Luv นะ U Ver.1

"อยากกินไอติมอ่ะ" เราเดินออกมาถึงหน้าที่เรียนพิเศษที่เป็นที่ประจำที่เราใช้รอคนมารับ  ป๊อกแป๊กพูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางรถไอศครีมกระทิที่อยู่ไม่ไกล
"ทีกินไปเมื่อกี้ยังไม่พออีกหรอ  เดี๋ยวก็มาบ่นว่าน้ำหนักขึ้น" หมวยเล็กตอบ
"เอ้า  เมื่อกี้ที่กินก็ใช้พลังงานหมดไปกับการเรียนแล้วไง  นี้เราต้องเพิ่มพลังงานใหม่" ป๊อกแป๊กว่า
"อย่าเถียงกันเลย  ไปกินไอติมดีกว่า" ฉันพูด  และป๊อกแป๊กเหมือนจะดีใจที่ฉันเห็นด้วยกับการกินไอศครีมของเธอ  เธอวิ่งมากอดคอฉันแล้วเดินตรงไปยังรถขายไอศครีม  โดยมีหมวยเล็กเดินตามหลังมา
"คนเยอะจัง  ต่อคิวเร็ว  เดี๋ยวไม่ได้กิน" พอถึงรถขายไอศครีมคันเล็ก  ฉันที่เห็นว่าคนเยอะ กลัวไม่ได้กินเลยรีบจัดการให้เพื่อนยืนต่อคิวซื้อโดยด่วน
"เอาไอติม 2 ถ้วย  ใส่ถั่วเยอะๆ เร็วๆ นะลุง" ตอนที่ฉันกับเพื่อนต่อคิวรอซื้อไอศครีมอยู่  ก็มีผู้ชาย 2 คนท่าทางเกเรในความคิดของฉันอ่ะนะ  เดินมาสั่งไอศครีมแทรกคิวคนอื่นที่ยืนรอหน้าตาเฉย
"ทำแบบนี้ได้ไง" ฉันหันหน้ากระซิบกับเพื่อน
"พ่อหนุ่มคนนี้มาก่อน  หนุ่ม 2 คนมาทีหลังต้องต่อคิวก่อนนะ" ลุงคนขายไอศครีมอธิบาย
"เฮ้ย! นาย  ให้พวกฉันสั่งไอติมก่อนนะ"  ผู้ชายเกเรคนหนึ่งพูดและตบไหล่ผู้ชายใส่แว่นที่อยู่หน้าแถว  ซึ่งคือคนที่ลุงขายไอศครีมพูดถึงเมื่อกี้นี้  ในตอนนี้เขายืนโดยมีผู้ชายเกเร 2 คนยืนขนาบข้าง  ประมาณว่า  ขู่เขาทางอ้อม
"ดะ" ได้ที่ไหนกันเล่า  นั้นคือคำที่ชายหนุ่มจะตอบ  แต่ไม่ทันได้ตอบเพราะ...
"ไม่ได้!" ผู้ชายใส่แว่นกำลังจะพูดแต่ฉันแทรกก่อน  ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมองหน้าฉันเป็นตาเดียว  ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่กลัวผู้ชายเกเร 2 คนนั้นหรอกนะ  แต่เพราะสิ่งที่พวกเขาทำมันไม่ถูก  ฉันห้ามพวกเขา  และถ้าเกิดอะไรรุนแรงขึ้นมา  ฉันคิดว่าฉันกับเพื่อนน่าจะเอาพวกเขา 2 คนอยู่  เพราะเรา 3 คนเป็นเทควันโดสายดำ  ซึ่งนั่นทำให้ฉันกล้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้
"เจ๋งมากเพื่อน" ป๊อกแป๊กกระซิบข้างหูฉัน
"เธอแน่มาก" หมวยเล็กก็กระซิบอีกข้าง
"อย่ายุ่งดีกว่าน้องสาวถ้าไม่อยากมีปัญหา" ผู้ชายเกเรคนที่สองผลักผู้ชายใส่แว่นหนึ่งทีก่อนจะเดินมาทางฉันกับเพื่อน  ด้วยท่าทางข่มขู่
"ก็ไม่อยากมีหรอก  ถ้าพวกนายไม่เอาเปรียบคนอื่นแบบนี้" ฉันเชิดหน้าตอบ  และจ้องตากับผู้ชายเกเรอย่างไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด  ถ้าหมอนี้จะทำร้ายฉันจริง  ฉันก็สู้ตายเหมือนกัน
"เขาเรียกว่า  คนมีสมอง  ไม่ใช่เอาเปรียบ"  ผู้ชายเกเรคนที่หนึ่งพูดและจ้องพวกฉันทุกคน
