คุณหมอหลงยุค

6.3

เขียนโดย DreamAngels

วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.58 น.

  8 ตอน
  5 วิจารณ์
  19.47K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 เมษายน พ.ศ. 2558 20.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) พระเจ้าชาร์ล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ห้องใต้บันไดครัว

"มีเรียลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้านอนตื่นสายได้อย่างไรกัน! มาช่วยข้าทำอาหารเดี๋ยวนี้!"หัวหน้าแม่ครัวสั่งงานมีเรียตั้งแต่ตีห้า

"ขอโทษค่ะ ฉันจะรีบลุกเดี๋ยวนี้แล้ว"มีเรียหน้านิ่ง ปกติเธอต้องนอนอย่างน้อยแปดชั่วโมงกว่าพลังงานจะฟื้นเต็มประสิทธิภาพ แต่ในเมื่ออยู่ในสถานะนี้ก็ไม่มีสิทธิที่จะบ่นหรือเรียกร้องอะไร

"ยัยขี้เกียจ"สาวใช้คนอื่นในวังซุบซิบนินทาเธอตอนที่เดินออกจากห้องมา แต่เธอก็ไม่สนใจ

"คิดว่าท่านเอล็กซ์ยกหางให้หน่อยก็เหลิงเลยนะ"

"นั่นสิๆ ตื่นสายได้หน้าไม่อาย คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงรึไง"

"คำพูดจาก็แปลกไปจากเรา นางอยากเด่นแน่ๆ

มีเรียอดทนต่อคำพูดทั้งหมดได้เป็นอย่างดี เพราะสมองอัจฉริยะของเธอประมวลผลได้ว่าไม่ควรรับฟังคำพูดไร้สาระ

"มีเรีย เจ้าไปตัดฟืนมาซิ ฟืนใกล้จะหมดแล้ว"หัวหน้าแม่ครัวสั่งเสียงเหี้ยม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจงใจแกล้งมีเรีย

"ค่ะ"

ฟึ่บ ฉับ ฟึ่บ ฉับ เคร้ง!

เนื่องด้วยว่าเธอไม่เคยทำงานอย่างนี้เลยตัดฟืนพลาดไปหลายต่อหลายครั้ง มือก็เย็นจัดเพราะอากาศหนาวข้างนอก

"ทำไมเจ้าถึงมาตัดฟืนทั้งๆที่เป็นสตรี"สุรเสียงกังวาลเอ่ยปากถามทันทีที่เธอหอบหายใจแรง

"เพราะหัวหน้าแม่ครัวสั่งฉันมา คุณเป็นใคร" มีเรียตอบเสียงปริศนาก่อนถามกลับ

"ข้าคือชาร์ล เจ้าไม่รู้จักรึ"

เสียงมาจากด้านบน!!!

"พระเจ้าชาร์ลน่ะหรอ"

"ใช่ เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ในวังของข้า"ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาตรงระเบียง แผ่รังสีที่ดูน่าเกรงขามด้วยแววตาสีแดงและผมสีดำขลับน่าสัมผัส

"เอล็กซ์พาฉันมาทำงาน"

"แล้วปกติไม่มีงานรึ"

"ใช่"มีเรียตอบก่อนก้มหน้าก้มตาผ่าฟืนต่อ

"ทำไมเจ้าถึงกล้าพูดกับข้าด้วยคำสามัญ ทำไมเจ้าจึงไม่เกรงกลัวต่อข้า และทำไมเจ้าถึงมีแววตาเยี่ยงอำพันในทำนาย"เขาพูดออกมาทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย ถึงราชาในอดีตจะชี้เป็นชี้ตายคนได้แต่ก็คงไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ชีวิตเธอก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็นอยู่แล้ว

"บางทีเจ้าควรขึ้นมาหาข้า มาสิ"เขาผายมือให้เธอ อย่าบอกนะว่าจะให้ปีนขึ้นไป

"ท่านจะให้ข้าปีนขึ้นจากตรงนี้งั้นหรอ"มีเรียนิ่วหน้า

"ได้รึปล่าวล่ะ"เขายกยิ้มร้าย"หรือสตรีเช่นเจ้าแสนอ่อนแอ..."

พรึ่บ

มีเรียกระโดดจากแท่นผ่าฟืนไปคว้าริมระเบียงชั้นสองเอาไว้แล้วไต่มาเรื่อยๆด้วยวิธีเดียวกันจนถึงชั้นสี่ ทำเอาชาร์ลอ้าปากค้าง

"เจ้าเป็นแม่มดงั้นหรือ"

"ไม่ใช่"

"แล้วทำไมถึงทำสิ่งที่ผู้หญิงทั่วไปไม่คิดจะทำได้"

"เพราะฉันมีศักดิ์ศรี"มีเรียตอบหน้านิ่งเฉยแต่กลับทำให้ชาร์ลพึงพอใจอย่างมาก

 

 

งื้อ>< เดี๋ยวมาอัพต่อน้าาาา>3<

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา