[BlackDevil] Strike One's Mind รักสะดุดใจเพื่อน(ไม่)สนิท

[Ton Talk Section 3]

ณ.St.John CenterDarlia School

ทุกคนคงจะงงใช่ไหมละครับว่าผมมาทำไมที่โรงเรียน พอดีอาจารย์เค้าให้ผมมาหนะครับผมก็เลยมากับ ปอม,โฮมรันและก็ออมสิน ตอนนี้ผมกำลังรอออมสินอยู่ครับ ไม่รู้ว่าทำไมมันมาสาย

"เห้ย!!! ต้น ไมออมสินมาช้าจังวะ??" โฮมรันเอ่ยขึ้นก่อนที่ปอมจะถามต่อจากโฮมรัน
"นั่นดิ ปกติออมสินไม่เคยมาช้านะ" อืม...ก็จริงอยู่ ถ้างานสำคัญแบบนี้ออมสินไม่เคยช้า แต่มีครั้งนี้แหละที่ช้าที่สุดของมันละครับ

"นั่นไงๆๆ มันมาแล้ว" โฮมรันเอ่ยขึ้นก่อนที่รถเบนซ์สีดำสนิทจะมาจอดหน้าโรงเรียน แล้วออมสินก็ลงมาจากรถเบนซ์แล้ววิ่งมาหาทันที
"โทษทีวะพวกมึง กูท้องเสียวะแมร่งเมื่อวานนี้กินปูไป ท้องเสียเลย" สงสัยมันจะบ้ามั้งที่มันกินปู มันบอกกับผมว่า มันกินปูแล้ว
มันชอบท้องเสีย แล้วไหงมันถึงกินละ??
"แล้วมึงจะกินปูทำไมวะ ถ้ามึงกินแล้วมันชอบท้องเสียอ่ะ" ผมพูดออกไปไอ้ออมสินหันมาแล้วยิ้มแหยๆ
"ก็กูอยากกอนนี่หว่า มันอดไม่ได้" แล้วออมสินก็ตอบผมมา ผมก็เข้าใจมันหนะแหละครับ
"เอาละๆๆ เราเข้าโรงเรียนกันดีกว่า
เรื่องเถียงไว้ทีหลังละกัน เอาเรื่องอาจารย์ก่อนเหอะ" โฮมรันตัดบททันทีแล้วพวกเราทั้ง4คนก็เดินเข้าโรงเรียนกัน...เดินมาเรื่อยๆจนเห็นอาจารย์เซฟเฟ่น อาจารย์ที่นัดให้พวกเรามาที่นี่แหละครับ

"อาจารย์เซฟเฟ่น!!!" ผมตะโกนเรียกอาจารย์เค้าไปแล้วรีบวิ่งไปหาอาจารย์ทันที
"มากันแล้วหรอเด็กๆ" พวกเราพยักหน้ารับ
"อาจารย์มีอะไรหรอครับ? ถึงนัดพวกเรามาโรงเรียนวันนี้" ผมไม่รอช้ารีบถาม อาจารย์เซฟเฟ่นทันที
"อาจารย์อยากให้หนูๆทั้ง4คนเล่นละครหนะนะ แต่...มันอาจจะเลวร้ายไปนิดนึง" อะ...เอ่อ...ไอ้ที่เลวร้ายนี่...มันหมายถึงอะไรวะครับ??
"คือ...อาจารย์ค่ะ ไอ้ที่อาจารย์บอกว่า 'มันอาจจะเลวร้ายไปนิดนึง' นี่หมายถึงอะไรค่ะอาจารย์" โฮมรันถามด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
"ก็นะ...ไม่มีอะไรมาก คืออาจารย์อยากให้พวกหนูเล่นละครการกุศลหนะนะ เล่นกับ St.John Maytaylor School ซึ่งละครครั้งนี้อาจารย์อยากได้ เล่นจริง ทำจริง ตบก็ตบจริง จูบก็จูบจริง!!!" พวกเราทั้ง4คนฟังแล้วมันไม่ค่อยเจ้าหูเลยครับ T_T "แล้วพวกหนูทั้ง4เหมาะที่จะแสดงมาก การแสดงครั้งนี้มี8คน โรงเรียนเรา4คน โรงเรียนโน้นอีก4คน ซึ่งมีผู้หญิงเพียงแค่2คนเท่านั้น นอกนั้นเป็นผู้ชาย" โฮมรันสีหน้าเริ่มกังวลมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า ผมเลยลูบไหล่โฮมรันเบาๆให้ใจเย็นๆ ผู้หญิงแค่2คน แน่นอนว่ามันต้องมีฉากอิจฉาริษยาแน่นอน ผมฟันธง!!
"โฮมรันแกใจเย็นๆนะ" ไอ้ออมสินกอดคอโฮมรันแล้วพูดกับโฮมรันเพื่อปลอบใจไม่ให้คิดมาก แต่ตัวของโฮมรันสั่นไปหมดทั้งตัวเลยครับตอนนี้
"โอเคยัง??" ไอ้ปอมถามโฮมรันอีกคน โฮมรันพยักหน้าแล้วบอกกับพวกเราว่า โอเคแล้วไม่ต้องห่วง

