เมื่อหุ่นยนต์อย่างผมเข้าโรงเรียนมนุษย์!

เมื่อหุ่นยนต์อย่างผมต้องเข้าโรงเรียนมนุษย์!

New Life Reploid

1. Ch.3 บ้านใหม่

◊ ◊ ◊

 

[อีกครั้ง]

ทำไมบ้านมันหลังใหญ่ขนาดนี้? มันใหญ่เกินที่จะอยู่คนเดียวแล้ว!

ผมประหลาดใจกับบ้านสองชั้นที่อยู่ตรงหน้า มีกำแพงรั้วอิฐสีน้ำตาล ตัวบ้านโทนสีขาวน่าจะกว้างสิบตารางเมตร ยังไม่รวมพื้นที่ที่เป็นสวนยาวออกไปอีกสามถึงห้าเมตร ทางเข้ามีประตูรั้วใหญ่และข้างๆ นั้นมีแผงควบคุมอะไรบางอย่างมีที่สแกนม่านตาด้วย ผมเรียกระบบ GPS ในหัวสมองเข้าขึ้นจอประสาทตาตรวจสอบตำแหน่งอีกครั้ง…

ก็ที่นี่แฮะ ตำแหน่งมาบอกว่าที่นี่จริงๆ

งั้นต้องลองสแกนดู

ผมเดินเอาตาเข้าตำแหน่งสแกน เห็นเซ็นเซอร์ทำงานคล้ายหน้าเลนส์กล้อง ชั่วครู่นั้นประตูรั้วถูกเปิดออก

เหอะๆ ใช่จริงๆ ด้วย บ้านหลังนี้ที่เดซี่จัดมาให้

ผมเดินเข้าประตูรั้วไป ทางเดินหินอ่อนทอดยาวถึงประตูหน้าบ้านสีขาวโรมัน เปิดประตูเข้าไปเลยพบกับลังกล่องใส่ของมากมายที่วางเต็มไปหมดจนดูสภาพที่แท้จริงในบ้านไม่ออก พื้นทางเดินในบ้านคล้ายไม้เพดานมีโคมไฟที่ชวนนึกถึงบ้านยุโรปโบราณ

เดี๋ยวนะ...จำได้ว่าของผมที่ฝากให้เดซี่เอามามันมีแค่กระเป๋าใหญ่ใบหนึ่งและกล่องอีกใบ

หรือจะเป็นพวกเฟอร์นิเจอร์ล่ะเนี่ย น่าจะใช่

พอเดินผ่านโต๊ะตัวเล็กก็วางกระเป๋าสีดำที่พกไปโรงเรียนลง ข้างๆ นั้นมีปฏิทินถูกวงไว้วันที่ 6 เดือน 4 ปี 2055 แล้วเดินหาห้องน้ำว่าจะล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ระหว่างเดินไปนั้นเขาได้ยินเสียงน้ำไหล

เฮๆ น้ำรั่วเหรอ? สมเป็นบ้านใหม่จริงๆ

ผมเดินหาต้นเสียงไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่งเปิดเข้าไปก็เจอสิ่งของต่างๆ ที่ควรมีอยู่ในห้องน้ำที่ไม่ใหญ่มากและมีอ่างอาบน้ำที่มีผ้าม่านปิดอยู่ เสียงน้ำไหลดังมาจากในนั้น เห็นฝักบัวเหนือหัวที่อยู่พ้นผ้าม่านเปิดอยู่

ฝักบัวเหรอ? เฮ้อ...

เขาไม่รี่รอเปิดผ้าม่านเพื่อจะหาก็อกปิดมัน แต่แล้วพบกับสิ่งอื่นที่น่าแปลกใจ น้ำสบู่เต็มอ่างที่มีร่างมนุษย์หญิงแช่อยู่ เธอไว้ผมยาวสีแดง นัยน์ตาสีแดงที่ดูคล้ายๆ รุ่นพี่เฟียน่าที่เขาโดดกระโดดถีบยอดหน้าไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่ใบหน้าที่ดูคมและน่าเกรงขาม มีไอน้ำกรุ่นลอยไปทั่วแต่ก็พอเห็นร่างกายคนตรงหน้ามีบาดแผลที่เขามองออกว่าผู้หญิงคนนี้ผ่านศึกสงครามมาเยอะ หน้าอกไซส์ดีที่ชุ่มลงครึ่งหนึ่งในอ่างน้ำและเขาก็ยังจ้องดูทั่วตัวโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสายตาอาฆาตสีแดงคู่ใส่ เขาโบกมือทักทาย

“เฮ หวัดดี...ว่าแต่คุณเป็นใคร?”

