Estimate Lee Nice ซ่อนรักร้าย ให้ตายก็รักมึง

ตอนที่ 10 ความสับสน

(บันทึกพิเศษ:ไนท์)

 ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำอะไรอยู่....ผมสับสนกับสิ่งที่ผมทำ....ผมทำตรงข้ามกับใจตัวเองทุกอย่าง

ทั้งที่ใจของผมมันบอกว่าให้หยุดทำร้ายเขาสักที.. แต่การกระทำของผมมันไม่หยุด ผมไม่อยากให้ไอ้ลีไปยุ่งกับใครอีก ผมสับสนตัวเองและหัวใจของผมเอง...

ผมเดินลงจากอาคารA เห็นคนที่คุ้นเคย เขาเองก็เห็นผม แต่เขากลับไม่สบตาผมเลย เขาหันหน้าหนีผม และ ไม่สนใจผม ใจของผมบอกให้เดินเข้าไปหาเขา แต่ ร่างกายมันกลับปฏิเสธ ผมได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม

“อ้าว! นาย” เสียงของใครบ้างคนทำเอาผม หันไปมองทันที

“นายมาพอดีเลย ฉันเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืน” ลียิ้มให้ไอ้นั้นก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้า ให้ไอ้นั้น สายตาของลีที่อบอุ่นส่งไปให้มัน สายตาที่ผมเคยได้รับมาตลอดตอนนี้ไอ้หมอนั้นกลับได้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเท้าของผมมันให้ก้าวถอยหลัง เหมือนว่าผมเป็นคนที่แพ้... ‘ผมแพ้งั้นเหรอ?’  ‘ผมเป็นฝ่ายที่ต้องยอมถอยออกมางั้นเหรอ’

เท้าของผมแทนที่ มันจะถอยออกมา มันกลับพุ่งเข้าหาไอ้หมอนั้นทันที

พั๊วะ!!!

มันล้มลงไปตามแรงต่อยของผมที่ผมอัดไปเต็มๆ

“โอ๊ยยยย!!!!!!”มันร้องเสียงหลง

“ไนท์! นายทำอะไรน่ะ”เสียงของลี ที่ทำเอาผมสะดุ้ง ผมชะงักทันที นี้ผมทำอะไรเนี้ย ผมทำอะไรลงไป ผมเงยหน้าไปมองลี ที่มองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจและเหมือนจะรังเกียจผม ผมรู้สึกแย่มาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สายตาของลีที่มองผม กับ ที่ลีมองไอ้หมอนั้น มันต่างกัน เหมือนกลับว่า ลีกำลังจะเดินจากผมไปหามัน ร่างกายมันตอบสนองทันที ที่ลีกำลังก้าวเท้าเข้าไปช่วยไอ้นั้น

ควับ!

มือของผมดึงแขนของลีไว้ ผมก้มหน้า ในใจของผมมันตะโกนตลอดว่า ‘อย่าไปนะ อย่าปล่อยมือฉันนะ’

ลีหันมามองผม เขามองผมสักพักก่อนที่ ผมจะปล่อยมือของเขา แล้วภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือ ลีไปช่วยมัน ภาพทุกอย่างในเวลานั้น ดับวูบไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายไม่อาจตอบสนองอะไรได้ นอกจากได้ยินเสียงของเขา

“ไนท์ ไนท์ๆๆๆ มึงเป็นอะไร ไอ้ไนท์ มึงตื่นมานะเว้ย” เสียงของลีมันดังก้องในสมองของผม ก่อนที่เสียงของเขาจะหายไป....

(จบบันทึกพิเศษ:ไนท์)

(บันทึกพิเศษ: ลีโอ)

บนใบหน้าของผมที่ตอนนี้ มีเพียงคราบน้ำตา ผมไม่รู้ว่าทำไมไนท์ถึงดึงมือของผม แล้วทำม ไนท์ต้องเป็นคนที่ล้มลงไปนอนตรงนั้น ทำไมคนตรงนั้นไม่เป็นผมล่ะ ทำไมต้องเป็นมัน

ผมนั่งคุมขมบอยู่ที่หน้าห้องICU ผมนั่งรอหมอ ออกมา ส่วนพี่คนที่ผมเอาผ้าเช็ดหน้าไปคืน ก็ไปทำแผล เขาเองก็เจ็บหนักถึงขั้นกร้ามร้าวเลย  ผมไม่รู้ว่าไอ้ไนท์มันโกรธอะไรเขานะ ผมสับสนไปหมดแล้ว

แอ๊ด!

หมอเดินออกมา พร้อมกลับทำหน้าที่ไม่ดีนัก ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ

“หมอครับ เพื่อนผมเป็นอะไรไหมครับ”ผมเดินเข้าไปถามหมอทันที

“เพื่อนของคุณไม่เป็นอะไรมากครับ แต่..”หมอพูดให้ผมสบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่มันติดที่คำว่า แต่...นี้แหละ

“แต่ อะไรครับหมอ” ผมรีบถามทันที

“เพื่อนของคุณเป็นโรคหัวใจระยะที่2 หมอเองคงแนะนำได้แค่ว่าให้รักษาสุขภาพใจของเขาให้ดีและทางที่ดีที่สุดคือ ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ” ห๊ะ! หมอว่าไงนะ! ไอ้ไนท์เป็นโรคหัวใจ ไม่จริงใช่ไหม นี้มันเรื่องบ้าอะไรเนี้ย ผมคงปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไม่ได้แล้ว

“หมอครับแล้วเข้าเยี่ยมได้ไหมครับ” ผมถามหมอ หมอเองก็ทำหน้าหนักใจนิดหน่อย

“เยี่ยมได้นะครับ แต่คนไข้อาจจะยังไม่ฟื้นนะครับ” หมอพูดจบ ก็เดินผ่านผมไป ดวงตาที่เคยเปียก ในตอนนี้ มันเริ่มเปียกหนักกว่าเดิม ผมเปิดประตูห้องICUเข้าไป เห็นร่างของเพื่อนรักของผม ที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่เตียง ไนท์มันเหมือนกับร่างไร้วิญญาณ มันไม่ตอบสนองเลย น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุด มือของมันที่ผมเคยจับเล่น ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนไม่สามารถจับได้เลย ผมไม่กล้าแม้แต่จะจับมือของมัน ผมได้แต่มองมันแล้วร้องไห้

“นะ..ไนท์ มึงได้ยินกูไหม...ถ้ามึงได้ยินกู...อึก..กูอยากบอกกับมึงว่า กูจะอยู่ข้างๆมึง ต่อให้มึงไม่ต้องการกู...อึก..อึกก..กู ระ...”

“ลี ไนท์เป็นไงบ้าง”เสียงของเจนดังขึ้น ผมชะงักคำพูดนั้น ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาแล้วหันไปหาเจน

“ก็ดีขึ้นบ้างแล้วครับ”ผมหันไปตอบเจน

“อ้อ งั้นลีกลับบ้านก่อนเถอะ เพราะอีก5น.เขาจะไม่ให้เยี่ยมแล้ว”เจนบอกผม ก่อนที่จะเดินออกไป ผมหันไปมองร่างที่นิ่งและไม่ตอบสนองอะไร

“กูไปก่อนนะไนท์ แล้วกูจะมาเยี่ยมมึงนะ” ผมพูดจบ..ก็เดินออกมา ทั้งน้ำตา...

(จบบันทึกพิเศษ:ลีโอ)