"พวกหนูทั้ง4คนตกลงมั้ย??" อาจารย์เซฟเฟ่นถามพวกเราเพื่อความแน่ใจ พวกเรามองหน้ากันก่อนที่จะสรุปพร้อมกัน
"ตกลงครับ/ค่ะ" พวกเราพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทำเพื่อโรงเรียนเราละวะครั้งนี้ ลองสักตั้งไม่เห็นเป็นไรเลยนี่เนอะ
"โอเคตกลงตามนี้นะหนูๆ พรุ่งนี้เดี๋ยวอาจารย์เอาบทมาให้ เริ่มซ้อมกันพรุ่งนี้เลยละกันเนอะ ^^ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ทำความรู้จักกับนักเรียนทั้ง4คนจาก St.John Maytaylor School นะหนูๆ" อ๋อ...เริ่มซ้อมพรุ่งนี้สินะครับ...ห้ะ!!! เริ่มซ้อมพรุ่งนี้?? จะ...จริงดิ แล้วต้องมาเจอกับนักเรียนของ St.John Maytaylor School อีกหรอเนี่ย'!! โอ๊ย!!! เปลี่ยนเป็นโรงเรียนอื่นได้มั้ยครับ ผมไม่ค่อยชอบเด็กโรงเรียนนั้นสักเท่าไหร่ เพราะว่าทำตัวกันเหมือนคุณหนูกันเกินไป หรือเรียกว่า เวอร์ หนะแหละครับ (ถึงจะเป็นโรงเรียนพันธมิตรก็เถอะนะครับแต่ยังไงผมก็ไม่ค่อยชอบอยู่ดี แต่มันดีตรงนิสัยนี่แหละครับโครตเฟรนด์ลี่ทุกคนเลย)

วันรุ่งขึ้นของอีกวัน
ณ.St.John CenterDalia School

ผมอยากจะบอกกับทุกคนใน ณ ที่นี้เลยนะครับว่า...ตอนนี้...ผมเอง...กำลังรอปอมครับผม -_-;; แล้วอีกอย่างนึงคือ...ผมไม่อยากเล่นละครการกุศลแล้วอ่ะครับ ผมไปทบทวนที่บ้านมาตั้งคืนนึง ผมไม่น่าพูดตกลงไปเลย เล่นจริง ทำจริง โอ๊ย!!! ตายๆๆ ตายแน่ๆ ถ้ามีฉากบู๊นี่ผมคงลงไปนอนกองกับพื้นแน่ๆ เพราะว่าผมเล่นฉากบู๊ไม่เป็นหนะสิครับ แต่ผมหนะ สงสารสตางค์ที่สุดแล้วละครับ ต้องเจอกับบทอะไรก็ไม่รู้
มีฉากตบ ฉากอิจฉาบ้างเปล่าก็ไม่รู้สิครับ

"ต้น!!!! " เสียงผู้ชายตัวสูงๆขาวผุดผ่อง กำลังวิ่งมาหาผมอย่างรุกร้น
"ปอม!!!! " ผมตะโกนกลับไป เฮ้อ!!! โฮมรันกับออมสินเข้าไปในโรงเรียนแล้วละครับ ผมเลยต้องมารอไอ้ปอมคนเดียว
"แล้วโฮมรันกับออมสินละ??" ปอมถามหา2คนนั้นผมเลยตอบมันไป
"มันเข้าไปในโรงเรียนก่อนแล้วละ" ผมตอบปอมไปแล้วผมกับปอมก็เข้าไปในโรง
เรียนเพื่อที่จะไปหาโฮมรันกับออมสิน

