เมื่อหุ่นยนต์อย่างผมเข้าโรงเรียนมนุษย์!

เมื่อหุ่นยนต์อย่างผมต้องเข้าโรงเรียนมนุษย์!

New Life Reploid

1. Ch.1 เรพลอยด์ [Reploid]

◊ ◊ ◊

ไม่ว่าจะคิดยังไง มันไม่น่าจะเป็นอีแบบนี้

อุตส่าห์พยายามจนได้อันดับท็อปติดกันห้าเดือนสุดท้ายของการฝึก แล้วทำไมได้ทำภารกิจงี่เง่าขนาดนี้?

ผมเป็นเรพลอยด์ หุ่นยนต์ในร่างคล้ายมนุษย์ที่ดีที่สุดที่โลกต้องจารึกไว้ มีเนื้อหนังเสมือนจริงหุ้มโครงเหล็ก กินอาหารของมนุษย์เพื่อเพิ่มพลังงานได้ คิดคำนวนได้เร็วกว่ามนุษย์หลายๆ เท่า เคยปฏิบัติการณ์ลับทางทหารกับ World Generals ผู้นำของโลกก็แล้ว ไม่เคยทำอะไรผิดพลาดแม้แต่น้อย

แล้วทำไมผมต้องอยู่ในชุดนักเรียนมอปลายขาวเขียวเชยๆ แบบนี้ด้วย!

ผมถูกสร้างมาเพื่อเป็นสุดยอดวิวัฒนาการ จะให้ปลอมตัวใช้ชีวิตประจำวันกับพวกมนุษย์...อ่า อันนี้ไม่เท่าไหร่เพราะมันเป็นหนึ่งในหลักสูตรการปลอมตัวขั้นพื้นฐาน แต่เรื่องเข้าโรงเรียนมัธยมปลายนี้มัน...ไม่งี่เง่าไปหน่อยเหรอ?

ผมคิดแบบนั้น...น่าจะคิดถูก ไม่ใช่เป็นการเข้าข้างตัวเอง แต่มันเป็นเรื่องจริง! ระดับความสามารถอย่างผมไม่น่าที่จะ...ถึงตรงนี้ผมถูกผู้หญิงผมฟ้ามัดรวบยาวที่ขับรถมาส่งจ้องด้วยสายตาปีศาจสีม่วงผ่านทางกระจกมองหลังราวกับรู้ว่าผมที่อยู่เบาะหลังคิดอะไรอยู่

“ไม่อนุญาตให้ถอนตัว”

หล่อนพูดแบบนั้น ผมเลยหัวเราะแห้งๆ “ไม่ได้ป๊อดซะหน่อย”

“อ๋อเหรอ...อีกสิบนาทีจะถึงโรงเรียนแล้ว เตรียมใจไว้ให้ดีล่ะ หึๆ”

เจ้าหล่อนที่ข่มใส่ผม เธอชื่อว่า ‘เดซี่’ เป็นเจ้าหน้าที่ดูแลเรพลอยด์ แน่นอนเธอเป็นมนุษย์ อายุน่าจะประมาณยี่สิบได้ ส่วนผมถ้านับตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในหลอดแก้วนั่นก็สามร้อยกว่าวันหรือเกือบๆ หนึ่งปีแล้ว สูงประมาณร้อยหกสิบ มีผมปลอมๆ สีขาวไม่สั้นไม่ยาว กล้องที่ประสานกับเมนหลักคล้ายนัยน์ตามนุษย์สีแดง ผิวสีแทนหน่อยๆ และมีไอ้แท่งสามเหลี่ยมใสๆ สีฟ้าปักอยู่กลางหน้าผาก เห็นพวกนักวิจัยที่สร้างผมเรียกมันว่าคริสตัลชายน์ เป็นแหล่งพลังงานฉุกเฉินเวลาที่ตัวผมเกิดหมดพลังงานที่ต้องชาร์จทุกๆ สามวัน แต่ไม่แน่ใจว่าพลังงานฉุกเฉินกลางกากบาลผมนี่มันจะใช้ได้กี่นาที ไม่เคยได้ลองใช้มันซะที อีกอย่างรู้สึกเกะกะมาก อยากเอาออกแต่ทำไม่ได้ และแล้วรถติดไฟแดง เดซี่หันมาถามผม

“นายพร้อมหรือยัง”

“พร้อม!? พร้อมอะไร”

