LDMMถ้าความรักเป็นระยะทาง
เขียนโดย 
vermouth
วันที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 13.17 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 19.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) คนที่เคยสำคัญ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“มะ…มายด์!!”ไมล์ตัดสินใจเรียกคนสำคัญในอดีตเพราะเวลาที่เห็นมายด์ร้องไห้ ไมล์จะไม่อยู่เฉยแน่นอน
“ฮึก ไมล์”มายด์หันมาตามเสียงเรียกของไมล์ และรีบวิ่งเข้าไปกอดไมล์ทันที
“ไอเซนใช่ไหมที่ทำแบบนี้กับมายด์!!”ไมล์พูดกับมายด์เสียงแข็งพร้อมกับกอดปลอบมายด์ไปด้วยพลางนึกถึงเซนคนรักใหม่ของมายด์
“ฮึกๆฮืออออออไมล์ ฮือออเซนมันไม่รักเราแล้ว ฮึก..ฮือออ”มายด์กอดไมล์แน่นขึ้นและปล่อยอารมณ์ที่มีทั้งหมดออกมา
“ไม่เป็นไรนะมายด์ยังมีผมทั้งคน”ไมล์ค่อยๆลูบผมมายด์เบาๆพร้อมกับปลอบมายด์อย่างอ่อนโยน
“ไมล์ มายด์ขอโทษนะฮึกๆ”
“ซ้อนท้ายก่อนสิ เดี๋ยวไมล์พามายด์ไปส่งบ้าน”ไมล์ปล่อยมายด์และพูดกับมายด์เบาๆแต่มายด์กลับส่ายหัวทำให้ไมล์มองมายด์อย่างงงๆ
“ไม่มายด์ยังไม่อยากกลับ ฮึก มายด์อยากอยู่กับไมล์ ไมล์พามายด์ไปเที่ยวหน่อยสิ”มายด์พูด และขึ้นไปซ้อนท้ายไมล์พร้อมกับกอดไมล์อย่างแน่นๆก่อนจะเอียงหัวไปซบที่หลังของไมล์
“เอางั้นก็ได้^^”ไมล์ตอบ
และไม่นานนักไมล์ก็พามายด์มาร้านอาหารตามสั่ง เพื่อที่ตนจะได้กินข้าวและปลอบมายด์ไปด้วย
“เอาสุกี้แห้งครับมายด์เอาอะไรไหม??”ไมล์ถามมายด์ที่กำลังเช็ดหน้า
“ไม่ ไมล์สั่งไปเถอะ”มายด์บอกไมล์ด้วยเสียงแผ่วเบา
“งั้นเอาแค่นี้ครับ”ไมล์พูดกับลูกน้องของร้านนายอุ๊ตามสั่ง ก่อนที่จะหันมากุมมือมายด์
“ไมล์มายด์ขอโทษที่ทิ้งไมล์ไป มายด์ขอโทษจริงๆนะฮึก”มายด์กล่าวคำขอโทษกับไมล์เพราะแต่ก่อนคนที่ทิ้งไมล์ไปก็คือมายด์ แถมไมล์ยังคอยดูแลมายด์เวลาที่มายด์ทะเลาะกับเซน ทั้งๆที่เลิกกันแล้ว แต่ที่ไมล์ยังดูแลมายด์ก็เพราะ ห่วง เท่านั้น
“มายด์ไม่ได้ผิดอะไรเลิกโทดตัวเองได้แล้ว^^”ไมล์พูดปลอบใจมายด์ นิ้วเรียวยาวของไมล์เอื้อมมาลูบผมมายด์เบาๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นไปให้มายด์
