ดวงใจในสงคราม [Yaoi]

..........................9 ปีต่อมา

เสียงฝีเท้าเล็กๆ วิ่งผ่านทางเดินชั้นหนึ่งไปอีกชั้นนึง

"ข้ารู้ว่าพวกเจ้าอยู่แถวนี้นะ ออกมาซะเถอะ" เด็กน้อยร่างเล็กที่มีผิวขาวราวหิมะตัดกับผมสีเข้มดำขลับ

ก้มๆเงยๆตามโต๊ะและชั้นต่างๆ ดูราวกับคนทำของหายก็ไม่ปาน
"นี่จะไม่ออกมากันจริงๆหรอ ข้าเริ่มเหนื่อยแล้วนะ" เด็กน้อยเริ่มแสดงอาการงอแง

"ทรงนั่งพักก่อนมั้ยองค์ชาย กระหม่อมจะไปเตรียมเครื่องดื่มให้"
เสียงชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบองค์รักษ์เต็มยศ ก้าวออกมาจากที่ซ่อน

"เจ้าซื่อบื้อ ...." เสียงพูดเบาๆในลำคอของเด็กชายตัวน้อย
"ข้าเจอเจ้าแล้ว บาเทสส์!" เด็กน้อยส่งเสียงดังเพื่อให้ทุกคนในเกมส์รู้ว่าตนชนะ ก่อนจะหันไปแสยะยิ้มให้คนซื่อบื้อตรงหน้า
"เดี๋ยวสิ! ก็องค์ชายให้ข้าออกมาไม่ใช่รึไงกัน" ชายองค์รักษ์ตอบกลับ
"รอบนี้ตาท่านเป็นแล้วนะ บาเทสส์" นางกำนันที่ถูกลากมาในเกมส์ซ่อนหาตบบ่าองค์รักษ์หนุ่มเบาๆก่อนจะเดินไปหาที่ซ่อนใหม่
..."องค์ชายทำไม... ?" องค์รักษ์หนุ่มถามองค์ชายตัวน้อยตรงหน้า
"ก็ข้าไม่ได้บอกซะหน่อยว่าข้าจะเลิกเล่น แล้วนั่นเจ้าก็ออกมาเองนะ" เด็กน้อยพูดจบก็ยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะและเดินจากไป ทิ้งให้องค์รักษ์หนุ่มที่เจอเรื่องราวพรรค์นี่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยจำซักที เริ่มต้นเกมส์ค้นหาใหม่อีกครั้ง

ปึง ง ง! ...

เสียงประตูบานใหญ่ที่ถูกผลักเข้ามาและปิดอย่างรวดเร็ว ทำให้เด็กน้อยที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มหนาต้องเงยหน้าขึ้นมอง
"เจ้าจะไม่ทำเสียงดังในห้องหนังสือ ซักวันได้ไม๊ ..เซเรน!!" เด็กชายผมทองจ้องคนมาใหม่เขม็ง

"เอาน่า ...ข้าแค่มาหาที่ซ่อนเอง ข้าจะไม่กวนเวลาอ่านหนังสือของเจ้าซักนิด" เด็กผมดำพูดด้วยหน้าตากวนอารมณ์คนฟังก่อนจะก้าวข้ามกองหนังสือเกะกะ เพื่อไปหลบหลังชั้นหนังสือ ที่ประจำ

"เจ้าคิดว่าบาเทสส์จะหาเจ้าไม่เจอรึไง?" คนตัวเล็กกว่าหยิบหนังสือเล่มหนาขึ้นมาอ่านต่อ อย่างไม่สนใจคนตรงหน้าเท่าไหร่นัก

"แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าบาเทสส์จะมาหาข้า" คนตัวเล็กหลังชั้นหนังสือถามกลับ

"ทั้งวังก็มีแค่บาเทสส์เท่านั้นแหละที่ยอมเล่นกับเจ้า" เด็กผมทองพูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอา

"อ่อใช่ ใครจะไปเหมือนเจ้าล่ะ เอาแต่หมกตัวอยู่กับกองหนังสือ ทำตัวเหมือนตาแก่ที่ไร้สหายพูดคุย แบร่"
เจ้าของเสียงพูดพลางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่

"เซเรน!!!"