2 ชั่วโมงผ่านไป

ผ่านมา2ชั่วโมงแล้วที่พวกเราทั้ง4คนรอเด็ก St.John Maytaylor School ทั้ง4คน อาจารย์มองนาฬิกาข้อมือไม่รู้กี่รอบแล้วละครับ

"โฮมรัน...แกใจเย็นๆนะ" ออมสินจับมือสตางค์เอาไว้ โฮมรันพยักหน้าแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่รู้ว่าเราต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือ...ทำออกมาให้เต็มที่ก็พอ

"มากันแล้ว..." พวกเราหันไปพร้อมกันอย่างตะลึง โอโห้!!! พวกคุณแต่งตัวได้โอเวอร์สุดๆเลยครับ พวกเราทั้ง4ก็ว่าเวอร์แล้วนะครับ พวกนั้นยังเวอร์กว่าอีกอ่ะ แต่ในบรรดาในกลุ่มมีสตางค์ที่แหละที่แต่งตัวน่ารักๆ ไม่ค่อยเวอร์มาก ดูเหมือนแบบเด็กใสๆหนะครับ (แต่ก็เหมาะกับสตางค์ดี) แต่สิ่งที่ผมสะดุดตาก็คือ ผู้ชายผิวขาวเนียน สูงประมาณ 170 กว่าๆ แต่งตัวดูเท่ห์เวอร์ๆ พอพวกนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้น ทำให้ผมต้องอุทานออกไปอย่างตกใจ

"เอิร์ธ!!! " ผมอุทานออกไปอย่างตกใจทำให้คนที่โดนเรียกต้องหันมาหา แล้วดูเหมือนเค้าคนนั้นจะตกใจน่าดูเหมือนกัน
"ต้น!!! " ผมกับเอิร์ธต่างคนก็ต่างวิ่งแล้วก็กอดกัน ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเอิร์ธ
มันจะเรียนที่ St.John Maytaylor School
หนะครับ
"มึงเรียนอยู่โรงเรียนนี้หรอวะ??" เอิร์ธถามผมก่อนที่จะกอดคอผมแล้วเดินไปหา
กลุ่มเพื่อนๆที่กำลังแนะนำตัวกันอยู่
"เออดิ...ไม่คิดว่าแกเรียนที่ St.John Maytaylor School" ผมกับเอิร์ธก็คุยกันประสาเพื่อนแล้วทุกคนก็หันมาแล้วก็ยิ้ม แต่ดูเหมือนสตางค์จะตกใจมากที่เห็นเอิร์ธ
แต่สตางค์ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเอิร์ธหรอกครับ สงสัยกำลังกังวลมั้งครับ

"โฮมรันครับ...ไม่คุยกับผมบ้างหรอครับ?? ผมงอนแล้วนะ (' ')" เอิร์ธพูดกับโฮมรันแล้วทำเป็นงอน โฮมรันเดินมาหาเอิร์ธแล้วก็ส่งยิ้มให้
"คุยด้วยก็ได้ค่ะ ^^;;" โฮมรันยิ้มแหยๆเหมือนไม่ค่อยอยากจะยิ้มสักเท่าไหร่ ใครจะยิ้มออกละครับ นี่ก็ใกล้เวลาซ้อมแล้ว ใครเค้าจะมายิ้มแย้มแจ่มใสได้ละครับแหม่
"ทำไมไม่เต็มใจยิ้มให้ผมเลยละครับโฮมรัน" โฮมรันดูกะอึกกะอักมากที่เอิร์ธพูดแบบนั้นออกมา แต่โฮมรันก็พยายามยิ้มแบบสุดความวามารถ โฮมรันหนะมีเซ้นซิทีฟเยอะครับ ไวต่อความรู้สึกเป็นอย่างมาก
"คือ...เราเอง..." โฮมรันพูดไว้แค่นั้นแล้วอาจารย์เซฟเฟ่นก็เรียกพวกเราให้ไปหา ดูเหมือนสติของโฮมรันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วสิครับ ตัวโฮมรันแข็งทื่อมาก แล้วสักพักตัวก็สั่นอย่างมาก เอิร์ธเห็นแบบนั้นแล้วกระโจนเข้ากอดโฮมรันทันที
"ไม่ต้องกลัวนะครับโฮมรัน มันไม่มีอะไรเลวร้ายแน่ๆครับ" เอิร์ธเกลี้ยกล่อมสตางค์นานอยู่10นาทีถึงจะหาย เฮ้อ!!! นึกว่าจะไม่ไหวซะแล้ว ดีนะมีเอิร์ธอยู่ เอ!!! ผมจับคู่จิ้นเอิร์ธกับโฮมรันได้มั้ยน้าาาา >O<'