และแล้วผมก็โดนแบบเดียวกันกับที่โรงเรียน

เอาอีกแล้ว!

ผมพยายามตั้งตัว แต่ยังไม่ทันที่จะลุก เขาเห็นของบางอย่างคล้ายเหล็กกำลังพุ่งใส่หน้า เขาใช้กำลังขาที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วๆ ไปดีดหลบไปทางซ้ายและนั่นเขาทำให้เห็นของที่พุ่งใส่เป็นโล่คล้ายเหล็กที่มันงอกออกมาจากแขนซ้ายของผู้หญิงผมแดงตรงหน้าที่โป๊อยู่

“เรพลอยด์?”

ผมเผลอพูดออกมาเพราะเป็นสิ่งที่เขาคิดได้ในแวปแรกว่าคนตรงหน้าน่าจะใช่ คำพูดนั้นทำให้ผู้หญิงตรงหน้าหยุดการเคลื่อนไหวหรี่ตาลง

“เธอเป็นคนของเดซี่?”

“อ่า...ใช่ครับ”

เขาตอบไปอย่างงั้น ถึงเขาไม่ได้อยากเป็นคนอยู่ใต้บังคับบัญชาของเดซี่ก็ตาม

“เหอะ ที่หลังเข้ามาหันเคาะประตูก่อนสิ”

ผู้หญิงผมแดงบอกโดยไม่แคร์ว่าตัวเองโป๊อยู่ โล่ที่งอกจากแขนซ้ายหุบเข้าที่เดิมและเธอเดินกลับเข้าห้องน้ำเพื่อเอาผ้าเช็ดตัว รวบผมแล้วใส่ที่รวบผมไว้แล้วเอ่ยถาม

“นายคงเป็นเรพลอยด์...แอลเจียร์ใช่ไหม”

“ครับ”

“หุ่นฉันเป็นไงบ้าง”

“ห๊ะ?”

ถึงตอนนี้ผมไม่เข้าใจผู้หญิงตรงหน้าว่าจะสื่อถึงอะไรกันแน่ คุณเธอเห็นว่าผมนิ่งๆ ไปนานเลยเฉลย

“ที่นายเห็นตะกี้ไง...หุ่นสาวสามสิบต้นๆ เซ็กซี่พอไหม” เธอทำท่าอวดหุ่นเต็มที่

“อ่า ไม่รู้สิครับ เหมือนผมจะไม่ค่อยมีเซ้นส์ด้านนี้เท่าไหร่”

ที่ผมพูดแบบนี้เพราะในช่วงฝึกที่ค่าย ได้รับฉายาว่า ‘ตายด้าน’ คือร่างกายโป๊ส่วนว้าวโค้งไม่สามารถทำให้ผมตื่นเต้นได้เลย

“งืม งั้นหรือ...” ผู้หญิงผมแดงทำหน้าเสียดาย “จริงสิ เรียกฉันว่าเฟลิกซ์นะ เอาละขอตัวไปไดท์ผมก่อน”

“เดี๋ยวครับ...คุณอยู่ที่นี่?”

“หือ? ใช่ฉันอยู่นี่ เอ่อ...เพิ่งย้ายเข้ามาตอนเช้านะ ของยังไม่ได้จัดเลย...สองสามวันคงเสร็จ”

“ห๊ะ? บ้านนี้เขาเตรียมให้ผมคนเดียวไม่ใช่เหรอครับ”

ผมถามตามที่ตัวเองเข้าใจ เฟลิกซ์เอียงหัวไม่รู้เรื่อง ระหว่างนั้นมีเสียงกริ๊งอ่อนๆ ดังขึ้นทั่วบ้าน เธอทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก

“เข้าใจล่ะ นายไปถามเดซี่เอาเองสิ เธอมาพอดี...”