สิ้นเสียง หนังสือเล่นหนาก็ถูกเขวี้ยงออกไปไว้เท่าความคิด

"โอ้ยยย! เอวาน นี่เจ้า" คนหลังชั้นโดนหนังสือเล่มหนาเข้าเต็มเปา ...

...เด็กน้อยทั้งสองที่ตอนนี้กำลังทะเลาะกัน ตามประสาเด็ก
ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมแพ้

"ทั้งสองคนหยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

น้ำเสียงที่ไพเราะแต่ทำให้คนฟังทั้งสองหยุดชะงักลงทันทีราวกับเป็นเสียงระฆังหมดยกก็ไม่ปาน

หญิงสาวใบหน้างดงามในชุดกระโปรงลูกไม้ยาว สีชุดพูอ่อน เดินก้าวยาวเข้ามาภายในห้อง 

และตรงไปยังเด็กน้อยฝาแฝด

"โอ้ยยยยยๆๆๆ" เสียงเด็กน้อยทั้งคู่ที่พร้อมใจกันร้องอย่างพร้อมเพรียง

"พวกเจ้าจะเลิกทะเลาะกันได้รึยัง" ผู้เป็นแม่ดึงหูเล็กๆของเด็กชายทั้งสอง

"เลิกแล้วคร้าบ" คนผมดำเอ่ยตอบก่อน แต่ไม่มีทีท่าว่าจะสำนึกผิด

"ผมไม่ผิดนะครับท่านแม่ เซเรนมายุ่งกับผมก่อน" คนผมทองตอบบ้าง เพื่อยืนยันว่าตนก็เป็นฝ่ายถูก

มารดาหยุดฟังเด็กชายพลางปล่อยมือจากหูเล็กๆนั่น ซึ่งบัดนี้เป็นรอยแดงจากการลงโทษ

"ไหงเจ้าพูดงั้น น..." คนผมดำพูดยังไม่ทันขาดคำก็โดนดึงหูเล็กๆนั่นอีกครั้ง

เสียงร้องเล็กๆ ดังออกมาเป็นระยะ

"เซเรน ..."ผู้เป็นมารดาเรียกชื่อเด็กน้อยผมดำขลับตรงหน้า

ก่อนจะปล่อยมือจากหูเล็กๆที่บัดนี้แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"ที่วิ่งเล่นมีเยอะแยะ ใยเจ้าถึงต้องมาเล่นในห้องหนังสือนี่ด้วย หื้ม?"

มารดาถามเด็กผมดำที่ทำหน้าบึ้งตึง ตรงหน้า

"ข้าก็แค่เบื่อๆ เลยอยากมาหาหนังสืออ่านก็เท่านั้นเองท่านแม่" เด็กน้อยเริ่มพูดป

"แต่ไม่รู้เอวานเป็นอะไรถึงได้งกหนังสือพวกนี้นักข้าแค่จะขอยืมอ่านเล่มสองเล่ม"

เด็กผมดำพูดพลางทำหน้าเหมือนตนถูกรังแก

"เจอองค์ชายแล้ว คราวนี้ตาพระองค์หาข้าบ้างล่ะ" องค์รักษ์ผู้ใสซื่อที่บังเอิญเดินผ่านมาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นองค์ชายตัวแสบ

"บาเทสส์ ..เจ้า!" องค์ชายน้อยมองหน้าองค์รักษ์ที่ช่างไม่รู้เวล่ำเวลาสลับกับ ใบหน้างดงามของมารดาที่ตอนนี้จ้องตนเขม็ง

