เด็กคนนี้...คือลูกของนายนะ!!!

Chapter 2.

" มึงมานั่งมึนอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย " เซจิเดินเข้ามาตบไหล่บาสเบา ๆ ใช่บาสเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้ว ตั้งเจอกับพันไมล์คราวนั้น ถึงเขาจะติดต่อกับพันไมล์บ้าง มันก็แค่ช่วงทำงานพิเศษเสาร์ - อาทิตย์ ก็ไอ้เซจิน่ะ เกิดอยากทำงานพาทไทม์เลยชวนเขาไปสมัครงานที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง และร้านดังกล่าวดันเป็นร้านที่พันไมล์ดูแลหรือเป็นเจ้าของนั่นแหละ พันไมล์เลยรับเขากับเซจิเข้าทำงานทันที พันไมล์จะเข้ามาดูร้านก็แค่วันเสาร์กับวันอาทิตย์ บาสถอนหายใจหนึ่งเฮือกหลังจากจบคาบเรียนสุดน่าเบื่อ

" ขี้เกียจลุก ขอนั่งอีกแปบ "

" ลุกมาเถอะน่า หิวข้าวแล้ว ไอ้มิรินรออยู่ด้วย เดี๋ยวแมร่งโมโหหิว " เซจิกระตุกแขนเพื่อนสนิทอย่างบาสให้ลุกขึ้น ก่อนจะลากออกจากห้องเลคเชอร์เดินไปโรงอาหารใต้ตึกคณะของตัวเอง

โต๊ะยาวเต็มไปด้วยนิสิตทั้งหญิงและชายกำลังเฮฮาสนุกสนานตามประสาคนที่กำลังจะเป็นพี่ใหญ่ในปีหน้า บาสถอนใจกับเพื่อนฝูงที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยถุงขนมและแก้วน้ำอัดลม นี่นะที่พวกมันบอกว่าหิวข้าว มิรินเป็นผู้ชายตัวเล็ก เตี้ยที่สุดในกลุ่มและน่าตาก็สวยกว่าผู้หญิงในกลุ่มด้วย ถึงมันจะตัวเล็กแต่นิสัยนี่...พี่ว้ากดีๆนี่เอง มิรินโบกมือทักทายเซจิกับบาสที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบ

" พวกมึงนี่ช้าจริง กูรอจนจะแดกไอติมได้แล้วเนี่ย " มิรินบ่นแล้วพาดพิงไปถึงผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่นั่งโซ้ยขนมอย่างหมดมาดการเป็นกุลสตรีไทย ถึงแม้มิรินจะเป็นคนสวยแต่มันก็ได้แฟนสวยที่มีนิสัยซกมกไปครอบครอง ไอติมตวัดสายตามองแฟนหนุ่มของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืน

" พวกมันมาแล้ว ไปกินข้าวกัน " ไอติมว่าจบก็ลากมิรินไปซื้อข้าว มิรินที่ว่าเตี้ยแล้วแต่ไอติมเตี้ยยิ่งกว่า ถึงว่าทำไมคบเป็นแฟนกันได้ เซจิกับบาสหัวเราะเบาๆให้กับสองผัวเมีย ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายไปซื้อข้าว บาสเดินมาต่อแถวที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ

" เล็กน้ำตกครับ "

" บาส!! "

บาสหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับเซจิที่ส่งยิ้มแห้งมาให้ จะให่สั่งเพื่อด้วยหล่ะสิ อีโมติคอน squint ^!! บาสมองเซจิอย่างหงุดหงิดแต่ก็สั่งเพิ่มให้ ถึงเพื่อนจะเยอะแต่บาสก็สนิทกับเซจิที่สุด เพราะรู้จักมาตั้งแต่เด็กแถมเรียนด้วยกันมาตลอดโดยที่บาสไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนสนิทแอบคิดไม่ซื่อ ใช่....เซจิแอบชอบบาสมาตั้งแต่ ม.ปลาย แต่ไม่เคยได้บอกความรู้สึกที่มีต่อบาสให้ตัวบาสเองรู้เลยสักครั้ง ก็เขาน่ะ...กลัวที่จะเสียบาสไปน่ะสิ ถึงได้อยู่แบบรักข้างเดียวมาตลอด แต่มันก็ดีอยู่อย่างนึงที่ไม่ทำให้เขาเจ็บใจเล่น ก็บาสน่ะ ไม่เคยมีแฟนเลย!! เซจิก็ยังคงไม่รู้ว่าบาสเสียครั้งแรกไปแล้ว ถ้ารู้หล่ะก็...พันไมล์ได้เละแน่ บาสกับเซจิเดินถือชามก๋วยเตี๋ยวมากินที่โต๊ะที่อัดแน่นไปด้วยเพื่อนๆ