“ถ้าไมล์เจอคนใหม่ รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นโชคดีมากเลยนะ”มายด์พูดและค่อยๆก้มหน้าลงช้าๆราวกลับว่ารู้กำลังสึกผิด
“ทำไมล่ะ”
“ก็ไมล์ดีขนาดนี้ ทุ่มเททุกอย่าง มายด์ยังรู้สึกเสียดายเลย มายด์ไม่น่าทิ้งไมล์ไปเลยจริงๆนะฮืออออ”มายด์เอ่ยขึ้นก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาอีกครั้งทำให้ไมล์หน้าซีด
“มายด์ไม่ต้องร้องแล้ว เวลาไมล์เห็นมายด์ร้องไห้ไมล์รู้สึกไม่ดีเลยนะ”ไมล์พูดขึ้นเป็นเชิงปลอบมายด์
“55ไมล์นายไม่เคยเปลื่ยนไปเลยจริงๆ ไมล์…”มายด์ตอบไมล์ไปด้วยความรู้สึกที่มีอยู่ก่อนที่จะเงียบไป
“ขอบคุณครับ มีอะไรหรอมายด์”ไมล์บอกขอบคุณผู้ที่มาส่งอาหารพร้อมกับน้ำ เมื่อไมล์ได้ยินมายด์ถามค้างไว้จึงรีบตอบมายด์ทันที
“เรากลับมาคบกันได้ไหม?..”มายด์พูดออกมาในขณะที่ไมล์กำลังจะตักอาหารเข้าปากแต่ก็ต้องวางช้อนลง
“มายด์ ผมว่า เราอย่ากลับมาคบกันเลยดีกว่า”ไมล์พูดจบก็ตักอาหารเข้าปากแล้วรีบเคี้ยวทันที
“ทำไมล่ะไมล์ ไมล์รังเกลียดเราหรอ หรือโกรธเรา หรืออะไรบอกมายด์ได้นะ”มายด์รีบพูดขึ้นเมื่อได้ยินในสิ่งที่ไมล์พูด สีหน้าของมายด์เริ่มถอดสี
“ไม่ผมไม่เคยรังเกลียดมายด์แล้วผมก็ไม่เคยโกรธมายด์ด้วย เพียงแต่ว่าความรู้สึกของผมกับมายด์มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว แล้วอีกอย่างมายด์ก็ต้องการผมเป็นคนขั้นเวลาใช่ไหม”ไมล์ถามมายด์อีกครั้งก่อนจะตักอาหารเข้าปาก ในขณะที่มายด์ถึงกับหน้าซีดและค่อยๆก้มหัวลงช้าๆ
“มะ..ไมล์มายด์ไม่ได้ต้องการให้ไมล์มาขั้นเวลานะ มายด์แค่อยากลองเริ่มใหม่อีกครั้ง ละแล้วทุกอย่างที่ไมล์ทำให้มายด์ตอนที่เราเลิกกัน ไมล์ทำเพราะรักเราไม่ใช่หรอ??”มายด์ตอบไมล์ไปพร้อมกับค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ
“ที่ผมทำไปเพราะผมเป็นห่วงมายด์เท่านั้น”ไมล์ตอบมายด์ไปตรงๆเพราะไม่อยากให้มายด์คิดไปเองว่าตนรักมายด์
“งะ..งั้นหรอ แต่มายด์ก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่ามายด์อยากกลับมาคบกับไมล์”มายด์บอกไมล์ไปด้วยใบหน้าที่นิ่งไม่มีทั้งยิ้ม และ ไม่มีทั้งคราบน้ำตา
“มายด์ลองกลับไปคิดดูก่อนว่ามายด์อยากคบกับไมล์เพราะอะไร”ไมล์ตอบมายด์พร้อมกับตักอาหารเข้าปากอีกครั้งทำให้มายด์ถึงกับนิ่งเงียบ