“โห้ยๆ เป็นเรพลอยด์ภาษาอะไร ไม่เข้าใจมุขของมนุษย์เอาซะเลย”

ก็ผมเป็นเรพลอยด์นี่หว่า ไม่ใช่มนุษย์เพี๊ยนๆ อย่างเธอ ผมคิดในใจอย่างงั้นนะ เพราะช่วงที่ฝึกอยู่ Area RU ได้เธอเป็นครูฝึก แน่นอนว่าภาพลักษณ์ของครูฝึกควรที่จะเข้มแข็งรอบคอบเชื่อถือเป็นที่พึ่งพาได้ แต่หลังจากได้เห็นความซุ่มซ่ามของหล่อนในช่วงห้าเดือนที่ผ่านมา...บอกตรงๆ ไม่ผ่าน และนี่ได้เธอเป็นคนขับรถมาส่งอีก เสียวๆ อยู่ว่าจะพาลงข้างถนนหรือเปล่า และเธอก็บ่นถึงสภาพจราจรในเมืองแห่งนี้พอดี

“ทำไม Area TH-7 มีระบบจัดการไฟแดงแย่แบบนี้เนี่ย เห็นๆ อยู่ว่าทางอื่นไม่มีรถมา ยังจะให้รออีกอะ”

เหอะๆ บางทีผมก็สับสนกับบุคลิกของหล่อนนะ อยู่กับคนอื่นทำเป็นใหญ่ ดุดัน แต่พอเผลอตัวเมื่อไรทำตัวป๊วกเปียก อย่างเช่นตะกี้ทำเสียงเหมือนจะหมดแรงและลงท้ายด้วย ‘อะ’ อีก

มนุษย์นี่เข้าใจยากจริงจริ๊ง…

และด้วยระบบการแสดงสีหน้าผ่านความคิดที่ตั้งไว้ระดับหนึ่ง ทำให้เดซี่สังเกตเห็นผมทำหน้าเกยอยู่

“นี่แอล! หน้าเธอมันฟ้องนะ ว่ากำลังนินทาฉันอยู่”

“เปล๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา”

แล้วทำไมผมต้องลากเสียงยาวด้วยเนี่ย? แบบนี้มันเหมือนมีพิรุธนะ...เอ่อ...มันก็พิรุธจริงๆ แหละ และตะกี้เธอเรียกชื่อผม นั่นเป็นชื่อย่อที่เดซี่ชอบเรียก ชื่อเต็มๆ ของผมก็คือ ‘แอลเจียร์’ แต่เรียกแอลสั้นๆ มันดูดีกว่าและผมก็โดนซองสีน้ำตาลลอยเข้าหน้า

“โอ้ย! อะไรเนี่ย?”

“รายละเอียดการปลอมตัวเป็นนักเรียนของนาย”

“ก็ส่งให้ผมดูหลายวันก่อนแล้วนิ ที่ว่าให้ลองใช้ชีวิตธรรมดาๆ ห้ามเปิดเผยว่าตัวเองเป็นเรพลอยด์”

“อันนี้อัพเดทใหม่ ลองอ่านให้ฉันฟังสิ”

“ทำไมไม่อ่านเอง”

“ไอ้...ก็ฉันขับรถอยู่ ตานายบอดหรือไง”

“โอเคครับ อ่านก็ได้” ผมเปิดซองน้ำตาลออกมาเห็นมีกระดาษอยู่แผ่นเดียว ซึ่งมีลิสต์รายการตัวใหญ่ๆ อยู่ห้ารายการที่เข้ารหัสสัญลักษณ์ที่ต้องมีโปรแกรมพิเศษอ่านเท่านั้น ซึ่งมันมีอยู่ในตัวผมเลยเริ่มวิเคราะห์แล้วอ่าน “ภารกิจภายในเดือนแรก...หนึ่ง มีเพื่อนให้ได้อย่างน้อยสองคนขึ้นไป ปล. เข้าแก็งค์เข้ากลุ่มแบบนั้นไม่นับ...เดี๋ยวๆ เดซี่ ใครเป็นคนออกคำสั่งมาเนี่ย?”

“อ่านต่อให้จบ”

“อ่า...สอง หาชมรมและทำกิจกรรมชมรมอย่างเคร่งครัดเพื่อศึกษาพฤติกรรมสังคมมนุษย์ด้วยตนเอง ซึ่งเมื่อกี้จะบอกตั้งแต่ข้อแรก แต่เพิ่งนึกได้...”