"ผิดแล้ว  คนมีสมองเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก  คนที่ทำมีแต่พวกไม่มีสมอง" ป๊อกแป๊กตอบกลับ  หน้าของผู้ชายเกเรคนที่หนึ่งแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"อยากเจอดีหรือไงว่ะ" ผู้ชายเกเรทั้ง 2 คนตั้งท่าจะทำร้ายฉันกับป๊อกแป๊ก  เรา 2 คนก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะสู้เหมือนกัน
"ถ้าคุณทำ  คุณก็ไปหากระโปรงผู้หญิงมาใส่เถอะ  ทำร้ายผู้หญิงแบบนี้  เขาเรียกว่า พวกหน้าตัวเมีย" หมวยเล็กพูดทำเอาทั้ง 4 คนที่กำลังจะมีเรื่องกันถึงกับชะงัก  ฉันกับป๊อกแป๊กมองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากหมวยเล็ก  เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน
"อยากโดนอีกคนหรือไง" ผู้ชายเกเรคนที่สองพูด  และกำลังเปลี่ยนไปเล่นงานหมวยเล็ก
"โดนอะไรหรอ"
"พ่อ ^^" ฉันเดินไปเกาะแขนผู้เป็นพ่อที่อยู่ในชุดตำรวจ
"พ่อค่ะ  ผู้ชาย 2 คนนี้รังแกคนอื่นคะ  แล้วก็จะทำร้ายพวกตังเมด้วย  พ่อต้องจัดการนะค่ะ" พ่อยิ้มให้ฉัน  ก่อนจะทำหน้าเข้มใส่ผู้ชายเกเรทั้ง 2 คน
"อยากไปนั่งเล่นที่โรงพักงั้นหรอ!" พ่อพูดและทำหน้าโหดใส่พวกนั้น
"ปะ  เปล่าครับ  เราแค่ล้อเล่นเฉยๆ ไม่ได้จะทำอะไรจริงจังครับ" 
"ชะ ใช่ๆๆๆๆ ครับ  เราแค่ล้อเล่น" พวกนั้นรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน  แถมยังเอามือประสานไว้ข้างหน้าอย่างสุภาพ  ฉันกับเพื่อนมองดูแล้วก็อดสะใจไม่ได้
"อย่างนั้น  ทีหลังก็อย่าเล่นให้มากนะ  โดยเฉพาะกับผู้หญิง  เข้าใจไหม!" พ่อเดินไปใกล้  และวางมือที่ไหล่พวกนั้นอย่างแรง  จนพวกนั้นสะดุ้ง  หน้าซีดอย่างกับเผือก  ขอสะใจอีกรอบ
"เข้าใจครับๆๆๆๆๆ" พวกนั้นตอบและยกมือไหว้พ่อ  แล้วรีบวิ่งออกไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนในบริเวณนั้น
"นายเป็นอะไรรึเปล่า" ฉันเดินเข้าไปถามผู้ชายใส่แว่น
"ฉันไม่เป็นไร  ขอบใจที่ออกโรงแทนนะ ^^" 
"อย่าบอกว่า  ถึงฉันไม่พูดแทรกก่อน  นายก็จัดการกับสองคนนั้นได้เอง  งั้นหรอ"
"ก็ประมาณนั้น ^^" กวนประสาทชะมัด
"งั้นก็ขอโทษแล้วกันที่ฉันยุ่ง" คนอุส่าห์ช่วย  ทำมาเป็นพูดดี  ฉันมองหน้าเขาก่อนจะเดินกลับไปหาพ่อและเพื่อนที่ยืนรออยู่
"สวัสดีค่ะพ่อตังเม  กลับก่อนนะ" ป๊อกแป๊กกับหมวยเล็กพูดพร้อมกัน  เพราะมีคนมารับกลับบ้านแล้ว  พ่อฉันยิ้มให้ทั้ง 2 คน  ฉันโบยมือบายๆ ทั้ง 2 คนแล้วเดินตามพ่อขึ้นรถกลับบ้าน
"ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ  คิดเองซะงั้น  หึ ^^" ผู้ชายใส่แว่นพึมพำ  ตาของเขายังมองตามหลังรถของตังเมที่ขี่ออกไป  เขาอดนึกถึงหน้าหวานๆ เสียงใสๆ และความกล้าหาญของเธอไม่ได้จริงๆ ความรู้สึกที่มีตอนนี้คือ  เขาอยากรู้จักเธอมากขึ้น  ใช่  เขาต้องทำความรู้จักกับเธอ  ต้องได้คุยกับเธอ  ต้องได้พบกันอีกไม่ว่ายังไงก็ตาม...