่างไง ตอนนี้รู้ซึ้งแล้วว่ามันโคตรน่าเบื่อจนอยากหลับ...และกำลังจะได้หลับจริงๆ
โรงเรียนมันน่าเบื่อแบบนี้...ตลอดหรือเปล่าแฮะ Zzzzzzzzzz…
[ผ่านไปสิบนาที]
“กรี๊ด!”
เสียงผู้คนในหอประชุมร้องดีใจลั่นจนผมตกใจตื่นขึ้นมา คนรอบตัวพากันโบกมือต้อนรับอะไรบางอย่างที่อยู่บนเวที ผมชะเง้อคอดูก็พบกับคนหนึ่งที่พบกันหน้าโรงยิม รุ่นพี่พีนั่นเองที่ถูกเพื่อนผมแดงของเธอลากขึ้นเวที ซึ่งเขาจำได้ดีว่าเป็นคนที่มาถีบเขา
ผู้หญิงคนนั่น...เราต้องหาโอกาสแก้แค้นคืน จะเอาเป็นยังไงดีน่า จับห้อยหัวริมทะเลสักห้าวัน หึๆ
ถึงกระนั่นเขาเพิ่งนึกได้ว่า รายการพิธีปฐมนิเทศน่าจะจบแล้วเลยจะเปิดระบบในสมองดู จู่ๆ กลับมีข้อความขึ้นกลางตาเขาว่า [ทำตัวให้เหมือนมนุษย์หน่อย -เดซี่]
เหอะๆ ก็ได้ก็ได้ ผมกรอกตาขึ้นฟ้าไม่พอใจก่อนที่จะทำตามโดยดี หยิบกระเป๋าขึ้นมาหาใบกำหนดพิธีการ แต่กลับได้ใบอะไรไม่รู้ขึ้นมา มันเขียนว่า [วิธีการเปิดกระโปรงผู้หญิง] เขาเอียงหัวไม่เข้าใจ แต่ผู้หญิงซ้ายมือเห็นพอดีและเธอถอยๆ เถิบห่างจากผมไม่รู้เพราะอะไร เลยเก็บใบนั้นลงไปแล้วหยิบใบพิธีการจริงๆ ขึ้นมาดู...ปรากฏว่าหลังกล่าวแนะนำตัวอาจารย์ อธิบายกฎ, สถานที่โรงเรียนและจบด้วยการแสดงของรุ่นพี่ ซึ่งคิดว่าคงมาถึงตอนท้ายแล้ว
ว่าแต่การแสดงแค่สองคนเนี่ยนะ?
แสดงตลกเหรอ?
“ทุกๆ คน!” คุณเฟียน่าคว้าไมค์ประกาศ “ในที่สุดมาถึงช่วงไคท์แมกซ์กันแล้ว! ฉันเฟียน่าอยู่ปีสองค่ะ! เป็นหัวหน้าชมรมบาสเก็ตบอล และอีกคนที่ยืนข้างๆ นี้ คงจะรู้จักกันดีแล้วใช่ไหม!”
เธอยื่นไมค์มาทางข้างหน้า ทุกคนที่นั่งอยู่พากันตอบรับพร้อมกัน “ใช่แล้วครับ/ค่ะ!”
ปฏิกิริยาแบบนี้เขาเองเริ่มเดาได้ว่า ผู้หญิงที่ชื่อพีนั้นเป็นที่รู้จักในโรงเรียนแน่ๆ และแล้วเฟียน่าก็ดันตัวคุณพีมาข้างหน้าเวที ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่เต็มใจนัก หน้าถึงได้แดงก่ำมองผู้คนด้วยความสับสน
“ฮั่นแน่ ฮั่นแน่ รู้จักจริงๆ หรือเปล่า” เจ้าของไมค์เหมือนจะเล่นกับทุกคนในหอประชุม “เธอคนนี้มีผมสีน้ำตาลสลวย ผิวเปร่งกระจายเนียนนุ่ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความไร้เดี้ยงสา เธอมีชื่อว่าอะไร!”
“พีจัง!” ทุกเสียงตามพร้อมกัน เจ้าของชื่อออกอาการเขินเต็มที่
“ทำไมถึงรู้จัก!”
“เพราะน่ารัก!”
“ถ้าบอกว่าเป็นนางฟ้ามาโปรดจะเชื่อไหม!”
“ใช่!”
“แล้วจะตามไปเป็นแฟนคลับไหม!”
“ตาม!”
“ฮ่าๆ ทุกคนรักเพื่อนของฉันดีจริงๆ แฮะ...อีกอย่าง พีจังคนนี้มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนหลงรักด้วย หึๆ”
เสียงลงท้ายที่เขาฟังแล้วรู้สึกไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ แต่ก็นั่งดูต่อไป เฟียน่าเข้าสวมกอดพีแล้วพูดออกไมค์
“นั่นก็เพราะเธอเป็น...”
และเฟียน่าย่อตัวลงต่ำแล้วใช้มือทั้งสองเปิดกระโปรงพีได้ตาหน้าเฉย ทั้งหอประชุมเงียบอย่างกับป่าช้า สิ่งที่เขาเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ แต่ผมมั่นใจว่าเห็นมันแน่ๆ ถึงได้อ้าปากค้าง ทุกคนในหอประชุมพากันตะโกนพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่ราวกับเห็นสมบัติ
“ผู้ชาย!”
ร่างกายผมแข็งเป็นหินไม่รู้ตัว ส่วนรุ่นพี่พีรีบวิ่งหายเข้าไปหลังเวทีด้วยสีหน้าที่แดงอย่างมาก
 