เฟลิกซ์พูดเกาหัวเดินขึ้นชั้นสองไป เดซี่เปิดประตูบ้านเข้ามา

“เย้! ได้พักสักที...หือ? แอล...หน้านายไปโดนอะไรมา?”

◊ ◊ ◊

 

[ความหลัง]

“ก๊าก! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!”

ผมนั่งหน้าเสียอย่างหนักหลังเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้อีกครั้งให้เดซี่และคุณเฟลิกซ์ที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารด้วยกันในครัว เดซี่หัวเราะท้องแข็งไม่หยุดลงกลิ้งไปมากกับพื้นทั้งๆ ที่ยังทานอาหารไม่หมด ถึงตรงนี้ก็เข้าใจหลายๆ อย่างมากขึ้น เฟลิกซ์เป็นมนุษย์ที่สูญเสียแขนซ้ายไปไม่นานนี้ เลยได้แขนเทียมที่มีวิวัฒนาการในระดับหนึ่ง ที่มีโล่ซ่อนอยู่ และแล้วเฟลิกซ์เอ่ยถามผมเรื่องหนึ่ง

“แอลเจียร์...นายถูกสร้างมานานหรือยัง”

“ผมเหรอ?”

ผมหันหน้าไปสบตากับเดซี่เพื่อขออนุมัติว่าสามารถพูดได้หรือไม่ เธอพยักหน้า

“ประมาณหนึ่งปีได้แล้วครับ”

“งั้นหรือ”

จู่ๆ เฟลิกซ์ทำหน้าผิดหวัง

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไม่หรอก แค่นึกว่าเธอมาจากเกาะดิไวน์”

“ห๊ะ? ดิไวน์”

เดี๋ยวก่อนนะ เราเคยได้ยิน เกาะดิไวน์นี้มันเป็นที่ที่เดซี่ไปปฏิบัติภารกิจร่วมกับหน่วยข่าวกรอง WGT หน่วยย่อยของ World Generals และ HiTech UPPER บริษัทผลิตอาวุธและเทคโนโลยีที่ทรงอิทธิพลมากเมื่อเดือนที่แล้วนิ อยู่ทางใต้ของ Area JP เห็นว่าที่นั่นมีการทดลองอะไรบางอย่างกับมนุษย์จำนวนกว่าหมื่นคน...

และมีเพียงแค่สามคนที่รอดจากการทดลองนั่น

“หรือว่า คุณคือผู้รอดชีวิตจากที่นั่น”

เฟลิกซ์พยักหน้า เดซี่ที่ลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้ที่เดิมทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอย่างชัดเจน

จริงสิเธอน่าจะเห็นโศกนาฏกรรมเป็นหมื่นที่นั่น

ผมไม่น่าพูดถึง...แต่คนที่พูดขึ้นมาก่อนเป็นคุณเฟลิกซ์นี่?

“ทำไมคุณคิดว่าาผมมาจากที่นั่น?”

ผมถามตามตรง เฟลิกซ์มองไม่ละสายตา

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันคงคิดมากไปเอง กินอาหารต่อดีกว่า เดี๋ยวต้องไปจัดของอีก”

“เอาเถอะ เอาเถอะ อย่าคิดมากเรื่องนั้นเลย คุณเฟลิกซ์...” เดซี่พูดถึงเรื่องที่ผมไม่รู้ “เธอกับสองคนนั้นรอดมาได้ก็ถือว่าโชคดีขนาดไหนแล้ว”

“อือ ใช่...เดี๋ยวพรุ่งนี้สองคนนั้นจะออกจากโรงพยาบาลพอดีด้วยสิ เดซี่ ฉันขอแรงเธอหน่อยนะ พรุ่งนี้น่ะ”

“ได้ซี่ ได้ซี่ ยังไงฉันก็อยู่บ้านนี้อยู่แล้ว”

เอะ? เดซี่อยู่นี่?

“นี่เธอก็อยู่นี่ด้วยเหรอ!?”