อาจารย์เซฟเฟ่นแจกบทให้แต่ละคน ผมดูบทตัวเอง...พระเจ้า!!!! ผมเป็นพระรองครับผม ไม่อยากจะเชื่อ ถามออมสินดีกว่าว่าได้บทอะไร

"ออมสิน ได้บทอะไรอ่ะ??" ผมหันไปถามออมสิน ออมสินมองซ้ายมองขวาแล้วก็กระซิงข้างหูผม
"กูได้บทตัวร้ายวะต้น" พอออมสินพูดแบบนั้นผมก็หลุดหัวเราะออกมาแล้วผมเองก็รีบปิดปากตัวเอง ก็มันขำนี่ครับ ออมสินมันเล่นบทตัวร้ายได้ซะที่ไหนกันละครับ
"อาจารย์คิดผิดคิดถูกวะเนี่ย =_=;" ออมสินบ่นใหญ่จนผมตบบ่ามันเบาๆ แล้วแต่ชะตากรรมนะเพื่อน แล้วผมก็หันไปถามสตางค์ที่ก้มดูบทอยู่นานมากแล้ว
"โฮมรัน...แกได้บทอะไรหรอ??" ผมหันไปถามโฮมรันสีหน้าดูเป็นกังวลอย่างสูง
"นางเอก..." โหย!!! โฮมรันได้เป็นนางเอกเลยเรอะ พระเจ้าช่วย!!!
"เป็นไรเปล่าโฮมรัน!??" ผมถามโฮมรันแล้วโฮมรันเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกรอบก่อนตอบ
"ฉัน...รู้สึกไม่สบายใจเลยอะต้น T_T" โฮมรันพูดไปส่ายหัวไปแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ผมกอดคอโฮมรันแล้วก็ปลอบให้หยุดร้อง
"ไม่เอาโฮมรัน...ไม่ร้องดิวะ มันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะมึงใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆมึงต้องผ่านมันไปให้ได้นะเว้ย"
"ต้น...แกคิดว่าบทที่เล่นแบบจริงๆ ตบจริง จูบจริง แกคิดว่าเค้าเองจะไหวหรอวะ"
"มึงต้องไหวดิวะ มึงเคยเล่นละครการกุศลมาเยอะนี่ แกทำได้อยู่แล้วโฮมรัน เชื่อเค้าดิแก"
"แล้วแกคิดว่ามันเหมือนกันมั้ย มันไม่เหมือนกันนะ นั่นมันตบไม่จริง จูบไม่จริง แต่นี่เล่นแบบ...โอ๊ย!!! ไม่ไหววะเค้าไม่ไหวจริงๆนะต้น"
เฮ้อ~~ ผมปลอบเท่าไหร่ก็ไม่หยุด ทำไงดีครับเนี่ย สงสารก็สงสารนะครับ ผมรู้ละว่าใครจะช่วยให้โฮมรันหยุดร้องไห้ได้

"เอิร์ธ!!! " ใช่แล้วละ คนที่ช่วยให้โฮมรันหยุดร้องไห้ได้ก็มีอยู่คนเดียวหนะแหละครับ ก็คือ เอิร์ธ เอิร์ธวิ่งมาแล้วก็มาหยุดตรงหน้าผมก่อนที่มันจะถาม
"มีไรหรอต้น??" พอเอิร์ธมันถามแบบนั้นผมก็หันไปทางโฮมรัน เอิร์ธพยักหน้าแล้วให้ผมเดินไปทางอื่นก่อน มีเอิร์ธอยู่ข้างๆโฮมรันคงโอเคขึ้นละนะ