ใครเป็นคนเขียนเนี่ย กวนส้น...ซะ

“สาม ห้ามแสดงความฉลาดของตัวเองเด็ดขาด อย่างเช่นคะแนนเต็มร้อย เอาแค่เจ็ดสิบก็พอ...สี่ จงคิดว่าโรงเรียนคือศูนย์บัญชาการ ปกป้องไว้อย่างสุดกำลัง...ทำไมไอ้ข้อนี้เหมือนมีลางบอกว่าโรงเรียนจะโดนถล่มละเนี่ย”

“จะไปรู้หรือ...แล้วข้อสุดท้ายล่ะ”

“ห้า...จงหาแฟนให้ได้...หาแฟน...แฟน...หา! แฟน!”

ผมตะโกนลั่นรถ แต่ก็ไม่ดังเท่ากับเสียงระเบิดหัวเราะของเดซี่และก็ไม่รู้ว่าทำไมหน้าผมถึงแดง

“หาแฟนเนี่ยนะ? ฮ่าๆ” เดซี่ขำก๊ากจนลืมไปว่าไฟเขียวแล้ว รถข้างหลังบีบแตรถึงรู้สึกตัวขับรถต่อไป “คนที่เป็นนายใหญ่นี่ช่างอารมณ์ดีจริงๆ สงสัยต้องไปคุยด้วยซะหน่อยแล้ว”

“อย่าได้เสนอเรื่องพิเรนๆ เด็ดขาด” ที่ผมพูดแบบนั้นไปเพราะรู้นิสัยของเธอดี

“แหมๆ ฉันไม่ใจร้ายกับนายขนาดนั้นหรอก แค่ล้อเล่นนะ” เธอโบกมือให้รู้ว่าเป้นเรื่องเล่นๆ

“นี่ เดซี่ ทำไมพวกเขาต้องให้ผมทำเรื่องแบบนี้ด้วย”

“เพราะนายเป็นเรพลอยด์ไง การเรียนรู้อยู่กับมนุษย์ในสังคมใหญ่เป็นเรื่องสำคัญนะ”

“ไม่ใช่ หมายถึงว่าทำไมถึงต้องสร้างผมขึ้นมา...”

ผมถามไปแบบนั้นเพราะมันเป็นเรื่องที่คาใจมาตลอด...สำหรับการมีตัวตนของผม เดซี่มองผมผ่านกระจกหลังสักพักเริ่มอธิบายให้ฟัง

“แอล...ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ แต่เคยได้ยินจากปากคนที่เป็นผู้ริเริ่มว่า เรพลอยด์ถูกสร้างขึ้นมาด้วยเหตุผลที่บริสุทธ์...นิวไลฟ์ (New Life) ให้กำเนิดชีวิตไง ไม่งั้นนายจะมานั่งคุยกับฉันอยู่แบบนี้เหรอ หรืออยากเป็นพวกแอนดรอยด์ที่ทำตามคำสั่งของมนุษย์อย่างเดียว แต่นายนะปฏิเสธมันได้ เลือกเส้นทางของตัวเองได้”

“โห...ไม่เคยเห็นคุณเดซี่พูดซึ้งขนาดนี้นะครับ ขอเช็คน้ำตาแปป” ผมแสร้งทำเป็นเช็คน้ำตา...เอาจริงๆ แล้วเรพลอยด์อย่างผมก็มีน้ำตานะ แต่ไม่ไหลง่ายๆ หรอก...มั้ง ไม่เคยมีเรื่องให้น้ำตาไหลนะ

“อย่ามาล้อนะ!” เหมือนเดซี่จะโกรธแล้วเธอสลัดเรื่องนั้นทิ้งไป “ให้ตายสิ พูดเรื่องแบบนี้กับนายทีไรเป็นงี้ทุกที”

“ผมเข้าใจที่คุณพูดครับ...แค่ติดล้อเล่นมากไปหน่อย ไม่รู้ว่าติดนิสัยแย่ๆ นี้มาจากใคร”

“จะบอกว่าเป็นฉันก็พูดมา”

“ใช่ๆ นั้นแหละ ทำไมผมนึกไม่ออกน่า?”

