[BlackDevil] Strike One's Mind รักสะดุดใจเพื่อน(ไม่)สนิท

  ณ.หอประชุม St.John CenterDalia School
แล้วพอฉันไปหาอะไรกินกับเอิร์ธเสร็จเรียบร้อยแล้ว (ฉันดื่มน้ำไปแค่แก้วเดียวส่วนเอิร์ธกินจนอิ่ม) แล้วพอมาถึงหอประชุม ก็พบว่าทุกคนมารวมตัวกันแล้ว แล้วคนในกลุ่มฉันที่ชื่อว่า ออมสิน โบกมือเพื่อเป็นเชิงทักทายแล้วฉันก็รีบวิ่งไปหาออมสินทันที
"เอาละทุกคน...อาจารย์ขอแนะนำให้สมาชิกคนใหม่ที่จะมาเล่นละครการกุศลครั้งนี้ เป็นนักเรียนของ St.John Maytaylor School เหมือนกัน" เสียงทุกคนเริ่มฮือฮากันใหญ่ว่าจะเป็นใคร แต่เหมือนเอิร์ธจะไม่อยากรู้เลยนะนั่น ผิดกับฉันที่อยากรู้ใจจะขาด "ค่ะ สวัสดีทุกๆคนนะค่ะ ชื่อ ทิวลิป นะค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ^^" "ทิวลิป..." ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนข้างหลังฉันพูดชื่อทิวลิปที่เป็นสมาชิกใหม่ในการแสดงละครการกุศลครั้งนี้ แล้วพอฉันหันไปก็เป็น เอิร์ธ นั่นเองที่เรียกชื่อ ทิวลิป ออกมาแต่ค่อนข้างเบา "ทิวลิป นี่บทของหนูนะ..." อาจารย์เซฟเฟ่นยื่นบทให้ทิวลิป พอเธอดูบทของตัวเองทำให้เธอช็อคไปครู่หนึ่งแล้วก็พูดโวยวาย "อาจารย์!!! ทำไมหนูถึงได้บทนี้ละค่ะ?? หนูอยากได้บทนางเอก!!!" ทุกคนในหอประชุมต่างก็สะดุ้งกันทุกคน ฉันก็ตกใจเหมือนกัน อยู่ดีๆก็พูดโวยวาย ใครบ้างที่จะไม่ตกใจ "ถ้าหนูอยากได้บทนางเอกต้องไปถามเจ้าของบทนางเอกก่อนว่าจะให้เปลี่ยนหรือเปล่า" แล้วอาจารย์เซฟเฟ่นก็ชี้มาทางฉันก่อนที่ทิวลิปจะเดินมาหาฉันแล้วก็ถาม "ขอโทษนะค่ะ ขอแลกบทได้ไหมค่ะ??" "แล้วได้บทอะไรค่ะ?" ฉันถามทิวลิปไปแล้วเธอก็ตอบฉันมาอย่างรวดเร็ว "บทตัวประกอบ" "อะ...แลกกันค่ะ!!!" ฉันยื่นบทนางเอกให้ทิวลิปไปแล้วเธอก็เอาบทตัวประกอบมาให้ฉัน เย้ๆๆๆ ในที่สถดฉันก็ได้เป็นตัวประกอบแล้ว เย้ๆๆๆ "ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆ" ทิวลิปเอ่ยคำขอบคุณออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ฉันดูบทตัวประกอบที่เพิ่งแลกกับทิวลิปเมื่อกี้นี้อย่างมีความสุข แล้วคำอธิษฐานของฉันก็เป็นจริง โฮก!!! ซึ้งค่ะซึ้งๆๆๆ
"ดีใจละสิ!!" แล้วเสียงคนที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...ก็ต้นไง "สุดๆอ่ะ ฉันดีใจมากถึงมากที่สุด ใครอยากจะเล่นบทนางเอกกันละ แค่อ่านบทฉันก็ไม่อยากเล่นแล้ว" ฉันหันไปพูดกับต้นแล้วก็ก้มมองบทของตัวเองอย่างมีความสุขบทน้อยพูดน้อยไม่มีฉากตบฉากจูบฉากอิจฉาริษยา ฮ่าาาา~ ชีวิต...ดี๊ดี "เราก็ดีใจกับแกด้วยนะ แต่คนที่ไม่ดีใจและไม่เต็มใจอยู่ข้างหลังแกหนะๆ" ต้นชี้มาทางข้างหลังของฉันซึ่งเอิร์ธกำลังมองหน้าฉันเหมือนโกรธๆฉัน เอาละ...โฮมรันเอ้ย~ แล้วเอิร์ธก็จับข้อมือฉันแล้วออกแรงดึงอย่างแรงจนทำให้ตัวของฉันถลาไปตามแรงที่เอิร์ธกระชาก เค้าเป็นอะไรของเค้าเนี่ย!!! "เอิร์ธ...ปล่อยฉันนะค่ะ!!!" ฉันทั้งสะบัดและก็ขอให้เค้าปล่อยแต่เค้าไม่ปล่อยนี่เค้าจะพาฉันไปไหนเนี่ย
