Estimate Lee Nice ซ่อนรักร้าย ให้ตายก็รักมึง

ติ๊กๆๆ
 
เสียงนาฟึกาปลุก ทำให้ผมตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับที่แสนสบาย ตอนนี้ เวลา6.35น. ผมตื่นมาแต่งตัวเตรียมตัวไปโรงพยาบาลวันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดของผมและนักเรียนคนอื่น ผมแต่งตัวและรีบขับรถออกจากบ้านทันที 
20น.ผ่านไป
ผมาถึงหน้าโรงพยาบาลที่ตอนนี้ ไม่มีคนมาเยี่ยมนอกจากผม ผมเดินเข้าไปในห้องของไอ้ไนท์ที่ตอนนี้ ป้านวล มานอนเฝ้า ผมเดินไปข้างๆเตียงที่ตอนนี้ มันเหมือนไม่มีคนนอนทั้งๆที่มีคนนอนอยู่ มันเงียบและว่างเปล่า ไม่มีเสียงทักทายที่หยาบคายเหมือนแต่ก่อน มีแต่เสียงลมจากแอร์ กับ เสียงสะอื้นที่ถูกกลั้นเอาไว้ ผมแทบกลั้นไม่อยู่ ผมอยากให้มันบุกขึ้นมาคุยกับผม ผมอยากให้มันลุกมานั่งเคียงๆผม มาตบหัวผมเหมือนแต่ก่อน
เข่าของผมอ่อนลงและร่างกายก็ทรุดลลงไปตามขาของผม
 
ครืด!!!
 
เท้าของผมดันไปโดนเสาน้ำเกลือนี้สิ แต่จะให้ยืนคงไม่ไหวแล้วล่ะ ผมกลั้นไม่ไหวจริงๆ
 
"ใครน่ะ!!! คนหรือผีว่ะ" เสียงป้านวล ป้าแกคงตกใจมาก ผมรีบเอามือปาดน้ำตาทันที
 
"ผม ลีโอ เองครับป้า" ผมรีบลุกขึ้นทันที ป้าแกก็พยายามเพ่งสายตามองผม
 
"อ้อ คุณลีโอนี้เอง ทำป้าตกลงหมด"
 
"ครับ ผมขอโทษครับป้า"
 
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ที่หลังปลุกป้าก็ได้นะค่ะ" ป้าพูดไป พับผ้าห่มไป
 
"ก็ผมเห็นป้าหลับสบายอยู่ เลยไม่อยากปลุกนะครับ" ผมตอบกลับไป
 
"ไม่ได้หรอกค่ะ ทำแบบนี้ป้าก็ตกใจสิค่ะ โรงพยาบาลยิ่งน่ากลัวอยู่นะค่ะ"ป้าก็หันมาพูดและมองน่าผม
 
"ครับๆป้านวล" ผมตอบก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆป้าแก
 
"เฮ้อ!! สงสารคุณหนูจริงๆนะค่ะ เป็นโรคหัวใจแต่กลับไม่บอกใครเลย" ป้าแกพูดเสียงเศร้า ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวแต่ต้องพยายาม
 
"ครับป้า ขนาดผมเองมันยังไม่บอกผมเลย"
 
"คุณหนูเขาเป็นคนไม่ชอบให้คนอื่นคิดมากนะค่ะ" ไม่จริง ถ้าไม่ชอบให้คนอื่นคิดมาก มันก็ตื่นมาคุยกับผมและก็ป้าแล้วสิ//พูดได้แค่ในใจ
 
"ป้าครับ แล้วนี้ พ่อกับแม่ไนท์ไม่มาเยี่ยมเหรอครับ" ผมถามป้าแกไป ป้าแกทำหน้าเศร้า
 
"ไม่มาหรอกค่ะ นายท่านไปทำงานที่นิวยอร์งานยุ่งมาก ส่วน นายหญิงก็วุ่นวายอยู่กับการทำงานที่อเมริกา จนไม่มีเวลามาดูคุณหนู หรอกค่ะ" ป้าแกว่างั้น ครอบครัวมันนี้ลำบากเนอะ
 
"งั้น เราผลัดเวรกันมาเฝ้านะครับ ป้าวันจันทร์-พฤหัส วันศุกร์ป้าก็มาดูแลตอนเช้า เดียวตอนเย็นผมมาดูแลไนท์เอง เสาร์อาทิตย์ ผมดูแลเองครับ" ผมบอกป้าแก ป้านวลเองก็น่าจะโอเค
 
"เอางั้นก็ได้ค่ะ"ป้าแกว่างั้น ป้าพูดจบก็หาของบางอย่างในกระเป๋า ส่วนผมก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
 
"ตายแล้ว!! ป้าลืมใบแพทย์ย้ายไปห้องVIPนะค่ะ" ป็าแกพูดอย่างตกใจมาก ผมรีบหันไปหาป้าทันที
 
"งั้นไม่เป็นไรครับ เดียวผมไปเอาให้" ผมเสนอตัวไปเอาให้เขาเอง ก่อนจะมองนาฟิกา รถติดแน่ๆเลย บ้านมันก็ไกลจากโรงพยาบาลอีกต่างหาก
 
"แต่ว่า...."ป้าแกจะขัดผม
 
"ผมไม่มีปัญหาครับ บอกมาเลยครับ ว่ามันอยู่ไหน" ผมรีบให้ป้าบอกผมทันที
 
"มันวางอยู่บนโต๊ะ คุณหนู" ป้าบอกเสร็จ ผมรีบวิ่งออกจากประตูไปทันที ผมวิ่งสุดๆเลย ก็รีบนี้น่า
 
ปึ๊ก!!!
 