◊ ◊ ◊
 
[แมวมอง]
อะไรกันเนี่ย โลกนี่มันชักโหดร้ายไปแล้ว...
ตอนนี้ผมเพิ่งเดินออกมาจากหอประชุมที่เพิ่งเสร็จพิธีปฐมนิเทศ ตามกำหนดการจะเริ่มเรียนตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป กะจะโทรเรียกเดซี่ให้มารับ แต่เปลี่ยนใจไปหาตู้น้ำที่อยู่ใกล้ๆ กดน้ำส้มกระป๋องซันซายน์มาดื่ม พร้อมกับเริ่มคิดถึงรสนิยมของคนที่อยู่ในหอประชุมเมื่อครู่
พวกเขาชอบอะไรแบบนั้นเหรอ? แต่ก็นะ เราก็เข้าใจผิดเองด้วย
“ขอโทษนะคะ”
มีผู้หญิงคนหนึ่งไว้ผมสีม่วงยาวถึงไหล่มีกริปติดผมอยู่ข้างหน้าด้วย นัยน์ตาสีเขียว มีผ้าผูกคอสีเขียว ดูจากชุดแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่เพราะมีโบว์ด้วย เพราะเขาเคยอ่านกฎระเบียบของโรงเรียนมาก่อนว่า นักเรียนหญิงชั้นปีสองจะมีโบว์ติดอยู่ ชั้นปีสามมีโบว์เช่นกันแต่มีสายยาวลงมาด้วย ซึ่งคนที่มาทักผมเป็นรุ่นพี่ปีสอง
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เธอชื่อว่าอะไรหยอ”
เหะ? หยอ? สำนวนแปลกๆ อีกแล้ว
“แอลเจียร์ครับ”
“พี่ชื่อคาเรนนะ” บอกชื่อเสร็จมีการหลิ่วตาให้ด้วย “จะไม่พูดมากความล่ะ เท่าที่พี่ดูรูปร่างหน้าตาน้องแล้ว...เหมาะเป็นนายแบบมากๆ”
“อ่า ขอบคุณครับ”
ผมตอบแบบนั้นไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
“สนใจมาอยู่ชมรมกับพี่หรือเปล่า” ถามเสร็จหลิ่วตาแถมอีกหนึ่งที “ได้ประสบการณ์เป็นนายแบบด้วยนะ”
นายแบบ?
เดี๋ยวก่อนนะ นี่อาจจะเป็นทางลัดที่ทำให้ภารกิจสำเร็จรวดเร็วได้เลยนี่ ได้ทั้งข้อหนึ่ง ข้อสอง ข้อสามเลย งั้นรับโอกาสนี้ไว้เลยดีกว่า หน้าที่ของเราคงแต่แอ็คท่าให้พวกเขาถ่ายรูป
“งืม...น่าสนใจอยู่นะครับ อ่า จะลองดูนะครับ!”
เขาใส่คำพูดที่เป็นการสงวนท่าที ซึ่งเป็นหนึ่งในโปรแกรมฝึกที่ผ่านมา
แต่ถึงเป็นอย่างงั้นเขารู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป
คาเรนหน้านิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะยื่นนามบัตรมา
“อ่านี่จ๊ะ ไว้มาเอาแบบฟอร์มสมัครชมรมตามที่ชมรมในบัตรนี้เลยนะ”
คาเรนยิ้มกว้างเพราะกำลังได้สิ่งที่ต้องการ แต่ผมนั่นเห็นชื่อชมรมแล้วรู้สึกหวั่นใจอย่างรุนแรง
ชมรมมังงะ?
“อ่า รุ่นพี่ครับ นายแบบที่พูดถึงนี้ มันยังไงเหรอครับ”
และแล้วคำตอบที่ได้มาทำให้ความหวังที่จะบรรลุภารกิจพังทลาย
“อ๋อ เธอแค่มาเป็นต้นแบบสเก็ตอนิเมะล่ะจ๊ะ อย่างเช่นทำท่าตกใจค้างไว้สักสิบนาที เออ! ไม่ต้องห่วงนะ ชมรมเราวาดแค่โครงร่าง ไม่ได้วาดตัวนายลงไปหรอก อิอิ”
คาเรนคิดว่าผมเป็นหุ่นกระบอกขยับได้
               
