เด็กคนนี้...คือลูกของนายนะ!!!

Chapter 3.
สองเดือนผ่านไป.....
" อ้วกกกกก!!! "
เสียงโอกอากของบาสที่ดังออกมาจากห้องน้ำดังออกมาไม่หยุดหย่อน บาสเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนแล้ว ตั้งแต่มีอาการหน้ามืดบ้าง อาเจียนตลอด กินอะไรไม่ค่อยได้ เพราะแค่ได้กลิ่นบาสก็ต้องรีบแจ่นไปเข้าห้องน้ำทันที ไหนจะชอบกินผลไม้เปรี้ยวเข็ดฟัน อาการแบบนี้มันคนท้องชัดๆ!!! แต่มันจะเป็นได้ยังไงในเมื่อบาสเป็นผู้ชายน่ะ...มันต้องเป็นอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวบาสแน่ เซจิที่ควบตำแหน่งรูมเมตห้องพักในหอนอกมหาลัยเดินไปดูเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง เขาลูบหลังบาสอย่างแผ่วเบา
" บาส...มึงไปหาหมอดีกว่าไหม " เซจิบอกบาสด้วยความเป็นห่วง
" กูไม่เป็นไร ก็แค่อาหารเป็นพิษน่ะ ^^; " บาสว่าพลางส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้
" มึงเป็นมาสองอาทิตย์แล้วนะโว้ย!! กูไม่ยอมแล้ว!!~ "
เซจิไม่สนใจคำร้องทักท้วงของบาส ลากเพื่อนของตัวเองไปขึ้นรถที่จอดอยู่ในโรงรถ เซจิขับรถมุ่งไปยังโรงพยาบาลใกล้ ๆระหว่างรอตรวจเซจิขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยปล่อยให้บาสรออยู่ที่นั่งเพียงคนเดียว ถึงจะผ่านมาแค่สองเดือนแล้ว บาสก็ยังคงทำงานเป็นพนักงานที่ร้านอาหารของพันไมล์เหมือนเดิม เหมือนต้องการจะรอให้เขาคนนั้นกลับมา....ตั้งแต่งานแต่งงานวันนั้นของพันไมล์ บาสก็ไม่ได้เจอหน้าพันไมล์อีกเลย ขนาดเคยแอบโทรไปหา ก็มีเพียงแค่เสียงตอบรับกลับมาเท่านั้น พี่พันไมล์...คงจะทิ้งผมไปแล้วสินะ บาสนึกในใจพาลน้ำตาก็จะไหลออกมา ยิ่งมีอาการบ้าๆนี่เกิดขึ้นกับตัวเขาอีก นี่โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับเขาอยู่กันเนี่ย
/ นาย กวีวัธน์ ขจรัส เชิญที่ห้องตรวจหมายเลขสองค่ะ /
บาสที่ได้ยินเสียงเรียกให้ไปที่ห้องตรวจก็ลุกขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่เซจิเดินมาหาพอดี เขาสองคนเดินไปที่ห้องตรวจหมายเลขสอง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับคุณหมอนั่งเขียนเอกสารอยู่
" เอ่อ ขอโทษครับ " บาสเอ่ยเสียงเบาหวิว คุณหมอที่นั่งทำงานอยู่ก็หันมาส่งยิ้มให้
" เชิญนั่งเลยค่ะ เป็นอะไรมาเหรอ " คุณหมอถามบาสเสียงอ่อนโยน
" เพื่อนผมเป็นอะไรไม่รู้ครับ อ้วกบ่อย เวียนหัวหน้ามีด แล้วก็ชอบกินมะม่วงเปรี้ยวด้วยนะครับ!! " เซจิตอบแทนบาสด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จะไม่ให้เครียดได้ยังไงก็คนที่เขาชอบ ดันป่วยเป็นอะไรรู้ อย่างกับคนท้อง
" เหมือนคนท้องเลยนะ แต่...คุณเป็นผู้ชาย อืม อ่ะ " คุณหมอยื่นที่ตรวจครรภ์ส่งไปให้บาส " เอาไปตรวจนะ วิธีใช้ก็อยู่ในกล่องนั่นแหละ "
บาสรับที่ตรวจมา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำในตัวของห้องตรวจ พร้อมกับหยิบคู่มือในกล่องมาทำตาม แล้วผลที่ออกมาทำเอาบาสแทบอึ้ง บ้าน่า!! มันจะเป็นไปได้ยังไง สองขีด...ท้อง!!! มันเป็นไปได้ยังไง บาสกำที่ตรวจครรภ์แน่น พร้อมกับมือที่สั่นเทา จะทำยังไงดี...มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่เนี่ยยยยย!! ยิ่งคิด น้ำตาก็พาลจะไหล คนเป็นพ่อก็ดันชิงแต่งงานไปกับผู้หญิงคนนั้น เขารับรู้ได้ถึงการเป็นเด็กที่ตั้งท้องก่อนวัยอันควรเลย เหมือนอนาคตจะดับวูบเลย ดีนะที่ทางมหาลัยปิดเทอม อีกหนึ่งปีก็จะเรียนจบอยู่แล้ว
" บาสเป็นไงบ้างวะ เข้าไปนานแล้วนะโว้ย!! " เสียงเซจิดังขึ้นมาแทรก ทำเอาบาสที่คิดอะไรอยู่ถึงกลับสะดุ้ง ก่อนจะก้าวออกจากห้องน้ำอย่างช้าๆ โดยมีเซจิยืนรออยู่หน้าห้องน้ำด้วยสีหน้าอย่างเป็นห่วง บาสยื่นที่ตรวจครรภ์ไปให้เซจิ และเมื่อเซจิเห็นตรวจถึงกลับอึ้งด้วยเช่นกัน บ้าน่า!!! มันจะเป็นไปได้ไง บาสจะท้องได้ยังไงกัน
" ขอหมอดูหน่อยนะค่ะ " คุณหมอคว้าที่ตรวจจากมือเซจิไปดูก็ถึงกับอึ้งด้วยเช่นกัน " เป็นไปได้ไงกัน "
" บาส!! นี่มึงแอบไปมีอะไรกับใครมาใช่ไหม!!! " เซจิตะโกนออกมาด้วยความโมโห ใคร...ใครมาทำกับบาสแบบนี้!!