ผมหยอกแบบนี้เพื่อเป็นการเอาคืน กิจวัตรประจำวันของพวกเราสองคนก็เป็นแบบนี้ล่ะ และแล้วตัวรถยนต์เต่าสีขาวขุ่นมาจอดหน้าโรงเรียนที่มีห้าตึกเท่าที่เห็นจากตรงนี้ สภาพแวดล้อมภายในเป็นมิตรกับธรรมชาติมาก คือมีต้นไม้เยอะและจัดเรียงอย่างสวยงาม รวมไปถึงหน้าโรงเรียนทางขวาที่มีต้นซากุระสามต้นใหญ่เรียงกันที่กำลังออกดอกผลิบาน ทางเข้าโรงเรียนที่มีป้ายเขียนว่า ‘โรงเรียนมัธยมปลายซิสเซล’ อยู่ คุณเดซี่เอ่ยให้รู้ว่าพวกเรามาถึงแล้ว

“เฮ้อ...ถึงซะที โรงเรียนมอปลายซิสเซล หนึ่งในสิบโรงเรียนชั้นนำของโลก”

“ที่นี่งั้นเหรอ...” ผมจ้องมองดูมนุษย์วัยสิบห้าถึงสิบเก้าปีในชุดนักเรียนสีขาวเขียวกำลังเดินเข้าโรงเรียน

“เอาล่ะ...” เดซี่เดินลงจากรถมาประตูหลังให้ผมลง

“ลงเองได้น่า” ผมหรี่ตาไม่พอใจใส่

“งั้นก็รีบลงมาสิ หรือจะให้ลากคอลงมา”

และแล้วผมก็รีบลงจากรถ ก้าวเท้าออกไปสองสามก้าว มองดูบรรยากาศโดยรอบ ก่อนที่เดซี่จะกลับขึ้นรถแล้วบอกลา

“ชีวิตวัยรุ่นของนายกำลังเริ่ม…ขอให้สนุกกับมันนะ! ไปละ!”

“เฮ้ย! เดี๋ยว!”

ยังไม่ทันจะพูดอะไร เดซี่ก็ขับรถออกไปซะแล้ว นี่ถ้าเลิกเรียนแล้วผมจะไปไหนเนี่ย ยังไม่รู้บ้านพักเลย ไม่กี่วินาทีต่อมามีข้อความเข้ามือถือ อันที่จริงส่งเข้าสมองผมโดยตรงก็ได้นะ แต่เห็นเธอบอกว่าอยากให้ผมใช้มือถือบ้าง ข้อความที่เธอส่งมาก็คือ [เลิกเมื่อไรโทรบอก เดี๋ยวพาไปที่พัก]

เหอะๆ นึกว่าจะทิ้งซะแล้ว

ผมเก็บมือถือสีดำลงไป แล้วกำลังจะเดินเข้าโรงเรียน แต่แล้วชะงักลงเพราะเพิ่งนึกอะไรออก รีบกดมือถือโทรหาเดซี่ เธอรีบรับสายแล้วทำเสียงหัวเราะเยาะ

“งอแงอยากกลับบ้านแล้วเหรอ หึๆ”

“เปล่า...ผมลืมกระเป๋าไว้ในรถ”

◊ ◊ ◊

คุยกับคนเขียนกันนะ >_<

เย้! ไรท์เตอร์มีชื่อว่าสปายนะจ๊ะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนใหม่ขึ้นมาในช่วงที่เวลาคิดเรื่อง P.P. Rising ไม่ออก ฮ่าๆ

ถ้าหากใครเคยอ่านเรื่องที่ว่ามาข้างบนมาก่อน จะรู้สึกคุ้นๆ หลายๆ กับเรื่องนี้อย่างแน่นอน เพราะอยู่ในโลกเดียวกันนิ!

เอาล่ะชีวิตของ “แอลเจียร์” จะเป็นเช่นไรต่อไป ในเมื่อหุ่นยนต์ที่ถูกเรียกว่า “เรพลอยด์” อย่างเขาต้องเข้าโรงเรียนมอปลายของมนุษย์! โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า Ch.1 [ปฐมนิเทศ]

เมื่อผมหุ่นยนต์อย่างผมต้องเข้าโรงเรียนมนุษย์! มันจะอลหม่านขนาดไหนกันเชียว!

ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ 1 Comment เท่ากับล้านกำลังใจเลย ฮ่าๆ

By Spy442299 & Nattanan Srising