[Ton End Talk Section 3]

[Homerun Talk Section 2]

'นางเอกเป็นเพื่อนกับพระเอก แล้วนางเอกก็แอบชอบพระเอกโดยที่พระเอกไม่รู้ตัว แต่พอมารู้ความจริงคือ พระเอกมีแฟนอยู่แล้ว นางเอกเลยพยายามจะตัดใจแต่ก็ตัดไม่ได้สักที นางเอกก็เลยหลบหน้าเพื่อที่จะไม่เจอกับพระเอก แต่แล้วพระเอกก็เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของนางเอก จนทำให้แฟนของพระเอก ซึ่งเป็นตัวร้าย อิจฉาเลยพยายามกำจัดนางเอกให้ออกไปจากชีวิตพระเอก...'

ฉันยืนอ่านบทของตัวเองอย่างชะล่าใจ ฉันว่าแล้วว่าบทมันต้องออกมาเป็นแบบนี้หละเนอะ เลวร้ายไปมั้ยเน้อ ฮือ'!!! T_T"

"โฮมรัน...แกได้บทอะไรหรอ??" ต้นเดินมาถามฉันอย่างตื่นเต้น ผิดกับฉันที่ไม่มีความตื่นเต้นอยู่เลย
"นางเอก..." ฉันตอบต้นไปเพียงแค่นั้นแล้วก็ไม่ตอบอะไรต่อ แล้วก็ก้มหน้ามองบทของตัวเอง
"เป็นไรเปล่าโฮมรัน!??" ต้นถามฉันแล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาต้นอีกครั้งก่อนที่ฉันจะพูดอะไรบางอย่างออกไป
"ฉัน...รู้สึกไม่สบายใจเลยอะต้น T_T" ฉันพูดไปส่ายหัวไปแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาเป็นสายๆ แล้วต้นก็กอดคอฉันแล้วพูดปลอบใจ
"ไม่เอาโฮมรัน...ไม่ร้องดิวะ มันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะมึงใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆมึงต้องผ่านมันไปให้ได้นะเว้ย"
"ต้น...แกคิดว่าบทที่เล่นแบบจริงๆ ตบจริง จูบจริง แกคิดว่าเค้าเองจะไหวหรอวะ"
"มึงต้องไหวดิวะ มึงเคยเล่นละครการกุศลมาเยอะนี่ แกทำได้อยู่แล้วโฮมรัน เชื่อเค้าดิแก" สิ่งที่ต้นพูดมาถูกทุกประการ ฉันเคยเล่นละครการกุศลมาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าไม่เคยเจอบทแบบ ตบจริง จูบจริง อะไรอย่างงั้น แต่พอมาครั้งนี้...ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ละ?? โฮ~~~ TTOTT
"แล้วแกคิดว่ามันเหมือนกันมั้ย มันไม่เหมือนกันนะ นั่นมันตบไม่จริง จูบไม่จริง แต่นี่เล่นแบบ...โอ๊ย!!! ไม่ไหววะเค้าไม่ไหวจริงๆนะต้น" พอฉันพูดประโยคนี้จบ ต้นก็เงียบไป ก่อนที่จะได้ยินเสียงที่ต้นดีดนิ้วเหมือนนึกอะไรออกสักอย่าง

"เอิร์ธ!!!" แล้วคนที่ต้นเรียกก็คือ เอิร์ธ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าต้นจะเรียกเค้ามาทำไม แต่ฉันก็ไม่สนใจ ตอนนี้สนใจกับบทของตัวเองมากกว่า ใครเล่นเป็นตัวประกอบบ้าง ขอแลกบทกันได้ม้ายยยย~
"มีไรหรอต้น??" คนที่ถูกเรียกถามคนที่เรียกอย่างงงสุดๆ (ฉันแอบเหลือบตามองดูอะนะ) แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะรู้ว่าต้นเรียกเค้ามาทำไม แล้วต้นก็เดินออกจากตรงนี้ทันที ทำไมเป็นเพื่อนที่ดีจังเลยทิ้งให้ฉันอยู่กับเอิร์ธสองคน

