Beauty and the Beast ชั้นนี้แหละหวานใจอสูร

        เช้าวันใหม่ในทรานซิลเวเนีย เมืองบรูซ

   "วันนี้พ่อคงจะตื่นเต้นเป็นพิเศษสินะ"

   "นี้คงเป็นคำทักทายยามเช้าของเราสินะ ไนยนา" พ่อขานตอบรับขำพร้อมกับจิบกาแฟ "พ่อจะไปกี่โมงอ่ะคะ"ชั้นหันไปถามพ่อพร้อมกับรับขนมปังและไข่ดาวจากแม่ไปด้วย "คุณต้องเขาไปรายงานตัวกับสถาบันวิจัยด้วยนะคะ"แม่พูดดักพ่อกันลืม ซึ่งแน่นอนว่าพ่อคงจะลืมว่าต้องไปรายงานตัวกับสถาบันวิจัยด้วย เพราะพ่อนั้นอยากจะไปทำการวิจัยที่ป่าแอมล์มเต็มทีแล้ว "ไนยไปด้วยนะคะพ่อ อยู่บ้านมันเบื่อๆอ่ะ"

"นี้เราก็จะไปด้วยหรอ ยัยไนยร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะสนใจอะไรกับเค้าสั๊กกอย่าง"แม่พูดติดตลก 

"ถ้าอยู่บ้านคงได้นั่งถักผ้ากับแม่อะแหละ..ไปกับพ่อดีกว่าเบือๆพอดี"

"อืมมก็ดีนะไนยไปกะพี่ดีแล้วจะได้มีเพื่อน"

"" ไนย

ป่าแอมล์ม

ชั้นไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลยจริงๆว่าจะมีป่าที่สวยขนาดนี้อยู่บนโลกใบนี้ ชั้นเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงอยากมาทำวิจัยที่นี้หนัก มันสวยมาก เหมือนป่าที่อยู่ในเรื่อง Vampire Twilight เลย แต่ต้องคูณความสวยงามของป่านี้ไปอีกสามสิบเท่าตัว! 

"สวยมากเลยคะ พ่อ"ชั้นบ่นพึมพำกับพ่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"พ่อบอกแล้วใช่มั้ยล่ะว่ามันสวยมาก"พร้อมกับหยิบอุปกรณ์ในการทำการวิจัยไปด้วย 

"แต่ป่าสวยขนาดนี้ไม่เคยมีใครเคยเข้ามาเลยหรอค่ะ..แบบอาจจะแอบเข้ามาหรือเข้ามาเที่ยวไรงี้" ไนยเอ่ยถาม

"ไม่เคยมีเข้ามานะ อันนี้พ่อก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน เค้าไม่เคยจัดให้พาท่องเที่ยวหรือพาชม นักวิจัยที่เคยมาทำการวิจัยที่นี้ก็มีแค่สิบคนเองนะที่พ่อเห็นจากรายชื่อที่ศูนย์วิจัยเมื่อกี้นี้"

"หรือว่าจะมีผีสิงอยู่ในป่านี้เลยไม่เคยมีใครกล้าเข้ามา!"

"บ้าหรือไงยัยไนยพูดอะไรเพ้อเจ้อ"ชั้นรีบพูดขึ้นขัดทันที พลางแอบๆมองรอบๆเพราะอากาศที่เย็นทำให้ป่านี้มีหมอกจางๆลงมาช่างเข้ากับที่ยัยไนยพูดจริงๆ

"แต่ก็ไม่แน่นะ เมืองทรานซิลเวเนียเป็นเมืองต้นกำเนิดของแวมไพร์และแดร๊กคิวล่าด้วย กุ๊กกกรู๊วว!" 