“ได้ งั้นมายด์ขอตัวกลับก่อนนะ”มานด์พูดจบก็ค่อยๆลุกทำให้ไมล์รีบวางช้อนลง
“งั้นผมจะไปส่ง”ไมล์พูดขึ้นและค่อยๆลุกออกจากโต๊ะ
“ไม่เป็นไรมายด์กลับเองได้”
“ไม่ได้ ดึกแล้วเป็นผู้หญิงเดินคนเดียวมันอันตรายมาเดี๋ยวไมล์ไปส่ง”ไมล์พูดจบก็รีบจ่ายเงินค่าอาหารกับเจ้าของร้านก่อนที่จะจับมือมายด์ออกไปนอกร้านและพามายด์ไปส่งที่บ้าน ทำให้ไมล์คิดถึงวันดีๆที่เคยมีมายด์ วันที่ทั้งคู่ยังรักกัน เพราะช่วงเวลาที่มีมายด์ไมล์มีความสุขมาก ไม่ว่ามายด์จะทำอะไรไมล์ก็จะยอมมายด์ตลอดทั้งๆที่ไมล์ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร ในเวลานั้นมายด์เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดของไมล์เลยก็ว่าได้ แต่เมื่อมายด์บอกเลิกไมล์มันก็เป็นวันที่ไมล์เจ็บมากเช่นกัน แทบจะเป็นคนไร้วิญญาณ แต่เมื่อเวลาผ่านไปไมล์ก็ได้เริ่มใหม่และตัดมายด์ออกจากสมองและหัวใจ..
-วันรุ่งขึ้น-
“แม่ครับผมไปเรียนแล้วนะครับ”ไมล์ที่กำลังเดินลงบันไดพลางสวมนาฬิกาไปด้วย ตะโกนบอกคุณแม่ของตนที่กำลังทำอาหารอยู่
“ไมล์ลูกจะรีบไปไหนกินข้าวก่อนสิ”แม่ของไมล์บอกลูกชายของตนที่กำลังเร่งรีบพร้อมกับวางชามที่มีต้มจืด ไข่เจียว และผัดผัก
“คือผมลืมการบ้านไว้ที่โรงเรียนอ่ะผมต้องรีบไปทำ ไปนะแม่”ไมล์รีบบอกกับแม่ของตนเองอย่างรีบๆก่อนจะหยิบนมไป1กล่อง
“ไมล์นี่- - แค่นมมันจะไปอิ่มหรอลูกห๊ะ เออแล้ววันนี้กลับบ้านเร็วๆล่ะวันนี้น่ะพ่อจะเข้าบ้าน”แม่ของไมล์บอกกับลูกชายตนเองด้วยความเป็นห่วง
“จริงหรอแม่0.0พ่ออ่านะ งั้นวันนี้ผมจะรีบกลับ ผมไปแล้วนะสวัสดีครับแม่”ไมล์ตกใจในสิ่งที่แม่ตนพูดแต่ก็รับคำ พูดจบไมล์รีบยกมือไหว้แม่ของตน และรีบวิ่งไปนั่งรถมอเตอร์ไซต์คันโปรด
“มาๆเดี๋ยวแม่เปิดประตูให้”แม่ของไมล์รีบพูดกับลูกชาย พร้อมกับเปิดประตูรั้วให้เพื่อที่จะให้ลูกชายของตนได้ไปเรียน
“โชคดีครับแม่ ผมรักแม่นะค้าบบบ” ไมล์ตะโกนบอกแม่ของตนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
ในขณะที่ตนขับรถออกมาจากบ้านแล้ว
-ห้องม.5/6-
“เชี่ยเอ้ยยยยย แม่ง”ไมล์ส่งเสียงโวยวายจนพีจอยที่นั่งอยู่ข้างๆต้องหันมาบ่น