" สอบไฟนอลเสร็จฉลองกันหน่อยไหม " ไอติมว่าพลางทำสายตาวิบวับใส่เพื่อนทุกคน

" มึงช่วยเอาเวลาคิดจะแดกเหล้าไปอ่านหนังสือหน่อยดีกว่าไหมอีติม "

" หุบปากไป อีเซจิ ตกลงจะไปไหม " ไอติมทำเสียงดุใส่เซจิหลังจากที่โดนขัด

" มึงคิดว่าพวกกูจะปฎิเสธเหรอคร้าบบบบ!!~~~~ "

" เฮ้!!!!! " เมื่อลงมติได้ต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้องเลคเชอร์เมื่อถึงเวลาเรียน เข้าช้าโดนอาจารย์ด่าอีก

ตอนเย็น......

เซจิกับบาสต้องมาทำงานพาทไทม์ทุกวันในช่วงเย็น วันนี้เป็นศุกร์อาทิตย์หน้าก็สอบไฟนอล แล้ว เตรียมที่จะไปผจญภัยในเทอมสอง บาสยืนอยู่หน้าร้านพร้อมกับแจกยิ้มให้กับลูกค้าที่เข้าร้าน

" ยินดีต้อนรับครับ "

ลูกค้าหลายคนผ่านเข้าไปในร้านอย่างไม่ขาดสาย วันนี้ลูกค้าเยอะดีจัง แต่ก็เยอะมากจนรุ่นพี่ในร้านต้องเรียกตัวเขาให้เข้าไปล้างจาน เพราะจานเริ่มไม่พอ ส่วนเซจิก็วุ่นอยู่กับการเสิร์ฟอาหาร ทำให้บาสต้องเข้าไปล้างจานในครัวคนเดียว ในขณะที่บาสกำลังจะเดินผ่านม่านเข้าไปหลังร้าน ประตูร้านก็ถูกเปิดเข้ามา ปรากฏร่างของชายหญิงที่ดูเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก และผู้ชายคนนั้น บาสเองรู้จักดี พันไมล์!!! พันไมล์จับมือผู้หญิงที่สวยราวกับนางฟัาพาไปนั่งในโต๊ะมุมในสุดของร้าน ผู้หญิงนั้นคือวิสกี้ ว่าที่ภรรยาที่กำลังจะแต่งงานกับพันไมล์ในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า เรื่องนี้บาสรู้ดี แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ ยิ่งเห็นพวกเขาสองคนรักกันมากเท่าไร ดวงใจน้อยๆดวงนี้....ก็ยิ่งเจ็บแปลบ บาสละสายตาจากสองคนนั้นหายเข้าไปในครัว

พันไมล์แอบเห็นบาสมองมาทางนี้ด้วยสายที่เศร้าพอตัว วิสกี้ส่งยิ้มหวานให้ว่าที่สามีของตัวเองและตักอหารเข้าปาก

" ที่รัก เดี๋ยวผมไปเข้าน้ำหน่อยนะ "

" ได้สิค่ะ "

