ลำนำพิภพมนตรา

  ...ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องมาที่นี่...
 
  ...มาที่สุสาน...
 
  ฉันยืนมองหลุมศพของ 'เจราล' อย่างใจหาย แปดปีแล้วสินะที่นายทิ้งฉันไปตลอดกาลอย่างนี้ 'เจราล' น้องชายแท้ๆของฉัน 
 
  'พี่อควอ ผมไปโรงเรียนล่ะนะ ^^'
 
  'จ้า เดี๋ยวพี่ตามไป ไปก่อนเลย'
 
  'งั้นผมไปไม่รอนะ'
 
  'อืม ^^'
 
  ภาพในวันวานหวนกลับมาในห้วงมโนสำนึกของฉันอีกครั้ง ภาพที่ฉันกับเจราลยังเป็นเด็ก ภาพในวันนั้น วันที่เจราลอายุแปดปี ส่วนฉันอายุเก้าปี ช่วงเวลาแห่งความสุขมันอาจจะสั้นจริงๆด้วย เพราะวันนั้นเป็นวันที่ฉันจะจำไปตลอดชีวิต!! วันที่ฉันต้องสูญเสียน้องชายไปตลอดกาล...
 
  'เอี๊ยดดดดดด~'
 
  'โครม!!...'
 
  'หวี้หว่อ...หวี้หว่อ...~'
 
  'เจราล นายอย่าเป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาคุยกับพี่ก่อนสิ เจราล...'
 
  'คือ...หมอเสียใจจริงๆครับ หมอไม่อาจช่วยเขาได้...'
 
  'ไม่จริง!!  คุณหมอโกหก!! เจราลตื่นสิ...เจราล!!'
 
  ภาพในวันนั้นฉันไม่มีวันลืม ภาพที่เจราลวิ่งไปช่วยลูกแมวที่กำลังจะถูกรถชน เหตุการณ์ในครั้งนั้นมันทำให้ฉันไม่อาจที่จะลืมมันได้ หลับให้สบายนะ เจราล...
 
  "เจราล พี่นำดอกลิลลี่สีขาวมาให้นะ อยู่คนเดียวคงเหงาน่าดูสินะ"
 
  ฉันพูด ก่อนจะหันหลังเดินออกจากสุสาน ถ้าวันนั้น เขาไม่ไปช่วยลูกแมว เจราลก็จะไม่ตาย ทั้งหมดเป็นความผิดฉันเอง ผิดที่ไม่สามารถดูแลเขาได้ ความผิดครั้งนี้เป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย 
 
  ...พี่ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้นายต้องอยู่คนเดียว...
 
  ฉันหันไปยิ้มบางๆให้กับป้ายหลุมศพของเจราลอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกมาจากสุสาน เพื่อไปยังที่แห่งหนึ่ง ที่ที่เป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายของฉันกับเจราล
 
  ...สวนสนุกเอลล์แลนด์...
 
  ฉันปั่นจักรยานมาเรื่อยๆ จนถึงที่หมาย สวนสนุกที่ฉันกับเจราลมักจะมาเที่ยวกันบ่อยๆ ก็เรามีกันสองคนพี่น้องนี่เนอะ 
 
  "ไฟไหม้!! ใครก็ได้ช่วยลูกฉันที"
 
  เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองหาที่มาของเสียง และนั้นก็ทำให้ฉันเห็นว่าไฟกำลังไหม้บ้านหลังหนึ่งที่อยู่ในซอยข้างๆสวนสนุก รถดับเพลิงและพนักงานดับเพลิงต่างพากันช่วยกันดับไฟที่กำลังลุกโชนอย่างสุดความสามารถ แต่เหมือนยิ่งช่วยกันเหมือนยิ่งช้า กอปรกับลมที่พัดแรงทำให้ไฟโหมกระหน่ำขึ้นอีก
 
  "ช่วยลูกฉันด้วย ลูกฉันติดอยู่ข้างในนั้น"
 
  เสียงสตรีคนนึงพูด พร้อมกับจะฝ่าเปลวเพลิงเข้าไป แต่เจ้าหน้าที่มาห้ามไว้
 
  "ไม่ได้หรอกคุณ!! ไฟลุกโชนขนาดนั้น ถ้าฝ่าเข้าไปก็มีตายกับตายเท่านั้นแหละ!!"
 
  เจ้าหน้าที่พูด ทำให้ฉันต้องหันไปมองเปลวไฟที่โหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหันไปมองหญิงคนนั้นอีกครั้ง
 
  "ได้โปรดเถอะค่ะ ช่วยลูกฉันด้วย"
 
  ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย? ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้!! ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ครั้งหนึ่งฉันเคยปล่อยให้น้องชายต้องตายโดยไม่สามารถช่วยอะไรเขาไว้ได้ แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครตายต่อหน้าอีกเด็ดขาด!!
 