"พ่ออ่าาา!!"ชั้นกับไนยพากันประสานเสียง พ่อนี้นะขี้เล่นจริงๆ ชั้นกลัวจริงๆนะ

"ฮ่าๆพ่อแค่ล้อเล่่นหน่า ที่ไม่มีใครเข้ามาบ่อยๆเพราะป่านี้มีพื้นที่ป่าแบบไม่ผลัดใบและก็ยังเป็นป่าดิบชื้นอีกอากาศก็เย็นตลอดทั้งปีคงเดินป่าลำบากหน่อยแหละ"พ่ออธิบาย

"งั้นหนูไปเดินเล่นรอบๆแถวๆนี้นะพ่อป่าสวยดี"ชั้นพูดขึ้น

"อย่าไปไกลหนักล่ะเดี๋ยวหลง"พ่อพูดพลางสำรวจดอกวาเลนเซียไปด้วยความอยากรู้ "ไปด้วยกันมั้ยไนย"ชั้นเอ่ยปากชวนไนยไปเป็นเพื่อน

"ไม่อ่ะขี้เกียจเดินของดูไอ้ดอกไม้นี้เป็นเพื่อนพ่อดีกว่า" ชั้นพยักหน้ารับก่อนจะเดินไป "เดินระวังนะอย่าไปไกลล่ะ"เสียงยัยไนยตะโกนไล่หลังมา

อืมม ป่านี้สวยดีจังดอกไม้ต้นไม้เจริญเติบโตสมบูรณ์มากๆต้องพูดได้ว่าเป็นระบบนิเวศที่สมบูรณ์จริงๆ

---แวํบบบบ!!!

หือ ตัวอะไรอ่ะ?

---แว๊บบบบบ!!!

ตัวอะไรอยู่ตรงพุ่มไม้สูงๆนั้นอ่ะ? ตัวสีทองๆหรือว่าจะเป็นกวาง?

"เจ้ากวางน้อย"ชั้นตะโกนเรียกมันขึ้นมา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตะโกนเรียกทำไมในใจก็กลั๊ววกลัวแต่เรียกไว้ก่อนอุ่นใจกว่า "ออกมานี้ม่ะ"เรียกซ้ำอีกทีด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครื่อ ขั้นกลัวจริงๆนะและภาวนาให้เป็นกวางด้วย แต่ในสภาพป่าดิบชื่นแบบนี้คงไม่มีสัตว์กินเนื้อหรอกนะ คงเป็นกวางแหละ ชั้นได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนั้น

"ออกมาม่ะๆขั้นไม่ล่าแกมากินเป็นอาหารหรอกน่ะ" สิ้นเสียงนั้น ตรงพุ่มไม้ที่สูงก็ได้มีการขยับกันไปมาและสิ่งที่ชั้นเห็นตรงหน้าทำให้ชั้นขยับตัวไปไหนไม่ได้ตัวของขั้นสั่นไปทั้งตัว เกิดมาให้ชีวิตนี้ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต มันไม่ใช่กวาง! แต่มันเป็น สิง-โต!!มีสิงโตอยู่ในเขตป่าติบชื้นหรอ? มันควรจะอยู่ในป่าแถบเอฟฟาริกาไม่ใช่หรอ? มีคำถามมากมายในหัวของชั้น ในระหว่างที่มันกำลังเดินมาใกล้ชั้น ขั้นอยากจะขยับเท้าถอยหลังหนีแต่เท้ามันไม่ไปจริงๆนะ ขั้นควรทำไงดีเป็นสิงโตตัวผู้ที่สูงและสง่าเหมือนเป็นเจ้าแห่งป่านี้ ชั้นรู้แค่นี้แต่มันค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆชั้น ก่อนที่ชันจะ

"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พ่อ ไนยช่วยด้วยยย!!!!!!!!!." มันเดินเข้ามาใกล้ชั้นอีก อยากจะหันหลังแต่ก็ทำไมได้ ช่วยด้วยย ชั้นได้แต่ถอยหลังหนีจนสะดุดล้มมก็ไม่กล้าลุกขี้น เพราะมันขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมมันจะกินชั้นมั้ย? "ช่วยยยยด้วยยยยย อ๊ายยยยใครก็ได้ช่วยทีช่วยด้วย"ชั้นตะโกนร้องอย่าสุดเสียงอย่างสุดชีวิต "ไอย ไอยเณอยู่ไหนลูก" จยเสียงพ่อตะโกนเรียกชั้น

