LDMMถ้าความรักเป็นระยะทาง

    “ป้าครับ คือ…ผม..คือ”เสียงของเด็กผู้ชายหน้าขาวตาตี่ กำลังอึ้งกับป้าที่ยืนเท้าเอวมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างงงๆ
 
“อะไรจะจ่ายก็รีบๆจ่ายฉันจะได้ไปทำงานต่อ”เป็นเสียงของป้าขายก๋วยเตี๋ยวที่กำลังหงุดหงิดกับเด็กหนุ่มคนนี้เพราะมีลูกค้ารอก๋วยเตี๋ยวอยู่หลายคน แต่เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ก็ดันเรียกป้าขายก๋วยเตี๋ยวมาแล้วไม่พูดอะไร
 
“เอ่อคือ เห้ยเจอแล้ว แปปนึงนะป้ารับรองค่าก๋วยเตี๋ยวจ่ายแน่นอน”เด็กหนุ่มที่กำลังจะขาดใจตายกับป้าที่อยู่ตรงหน้าทำท่าเหมือนจะฆ่าตน แต่สายตาก็โชคดีเหลือเกินที่มองไปเห็นบุคคลที่สามารถช่วยเค้าได้กำลังจะเดินผ่านไป
 
“ไมล์ขอยืม100นึงดินะๆๆ”เด็กหนุ่มที่กำลังจะตายรีบวิ่งออกมาจากร้านแล้วรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหา ไมล์ ที่เค้าคิดว่าจะสามารถช่วยได้ทันทีก่อนจะพูดขึ้น
 
“เห้ยอะไรมึงเนี่ยไอรัน อยู่ๆจะยืมเงินกู อย่ามายุ่งกับกูเลยนะ”ไมล์คนที่คิดว่าน่าจะช่วยเค้าได้ แต่ตอนนี้ไมล์กับพูดออกมาอย่างไม่เชื่อใจเขาแถมยังจะวิ่งหนีจากไปอีก จนเด็กหนุ่มที่กำลังจะตายเพราะป้าขายก๋วยเตี๋ยวยืนมองเขาด้วยความโมโห เด็กหนุ่มจึงรีบจับแขนของบุคคลที่สามารถช่วยเขาได้ทันที
 
“ช่วยกูหน่อยนะ ขอร้องกูไหว้แล้ว เดี๋ยวกูเอาไปคืน-^-”เด็กหนุ่มที่ติดเงินค่าก๋วยเตี๋ยวอ้อนวอนบุคคลตรงหน้า
 
“เรื่องอะไรต้องให้ กูไม่ได้สนิทกับมึสักหน่อย”บุคคลตรงหน้าตอบด้วยน้ำเสียงราบรื่น
 
“นะไอไมล์นะถ้ากูไม่จ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวป้าสำลีกูตายแน่เลยว่ะ กูลืมกระเป๋าเงินไว้ที่โรงเรียนจริงๆนะถ้าไม่เชื่อค้นตัวกูได้เลย”เด็กหนุ่มที่ติดเงินค่าก๋วยเตี๋ยวพูดพร้อมกับเขย่าแขนบุคคลตรงหน้าแรงๆจนบุคคลตรงหน้าเริ่มใจอ่อน ก่อนที่จะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
 
“เออๆก็ได้วะ โวะเสียเงินอีกแล้วกู”ในที่สุดไมล์ก็หมดความอดทน ก็เปิดกระเป๋าเงินพร้อมกับยื่นกระดาษสีแดงที่เรียกกันว่าแบงค์ร้อยไปให้รันจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว
 
“ขอบคุณนะไอไมล์ ขอบคุณ ขอบคุณมากที่สุดเลยว่ะกูรักมึงมากก็วันนี้แหละ”รันที่เป็นอิสระจากป้าก๋วยเตี๋ยวรีบก้มหัวรัวๆให้บุคคลตรงหน้าทันทีโดยไม่สนใจบุคคลรอบข้าง
 
“มึงก็รีบๆไปจ่ายเร็วๆสิวะ กูอายคนอื่น”ไมล์บอกรันด้วยความหงุดหงิดและกวาดสายตาไปรอบข้างก็พบผู้คนยืนมอง ตนและรัน เป็นสายตาเดียวกัน
 
“เอ่อเกือบลืม- - เดี๋ยวกูมานะไปจ่ายป้าแกก่อน”รันรู้สึกโล่งทันทีเมื่อไมล์ให้ตนยืมเงินไปจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวของป้าสำลี
 