ตึกตัก ตึกตัก~

เย้ย...ทะ ทำไมหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะละ เพียงแค่ฉันเงยหน้าขึ้นมาแล้วสายตาฉันกับสายตาของคนตรงหน้าก็สบกันพอดีเด๊ะๆ คนตรงหน้ายิ้มอ่อนโยนให้ฉันแล้วก็เอานิ้วเรียวยาวมาปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของฉัน

"หยุดร้องได้แล้วครับ ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก โฮมรันเองก็เคยเล่นละครการกุศลนี่ครับ เห็นต้นบอก" เค้าพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แบบว่าเบามาก จนฉันแทบไม่ได้ยิน แต่ก็พอได้ยิน (ถ้าไม่เข้าใจขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ)
"...เอิร์ธไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอกค่ะ จริงอยู่ที่ฉันเองก็เคยเล่นละครการกุศลมาเยอะอยู่ แต่ว่า...ฉันไม่เคยเล่นแบบนี้" สถานการณ์ตอนนี้ ฉันกับเอิร์ธ อยู่กันแค่2คน คนอื่นๆออกไปจากตรงที่เรา2คนยืนอยู่กันหมดแล้ว สงสัยจะออกไปซื้ออะไรกินแน่ๆเลย
"โฮมรันฟังผมนะครับ โฮมรันลองปล่อยวาง คิดซะว่ามันเป็นเหมือนละครการกุศลที่สตางค์เคยเล่นครับ ถ้าโฮมรันไปกังวลเรื่องนั้นมันจะทำให้โฮมรันจิตตกได้นะครับ เชื่อผมสิ..."
"แล้วเอิร์ธว่าฉันจะทำอย่างที่เอิร์ธบอกได้หรอค่ะ??" ฉันถามเอิร์ธไป แล้วดูเหมือนว่าเค้าจะจุกกับคำถามที่ฉันถามเค้าไป
"ทำไมถึงถามแบบนั้นละครับ?? คำถามของโฮมรันทำผมจุกไปไม่เป็นเลย เห็นมั้ยครับ ผมงอนจริงๆแล้วนะครับ (' ') "
"ก็ถามเฉยๆนี่ค่ะ..." พอฉันตอบไปก็ทำให้เอิร์ธถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบฉัน
"ผมว่าโฮมรันทำได้นะครับ ก็อย่างที่ผมบอกไป ลองปล่อยวาง แล้วทำให้ใจสงบ ตั้งสติ แล้วมันจะผ่านไปได้ด้วยดี ลองทำตามที่ผมบอกดูนะครับ ^^" คนตรงหน้ายิ้มให้ฉันก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินออกจากตรงที่ฉันยืนไป แต่เค้าก็ชะงักฝีเท้าแล้วก็หันหลังมาสบตาฉันก่อนที่จะเดินมาหาฉันแล้วคว้ามือฉันให้ฉันเดินตามเค้าไป

"เอิร์ธจะพาฉันไปไหนค่ะ??" ฉันโผล่งถามคนที่กำลังจับมือฉันแล้วกำลังพาฉันเดินออกจากหอประชุมที่ทำการซ้อมละครการกุศลอันแสนเลวร้ายนี่
"ไปหาไรกินไงครับ เดี๋ยวตอนเที่ยงก็ซ้อมแล้วใช่ไหมละครับ ผมว่า...ไปหาไรกินลองท้องก่อนดีกว่าเดี๋ยวไม่มีแรง" สาธุ...ฉันขอให้มีคนมาเปลี่ยนบทด้วยเทอญ...เอาแบบให้ฉันเป็นตัวประกอบก็ได้...ฉันนี่ยินดีจะแลกบทจริงๆนะ ฉันไม่เสียดายบทนางเอกของฉันเลย จริงๆ บทละครอันแสนเลวร้าย...ใครจะไปกล้าเล่นบทเด่นๆละ จริงมั้ย?

*บทนี้อาจจะยาวหน่อยนะค้ะทุกคน ไม่สนุกยังไงก็ติชมหรือให้คำแนะนำได้นะค้ะ