"พ่ออช่วยหนูด้วย ช่วยด้วย" ชั้นร้องและขยับตัวหนีแต่มันขยับเข้ามาใกล้ขั้นจนจะได้กลิ่นลมหายใจของมันแล้ว แต่แปลกมากมันไม่ขู่หรือคำรามอะไรเลย มันหันหลังกลับเข้าไปในพุ่มไม้

"ไอยเป็นอะไรไป?" ไนยช่วยพยุงชั้นขึ้นมา

"พะะพ่อพ่อ"ชั้นร้องไห้ออกมาและกอดแขนพ่อไว้แน่น "ไม่เป็นไรลูกพ่ออยู่นี้แล้วเกิดอะไรขี้น"พ่อลูบหัวชั้นอย่างแผ่วเบา "เป็นอะไรไปไอย?มือเย็นเฉียบเลย" ไนยจับมือชั้นขี้นมาและนวดให้เพื่อเป็นการปลอบใจชั้น "มีสิงโตพ่อมันมีสิงโตตัวใหญ่มากอ่ะพ่อมันเดินเข้ามาเมื่อกี้ ไอยเห็นอ่ะพ่อมันน่ากลัวมาก"ชั้นพลั่งพรูออกมาทั้งน้ำตาเหมือนคนสติหลุด "เดี๋ยวๆใจเย็นๆก่อนเราจะบอกว่ามีสิงโตตัวใหญ่อยู่ในป่าแอมล์มเนี่ยนะ"พ่อถามย้ำชั้นอีกครั้ง 

"จริงๆนะพ่อ ไอยเห็นมันอยู่ตรงพุ่มไม้ใหญ่ๆตรงนี้"

"กวางรึเปล่าไอย ป่าดิบชื้นปกคลุมไปด้วยหมอกแบบนี้ไม่มีหรอก "

"มีจริงๆไนย พี่เห็นมันตัวใหญ่มากเป็นสิงโตตัวผูแผงขนที่คอเป็นสีทอง" ไนยนาฟังที่ชั้นเล่าและส่ายหัวพลางไม่เชื่อและเดินหันหลังไปตรงพุ่มไม้ "ไนยนาจะทำอะไรหน่ะ!!!?"ชั้นกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง 

"มันไม่มีหรอกไอยเนี่ย" ว่าพร้อกับแหวกตรงพุ่มไม้ดู แต่คราวนี้มันไม่จริงๆ ข้างหน้าตรงพุ่มไม้นั้นคือแม่น้ำเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่งของป่าแอมล์ม "ไม่มีแม้แต่รอยเท้าของสิงโตเลยนะไอย"พ่อพูดเสริมขี้นมาเพราะมันไม่มีแม้แต่รอยเท้าที่เหยีบตรงพื้นดิน "จะสุดเขตของป่าแอมล์มแล้ว จะบอกว่ามันข้ามลำธารมาก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีหรอกพวกเสือหรือสิงโตที่ป่าดิบชื้นแบบนี้"พ่อว่าพลางพยุงตัวชั้นขึ้นมา "นั้นสิอีกอย่างดีนะที่พวกเราอ่ะเดินตามไล่หลังไอยมาอ่ะ ไอยเดินมาไกลมากนะดีนะที่เจอไม่งั้นหลงป่าแล้วรู้เปล่า"ไนยพูดขี้นมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงปนดุ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ชั้นสนใจหรือใส่ใจอะไรเลย ชั้นหันกลับไปมองที่พุ่มไม้ตรงนั้นอีกครั้งและคิดทบทวนถึงสิ่งที่ชั้นเห็นมันไม่ใข่ความฝันแต่ทำไมไม่มีใครเห็นสิงโตตัวนั้น ไม่มีใครเห็นแม้แต่รอยเท้าของมัน