Luv นะ U Ver.1

วันอังคาร  16.40 น.

"วันนี้มีเพื่อนใหม่มาเรียนกับเราเพิ่ม 1 คนนะ  แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักซิ" พี่นนท์ยืนประจำที่อยู่หน้ากระดาษเอ่ย

"สวัสดีครับ  ฉันชื่อ พี  ยินดีที่ได้รู้จัก ^^"

"-_-?" ฉัน

"0-0?" ป๊อกแป๊ก

"0.0?" หมวยเล็ก

"นั้นมันผู้ชายเมื่อวานรึเปล่าแก" ป๊อกแป๊กหันหน้ามาถามฉันกับหมวยเล็ก

"ฉันว่าใช่" หมวยเล็กตอบ

"แล้วมาที่นี่ได้ไง" ฉันพูดและมองหน้าเพื่อน  ซึ่งหน้าทั้ง 2 คนก็มีเครื่องหมายคำถามเหมือนฉัน

"ดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะทุกคน  เลือกที่นั่งตามใจชอบเลยนะ" พี่นนท์พูดเสร็จก็เดินไปเปิดหนังสือเตรียมสอนพิเศษ  นายพีกวาดสายตาไปทั่วห้องเรียนก่อนจะหยุดตรงที่ฉันกับเพื่อนนั่งอยู่  คงไม่ใช่ว่านายนั้นจะ...

"นั่งด้วยคนนะ ^^"

"ทำไมต้องนั่งตรงนี้  ที่อื่นมีเยอะแยะ" ฉันพูดและไม่หยิบกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่โต๊ะข้างๆ ซึ่งมันว่างอยู่ออก  เพื่อสื่อความหมายว่า ฉันไม่อยากให้เขานั่งข้างฉัน

"ของเธอ  เอาไปซิ" แต่ดูเหมือนว่า  เขาจะไม่เข้าใจหรือไม่ยอมเข้าใจในความหมายที่ฉันสื่อ  และถือวิสาสะหยิบกระเป๋านักเรียนใบนั้นยื่นใส่หน้าฉันหน้าตาเฉย  กวนประสาทมากกก

"ฉันไม่ให้นายนั่งตรงนี้  ไม่เข้าใจหรือไง" ฉันยังมีความพยายามที่จะไล่เขาให้ไปนั่งที่อื่น

"เธอไม่ได้ยินที่พี่นนท์พูดหรอว่า  เลือกที่นั่งตามใจชอบ  ฉันชอบตรงนี้" เขาตอบกับด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับคำปฏิเสธของฉันเลยสักนิด

"ไม่ได้"

"เอาเถอะหน่า  เห็นไหมๆ  พี่นนท์กำลังจะสอนแล้ว  เดี๋ยวไม่เข้าใจนาาาา" 

"ไม่  นายย้ายไปนั่งที่อื่นเดี๋ยวนี้"

"เธออย่าใจแคบนักเลย"

"นี้นายด่าฉันหรอ" ฉันชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ

"ตังเม  เงียบๆ หน่อย  ฉันฟังพี่นนท์สอนไม่รู้เรื่อง" หมวยเล็กกระซิบบอก

"เห็นไหม  เธอทำให้เพื่อนเรียนไม่รู้เรื่อง"

"ไม่ใช่เพราะนายหรือไง" ฉันจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ  แต่เขากลับยิ้มคืนให้ฉัน  ให้ตายเถอะ  ฉันเลิกจ้องหน้าเขา  แล้วหันไปมองกระดาษ  ถ้าเขาอยากนั่งก็เรื่องของเขา  ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว  ไม่งั้นวันนี้คงเรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆ

17.50 น.

"ตังเมๆๆ เธอจะลากพวกฉันไปไหนเนี่ย" ป๊อกแป๊กถาม  เพราะพอพี่นนท์สอนเสร็จฉันก็รีบบอกเพื่อนเก็บของและลากพวกเธอออกมาจากห้องเรียนทันที

"ไปไกลๆ จากนายนั้นไง"

"นายนั้น?  พีน่ะหรอ" หมวยเล็กถาม

"อืม  ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา"  เหลืออดแล้ว  ตลอด 1 ชั่วโมงที่นั่งเรียน  นายนั้นกวนฉันตลอดเลย  ฉันว่าฉันไม่สนใจเขาแล้วนะ  แต่เขาก็พยายามเรียกร้องความสนใจตลอดเลยอ่ะ  ด่าจนไม่มีคำจะด่า  และเรื่องที่เรียนก็ยากอยู่แล้ว  ยังมีคนมาก่อกวนสมาธิอีก  ได้ฟังที่พี่นนท์สอนบ้างไม่ฟังบ้าง  จดทันบ้างไม่ทันบ้าง  สรุปวันนี้ฉันเรียนไม่เข้าใจเพราะนายนั้นคนเดียวเลย!

"ชื่อก็จำไม่ได้  หน้าก็ไม่อยากเห็น  น่าน้อยใจจริงๆ เลย  อุสาห์ตามมาเรียนพิเศษด้วยเพื่อนสานความสัมพันธ์แท้ๆ" ในตอนที่ฉันยืนคุยกับเพื่อนอยู่  เสียงของคนที่ฉันไม่อยากเห็นก็ลอยตามลมมาเข้าหู  

"ตายยากจริงๆ นะ" ฉันแขวะเบาๆ  ซึ่งตอนนี้เขายืนอยู่ข้างๆ ฉัน

"ถ้าตายง่ายก็ไม่ได้เห็นหน้าเธออีกน่ะซิ ^^"

"หน้าม้อมาก"

"เธอไม่เป็นฉันเธอไม่เข้าใจหรอก" เขาตอบกลับท่าทีน้อยใจ

"ฉันก็ไม่อยากเข้าใจอยู่แล้ว" ฉันเชิดหน้าใส่  แล้วเลิกสนใจเขาและสนใจเพื่อนอีก 2 คนแทน  แต่ดูพวกนี้พากันยิ้มแปลกๆ แล้วท่าบิดตัวไปมาของ 2 คนนี้  มันอะไรกัน

"เป็นอะไรเนี่ย" ฉันถาม

"ก็มีคนมาทำแบบนี้กับเธอ  พวกฉันเลยเขินแทน^///^" ป๊อกแป๊กตอบ

"ทำอะไร  ทำหน้าม้อเหมือนนายนี้เนี่ยนะ" ฉันพูดพรางชี้ไปทางเขาที่ยังยืนอยู่ที่เดิม  ม้อจริงๆ

"เขาไม่เรียกว่าหน้าม้อนะ-3-" เขาเถียง

"ยุ่ง! ฉันคุยกับเพื่อนฉันอยู่" ฉันหันไปว่า

"เฮียมาแล้ว  ฉันกลับก่อนนะ  บายๆ" หมวยเล็กบอกลาแล้วเดินไปหาพี่ชายสุดหล่อที่มารับ

"บายๆ/บายจ้า/บายๆครับ" ฉัน/ป๊อกแป๊ก/และนายนี้ยุ่งอะไรด้วยเนี่ย-*-  ฉันไม่อยากสนทนาอะไรหรือสนใจนายนั้นอีก  จึงตัดปัญหาโดยการเดินหนีไปอยู่ข้างๆป๊อกแป๊ก อย่างน้อยก็มาป๊อกแป๊กคั่นกลาง   เผื่อนายนั้นจะเลิกกวนฉันซะที