คุณหมอหลงยุค

"เจ้ามีชื่อว่าอะไร"

"มีเรีย"

"ชื่อไพเราะมาก ความสามารถของเจ้าช่างน่าทึ่ง มีเรีย"

ชาร์ลยิ้มมีเลศนัย

"ขอบคุณที่ชม"หญิงสาวโค้งลงเล็กน้อย

"เจ้าจะสนใจมั้ยหากข้าจะให้เจ้ามาเป็นสนมของข้า"

"ต้องขอโทษด้วยที่ไม่"

"ทำไมกัน"ชาร์ลทำท่าขัดใจ ผู้หญิงในราชอาณาจักรนี้มีแต่คนแย่งกันเข้ามาเป็นสนมทั้งนั้น"เจ้าปฏิเสธทำไมกัน"

"เพราะฉันมีศักดิ์ศรีอย่างที่เคยพูดไป"มีเรียเชิดคอระหง"ศักดิ์ศรีที่จะไม่เป็นบ้านเล็กของใคร"

"เจ้ามีสิทธิเลือกในอาณาจักรนี้ซะที่ไหน"

"ฉันมีสิทธิเป็นของตัวเองเสมอ"

พรึ่บ!

ชาร์ลดันร่างบางของมีเรียไปที่เตียงแล้วคร่อมทันที

"ข้าอยากได้อะไรก็ต้องได้"

"งั้นคุณก็ไม่ต่างอะไรไปจากสามัญชนไร้การศึกษา ผู้ที่ข่มเหงรังแกผู้อ่อนแอกว่าไม่มีทางเป็นราชาที่ดีได้"

มีเรียหายใจลึกก่อนตั้งสติโต้ตอบไป

"งั้นหรือ"ชาร์ลยิ้มในใจ ผู้หญิงคนนี้ช่างหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองเหลือเกิน

"แน่นอน"

"ฮ่าๆๆ"เขายกตัวออกไปก่อนหัวเราะร่า"เจ้าช่างชาญฉลาดในการตอบโต้เสียจริง"

"ขอบคุณที่ชม"

"ต่อจากนี้ไปเจ้าคือแขกกิติมาศักดิ์ของข้า เชิญพักผ่อนให้สบายนานตามที่เจ้าต้องการ"

"ขอบคุณ"มีเรียยังคงสีหน้านิ่งทั้งๆที่ในใจรู้สึกโชคดีสุดๆ