“นี่ครับป้า ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”รันรีบขอโทษป้าขายก๋วยเตี๋ยวทันทีที่ทำให้ป้าเสียเวลาเพราะตน
 
“เออดี ทีหลังเอ็งไม่มีเงินก็ไม่ต้องมากิน แล้วถ้ากินเสร็จไม่มีเงินจ่ายก็ค่อยเคลียร์ตอนลูกค้าไม่มี มันเสียเวลารู้ไหม!!”ป้าขายก๋วยเตี๋ยวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปนโมโหก่อนจะรับเงินจากเด็กหนุ่มและไม่นานเขาก็ได้เงินทอนกับมา
 
“กูต้องขอบคุณมึงอีกครั้งนะ กูชื่อรัน แล้วมึงอยู่ห้องไหนนะกูจำไม่ได้ เวลาคืนเงินจะได้เอาไปคืนถูก”เด็กหนุ่มที่เป็นอิสระนามว่า’รัน’รีบแนะนำตนเองให้คนข้างๆฟังทันที
 
“กูรู้น่าว่ามึงชื่อรัน กูอยู่ห้อง5/6”ไมล์รีบบอกห้องให้รันรู้ทันทีเมื่ออีกฝั่งถาม
 
“เคจะได้เอาไปคืนแล้วนี่จะไปไหนต่อล่ะ?”รันถามไมล์
 
“กูก็จะกลับบ้านไง ว่าแต่มึงมีเงินค่ารถรึเปล่า??”ไมล์ตอบรันพร้อมกับหันมาถามรันที่อยู่ข้างหลังตน
 
“ไม่มีว่ะ”
 
“เฮ้อ- - บ้านมึงอยู่ไหนเนี่ย”ไมล์พูดด้วยเสียงเหนื่อยใจกับท่าทีของคนข้างๆ
 
“อยู่พระราม9 จะไปส่งหรอ??”รันตอบขึ้นทันทีเมื่อเห็นไมล์ถาม
 
“บ้านมึงก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านกูนี่หว่า- -งั้นมึงกลับกับกูก็ได้เดี๋ยวถึงบ้านกูแล้วเดี๋ยวกูขับมอไซต์ไปส่ง”ไมล์พูด
 
“จริงดิ มึงจะไปส่งกูจริงหรอ มึงแม่งเป็นคนใจกว้างมากกูนับถือๆๆ”รันรีบตะโกนออกมาเมื่ออีกฝ่ายจะไปส่งตน ทำให้รันจับมือไมล์แล้วก้มหัวรัวๆให้กับไมล์อย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง
 
“ปล่อยกูเลยนะมึง จะกลับไหมบ้านน่ะ6โมงแล้ว”ไมล์รีบแกะมือตนเองออกจากมือรันด้วยความเขิล ก่อนจะถามลาเต้ด้วยความหมั่นไส้
 
“กลับดิ ”รันตอบ
 
“มาแล้ว”ไมล์พูดขึ้นพร้อมกับโบกมือเรียกแท็กซี่คันสีฟ้าทันทีที่มองเห็น และไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้ขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่
 
“มึงเป็นคนประเภทไหนกันลืมกระเป๋าตังไว้ที่โรงเรียน- -โคตรเซ่อเลย”ไมล์รีบถามรันทันทีที่ขึ้นมาบนรถแท็กซี่ได้ไม่นาน
 
“มึงจะว่ากูโง่ก็บอกตรงๆไม่ต้องใช้คำว่าเซ่อมันเจ็บ ก็วันนี้กูต้องไปทำความสะอาดโรงเรียนอ่ะดิ ห้องน้ำอย่างเงี้ย โรงอาหารอีก แล้วดาวเค้าจะไปซื้อของทำงานกูก็เลยเอากระเป๋าตังให้ดาวไปเพราะกูรีบมากแล้วอีกอย่างกูเลิกเย็นกูกลัวดาวไม่มีเงิน”
 
“สุภาพบุรุษเนอะ กลัวแต่เมียไม่มีเงินเป็นไงล่ะสุดท้ายตัวเองก็ไม่เหลือเงินเดือดร้อนกูอีก- -”ไมล์บ่นใส่รันที่ได้ฟังรันสาธยายเรื่องที่ลืมกระเป๋าเงินไว้ที่โรงเรียนเพราะตนไม่คิดว่าจะมีคนประเภทนี้อยู่
 