"ลูกมีอะไรจะพูดอีกมั้ย เซเรน" มารดาที่เริ่มหมดความอดทนกับคนตัวเล็กแสนซนกล่าว

"โอเค ข้าผิดเองที่มาวิ่งเล่นที่นี่ ..แต่เอวานเขวี้ยงหนังสือใส่หัวข้าก่อนนะท่านแม่" คนผมดำยังไม่ละความพยายาม

"เอาล่ะๆ ข้าว่าเราพอแค่นี้ดีกว่านะเด็กๆ" บุรุษผมสีดำเข้มรับกับใบหน้าคมคายในชุดเครื่องทรงเต็มยศเดินเข้ามาในห้องเพื่อห้ามทัพ

"เสด็จพ่อ!!" เด็กทั้งสองเอ่ยพร้อมกันพลางหันไปมองทางต้นเสียง

"ทำไมวันนี้ทรงออกไปราชการเร็วจังเลยเพคะ?" หญิงสาวผมทองถามร่างสูงที่กำลังเดินตรงมา
"ก็ข้าทนความคิดถึงพวกเจ้าไม่ไหวเลยรีบกลับน่ะ" พูดจบพลางคว้าหญิงสาวสูงศักดิ์ตรงหน้าเข้ามากอดและพรมจูบทั่วใบหน้า

"แหวะ..." เสียงเด็กน้อยเอ่ยพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"เอาล่ะ.. เราไปดูขนมอร่อยๆที่ข้าซื้อมาจากร้านค้าในเมืองกันดีกว่า มีใครสนใจบ้าง?"

ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามก่อนจะหันไปขยิบตาให้คนตัวเล็กทั้งสอง

"ข้าๆๆๆ... ถึงก่อน ได้เลือกก่อน "พูดจบเด็กน้อยผมดำก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้อง

ตรงไปยังรถม้าที่จอดอยู่เบื้องล่าง โดยไม่ใจสนสายตามารดาที่มองตามหลังไป

"เจ้าก็ลงไปเลือกสิเอวาน เดี๋ยวเจ้าตัวแสบก็เลือกของโปรดเจ้าไปหมดหรอก"

ผู้เป็นบิดาพูดกับเด็กน้อยอีกคนที่ยังคงยืนอยู่ไม่ไปไหน

"แต่..." เด็กน้อยลังเล ก่อนจะหันไปสบตามารดา

"เฮ้อ ..เอาเถอะ ลูกไปได้แล้วล่ะ" ผู้เป็นมารดาถอนหายใจ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับคนตัวเล็กที่บัดนี้มีอาการตื่นเต้นไม่ต่างกับคนที่วิ่งหายไปก่อนหน้า

"ต้องอย่างนี้สิราชินีของข้า เจ้าจะสำเร็จโทษเจ้าพวกตัวน้อยเมื่อไหร่ก็ได้ วันนี้ปล่อยพวกเค้าไปซักวันนึงเถอะนะ"
ชายร่างสูงกว่า ค่อยๆยื่นมือโอบเอวคนตรงหน้า
"ท่านก็เป็นซะอย่างนี้ เด็กๆถึงได้ไม่เชื่อฟัง" หญิงสาวบ่นในลำคอ ก่อนจะเดินออกไปทิ้งบุรุษผมดำผู้มาใหม่กับองค์รักษ์หนุ่มไว้ในห้อง

"เจ้านี่ตามเซเรนไม่ทันจริงๆนะ บาเทสส์" บุรุษสูงศักดิ์หันไปกล่าวกับทหารองค์รักษ์ที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ตลอดมาด้วยรอยยิ้ม

     องค์รักษ์หนุ่มมิได้เอ่ยตอบ เพียงแค่ก้มศีระลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไป

.....ประตูบานใหญ่ของห้องหนังสือปิดลง เหลือทิ้งไว้แต่เพียงกองหนังสือที่ล้มระเนระนาดหลังจากการทะเลาะของเด็กทั้งสอง...