"..!!! " บาสถึงกับพูดอะไรไม่ออก ถ้าบอกไปความไปมีอะไรกับพันไมล์ล่ะก็....พันไมล์โดนฆ่าแน่
" งั้นฝากครรภ์ไหมค่ะ หมอจะเก็บเป็นความลับให้ "
" ครับ!! " เซจิไม่รอให้บาสเป็นคนตอบ เมื่อเสร็จธุระจากโรงพยาบาล เซจิก็ขับรถกลับหอพักทันที
เซจิกับบาสนั่งอยู่ภายในห้องพัก และก็เงียบมาหลายนาทีแล้วด้วย เซจิมาถึงก็ยิงคำถามว่าบาสไปได้เสียกับใครมา แต่บาสก็เอาแต่เงียบไม่พูดอะไร จนเซจิเริ่มที่จะหมดความอดทน
" เราเป็นเพื่อนกันนะบาส มึงจะไม่บอกกูหน่อยเหรอว่าพ่อของเด็กในท้องมึงคือใคร " เซจิเริ่มถามใหม่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แล้วแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
" ฉะ...ฉัน...ฉันกับพี่พันไมล์มีอะไรกันแล้ว "
"..!!!! " เซจิถึงกับอึ้ง ไอ้เจ้าของร้านนั่น!!! ตอนนี้ในหัวของเซจิมีแต่ความโกรธ ไอ้บ้านั่น!! มันทิ้งบาสไปหายัยวอก แล้วปล่อยให้บาสต้องเผชิญชะตากรรม ที่พระเจ้าเล่นตลกแบบนี้น่ะเหรอ แล้วเด็กในท้องบาสจะทำยังไง...จะปล่อยให้บาสที่เป็นแค่นิสิตเลี้ยงคนเดียวเหรอ ยิ่งนึกก็ยิ่งสงสารเพื่อนตัวเอง ทำไมบาสจะต้องมารับกรรมอะไรแบบนี้ด้วยนะ
" ฉันจะเป็นพ่อให้เอง "
" ...!!! "
" ไปลาออกจากร้านนั้นกัน "
" แล้ว...จะไปทำงานที่ไหนหล่ะ " บาสถามออกไปด้วยความสงสัย ก็...เขาไม่อยากลาออกนิ เขาอยากจะรอ...รอให้คนนั้นกลับมา กลับมาหาเขาและเด็กอีกคนที่กำลังจะลืมตาดูโลก
" ไปทำกับไอ้มิรินไง เป็นร้านขายหนังสือ ^^ "
" อื้อ...ก็ได้ " บาสตอบรับเซจิด้วยน้ำเสียงเนือยๆ พี่พันไมล์...เราคงจะได้เจอกันอีกนะ
ด้านพันไมล์....
ตอนนี้พันไมล์ไม่ได้อยู่ที่ไทย แต่เขามาทำให้งานที่อเมริกา ซึ่งเป็นสาขาที่ทางตะกูลเขามาเปิดที่นี่ คุณพ่อก็เลยให้เขามาดูแลแทน หลังจากที่สองเดือนผ่านไปหรือหลังชีวิตแต่งงานที่มีแต่ความวุ่นวาย ทำให้ชีวิตคู่ของเขาจบลง ใช่...ตอนนี้เขากับวิสกี้หย่าขาดกันแล้ว เธอเองตอนนี้ก็ไปแต่งงานใหม่ แต่ดูเหมือนพันไมล์จะไม่เสียใจกับที่วิสกี้เลิกกับเขาและดูจะดีใจมากกว่า อาจจะเพราะเวลาที่ผ่านมา ในหัวของเขามีแต่เด็กหนุ่มมหาลัยคนนั้นก็ได้ บาส...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง จะอยู่สบายดีไหม พันไมล์คิดไปพลางก็อมยิ้มที่มุมปาก พลางดูรูปถ่ายที่เขาแอบถ่ายไว้ตอนที่นอนด้วยกันครั้งแรก น่ารักเป็นบ้า...