“อือ”รันตอบไมล์น้ำเสียงอิดโรยพร้อมกับเอามือลูบหัวตัวเอง
 
“เป็นอะไรไอรัน??”ไมล์หันไปมองรันแต่กลับเห็นคนข้างๆเริ่มอาการไม่ดีและน้ำเสียงที่ดูผิดปกติจึงเอ่ยขึ้น
 
“ปะ ป่าวไม่ได้เป็นอะไร”
 
“มึงอย่านอกกูนะว่ามึงเมารถแท็กซี่??”ไมล์พูดเสียงเบากับรันที่ทำท่าเหมือนจะอาเจียน
“อืมมมใช่”รันตอบ
 
“เห้ยมึงอย่าอ้วกในรถนะ เดี๋ยวได้ซวย กั้นไว้ก่อนจะถึงแล้ว”ไมล์รีบบอกรันเมื่อรันเริ่มไม่ไหวกับอาการที่เป็นอยู่บนรถแท็กซี่
และไม่นานนักลาเต้กับไมล์ ก็ได้มาถึงบ้านของไมล์ ไมล์รีบจ่ายเงินให้กับคนขับแท็กซี่ด้วยความรีบร้อนก่อนจะตะโกนเรียกแม่ของเขาดังๆ
 
“มาแล้วลูก ใจเย็นก่อนจะเรียกแม่ทำไมบ่อยจริง”ผู้เป็นแม่ของไมล์รีบเปิดประตูบ้านให้ลูกสุดที่รัก
 
“อ่าวแล้วนี่ลูกพาใครมาเนี่ย??”แม่ของไมล์รีบถามลูกตนเอง เพราะเห็นไมล์ลูกมากับชายตนกับคนที่ตนไม่รู้จัก
 
“เดี๋ยวผมบอกนะครับ ไปเร็วๆเลยไอรัน”ไมล์รีบตอบแม่ของเขาก่อนที่จะรีบพารันไปห้องน้ำ
 
 
 
“เกือบไม่ทัน โอ้ยปวดหัวว่ะ”ลาเต้พูดทันทีเมื่อได้ไประบายกับสิ่งที่เขาเป็นบนรถแท็กซี่พร้อมกับค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มๆ
 
“ถ้ามึงอ้วกหน้าบ้านกูนะ กูฆ่าฆ่ามึงแน่”ไมล์พูดขู่รันพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้ลาเต้ที่กำลังกุมหัวด้วยความปวดหัวอย่างรุนแรง
 
“ขอบคุณนะไมล์”รันขอบคุณไมล์ที่มอบแก้วนํ้ามาให้ตน รันรับมาด้วยความสุภาพก่อนที่จะดื่มน้ำที่ไมล์ยื่นให้
 
“เพื่อนของไมล์หรอลูก??”คุณแม่ของไมล์ถามไมล์ขณะที่กำลังนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับรันและไมล์
 
“ก็..คงงั้นมั้งครับ”ไมล์ตอบผู้เป็นแม่
 
“งั้นก็ดีแล้วที่ไม่ใช่คู่อริ”แม่ของไมล์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความโล่งใจ
 
“เออแล้วกินอะไรกันมารึยัง??”แม่ของไมล์รีบเปลี่ยนอารมณ์ทันที
 
“ยังครับ ทำไมอ่ะแม่จะทำอะไรให้กินหรอ??”ไมล์ถามแม่สุดที่รักของตน
 
“ป่าวแม่แค่จะบอกว่าที่บ้านไม่มีอะไรกินนะ”แม่ของไมล์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
 
“โห่แม่ ผมก็นึกว่าแม่จะหาอะไรกินให้พวกผมซะอีก”ไมล์งอแงใส่แม่ของตนทันทีที่แม่ของตนพูดจบ
 
“นี่ไมล์ลูกไม่ใช่เด็กแล้วนะอย่างอแงสิลูก”แม่ของไมล์สอนไมล์ที่กำลังงอแงใส่ตนเอง
 
“ล้อเล่นน่าแม่ เครียดไปได้ เดี๋ยวผมไปส่งไอลาเต้ก่อนนะครับแม่”
 
“จ่ะแล้วกลับมาเร็วๆนะลูก”
 
