คุณหมอหลงยุค

"เจ้ามีชื่อว่าอะไร"
"มีเรีย"
"ชื่อไพเราะมาก ความสามารถของเจ้าช่างน่าทึ่ง มีเรีย"
ชาร์ลยิ้มมีเลศนัย
"ขอบคุณที่ชม"หญิงสาวโค้งลงเล็กน้อย
"เจ้าจะสนใจมั้ยหากข้าจะให้เจ้ามาเป็นสนมของข้า"
"ต้องขอโทษด้วยที่ไม่"
"ทำไมกัน"ชาร์ลทำท่าขัดใจ ผู้หญิงในราชอาณาจักรนี้มีแต่คนแย่งกันเข้ามาเป็นสนมทั้งนั้น"เจ้าปฏิเสธทำไมกัน"
"เพราะฉันมีศักดิ์ศรีอย่างที่เคยพูดไป"มีเรียเชิดคอระหง"ศักดิ์ศรีที่จะไม่เป็นบ้านเล็กของใคร"
"เจ้ามีสิทธิเลือกในอาณาจักรนี้ซะที่ไหน"
"ฉันมีสิทธิเป็นของตัวเองเสมอ"
พรึ่บ!
ชาร์ลดันร่างบางของมีเรียไปที่เตียงแล้วคร่อมทันที
"ข้าอยากได้อะไรก็ต้องได้"
"งั้นคุณก็ไม่ต่างอะไรไปจากสามัญชนไร้การศึกษา ผู้ที่ข่มเหงรังแกผู้อ่อนแอกว่าไม่มีทางเป็นราชาที่ดีได้"
มีเรียหายใจลึกก่อนตั้งสติโต้ตอบไป
"งั้นหรือ"ชาร์ลยิ้มในใจ ผู้หญิงคนนี้ช่างหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองเหลือเกิน
"แน่นอน"
"ฮ่าๆๆ"เขายกตัวออกไปก่อนหัวเราะร่า"เจ้าช่างชาญฉลาดในการตอบโต้เสียจริง"
"ขอบคุณที่ชม"
"ต่อจากนี้ไปเจ้าคือแขกกิติมาศักดิ์ของข้า เชิญพักผ่อนให้สบายนานตามที่เจ้าต้องการ"
"ขอบคุณ"มีเรียยังคงสีหน้านิ่งทั้งๆที่ในใจรู้สึกโชคดีสุดๆ