" คิโด้ กูอยากกลับไทยว่ะ " พันไมล์เปรยขึ้นมาเสียงดังพลางมองไปที่เพื่อนสนิทที่ตามมาทำงานที่อเมริกาด้วย
" ก่อนมึงจะกลับ ช่วยเคลียงานก่อนดีกว่านะคร้าบ!! งานกองเต็มโต๊ะแล้ว ไอ้หนุ่มเพิ่งโสด "
" กู...คิดถึงบาสว่ะ "
" เด็กนั่นอ่ะนะ...มึงเก็บความคิดถึงไว้แล้วทำงานซะ!! " คิโด้ว่าจบก็จิ๊กรูปถ่ายนั่นมาเก็บไว้ พันไมล์ถึงกลับลุกพรวดหมายจะคว้ารูปถ่ายนั่น แต่...คิโด้มันดันสูงกว่าเขาเนี่ยสิ พันไมล์ว่าสูงแล้วแต่คิโด้สูงกว่า มันก็แค่สูงกว่า 5 เซนเอง พันไมล์ถอดใจแล้วทำงานต่อเงียบๆ โดยมีข้อแม้ว่าต้องคืนรูปถ่าย คิโด้น้อมรับข้อเสนอแล้วกลับไปทำงานของตัวเองเงียบๆ
" ถ้าเคลียงานเสร็จ กูจะพามึงกลับไทย "
" จริงเหรอ!! มึงใจดีจัง ^^ " แล้วพันไมล์ก็ตรงเข้าไปกระโจนกอดคอเพื่อน ที่คิโด้ยื่นขอเสนอนี้ไปให้...ก็ไม่มีไรมาก เพราะเขาเองก็สนใจเด็กที่ชอบอยู่ติดกับบาส ใช่...เด็กคนนั้นคือเซจิ อาจจะเป็นรักแรกพบก็ได้นะ ที่เห็นเด็กนั่นทำงานอย่างตั้งใจ ไหนจะดูแลเพื่อนสนิทตัวเองตลอดเวลา มันทำให้เขาอยากได้บ้าง อยากได้ความอบอุ่นที่เจ้าเด็กนั่นมีให้เด็กของพันไมล์ คิดแล้วมันมีไฟ!! *O*
กลับมาที่ด้านของบาส....
เซจิกับบาสพากันไปลาออกที่ร้านอาหารของพันไมล์ ก่อนจะพากันไปสมัครเป็นพนักงานที่ร้านขายหนังสือ มิรินที่ทำงานอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นเพื่อนตัวเองมาสมัครด้วยก็โบกมือทักทายใหญ่
" มาจนได้ พี่ฟลุ๊คเขารับมึงป่าว " มิรินว่าพลางจัดหนังสือไปด้วย
"รับดิวะ พี่เขาให้กูกับไอ้บาสเริ่มทำงานแล้วเนี่ย "
" อุ๊บ!! " บาสเอามือกุมปากตัวเอง แล้วรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที เซจิที่เห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งตามบาสไปด้วย เขาลูบแผ่นหลังให้บาส พลางมองคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง เมื่อบาสอ้วกจนหมดไส้หมดพุงก็เงยหน้าขึ้นมาจากอ่างล้างหน้า พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้เซจิ
" ไม่เป็นไรแล้ว "
บาส...กูจะดูแลมึงเอง เซจิคิดในใจก่อนจะค่อยๆพยุงร่างของบาสเดินออกไปข้างนอกห้องน้ำ ไอ้พันไมล์!! ถ้าฉันเจอแก ฉันไม่ปล่อยไว้แน่!!!
“เซจิ....” บาสเรียกเซจิระหว่างเดินไปหามิริน เซจิเองก็หันมามองบาสพลางทำหน้าสงสัย
“ว่าไง”
“มึงไม่ต้องเป็นพ่อให้หรอก” เงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนตัวเอง “กูเชื่อ...ว่าพี่พันไมล์ต้องกลับมา”
คำเชื่อมั่นของบาสที่มีต่อพันไมล์ มันทำให้เซจิที่รักบาสมาโดยตลอดถึงกับเจ็บแปลบที่ใจ แต่เขาก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อนตัวเอง ถึงจะรักมากขนาดไหน...แต่ถ้าเขาไม่รักเรา มันก็ไม่มีประโยนช์ ถึงจะคิดแบบนั้น...แต่ใจมันกลับชอบความเจ็บนี่สิ ถึงได้มั่นคงต่อรักนี้ไป รักไปเรื่อยๆ...จนกว่าบาสจะมีความสุขกับคนที่บาสรัก