“ครับแม่ ไอรัน!! กลับได้แล้วจะนั่งไปถึงไหนกัน”ไมล์ตะโกนบอกกับรัน ที่นั่งบนโซฟาตัวเดิม โดยมือทั้งสองข้างยังคงจับหัวอยู่
 
“มึงจะตะโกนเพื่อ? เออไปก็ไป”รันพูดจบก็ลุกขึ้นเดินตามไมล์ออกมาจากบ้าน
 
“บอกทางด้วย”ไมล์พูดขึ้นบอกรัน ที่กำลังจะสวมหมวกกันน็อค
 
“อือ เดี๋ยวบอก”
 
 
“ไปแล้วนะ อย่าตกรถล่ะไม่งั้นกูไม่ช่วยแล้วนะ”ไมล์บอกรัน ที่เอาแต่งัวเงียอยู่ข้างหลังของตน
 
“อือไปได้แล้ว”
 
“ครับคุณผู้ชายยยยย”ไมล์ตอบรันด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะค่อยๆขับรถออกจากบ้าน
 
“เลี้ยวขวาตรงนั้น แล้วก็ตรงไป แล้วก็เลี้ยวขวาอีกที”รันบอกกับไมล์ด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียเพราะเหนื่อยและง่วง ใบหน้าของรันค่อยๆซบลงบนหลังของไมล์เพราะความเหนื่อยและง่วง ทำให้ไมล์รู้สึกแปลกๆแต่ก็รีบขับรถมอไซต์เร็วขึ้นเพื่อที่จะไปส่งรันที่กำลังแย่
 
“ถึงแล้ว ลงไปได้แล้ว”ไมล์จอดรถมอเตอร์ไซต์คันโปรดก่อนที่จะหันมาบอกรัน
 
“เรียกแม่ให้หน่อย”รันพูด และค่อยๆลงจากรถมอเตอร์ไซต์ของไมล์ด้วยความเชื่องช้าทำให้ไมล์รู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อย
 
“มึงนี่จริงๆเลย- -”
 
กริ๊ง กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
 
“มาแล้วค่า”เสียงของแต้วดังขึ้นและไม่นานนักประตูรั้วหน้าบ้านของรันก็ถูกเปิด
 
“คุณรัน0.0เป็นอะไรไปคะ??”แต้วรีบพูดอย่างตกใจเมื่อเห็นรันหน้าซีดเหมือนสีกระดาษ
 
“รันเมารถแท็กซี่ครับแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นหนักขนาดนี้”ไมล์รีบบอกพี่แต้วที่กำลังช่วยพยุงรันโดยมีไมล์ช่วย
 
“คุณรันไม่ชอบรถแท็กซี่เท่าไหร่คะถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงเพราะถ้าคุณรันนั่งแท็กซี่เมื่อไหร่ก็จะไม่สบายหนักเลยค่ะ”แต้วบอกกับไมล์ที่ช่วยพยุงรันเข้ามาในบ้าน ทำให้ไมล์เข้าใจถึงสาเหตุที่รันเป็นแบบนี้
 
“รัน!!มานั่งก่อนลูกมา”แม่ของลาเต้ร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นไมล์และแต้วช่วยกันพยุงลูกชายของตนเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าซีดจัด
 
“น้าขอบใจนะลูกที่อุตส่าห์พารันมาที่บ้าน แล้วนี่กินอะไรมารึยังล่ะ”แม่ของรันถามไมล์ ในขณะที่ตนกำลังจับหน้าผากลูกชายของตนเอง
 
“ยังครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับสวัสดีครับ”ไมล์พูดจบก็ไหว้คุณแม่ของรัน
 
“จ่ะลูกไหว้พระเถอะ แล้วไม่กินอะไรก่อนหรอ?”
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”ไมล์พูดจบก็เดินออกจากบ้านของรันไป ไมล์ค่อยๆขี่มอเตอร์ไซต์คันโปรดไปเรื่อยๆเพื่อจะหาร้านอาหาร แต่ร้านอาหารในซอยดันปิดจนไมล์ต้องขี่รถมอเตอร์ไปปากซอย แต่ในระหว่างทางไมล์ก็ต้องหยุดรถทันทีเมื่อเห็น คนที่'เคย'สำคัญในอดีตกำลังเดินร้องไห้และแน่นอนว่าไมล์ต้องทักคนสำคัญเพราะไมล์แพ้นํัาตาของเธอ..คนนั้น!!