ผมเผลอลุกพรวดขึ้นมาเพราะที่ทราบว่าเดซี่มาแค่ส่งเขา แต่เรื่องมาอยู่บ้านด้วยกันนี่เขาไม่รู้ และที่สำคัญเขารู้ดีว่าถ้าคนตรงหน้าอยู่บ้านนี้ด้วย จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ใช่ ฉันอยู่กับนายและคุณเฟลิกซ์ด้วย ภายใต้คำสั่ง ผอ. แดเนียลเลยนะ จะขัดคำสั่งเหรอ”

“ปะเปล่าหรอก...แต่ถ้าเธออยู่นี่ด้วย บ้านนี้คง...”

“เอาน่า! ฉันไม่พังชีวิตส่วนตัวนายมากหรอก!”
แสดงว่าอย่างน้อยมันต้องวุ่นวายแน่ๆ เพราะขนาดที่ค่ายฝึกนั้น หล่อนทำค่ายแตกหลายรอบด้วยการทดลองทำระเบิดเล่น

และผมคงปวดหัวกับเดซี่ตลอดเวลาที่อยู่บ้านหลังนี้แน่

 

◊ ◊ ◊

 

[รสนิยมของเดซี่]

“แอลเจียร์! นี่ของนายหรือ?”

เฟลิกซ์ที่อยู่กลางดงกล่องน้ำตาลตรงห้องรับแขกหยิบหนังสือสามเล่มชูขึ้นให้เห็น ผมยังไม่ทันได้ดูว่ามันคือหนังสืออะไร เดซี่กระโดดคว้าไปก่อน สีหน้าเธอแดงชัดหลบหน้าอยู่ เฟลิกซ์เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

“อ้าว นิตยสารเปลือยกายผู้หญิงของเธอเองเหรอ นึกว่าของนายซะอีก”

“เปล่าครับ ผมไม่สนอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว” เรพลอยด์ที่ได้ฉายา ‘ตายด้าน’ ส่ายหัว

“เอ่อ จริงของนาย” เฟลิกซ์นึกถึงเรื่องที่แอลบุกเข้าห้องน้ำตอนที่แช่น้ำอยู่ เธอเอามือตบไหล่เดซี่ “ฉันเข้าใจดี วัยของเธอคงอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ เชิญตามสบายเลย ฉันไม่ว่าหรอก”

“จะดีเหรอคะ?”

เดซี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนไหว และแล้วผมก็นึกถึงเรื่องเก่าที่ค่ายออกเลยบอกเฟลิกซ์

“อ๋อ...เดซี่เป็นแบบนี้ล่ะครับ ชอบผู้หญิงหุ่นดีผอมๆ มาก บางวันผมเห็นเอาลิ้นเลียหนังสือพวกนั้นด้วยครับ”

ทันใดนั้น เฟลิกซ์ย้ายตัวหลบอยู่หลังผมทันทีเลย เดซี่ที่โดนแฉรสนิยมที่แท้จริงตวาดใส่ผม

“แอล! อย่าทำให้คุณเฟลิกซ์เข้าใจผิดแบบนั้นสิ!”

 

◊ ◊ ◊

 

[เจ้าหน้าที่พิทักษ์กฎหมาย]

ตกกลางคืนประมาณสองทุ่ม ตัวผมออกมาอยู่ตรงสวนเดินเล่นดูดาวไปเรื่อยเปื่อยกำลังคิดถึงวันพรุ่งนี้ที่เป็นวันเปิดเทอมแรกของโรงเรียน ชีวิตนักเรียนที่เขาไม่เคยได้สัมผัสกำลังจะมาถึง

มันจะน่าเบื่อเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมาหรือเปล่านะ

แต่เรื่องภารกิจในกระดาษแผ่นนั้น ข้อห้า...หาแฟน ทำไมต้องให้เราหาแฟนด้วย? ไม่เข้าใจ ผอ. แดเนียล จริงๆ หรือเขาไม่ใช่คนออกคำสั่ง? น่าจะให้คนอื่นดูแลภารกิจแทนล่ะมั้ง

