Beauty and the Beast ชั้นนี้แหละหวานใจอสูร

          หลังจากที่เกิดเรื่องวุ่นๆเมื่อสองวันก่อนที่ป่านั้น ทุกคนในบ้านต่างลงมัตติกันว่าชั้นคงเพ้อ 
แต่แม่นั้นหนักสุดเลยบอกว่าชั้นอาจจะเมาหมอก? 'แม่แค่อยากให้เราคลายเครียดหน่ะ แม่ว่าเราคงเครียดที่ต้องย้ายถิ่นฐาน' แม่ว่างี้ ไม่มีสักคนในบ้านที่เชื่อชั้น ทำให้ชั้นยิ่งวิตกเข้าไปใหญ่ว่าทำไมมีแต่ชั้นคนเดียวที่เห็น ดีล่ะพรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกชั้นจะลองไปถามเพื่อนๆดูว่าเคยมีใครเข้าไปในป่านั้นบ้างรึเปล่า
"เอ้าาเด็กๆ รีบๆกินเปิดเทอมวันแรกก็อย่าไปสายเราสองคนต้องไปห้องทะเบียนด้วยนะ" แม่พูดพร้อมกับวางกับเข้าลงที่โต๊ะ "แม่ค่ะ คือ..ไอยว่าจะลองไปโรงเรียนเองดูเผื่อวันต่อๆไปจะได้ไปถูก" ชั้นว่าจะลองแวะไปดูที่ป่าดูในตอนเช้า เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นพ่อกับแม่แม้แต่ไนยก็ไม่ให้ชั้นออกไปไหนเลยเพราะกลัวว่าชั้นจะสติแตก นี้เค้าคิดกันว่าชั้นมีอาการทางจิตหรอ? "อย่าเลยเราหน่ะให้พ่อไปรับส่งน่ะดีแล้วมันผ่านทางไปศูนย์วิจัยพอดี"แม่พร้อมขัดขึ้นทันทีเลย 
"ทำไมไม่ปลุกกันบ้างงงห้องตัวเองก็อยู๋ข้างบนอ่ะเคาะห้องเรียกก็ดี"ไนยตะโกนร้องพร้อมเสียงที่ไม่พอใจเพราะคนเองนั้นตื่นสายยัยเด็กนี่ "เฮ้ออออออ" 
The Brunh Highshcool 
"เธอเป็นนักเรียนใหม่หรอ?"
"มาจากประเทศไทยหรอ? พัทยาสวยมั้ย เชียงใหม่เป็นยังไง?" 
หลากหลายคำถามที่ชั้นได้รับ ชั้นและไนยกลายเป็นจุดสนใจจากเพื่อนที่นี้แม้กระทั่งคุณครูที่นี้เพราะที่นี้ไม่เคยมีนักเรียนต่างชาติแวะเวียนมาเรียนหรือแลกเปลี่ยนเลย เพราะทรานซิลเวเนียเหมือนเป็นเมืองทางมรดกของโรมาเนีย และ เมืองบรูซนั้นก็อยู่ในแถบของทรานซิลเวเนียซึ่งโรงเรียนนี้ ศูนย์วิจัย และ ป่าแอมล์มนั้นก็ล้วนแล้วแต่อยู่ไม่ไกลจากกันทั้งสิ้น
"วันนี้เรามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา แนะนำเค้าด้วยล่ะมาจากต่างประเทศภาษายังไม่ค่อยแข็งแรงเท่่าไหร่หนัก"อาจารย์ร่างยักษ์คนนึงกล่าวแนะนำชั้นก่อนจะเรียกให้ชั้นมาแนะนำตัว
"ชั้นชื่อ ไอยเณ จิรศุภวรรณ เรียกไอยก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนะ" หลังจากได้ยินทุกคนก็มีคำถามจากชั้นมากมายไปหมด พูดไทยให้ฟังหน่อยสิ? ประเทศไทยเป็นยังไง? ทำไมถึงย้ายมา? ชั้นจึงได้แต่นั่งเบื่อๆเพราะดูไม่ค่อยมีใครอยากจะผูกมิตรเท่าไหร่หนักส่วนมากก็แค่ตื่นเต้นที่ได้เพื่อนต่างชาติ
"นี้ยัยเด็กใหม่ๆ"เสียงเรียกของผู้หญิงและสะกิดเรียก
"นี้ยัยเด็กใหม่ๆ"สะกิดเรียกหนักกว่าเดิม "ว่าไงหรอ"หันไปมองพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มอย่างสดชื่น ว้าววเธอน่าตาน่ารักนะสีตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล ผมสีบรอนด์สว่าง รุ่นดีมากกชั้นพูดเลย ที่เค้าว่าผู้กญิงโรมันสวยนี้ คงต้องบอกว่าเรื่องจริงเลยแหละ "ชื่อไอยใช่มั้ย?"ถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับสีหน้ที่ยิ้มแย้ม "ใช่ เธอล่ะชื่อไร"