  ฉันคิด ก่อนที่จะทิ้งจักรยานแล้ววิ่งฝ่าเปลวไฟเข้าไป โดยไม่สนใจคำเรียกของเจ้าหน้าที่
 
  "เฮ้!! คุณ!  มันอันตรายนะ!!"
 
  ฉันไม่สนว่ามันอันตรายอีกแล้ว เป้าหมายของฉันตอนนี้คือต้องหาเด็กคนนั้นให้เจอ!! ฉันเดินขึ้นบันไดฝ่ากลุ่มควันเพื่อไปยังชั้นสอง โชคดีนะที่ฉันพอจะรู้วิธีการเอาตัวรอดจากไฟป่ามาบ้างตอนเข้าค่ายลูกเสือ ม.3 
 
  'เจอแล้ว!'
 
  ฉันคิดในใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปประคองร่างของเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่อายุน่าจะประมาณ 5-6 ขวบ 
 
  'โชคดีนะที่ยังไม่เป็นอะไรมาก'
 
  ฉันอุ้มร่างของเด็กน้อยคนนั้นขึ้น ก่อนที่จะอุ้มลงบันได แย่แล้ว!! ควันไฟมันเยอะมาก และดูท่าจะอยู่ในนี้นานไม่ไหว เปลวไฟเริ่มลุกโชนอีกครั้ง!! แย่แล้วสิ!!  ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว...
 
  ...อีกนิดเดียว...
 
   ฉันเริ่มเห็นแสงสว่างจากทางออกริบหรี่ อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะรอดแล้ว อีกนิดเดียว...เท่านั้น...
 
  ฉันพยายามวิ่งให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะพาเด็กคนนี้ออกมา 
 
  'โครม!!'
 
  'ตุ๊บบบ!!'
 
  แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้าง เมื่อจู่ๆ ก็มีท่อนไม้ขนาดใหญ่หล่นลงมาทับตัวฉัน!! แต่น่าแปลกที่ฉันร้องไม่ออก เด็กน้อยที่ฉันช่วยชีวิตไว้ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองฉัน
 
  "พี่สาว...หนูกลัว..."
 
  เด็กน้อยคนนั้นพูด ก่อนที่น้ำตาของเด็กคนนั้นจะไหลออกมา ให้ตายสิ!! ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่เจราลกำลังจะจากฉันไปไม่มีผิด!!
 
  'ไม่ต้องกลัวนะ หนูต้องมีชีวิตรอด เดินออกไปก็จะเจอ...ทางออก..."
 
   ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว ควันไฟเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานบ้านหลังนี้ก็จะถล่มลงมา
 
  "ไปซะ!! แม่ของหนูรอหนูอยู่"
 
  ฉันคลี่รอยยิ้มบางๆให้กับเด็กน้อย ก่อนที่แผ่นไม้อีกแผ่นจะหล่นลงมาทับตัวฉันอีกครั้ง
 
  "พี่สาว...". เด็กหญิงคนนั้นพูด
 
  "รีบไปซะ!! ไม่ต้องห่วงพี่!!"
 
  ฉันตะโกนใส่เด็กคนนั้น ก่อนที่เด็กน้อยคนนั้นจะวิ่งออกไปทั้งน้ำตา หึ!...ฉันคงหมดหน้าที่แล้วสินะ ฉันรู้ตัวดีว่าฉันคงไม่รอดแน่
 
  ...เจราล พี่กำลังจะไปอยู่เป็นเพื่อนนาย...
 
  ฉันคลี่รอยยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลงท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโชน
 
  'เจราล พี่จะไม่ทอดทิ้งนายอีกแล้ว รอพี่ก่อนนะ...'
 
  ..."เจ้าคือผู้ถูกเลือก อัลเชเนียต้องการเจ้า จงทำหน้าที่ผู้ถูกเลือกให้ดีที่สุด"...
 
  'เสียงใครน่ะ'
 
  ฉันคิด นี่ฉันตายแล้วใช่มั้ย?  หึ!...ก็ดีสิ เจราล...พี่จะไม่ทอดทิ้งนายอีกแล้ว...ฉันคิดได้แค่นี้ ก่อนที่สติของฉันจะไม่รับรู้เรื่องราวอะไรอีกเลย
 
  ...ลาก่อนโลกใบนี้...
 
...'กงล้อแห่งโชคชะตากำลังหมุนเวียนอีกครา'...
 
--To be continued--