"โอ๊ย!!!" ผมวิ่งไปชนผู้หญิงคนนึ่งแถมเธอยังล้มอีกต่างหากผมรีบช่วยเธอขึ้นมาทันที
 
"ผมขอโทษครับ ผมขอโทษจริงๆ"ผมขอโทษผู้หญิงคนที่ผมชนทันที เอิ่ม....เธอสวยมากเลยครับ แต่ดูจากการแต่งตัวแล้ว มันยังไงไม่รู้นะ เปรี้ยวๆอ่ะนะ
 
"วิ่งก็ให้มันดูมั้งสิ นี้ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายจะรับผิดชะ...."เธอหยุดพูดทันที ที่มองหน้าผม
 
"ขอโทษจริงๆนะครับ" ผมขอโทษเธออีก
 
"ไม่เป็นไรค่ะ"เธอตอบปรุบ ผมรีบวิ่งทันที ก่อนที่จะออกไปหารถของผมทันที รีบมากครับ
 
บันทึกพิเศษ:ป้านวล
 
แอด
 
"คุณลี มีอะไรค่ะ" ฉันพูดก่อนจะหันไปมอง แต่คนที่ยืนอยู่กลับไม่ใช่คุณลี แต่กลับเป็น...ยัยมารร้ายที่เคยทิ้งคุณหนูไปอยู่เมืองนอกกับคนอื่น
 
"ฉันไม่ใช่ คุณลีอะไรของป้า" ยัยมารร้ายพูดขึ้นก่อนจะ หันไปมองคุณหนู
 
"แล้วคุณมาทำไมไม่ทราบค่ะ คุณแอม"ฉันถามนางหน้าด้านนี้
 
"มาดูแลสามีในอนาคตค่ะป้า...นวล"นางหน้าด้านพูดจากวนประสาทฉันอีกแล้ว เกลียดนางนี้มาก
 
"แต่บังเอิญ คุณไนท์มีคนที่ดูแลดีว่าคุณแล้วนะค่ะ" ฉันพูด นางหน้าด้านหันหน้ามาทางฉันทันที
 
"มันเป็นใคร ไม่มีใครที่ดูแลได้ดีเท่าฉันแล้ว"นางหน้าด้านพูดขึ้น
 
"คนที่ดีกว่าคุณมากมาย เช่น คุณลี" ฉันบอกยัยหน้าด้านนี้ไป
 
"หึ! ยังไงไนท์ก็รักฉันมากที่สุด ป้าเองก็รู้"นางนั้นพูดที ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง เลยเงียบไป ยัยนั้นยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะเดินมาเบียดฉัน
 
ผ่าน50น.
 
แอด!!
 
จบบันทึกพิเศษ: ป้านวล
"ป้าครับ ผมเอามาแล้วคะ...ครับ"ผมหันไปเห็นผู้หญิงที่ผมวิ่งชน เธอเองก็หันมามองผมอย่างตกใจ ก่อน จะยิ้มหวานใส่
 
"ค่ะ เอามาให้ป้าเลยค่ะคุณลี ป้าไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน" ป้านวลพูดขึ้นก่อน จะหยิบไปใบแล้วเดินออกไป ผมเดินไปที่ข้างเตียงของไอ้ไนทื ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะมายืนข้างๆผม
 
"ชื่อ ลี เหรอค่ะ หน้าตาน่ารักจังนะค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น ก่อนจะที่จะเปลี่ยนมายืนด้านซ้ายมือผม
 
"ครับ ผมชื่อลี แล้วคุณล่ะครับ" ผมถามกลับ
 
"ฉัน ชื่อ แอม เป็นแฟนไนท์ น่ะค่ะ" เธอพูดขึ้น ห๊ะ! แฟนไนท์เหรอ ผมนึกย้อนไปตอนนั้นเลย อ้อ! คนที่มันคุยโทรศัพท์ด้วยแน่ๆ
 
"ครับ แอม..."ผมตอบเธอ เธอยิ้มมีเลศนัยด์ใส่ผม
 
"คุณเป็นเกย์เหรอค่ะ" แอมถามขึ้น เป็นคำถามที่ทำผมตกใจมาก ก่อนที่ผมจะได้สติ และ ทำหน้าปกติตอบเธอไป
 
"ไม่ได้เป็นครับ" ผมตอบกลับไป เธอพอใจกับคำตอบเป็นอย่างมาก
 
"งั้นที่ป้านวลพูด ก็คงไม่จริง งั้นต่อไปคุณก็ไม่ต้องมาดูแลไนท์อีกนะค่ะ แค่ มาเยี่ยมก็ไม่ต้องมานะค่ะ ถ้าคุณไม่ได้เป็เกย์นะค่ะ" เธอพูดและเหยียบยิ้มที่มุมปาก เธอดูร้ายกาจเหลือเกินผมไม่รู้ว่าควรทำอะไรแล้ว
"แต่ว่า..."ผมจะพูดต่อ แต่เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ เหมือนกับเธอจะบอกว่าผมมันเป็นส่วนเกินในห้องนี้ ผมทำไรไม่ถูก
 
"งั้นผมกลับก่อนนะครับ" ผมว่าอย่างงั้น ก่อนจะเดินออกจากประตูมาเจอป้านวลที่กำลังเปิดประตูเข้ามาพอดี ตอนนี้ตาผมแดงไปหมดน้ำตาก็กำลังจะไหล
 
"ผมกลับก่อนนะครับป้า"ผมบอกป้านวล ก่อนที่ป้านวลจะพูดอะไร ผมก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นแล้ว
นี้ผมจะได้ดูแลมันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสิน่ะ มันจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆใช่ไหม...