ณ.สนามหญ้าบอลีเออร์ St.John CenterDarlia School
แล้วเอิร์ธก็พาฉันมาสนามหญ้าบอลีเออร์ซึ่งเป็นสนามหญ้าที่กว้างใหญ่มากใน St.John CenterDalia School แห่งนี้ นักเรียนส่วนใหญ่จะมาวิ่งเล่นและเตะบอลกัน แต่ถ้าฉันมาที่นี่กับคนในกลุ่ม ฉันก็จะมานั่งที่พื้นหญ้าแล้วก็ติวหนังสือกัน บรรยากาศมันได้ (มันใช่เวลามาเล่าเรื่องสัพเพเหระมั้ยสตางค์เอ้ย)
"โฮมรันทำแบบนี้ทำไมครับ??" "แล้วทำไมละค่ะ มันเป็นสิทธิ์ของฉันนี่ค่ะ ฉันอยากแลกบทฉันก็แลก ใครอยากจะเล่นบทนางเอกละค่ะ ถ้าเป็นเอิร์ธ เอิร์ธจะเล่นมั้ยละค่ะ??" ฉันตอบเอิร์ธไปโดยแสดงสีหน้าไม่พอใจสุดๆ ก็จริงมั้ยละ มันเป็นสิทธิ์ของฉัน ฉันอยากแลกก็แลก ไม่อยากแลกก็ไม่แลก "ผมรู้ครับ แต่โฮมรันต้องสงสารผมหน่อย..." "สงสาร?? ทำไมฉันต้องสงสารเอิร์ธด้วยละค่ะ??" หึ่ย!!! อารมณ์ขึ้นค่ะ!!! ทำไมฉันต้องสงสารคนอย่างเค้าด้วย ชิ!!! "ก็ผมเล่นบทพระเอก...ผมรู้ว่าโฮมรันเล่นบทนางเอกผมก็แอบดีใจเบาๆ แต่พอโฮมรันแลกบทกับทิวลิปซึ่งเป็นคนโรงเรียนของผม แล้วแถมยังตามตื๊อผมให้เป็นแฟนอีกต่างหาก" "O_O" อึ้ง...ฉันอึ้งค่ะ ฉันฟังเอิร์ธเล่าเกี่ยวกับเค้าและทิวลิปไปเรื่อยๆจนจบการบรรยาย "ละ...แล้วทำไมเอิร์ธไม่บอกตั้งแต่แรกละค่ะ??" "ก็ผมคิดว่าจะไม่มีคนมาแสดงแล้วนี่ครับ ผมก็กะจะบอกตอนที่ใกล้ๆเริ่มซ้อมการแสดง แต่ดันมีทิวลิปเพิ่มเข้ามาแล้วแลกบทกับโฮมรันผมก็เลยใจแป้วเลย" เอิร์ธทำหน้างอนใส่ฉัน แหม่~ ผู้ชายอะไรทำหน้างอนแล้วน่ารักจัง เห้ย!!! โฮมรัน ห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาดนะ ห้าม... "ทนๆเอาหน่อยนะค่ะเอิร์ธ ^^" ฉันยิ้มให้เอิร์ธแล้วกลับหลังหันเพื่อที่จะเดินไปที่หอประชุม แต่ก็มีมือของคนข้างหลังคว้าข้อมือฉันเอาไว้แล้วก็กระตุกเล็กน้อยให้ฉันหยุด ฉันหันไปก็พบว่าเอิร์ธกำลังจับข้อมือฉันแล้วก็สักผักก็ดึงฉันเข้าไปกอดในอ้อมแขนอันแข็งแรงของเค้าแล้วเค้าก็พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "คนที่ยืนอยู่ตรงนี้...จำไว้นะครับว่าต้องเป็นผม...ผมจะยืนอยู่ข้างๆโฮมรันเสมอในเวลาที่โฮมรันเดือดร้อน" พอเอิร์ธพูดจบก็ค่อยๆคลายกอดแล้วปล่อยให้ฉันเป็นอิสระเอิร์ธยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะจับมือฉันแล้วก็เดินไปหอประชุมด้วยกัน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่เอิร์ธพูดออกมาหมายความว่ายังไง แต่ในใจของความรู้สึกฉันมันเหมือนกับว่า คนที่ยืนตรงนี้ต้องเป็นเค้าและเวลาฉันเดือดร้อนต้องคิดซะว่าเค้าจะยืนอยู่ข้างๆฉัน ฉันว่า...ฉันคงต้องอยู่ห่างจากเอิร์ธสักพักนึงละหละ เพราะอาการของฉันดูท่าจะแย่มากพอสมควรหนะนะ
[Homerun End Talk Section 2]