◊ ◊ ◊
 
[มุมมองของเดซี่]
“เอาน่า! นี่แค่วันปฐมนิเทศเองนะ ฮ่าๆ”
ฉันกำลังขำกับเรื่องที่แอลเล่าประสบการณ์ที่เขาเจอมาในวันนี้ ปลายสายเริ่มคะยักคะยอให้มารับ
“ถ้าโรงเรียนมันจะเป็นแบบนี้...เอาเถอะ คุณช่วยมารับผมด้วย วันนี้หมดธุระที่โรงเรียนแล้ว”
“ห๊ะ? นี่เพิ่งครึ่งวันเองนะ ฉันนึกว่าเลิกเย็นซะอีก”
“ยังไม่ได้เริ่มเรียนสักหน่อย”
“โอเคๆ งั้นนายคงต้องขึ้นแท็กซี่ไปบ้านเองล่ะกัน ฉันส่งพิกัดที่พักให้แล้ว หวังว่านายคงจะชอบบ้านหลังใหม่นะ เดี๋ยวตอนเย็นตามไป”
“หือ? มีธุระเหรอครับ”
“ใช่ๆ แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวๆ!”
ฉันรีบวางสายไปเพราะไม่อยากให้เสียงภายในโรงเรียนเข้ามือถือ เดี๋ยวแอลรู้ตัวว่าฉันอยู่ในโรงเรียนซิสเซล ตอนนี้อยู่บนดาดฟ้าของตึกเรียนหลัก มองลงเห็นนักเรียนกำลังเดินทางกลับบ้าน แล้วก็ถอนหายใจยาวๆ แล้วเสยผม
ที่นี่เหรอ ที่ซ่อนของเดต้าเชน (Data Chain)
คงต้องรีบหามันให้เจอล่ะ ไม่งั้น ผอ. แดเนียล เล่นงานฉันแน่
 
◊ ◊ ◊
 
โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า Ch.3 [บ้านใหม่]
เมื่อผมหุ่นยนต์อย่างผมต้องเข้าโรงเรียนมนุษย์! มันจะอลหม่านขนาดไหนกันเชียว!
ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ 1 Comment เท่ากับล้านกำลังใจเลย ฮ่าๆ
By Spy442299 & Nattanan Srising