คุณหมอหลงยุค
6.3
เขียนโดย DreamAngels
วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.58 น.
8 ตอน
5 วิจารณ์
19.47K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 เมษายน พ.ศ. 2558 20.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) พระเจ้าชาร์ล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความห้องใต้บันไดครัว
"มีเรียลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้านอนตื่นสายได้อย่างไรกัน! มาช่วยข้าทำอาหารเดี๋ยวนี้!"หัวหน้าแม่ครัวสั่งงานมีเรียตั้งแต่ตีห้า
"ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบลุกเดี๋ยวนี้แล้ว"มีเรียหน้านิ่ง ปกติเธอต้องนอนอย่างน้อยแปดชั่วโมงกว่าพลังงานจะฟื้นเต็มประสิทธิภาพ แต่ในเมื่ออยู่ในสถานะนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะบ่นหรือเรียกร้องอะไร
"ยัยขี้เกียจ"สาวใช้คนอื่นในวังซุบซิบนินทาเธอตอนที่เดินออกจากห้องมา แต่เธอก็ไม่สนใจ
"คิดว่าท่านเอล็กซ์ยกหางให้หน่อยก็เหลิงเลยนะ"
"นั่นสิๆ ตื่นสายได้หน้าไม่อาย คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงรึไง"
"คำพูดจาก็แปลกไปจากเรา นางอยากเด่นแน่ๆ
มีเรียอดทนต่อคำพูดทั้งหมดได้เป็นอย่างดี เพราะสมองอัจฉริยะของเธอประมวลผลได้ว่าไม่ควรรับฟังคำพูดไร้สาระ
"มีเรีย เจ้าไปตัดฟืนมาซิ ฟืนใกล้จะหมดแล้ว"หัวหน้าแม่ครัวสั่งเสียงเหี้ยม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจงใจแกล้งมีเรีย
"ค่ะ"
ฟึ่บ ฉับ ฟึ่บ ฉับ เคร้ง!
เนื่องด้วยว่าเธอไม่เคยทำงานอย่างนี้เลยตัดฟืนพลาดไปหลายต่อหลายครั้ง มือก็เย็นจัดเพราะอากาศหนาวข้างนอก
"ทำไมเจ้าถึงมาตัดฟืนทั้งๆที่เป็นสตรี"สุรเสียงกังวาลเอ่ยปากถามทันทีที่เธอหอบหายใจแรง
"เพราะหัวหน้าแม่ครัวสั่งฉันมา คุณเป็นใคร" มีเรียตอบเสียงปริศนาก่อนถามกลับ
"ข้าคือชาร์ล เจ้าไม่รู้จักรึ"
เสียงมาจากด้านบน!!!
"พระเจ้าชาร์ลน่ะหรอ"
"ใช่ เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ในวังของข้า"ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาตรงระเบียง แผ่รังสีที่ดูน่าเกรงขามด้วยแววตาสีแดงและผมสีดำขลับน่าสัมผัส
"เอล็กซ์พาฉันมาทำงาน"
"แล้วปกติไม่มีงานรึ"
"ใช่"มีเรียตอบก่อนก้มหน้าก้มตาผ่าฟืนต่อ
"ทำไมเจ้าถึงกล้าพูดกับข้าด้วยคำสามัญ ทำไมเจ้าจึงไม่เกรงกลัวต่อข้า และทำไมเจ้าถึงมีแววตาเยี่ยงอำพันในทำนาย"เขาพูดออกมาทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย ถึงราชาในอดีตจะชี้เป็นชี้ตายคนได้แต่ก็คงไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ชีวิตเธอก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็นอยู่แล้ว
"บางทีเจ้าควรขึ้นมาหาข้า มาสิ"เขาผายมือให้เธอ อย่าบอกนะว่าจะให้ปีนขึ้นไป
"ท่านจะให้ข้าปีนขึ้นจากตรงนี้งั้นหรอ"มีเรียนิ่วหน้า
"ได้รึปล่าวล่ะ"เขายกยิ้มร้าย"หรือสตรีเช่นเจ้าแสนอ่อนแอ..."
