คุณหมอหลงยุค

     มีเรียเดินไปถึงห้องครัวพร้อมกับองครักษ์ที่พระเจ้าชาร์ลให้มาคุ้มครอง

"นี่มีเรีย เจ้าหายไปไหนมากัน แล้วฟืนล่ะเมื่อไรจะได้"

"คงไม่ได้แล้ว" มีเรียทำหน้านิ่งแต่แววตาแสดงออกว่าเหนือกว่า

"นี่เจ้า!"

"ฉันหมายถึงฉันจะไม่ทำงานที่นี่แล้ว ขอบคุณที่กรุณาให้ที่นอนเมื่อคืน"

"เจ้าไม่มีสิทธิ...เอ๊ะ..." หัวหน้าแม่ครัวชะงักไปแม่องครักษ์ทั้งสองคนออกมาปกป้องมีเรียที่กำลังจะโดนทัพพีฟาดใส่หน้า

"นี่คือท่านมีเรีย เป็นแขกของท่านชาร์ล"

"และพวกเจ้าไม่มีสิทธิทำร้ายนาง"

"อะ อะไรกันนะ"

     ทุกคนในครัวมองหน้ากันไปมาเหมือนหาคำตอบ แต่แล้วมีเรียก็พูดขึ้น

"ในที่ที่ฉันเคยอยู่ ทุกคนมีความเป็นคนเท่ากัน สิ่งที่พวกคุณพูดและกระทำกับฉัน มันแสดงให้เห็นว่าพวกคุญไม่เคารพเกรียรติของฉันเลยสักนิด"มีเรียยิ้มอ่อน"ฉันไม่โกรธหรอกนะคะ เพราะฉันเป็นหมอ หมอที่ดีต้องใจดีมีเมตตากับทุกคน แม้หมอคนนั้นจะอยู่สูงแค่ไหนก็ตาม"

     เธอทิ้งท้ายเอาไว้เจ็บๆก่อนเดินหนีไป ทิ้งให้หัวหน้าแม่ครัวกัดฟันกรอดอยู่ข้างหลัง ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงแต่หัวหน้าแม่ครัวก็รู้สึกได้ถึงความฉลาดและเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจของหญิงสาวที่เพิ่งจากไป ว่าเธอ...ไม่ธรรมดา

วันรุ่งขึ้น

ก๊อกๆๆ

"ท่านมีเรียขอรับ ท่านชาร์ลเชิญท่านไปพบที่ห้องเสวยขอรับ"

"รอสักครู่นะคะ"

"ขอรับ"

หลังจากนั้นมีเรียก็เดินตามองครักษ์ไปถึงห้องอาหารที่มีประตูสลักด้วยไม้ฮอกกานีอย่างดี และเมื่อเปิดเข้าไปก็เห็นพระเจ้าชาร์ลนั่งอยู่กับผู้หญิงที่ดูสง่างามคนหนึ่ง

"อรุณสวัสดิ์ มีเรีย"

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"มีเรียยิ้มให้ทั้งสองแล้วนั้งลงตรงข้ามกับพระเจ้าชาร์ลทันที

"ไร้มารยาท ชั้นต่ำสิ้นดี" ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาก่อนทำหน้ารังเกียจใส่เธอ

"แมรี่...อย่า"

"ไม่เพคะท่านพี่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรมาอยู่ที่นี่นี้ด้วยซ้ำ"เจ้าหญิงแมรี่(เพิ่งรู้ชื่อเมื่อกี้)ลุกขึ้นยืน"กิริยามารยาทก็เหมือนคนชั้นต่ำ ไร้ที่ซุกหัวนอนก็เลยมาเกาะเขากิน"

"อยากพูดอะไรก็พูดสิคะ" มีเรียยกน้ำขึ้นดื่ม "ฉันไม่สนใจ"

"เจ้า! บังอาจ"

"อะไรคือคำๆนั้นคะ ฉันไม่รู้จัก"

"นี่เจ้า กล้าใช้คำสามัญกับข้างั้นรึ" เจ้าหญิงแม่รี่ทุบโต๊ะดังปัง "ชั้นต่ำ สกปรก"

"... ปากของคุณมีไว้ทำอะไร"

"?!?"

"ถ้ามีไว้พูดแต่เรื่องกาลกินีก็อย่าพูดเลยจะดีกว่านะคะ"

"แก!"

"ใครกันแน่ชั้นต่ำ คุณที่ดูถูกคนอื่น หรือฉันที่มาจากที่ต่ำ...แต่ไม่เคยดูถูกใครว่าต่ำ"

"บังอาจนัก! ทหาร มาจับตัวมันไปเดี๋ยวนี้"

"หยุดนะแมรี่!"พระเจ้าชาร์ลตะหวาดลั่น"เจ้าเป็นเจ้าหญิง แต่อากัปกิริยากลับทำให้เจ้าดูเหมือนคนพาล"

"ท่านพี่!"

"สงบสติซะ และมีเรียคือแขกของข้า"

"ฮึ่ย!...เข้าพระทัยแล้วเพคะ" 

     เจ้าหญิงต้องนั้งลงอย่างเซ็งๆ อย่างเธอน่ะหรอ อย่างเธอน่ะหรอที่จะแพ้ยัยผู้หญิงชั้นต่ำนี่!