"ชั้นชื่อเมลลิสซา เคลเนอร์ นี้ก็เพื่อนชั้น เกอร์ที เกรย์" ขั้นไปมองคนที่ชือเกอร์ที เค้าดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก เกอร์ทีได้แต่พนักหน้าเชิงบอกว่ายินดีที่ได้รู้จักชั้นได้แต่ยิ้มตอบรับให้ไป นางก็เมินหน้ามองหนังสือเรียนของนางต่อ เกอร์ทีมีหน้าที่คลายๆคนสเปนนะผมดำ ตาโต หน้าแอบๆคล้ายๆเซเลน่า โกเมซอยู่ "กลางวันไปกินข้าวกันนะ"เมลลิสซ่ายิ้ม 
ข้าวกลางวันที่ได้ดันมีแต่เบอร์เกอร์ นมและผลไม้ "กินได้มั้ยไอย?" เมลลิสซ่าถามย้ำ 
"อ่ออๆได้อยู่ๆนะ อาหารเป็นแบบนี้ทุกวันเลยหรอ?" ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ชั้นเบื่อเบอร์เกอร์และอาหารฝรั่งพวกนี้จริงๆนะ "อืมมก็ใช่นะ"เกอร์ทีตอบแทน 
"นั้นใช่คุณลีรอย รึเปล่า?"เมลลิสซาสะกิดเรียกให้เกอร์ทีดู และหลังจากนั้นบรรยากาศในห้องอาหารก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทุกคนที่ต่างสงเสียงซุบซิบ(ส่วนมากจะเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่) 
'คุณลีรอยหล่อจัง'
'ชั้นได้ข่าวว่าตอนนี้เค้ากำลังคบกับนางแบบนิตยสารชื่อดังเลยนะ'
'ใช่หรอ แต่ชั้นได้ข่าวว่าเค้าคบกับทายาทธุรกิจด้วยกันนิ'
"ใครหรอคุณลีรอย"ชั้นเอ่ยถามขึ้นมาในที่สุดเพราะดูทุกคนจะให้ความสนใจกับเค้าคนนี้เป็นอย่างมาก "ทายาทธุรกิจหมื่นล้าน หล่อ รวย เท่ห์มาก ที่สำคัญพื้นที่ในเมืองบรูซ หรือแม้กระทั่งแทบทรานซิลเวเนีย หน่ะนะเป็นของเค้าหมดเลย"เมลลิสซาทำการบรรยายถึงคนที่ชื่อลีรอยให้ฟัง "นั้นไงกำลังเดินมาแล้ว"เมลลิสซ่าสะกดให้ชั้นหันไปดูเพราะชั้นนั้งฟังตรงข้ามกับเมลลิสซ่าเลยอาจจะมองไม่เห็นคุณลีรอยไรนั้นที่กำลังจะเดินมา "วิลลเลียมจะมาด้วยรึเปล่าน๊าา"เกอร์ทีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ื่นเต้นและน่าที่แดงขี้นเรื่อยๆ "อ๊ายยมาด้วยวิลเลียม" สิ้นเสียงยั้ยบุรุษสองคนที่ทำให้ท๊อปปิ๊กมาสนทนาสนุกขึ้นสามระดับก็ปรากฎตัวขึ้น คนที่เดินนำมาข้างหน้า ชั้นไม่รู้ว่าใครแต่เค้าทำให้ใครหลายๆคนในห้องอาหารต่างแอบกรีดกร๊าดกันเบาๆ ด้วยใบหน้าที่คมสไตล์ฝรั่งก็ถูกทำให้ดูดีขึ้นไปอีกเพราะแว่นตากันแดดที่ปิดเอาไว้ ผมสีบรอนด์อ่อนๆ สูงราวๆสัก180ขึ้นได้ ใส่ชุดสูททำให้บ่งบอกได้ว่าเป็นคนที่ดูเนี๊ยบและมีระเบียบมาก ส่วนคนที่เดินตามข้างหนังนั้นทำให้เกอร์ที ถึงกับมองแล้วมองอีก ชั้นว่าคนนี้น่าจะชื่อ วิลเลียม ส่วนคนที่อยู่ข้างหน้าคงจะเป็นลีรอย วิลเลียมก็เรียก้สียงกรี๊ดจากสาวๆได้เหมือนกันนะโดยเฉพาะเกอร์ที เพราะบุคคลิกที่ดูเท่ห์ ผมสีน้ำตาล กับตาสีฟ้าทะเล ใบหน้าขาวๆนั้น 
"แต่เค้าพึ่งเข้ามาเมือสองวันก่อนเองไม่ใช่หรอ?"เมลลิสซ่าพูดขึ้นมาด้วยหน้าทีสงสัย
"เธอรู้ได้ไงอ่ะเมล?"เกกอร์ทีกันมาถามทันที
"ก็แม่ชั้นอยู่ฝ่ายลริจาคหนิ เธอก็รู้ว่าคนจากบริษัทLionelเนี่ยจะต้องเข้ามาบริจาคให้โรงเรียนนี้อยู่แล้ว"เมลลิสซาหันไปพูดกับเกอร์ทีและมองที่ลีรอยอีกครั้งและพูดขึ้นมาอย่างแปลกใจ "แต่ครั้งนี้แปลกนะมาเองด้วยแถมวิลเลียมก็มาด้วย" ชั้นได้แต่มองคนที่ชื่อลีรอยที่กำลังจะเดินรับไปพร้อมกับมีผู้อำนวยการของโรงเรียนเดินมาต้อนรับอย่างสุภาพและอ่อนน้อม ทุกคนดูเคารพและเกรงในอำนาจของเค้ามากราวกับเจ้าเป็นเจ้าของเมืองนี้มีอำนาจและเป็นเจ้าของทุกคน
"เค้าชื่ออะไรนะ"ชั้นถามเมลลิสซ่าอีกครั้งแต่สายตาของชั้นยังคงไม่ละไปจากลีรอย
"ลีรอย ลีโอนาร์ด"