Luv นะ U Ver.1

"กลัวฉันหรอ  ถึงไปหลบหลังเพื่อนแบบนั้นน่ะ" นี้ขนาดฉันเดินหนีแล้วนะ  ยังจะตามมากวนอีก
"ไม่ได้กลัว  แค่ขี้เกียดเถียงกับนาย"
"แน่ใจหรอ  ไม่กลัวจริงๆ หรอ" นายนั้นส่งยิ้มท้าทายมาให้  คิดว่าฉันจะยอมหรอ
"ฉันบอกว่า ไม่ได้กลัว  ไม่เข้าใจรึไง! นายนี้..." ฉันพูดอย่างเหลืออด
"หยุดเถียงกันสักทีเถอะ  ฉันรำคาญ" ป๊อกแป๊กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่า เธอกำลังไม่พอใจ  ซึ่งนั้นก็ทำให้ฉันกับเขาที่กำลังเถียงกัน  หุบปากลงทันที  และในตอนนั้นพ่อของป๊อกแป๊กก็มารับพอดี  ฉันโบยมือบายๆ เพื่อนที่กำลังขึ้นรถกลับบ้าน  แต่ทำไมปานนี้พ่อสุดที่รักของฉันยังไม่มารับเนี่ย  รอนานแล้วนะ
"ตังเม"
"อะไร!" ฉันล่ะเบื่อนายนี้จริงๆ เลย  แต่ก็ยอมหันหน้าไปมองเขา
"ฉันจะบอกเธอว่า  ฉันชื่อ พี  เรียกให้ถูกด้วย  และจำหน้าฉันไว้ให้ดีๆ เพราะฉันจะมาให้เธอเห็นทุกวัน  จำไว้นะ!"
"..." ฉันไม่รู้จะตอบนายนี้ยังไงดี  ตกลงนายนี้เข้ามาเรียนพิเศษทำไม  มากวนฉันทำไม  แล้วจะมาให้ฉันเห็นหน้าทุกวันเพื่ออะไร  แปลกคนจริง  นายบ้าใช่ไหมเนี่ย
"ตังเม ลูก" ฉันหันมองตั้นเสียงที่เรียก  ซึ่งก็คือพ่อของฉันเอง  ฉันมองเขาก่อนวิ่งไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน  เมื่อนั่งในรถแล้วฉันก็อดหันกลับไปมองนายนั้นที่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน  แถมเขายิ้มให้แต่ฉันเมินใส่  จนรถฉันเคลื่อนออกจากที่เรียนพิเศษแล้ว  นายนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิมและยิ้มเหมือนเดิม  นายนี้มันพิลึกคนจริงๆ...
วันพุธ 16.40 น.
เหมือนเดิมทุกวันคือ เรา3 คนกำลังนั่งเรียนพิเศษอยู่  จะแปลกก็ตรงที่(เหมือนจะมี)เพื่อนใหม่อีกคนที่พยายามจะตีสนิทกับฉันและเพื่อน  ทั้งชวนคุย  ชวนกินขนม  โน่นนี้นั้นมากมาย  จะเป็นใครถ้าไม่ใช่พี  ซึ่งตอนนี้ฉันจำชื่อเขาได้แล้ว
"ตังเม" พีสะกิดที่แขนของฉัน
"อะไร" ฉันตอบโดยไม่ได้มองหน้าเขา  เพราะกำลังหยิบถุงปากกาและหนังสือออกจากกระเป๋า
"ฉันไม่ได้เอาหนังสือมา"
"แล้วบอกฉันทำไม" มันเป็นธุระของฉันหรอ?
"ขอดูด้วยซิ"
"ตลกล่ะ  ของใครของมันซิ" ฉันตอบปฏิเสธ
"ก็ฉันไม่ได้เอามาอ่ะ T^T"
"เอ่อๆ ดูก็ดู" ขี้เกียดต่อปากต่อคำ  เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่องเหมือนเมื่อวานอีก
"^^" 
"-_-"
"^^" 
"-_-?"
"^^"
"ยิ้มอะไร" ฉันหมดความอดทน  เพราะพีเอาแต่นั่งมองหน้าและยิ้มให้ฉัน  ซึ่งมันทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการเรียน
"เธอน่ารักดี ^///^"
"ห้ะ?" ฉันถึงกับร้องเสียงหลง
"ใจดีด้วย ^///^"
"-_-?"
"ยิ่งมองยิ่งน่ารักเนอะ ^///^"
"-_-"
"ชอบเธออ่ะ ^///^"
"-///-" มาไม้ไหนเนี่ย
"เขินล่ะซิ  หน้าแดงเชียว^^" พีไม่พูดเปล่าจิ้มแขนฉันด้วย  นายนี้ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้  แต่ฉันก็ชอบนะ  ก็...น่ารักดี
"นายจะให้ฉันเรียนรู้เรื่องสักวันไม่ได้หรือไง" ฉันเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อน
"อย่าเปลี่ยนเรื่องหน่าาาา" พูดไปก็ไม่เข้าใจสินะ
"โอ้ยยย ยอมแล้วๆๆๆ  ไม่กวนแล้วจ้ะ" ฉันเปลี่ยนจากการพูดเป็นการใช้กำลังแทน  ฉันยิกที่แขนพีอย่างแรง  และดูเหมือนมันจะได้ผล  ทีนี้ฉันจะได้เรียนสักที
17.45 น. 
เพื่อน 2 คนพากันกลับบ้านไปแล้วเหมือนเดิม   พ่อก็มารับฉันช้าเหมือนเดิม  เมื่อวานฉันได้ถามพ่อว่าทำไมมารับช้า  พ่อบอกว่างานที่โรงพักเยอะ  แต่ก็เป็นแค่บางช่วงไม่ได้เป็นตลอด  ฉันก็พยักหน้าเข้าใจ  และเหมือนเดิมอีกอย่างคือ ฉันยืนรอพ่ออยู่กับพีสองคน