“เป็นเหี้ยไรไอไมล์โวยวายอยู่ได้รำคาญสัส”พีจอยที่นั่งฟังไมล์โวยวายหมดความอดทนกับไมล์จึงด่าไมล์กลับ
“ก็กูลืมเอากระเป๋าตงค์มาอ่ะดิ กุไม่มีไรแดกเนี่ย หิวเหี้ยๆ”ไมล์ตอบพีจอยที่ด่าตัวเองก่อนด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิด
“มึงไม่ต้องยืมกูเลยนะวันนี้กูมีอยู่100เมื่อเช้าก็ค่ารถไปแล้ว45บาทขากลับคงต้องเป็นรถเมล์แทนแล้ว”พีจอยรีบบอกเมษาทันทีว่าตนไม่มีเงิน
“รันทดชิบหายแล้วเงินมึงหายไปไหนหมดวะ”ไมล์ถามเพื่อนตนเองด้วยความสงสาร
“กูซื้อของครบรอบให้ฟักแฟงไปแล้ว หมดตัวเลยกู”พีจอยตอบไมล์
“รักฟักแฟงมากเลยนะมึง- -”
“ก็เออดิวะ รักมากเมื่อวานกูไปหาฟักแฟงที่โรงเรียนพอฟักแฟงออกมาไอเด็กโรงเรียนเราแม่งจีบน้องฟักแฟงกู กูเกือบได้กระทืบแม่ง”พีจอยตอบไมล์กลับไปด้วยความโมโหเพราะตนไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับฟักแฟง
“ใจเย็นๆมึง เออไอพีจอยเดี๋ยวกูมา”ไมล์บอกพีจอยก่อนที่จะลุกออกไปจนทำให้พีจอยต้องถามด้วยความสงสัย
“ไปไหนวะ”
“ไปทวงหนี้”ไมล์ตอบพีจอยและเดินออกจากห้องเพื่อตรงไปห้อง5/2ทันที
ห้อง5/2
“เอ่อดาว”ไมล์ค่อยๆแง้มหน้าเข้าไปใกล้ๆประตูพร้อมกับถามดาวคนรักของรันที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ทำให้อีกฝ่ายชะงัก
“หือ?? มีอะไรรึเปล่าไมล์?”ดาววางโทรศัพท์ลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก
“เอ่อ คือ รันมารึยัง??”ไมล์ที่กำลังอ้ำอึ้งกับคนตรงหน้าที่กำลังจ้องมองตนเอง ด้วยความสงสัย แต่ก็ตัดสินใจพูดออกไป
“ยัง มีอะไรกับรันรึเปล่าบอกเราก็ได้นะ”ดาวตอบ
“เอ่อ ไม่มีอะไรมากหรอก ว่าแต่รันมาช้าเนอะ”ไมล์ตอบพร้อมกับยิงคำถามใส่อีกฝ่ายไปด้วย
“โอ้ยเวลาปกติที่มันมา คือ เกือบหมดพักเที่ยงถึงโผล่มา”ดาวตอบไมล์ในเชิงบ่นผิดไปกับตอนที่เจอไมล์หน้าประตู
“เวรแล้ว- -”ไมล์พึมพัมกับตัวเองเบาๆ
“เป็นอะไร??”ดาวถามไมล์
“รันติดเงินกูน่ะเลยจะมาทวง”ไมล์ตอบดาว
“อ๋อมาเอาเงินหรอ มาเอาสิกระเป๋าตังค์รันอยู่กับเรา”ดาวพูดจบก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของรันในห้องแล้วรีบเดินไปหาไมล์ที่อยู่หน้าห้อง
“ดาวเป็นแฟนกับไอรัน ใช่ไหม??”