พรึ่บ
มีเรียกระโดดจากแท่นผ่าฟืนไปคว้าริมระเบียงชั้นสองเอาไว้แล้วไต่มาเรื่อยๆด้วยวิธีเดียวกันจนถึงชั้นสี่ ทำเอาชาร์ลอ้าปากค้าง
"เจ้าเป็นแม่มดงั้นหรือ"
"ไม่ใช่"
"แล้วทำไมถึงทำสิ่งที่ผู้หญิงทั่วไปไม่คิดจะทำได้"
"เพราะฉันมีศักดิ์ศรี"มีเรียตอบหน้านิ่งเฉยแต่กลับทำให้ชาร์ลพึงพอใจอย่างมาก
งื้อ>< เดี๋ยวมาอัพต่อน้าาาา>3<
"มีเรียลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้านอนตื่นสายได้อย่างไรกัน! มาช่วยข้าทำอาหารเดี๋ยวนี้!"หัวหน้าแม่ครัวสั่งงานมีเรียตั้งแต่ตีห้า
"ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบลุกเดี๋ยวนี้แล้ว"มีเรียหน้านิ่ง ปกติเธอต้องนอนอย่างน้อยแปดชั่วโมงกว่าพลังงานจะฟื้นเต็มประสิทธิภาพ แต่ในเมื่ออยู่ในสถานะนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะบ่นหรือเรียกร้องอะไร
"ยัยขี้เกียจ"สาวใช้คนอื่นในวังซุบซิบนินทาเธอตอนที่เดินออกจากห้องมา แต่เธอก็ไม่สนใจ
"คิดว่าท่านเอล็กซ์ยกหางให้หน่อยก็เหลิงเลยนะ"
"นั่นสิๆ ตื่นสายได้หน้าไม่อาย คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงรึไง"
"คำพูดจาก็แปลกไปจากเรา นางอยากเด่นแน่ๆ
มีเรียอดทนต่อคำพูดทั้งหมดได้เป็นอย่างดี เพราะสมองอัจฉริยะของเธอประมวลผลได้ว่าไม่ควรรับฟังคำพูดไร้สาระ
"มีเรีย เจ้าไปตัดฟืนมาซิ ฟืนใกล้จะหมดแล้ว"หัวหน้าแม่ครัวสั่งเสียงเหี้ยม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจงใจแกล้งมีเรีย
"ค่ะ"
ฟึ่บ ฉับ ฟึ่บ ฉับ เคร้ง!
เนื่องด้วยว่าเธอไม่เคยทำงานอย่างนี้เลยตัดฟืนพลาดไปหลายต่อหลายครั้ง มือก็เย็นจัดเพราะอากาศหนาวข้างนอก
"ทำไมเจ้าถึงมาตัดฟืนทั้งๆที่เป็นสตรี"สุรเสียงกังวาลเอ่ยปากถามทันทีที่เธอหอบหายใจแรง
"เพราะหัวหน้าแม่ครัวสั่งฉันมา คุณเป็นใคร" มีเรียตอบเสียงปริศนาก่อนถามกลับ
"ข้าคือชาร์ล เจ้าไม่รู้จักรึ"
เสียงมาจากด้านบน!!!
"พระเจ้าชาร์ลน่ะหรอ"
"ใช่ เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ในวังของข้า"ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาตรงระเบียง แผ่รังสีที่ดูน่าเกรงขามด้วยแววตาสีแดงและผมสีดำขลับน่าสัมผัส
"เอล็กซ์พาฉันมาทำงาน"
"แล้วปกติไม่มีงานรึ"
"ใช่"มีเรียตอบก่อนก้มหน้าก้มตาผ่าฟืนต่อ
"ทำไมเจ้าถึงกล้าพูดกับข้าด้วยคำสามัญ ทำไมเจ้าจึงไม่เกรงกลัวต่อข้า และทำไมเจ้าถึงมีแววตาเยี่ยงอำพันในทำนาย"เขาพูดออกมาทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย ถึงราชาในอดีตจะชี้เป็นชี้ตายคนได้แต่ก็คงไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ชีวิตเธอก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็นอยู่แล้ว
"บางทีเจ้าควรขึ้นมาหาข้า มาสิ"เขาผายมือให้เธอ อย่าบอกนะว่าจะให้ปีนขึ้นไป
"ท่านจะให้ข้าปีนขึ้นจากตรงนี้งั้นหรอ"มีเรียนิ่วหน้า
"ได้รึปล่าวล่ะ"เขายกยิ้มร้าย"หรือสตรีเช่นเจ้าแสนอ่อนแอ..."
พรึ่บ
มีเรียกระโดดจากแท่นผ่าฟืนไปคว้าริมระเบียงชั้นสองเอาไว้แล้วไต่มาเรื่อยๆด้วยวิธีเดียวกันจนถึงชั้นสี่ ทำเอาชาร์ลอ้าปากค้าง
"เจ้าเป็นแม่มดงั้นหรือ"
"ไม่ใช่"
"แล้วทำไมถึงทำสิ่งที่ผู้หญิงทั่วไปไม่คิดจะทำได้"
"เพราะฉันมีศักดิ์ศรี"มีเรียตอบหน้านิ่งเฉยแต่กลับทำให้ชาร์ลพึงพอใจอย่างมาก
งื้อ>< เดี๋ยวมาอัพต่อน้าาาา>3<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