ต้องหาทางติดต่อให้ได้ เพราะตั้งแต่เข้า Area TH-7 มานี่โดนตัดการสื่อสารทั้งหมดกับค่ายใน Area RU

แต่เอาจริงๆ แล้วภารกิจของผมมันไม่ได้หนักหนาอะไรเลย ถ้าเทียบกับเพื่อนๆ ในค่าย

“อ้าว? มาทำอะไรอยู่ตรงนี้”

เฟลิกซ์เข้ามาทัก ผมตกใจกับภาพที่เห็น เธออยู่ในชุดสีดำแถมมีเกราะเบาสีเทาสวมอยู่ มือขวาเธอถือปืนสงครามเป็นปืน MP5 รุ่นพิเศษ ที่เสื้ออกขวาบนมีอักษร MLA ติดอยู่

MLA นี่มันเจ้าหน้าพิทักษ์กฎหมาย หน่วยงานย่อยของ World Generals ทำหน้าที่ดูแลบ้านเมืองนี่น่า

“คุณเป็น MLA?”

“ใช่ เพิ่งทำเรื่องย้ายมาประจำที่ Area TH-7 นี่”

ต่างคนต่างเงียบไม่ถามต่อเพราะเขามัวอึ้งกับชุดที่เธอใส่อยู่ เฟลิกซ์ทนไม่ไหวเลยคุยต่อ

“ทำไมไม่ถามซะหน่อยล่ะ ว่าทำไมถึงย้ายมานี่...เอ่อ จริงสิ เดซี่บอกว่านายเพิ่งมาเรียนรู้การใช้ชีวิตมนุษย์แบบปกตินี่ ขอโทษที่พูดอะไรไม่เข้าเรื่องล่ะกัน”

“ไม่หรอกครับ ต่อไปนี้ผมจะพยายามทำตัวให้เหมือนมนุษย์เต็มที่ครับ” หลังๆ มานี่เขารู้สึกว่าการตอบสนองไม่ค่อยสู้ดีนัก

“ไม่จำเป็นต้องเหมือนใครทั้งนั้น นายคือตัวนายเอง...”

เฟลิกซ์ฉีกยิ้มเอามือตบไหล่ เขารู้ว่าเหมือนกำลังถูกซื้อใจเลยถาม

“ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงดูเหมือนไว้ใจผมมากนัก ทั้งๆ ผมเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคุณ แถมผมยังเป็นเรพลอยด์ ไม่ใช่มนุษย์”

“เพราะเป็นคนรู้จักของเดซี่ไง ฉันถึงไว้ใจ” เฟลิกซ์ทิ้งเหตุผลปริศนาแล้วเดินกลับขึ้นรถ “เอาล่ะ ฉันไปเข้าเวรที่ศูนย์ MLA ก่อน เดี๋ยวหัวหน้าที่นั้นด่าเอา”

“ครับ”

ไม่เข้าใจมนุษย์จริงๆ แฮะ เอาอะไรมาวัดความไว้ใจ แค่นั้นมันไม่พอหรอก

เฟลิกซ์สตาร์ครถแล้วขับมาจอดข้างๆ แล้วบอกเรื่องของวันพรุ่งนี้

“เออ! เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีคนย้ายเข้ามาอีกหนึ่งคนนะ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะกัน ไปล่ะ!”

ห๊ะ? ยังมีอีกเหรอ งั้นเท่ากับบ้านนี้อยู่กันตั้งสี่คน เฮๆ เหมือนมีหลายเรื่องที่เราไม่รู้นะ...

เขาตัดสินใจเดินกลับเข้าบ้านแล้วตะโกนเรียกหาคนต้นเรื่องทั้งหมด

“เดซี่! มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมอีกไหม! พูดมาให้หมดเดี๋ยวนี้!”

 

◊ ◊ ◊

 

โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า Ch.4 [วันแรก]

เมื่อผมหุ่นยนต์อย่างผมต้องเข้าโรงเรียนมนุษย์! มันจะอลหม่านขนาดไหนกันเชียว!

ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ 1 Comment เท่ากับล้านกำลังใจเลย ฮ่าๆ

By Spy442299 & Nattanan Srising