“ใช่ดิถามทำไม ว่าแต่รันติดเงินไมล์เท่าไหร่??”ดาวถามไมล์
“ป่าว 100”ไมล์ตอบดาวสั้นๆ
“อ่ะเอาไป”ดาวหัวเราะไปพลางหยิบแบงค์ร้อยออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของรันออกมาแล้วส่งให้ไมล์
“อืม รันเงินเยอะดีนะ”ไมล์ที่รับเงินจากดาวแล้วค่อยๆชะโงกหน้าไปดูกระเป๋าสตางค์ของรันที่อยู่ในมือดาว
“แน่นอนอยู่แล้วรันพกเงินทีหลายพันนะ ยังไม่รวมเงินในบัญชีอีก”ดาวตอบไมล์ไปพร้อมกับเก็บกระเป๋าสตางค์ของรันไปด้วย
“รวยสินะ งั้นไปก่อนนะ”ไมล์บอกกับดาวก่อนจะเดินออกจากหน้าห้อง ม5/2
“จ้า โชคดีนะ”
ห้องม5/6
“มึงไปไหนมาวะไมล์??”เอ็มถามไมล์คนแรกทันทีที่เห็นไมล์เดินเข้ามาในห้อง
“ไปทวงเงิน”ไมล์ตอบเอ็มสั้นๆพร้อมกับนั่งลงข้างๆพีจอย
“มึงรวยเนอะ- -”เอ็มตอบด้วยน้ำเสียงเชิงหมั่นไส้เพื่อนตัวเอง
“กวนตีนนะมึงไอเหี้ยเอ็ม ว่าแต่มึงกับน้องเกวนี่อะไรยังไงห๊ะ??”ไมล์พูดด่าเอ็มไปด้วยก่อนจะถามคำถามที่ทำให้เอ็มหน้าแดงขึ้นมา
“ป่าวกูก็…ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่><”เอ็มตอบไมล์ด้วยเสียงขาดๆหาย
“เหรอออออ แล้วมึงจะเขิลทำเหี้ยไร”ไมล์ตอบเอ็มไปพร้อมกับยิ้มหัวเราะเพื่อนตัวเองไปด้วย
“กูไม่ได้เขิลเว้ย โวะกูไม่คุยกับมึงและไอเหี้ยไมล์”เอ็มด่าไมล์ด้วยท่าทีเขิลอายก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง
“แหมไอนี่”เสียงของแจ็คตะโกนไล่หลังแซวเอ็มที่กำลังเดินออกจากห้องทำให้เอ็มหันมาหาแจ็คแล้วส่งนิ้วกลางให้
“โอ้ว แร๊งส์”แจ็คพูดลอยๆ
“เออแจ็คทำไมวันนี้ไอต้นมาสายวะ- -”ไมล์ถามแจ็คที่นั่งบนโต๊ะของพีจอย
“อ๋อไอต้นน่ะหรอ พ่อมันเป็นไส้ติ่งอักเสบ มันก็เลยไปเยี่ยมพ่อที่นครปฐม”แจ็คตอบไมล์พร้อมกับขยี้หัวพีจอยไปด้วยทำให้พีจอยวางโทรศัพท์ลง
“ไอเชี่ยนี่ หัวกูเละหมดแล้ว”พีจอยโวยวายขึ้นทันทีที่แจ็คขยี้หัวตนเองและตีแขนแจ็คไปด้วย
“สรุปมันไม่มาช่ะ??”ไมล์ถามแจ็คอีกครั้ง
“55555แกล้งมึงนี่สนุกดีว่ะ ใช่มันไม่มา”แจ็คที่กำลังเล่นกลับพีจอยตอบไมล์กลับ
“สนุกพ่อง!! เอาออกไปเลยมือมึงอ่ะ”พีจอยด่าแจ็คและรีบแกะมือแจ็คออกจากหัวตนเอง
ในขณะที่พีจอยและแจ็คกำลังทะเลาะกันนั้น เพลงประจำโรงเรียนก็ดังขึ้นทำให้ไมล์ต้องทักทั้งสองคนเพื่อให้ไปเข้าแถว
“ไปเข้าแถวได้แล้วมึง”ไมล์บอกแจ็คกับพีจอยที่กัดกันไม่เลิก และค่อยๆลุกขึ้นไปเข้าแถวส่วนพีจอยและแจ็คก็เดินตามไมล์ไปทั้งๆที่กัดกันไปด้วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
