ดวงใจในสงคราม [Yaoi]

ณ พระราชวังคาร์มาร์ โถงทางเดินที่ทอดยาว ถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนที่งดงาม ผ้าม่านลูกไม้สีครีมเข้ากันกับผนังที่ถูกจิตกรบรรจงสรรค์สร้างลวดลายอย่างพิถีพิถัน แจกันบนโต๊ะเล็กที่มีดอกไม้สีสันต่างๆ ถูกจัดแต่งได้อย่างลงตัว ตลอดทางเดินนั้น บัดนี้ไม่ได้ดูน่าสนใจเท่ากับชายหนุ่มใบหน้าคมคายวัยกลางคนที่เดินวนไปมา อยู่หน้าประตูไม้สลักบานใหญ่ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้า สีหน้าที่ถูกฉาบไปด้วยคาวมรู้สึกตื่นเต้นและกระวนกระวายไปพร้อมกัน ทำให้ใบหน้าคนเข้มนั้นดูบิดเบี้ยวพิลึก
"ข้างในเป็นอย่างไรบ้าง" คำถามที่ถูกถามทุกครั้ง เมื่อมีนางกำนัลเดินออกมาจากห้องตรงหน้า"ฝ่าบาททรงใจเย็นก่อนนะเพคะ.."สิ้นเสียง สาวใช้ก็รีบก้าวยาวเพื่อจะหยิบของที่จำเป็นก่อนจะเข้าห้องไปทิ้งให้ชายหนุ่มยืนกระวนกระวายต่อ
............................
 
"อุแ...ว้ แว้ แว้!!!!!" เสียงเล็กๆที่ดึงสติชายหนุ่มที่กำลังผุดลุกผุดนั่งให้หันมามองที่บานประตูไม้สลักบานใหญ่"พระโอรสเพคะ ...ฝ่าบาท" นางกำนัลสาวที่ดูจะตื่นเต้นไม่แพ้กันรีบแจ้งสถานการณ์ภายใน"ข้าได้ลูกชายงั้นรึ" ใบหน้าที่ดูเคร่งเครียดบัดนี้ กลายเป็นรอยยิ้มกว้าง"เพคะ ....ทั้งสองพระองค์ทรงแข็งแรงดี" นางกำนัลกล่าวต่อ"อะไรนะ? ทั้งสองพระองค์?!" ยังไม่ทันที่นางกำนัลจะเอ่ยปาก ชายหนุ่มก็ผลักประตูบานใหญ่ เข้าไปหานางซึ่งเปรียบดั่งดวงใจของตน"น้องหญิง ..เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง" น้ำเสียงอ่อนโยนที่ถามอาการคนตรงหน้า "ข้าไม่เป็นไรท่านพี่ ...ลูกของเรา..." เสียงแหบแห้งของหญิงสาวบนเตียงตอบ พร้อมกับหันไปมองยังเปลเล็กข้างเตียง "ฝาแฝดซะด้วย" ใบหน้างดงามนั้น ยิ้มให้ผู้เป็นสามี ก่อนชายหนุ่มจะก้มล้มประทับจุมพิตบนหน้าผากของหญิงคนรัก "พักผ่อนก่อนเถอะน้องหญิง" ไม่ทันสิ้นเสียงหญิงสาวก็เข้าสู่นิทราภายในเปลไม้ที่สลักลวดลายอย่างวิจิตงดงาม มีเด็กชายผมสีทองราวแสงแดดยามเช้า กำลังยิ้มให้กับผู้เป็นบิดาที่กำลังจ้องมองมา ซึ่งข้างกันนั้นเป็นเด็กชายผมดำขลับราวกับรัตติกาล ที่ร้องไห้เสียงดังราวกับไม่พอใจอะไรบางอย่าง"สวัสดีเด็กๆ" ผู้เป็นบิดาทักทาย
---------------------------------------------------------