พันไมล์ผละจากวิสกี้เดินหายเข้าไปหลังร้านซึ่ง มีแผ่นหลังเล็กๆกำลังง่วนอยู่กับการล้างจาน ทำไมนะ...ทั้งที่บอกกับใจตัวเองให้เลิกสนใจในตัวบาสได้แล้ว เพราะมันคงไม่ดีกับชีวิตครอบครัวที่เขาจะสร้างขึ้นแน่ แต่ยิ่งเห็นใบหน้าที่ดูเศร้าหมองเวลาเห็นเขากับวิสกี้อยู่ด้วยกัน มันทำให้เขาสงสาร แต่ยังไง...ก็ต้องตัดให้ขาด หลังจากแต่งงานเขาคงจะไม่มาเหยียบร้านนี้อีก เพราะเขาจ้างผู้จัดการร้านได้แล้ว เจ้าของร้านอย่างเขาก็คงทำได้แค่นั่งเฉยๆ และบริษัทที่ต้องบริหารอีกหลายแห่ง พันไมล์สวมกอดจากทางด้านหลังบาส คนที่โดนกอดถึงกับสะดุ้งแทบจะทำจานหลุดมือ สัมผัสแบบนี้...พี่พันไมล์ บาสวางจานแล้วค่อนๆหันไปเผชิญหน้าตรงๆกับพันไมล์ที่ยังคงส่งยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้เขา แต่รอยยิ้มแบบนี้แหละ...ที่ทำให้เขาเจ็บ

" ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ดูนายตั้งใจทำงานดีนะ "

" พี่พันไมล์มีอะไรรึป่าวครับ ผมกำลังทำงานอยู่นะ "

" มีสิ " จบคำนั้น พันไมล์กดริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากของบาส ลิ้นร้อนลุกล้ำเข้าไปในโพรง กวัดไกดลิ้นบาสได้อย่างชำนาญ เลือดภายในร่างกายบาสสูบฉีดอย่างหนัก ใจเต้นรัว ถึงจะเป็นการกระทำที่วู่วามแต่ก็ทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อย จูบที่ถูกเร่งเร้าให้ดูดดื่มยิ่งขึ้น มันทำให้หัวใจน้อยๆที่เคยห่อเหี่ยว พองโตอีกครั้ง ริมฝีปากอ่อนนุ่มที่สัมผัสกัน มันทำให้รสชาติของจูบนี้หวานอย่างลึกซึ้ง เหมือนได้ลิ้มรสขนมหวานชั้นยอด มันเหมือนมนต์สะกดจูบนี้ให้ยากที่จะถอนตัว พันไมล์ถอนจูบจากบาสพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ เหมือนกับจูบนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย คำที่ถูกเอื้อนเอ่ยมาจากปากของคนตรงหน้า ราวกับมีดที่แหลมคม มันบาดลึกถึงจิตใจ มันเป็นคำพูดที่เจ็บ เจ็บจนน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา

" ฉันกับนายอาจจะไม่ได้เจอกันอีก ถ้านายยังทำงานอยู่ที่นี่...ฉันจะหาเวลามาหานะ แต่คงอีกนาน ^^ "

เจ็บจริงๆ ไม่มีคำใดเล็ดลอดจากปากของบาส มีเพียงแค่เสียงสะเอื้อนเล็กๆที่ถูกเก็บไว้ในลำคอ พร้อมกับร่างของพันไมล์ที่เดินจากออกไปอย่างช้าๆ อยากจะรั้งไว้....แต่ก็คงทำได้คิด มันไม่เคยมีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ความรักน่ะ มันไม่เคยเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ทั้งที่คิดแบบนั้น....แต่ใจกลับเจ็บเสียเหลือเกิน บาสทรุดตัวนั่งลงกับพื้น มันไม่มีเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ

หลังจากนั้นสองอาทิตย์ผ่านไป พันไมล์กับวิสกี้ก็ได้แต่งงานสมใจหวัง โดยมีบาสที่ยืนยิ้มแสดงความยินดีอยู่เงียบๆ ก็เจ้าของร้านดันเรียกพนักงานทั้งหมดมาร่วมงานแต่งของเขานี่น่า มันช่างกล้ำกลืนมาก บาสร้องไห้อยู่ในใจเงียบๆ โดยไม่รู้เลยว่า จะมีบางสิ่งบางจะเกิดขึ้นกับตัวเขาในไม่ช้า เป็นสิ่งที่มีชีวิตที่มีค่าสำหรับคนที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันยังไงหล่ะ