Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

 
 
ตอนที่  13   ความลับ(แตก)
 
 
“มองหน้าอยู่ได้   ถอนเสื้อออกสิ”  ซันเดินเข้ามาใกล้  แถมยังก้มมากระซิบที่ข้างหูอีก  อีตาบ้า >////<
“ถะ  ถอดทำไม  คุณจะทำอะไรห๊ะ”  ผมระแวงจริงๆนะ  สายตาซันมันไม่น่าไว้ใจ  มือผมกำคอเสื้อไว้แน่น   เหตุการณ์ตอนกลางวันยังติดตาไม่หาย
“หึ  หึ  คิดอะไรลามกอยู่ล่ะสิ   คิดว่าฉันจะทำอะไรนาย  ^_^   ”  ซันถอยไปนั่งที่โซฟาหน้าตู้กระจก  ว่างกล่องอะไรซักอย่างไว้ที่โต๊ะ 
“บ้า   ใครจะไปคิดแบบนั่นกัน”   ผมตอบซันแบบไม่ยอมสบตา   เดี๋ยวเค้ารู้หมดว่าผมคิดไปถึงไหนแล้ว
 
“นั่งลงสิ”  ซันดึงมือของผมให้นั่งลงข้างๆเค้า   ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม   มันไม่ชินจริงๆนะยิ้มแบบนี้อ่ะ
 
“ ถอดเสื้อออก……….”
 
“จะทายาให้”   -_-;   แล้วจะเว้นวรรคทำไมเนี่ย   ตกอกตกใจหมด
“ไม่เป็นไร   ผมทำเองได้”   ผมยืนมือไปเพื่อที่จะหยิบกล่องยา   ถ้าบอกว่าจะทายาที่ถือมาก็น่าจะเป็นกล่องยาล่ะนะ
 
“อย่าดื้อได้ไหม  อย่าให้ต้องบังคับ”   อะไรกันล่ะเนี่ย  อยู่ดีๆก็จะเล่นบทโหดใส่ผมซะงั้น   ผมเลยต้องสงบปากสงบคำ   ยอมคืนกล่องยาให้ซันแต่โดยดี
ซันหันหน้าเข้าหาผมแล้วค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนออก   ผมก็ได้แต่นั่งเฉยๆไม่ได้พูดอะไร   ซันเปิดเสื้อออกเพื่อที่จะทายาให้  แผลอยู่บริเวณหัวไหลเลยต้องเลิกเสื้อข้างนึงลง
 
“เวรเอ๊ย  ไอ้พวกเลว  กล้าดียังไงมากัดทับรอยฉัน”  ซันมองที่แผล  แล้วสบถออกมาไม่ดังมาก   แววตาใต้เส้นผมที่บังเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเค้าบ่งบอกว่าซันกำลังโกรธอยู่   
 
“ คุณซัน”  ผมรู้จะพูดยังไงดี    ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป  อายจะตายอยู่แล้ว
“นิ่งๆ  เดี๋ยวฉันทายาให้”   ซันหันไปค้นเอาขวดยาในกล่องแล้วค่อยๆทาลงตรงแผลของผม   มือเย็นๆของซันแตะโดนผิวหนังมันทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัว    ซันก้มหน้าก้มตาทายาไม่พูดกับผมซักคำ   ทายาไปถอนหายใจไปด้วย   แต่มันเหมือนการผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติมากกว่า   ผมแอบเห็นซันหน้าแดงด้วยแหละ  >////<
 
“ตัวนายร้อนนะ”  ซันเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมหลังจากทายาเสร็จ   ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างตัวกับหน้าอันไหนร้อนกว่ากัน
 
“รู้สึกหนาวเหมือนกันแหะ   ฮัสชิ้ว!”    จามตามมาติดๆงานนี้คงจะไม่สบายจริงๆแล้วล่ะ 
ซันติดกระดุมเสื้อกลับให้เหมือนเดิม  ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลังผม
“เดี๋ยวเช็ดให้”  แย่งผ้าเช็ดตัวผมไปซะงั้น   ซันเช็ดผมให้อย่างเบามือ  สบายจังเคลิ้มสิครับ  
 
“ ผมนายหอมจัง  ไม่ใช่กลิ่นแชมพูนี่” 
 
“ผมไม่รู้หรอก  มันก็มีกลิ่นแบบนี้มาตั้งแต่แรก   ผมหมายถึงตั้งแต่เกิดน่ะ”    หน้าตาซันดูไม่ค่อยเชื่อผมเลยอ่ะ   ทำตาแป๋วเชียว
“อืม…..แบบนี้ต้องพิสูจน์นะ  ”   ซันจับปอยผมที่ระมาตรงต้นคอของผมแล้วก้มลงมาหอมปลายผมช้าๆ   แถมด้วยยิ้มหวานส่งมาอีก   ระวังหัวใจไม่ทันจริงๆ  ผู้ชายคนนี้ทำผมใจสั่น O///O
“อืม……ยังไม่น่าเชื่อเท่าไร     ขออีกทีนะ ^_^   ”   คราวนี้ไม่หอมตรงปอยผมแล้วแต่เปลี่ยนมาเป็นแก้มแทน 
 
“ยังไม่แน่ใจ   อีกทีแล้วกัน”   แล้วแก้มอีกข้างของผมก็โดนซันขโมยหอมไปเรียบร้อย  เจ้าเล่ย์จริงไอ้หมอนี่  >////<
“ยังไม่…...”
 
“พอเลยนะ   อย่ามาเนียน”   ผมยกมือดันอกห้ามเอาไว้ซะก่อน    ซันก็ยังจะทำปาดจู๋ใส่ผมอีก  ทำท่าว่าจะหอมให้ได้    ซันก็มีมุมติ๊งต๊องกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย 
 
“ปรับแอร์หน่อยได้ไหมมันหนาว”  ซันยอมปล่อยผมเป็นอิสระแล้วเดินไปปรับแอร์ให้
 
“ไหนวัดไข้หน่อยสิ”  
 
“อื้มมมมมมมม  OxO ”   เอาอีกแล้ว   คนบ้าที่ไหนเค้าใช้ปากวัดไข้กัน   ซันรั้งท้ายทอยของผมเอาไว้ก่อนจะกดจูบเบาๆแล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้ามา  เกี่ยวพันอยู่กับลิ้นของผม  ไม่อยากจะยอมรับเลย  ว่ามันรู้สึกดีมาก  นานหลายนาทีกว่าซันจะยอมถอนจูบออกไป 
 
“เคลิ้มเลยล่ะสิ”    เค้าแกล้งผมอ่ะ
 
“เคลิ้มอะไร    ใครเคลิ้ม   ไม่มี๊”    ผมบอกปัดซันเสียงสูง  ทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น  เพื่อหลบตาเค้า   ไม่บอกก็รู้ว่าเค้าจ้องอยู่    อายเป็นนะโว้ย U////U
“อะ   เฮ้!”  อยู่ดีๆซันก็อุ้มผมขึ้นมาในท่าเจ้าสาว    รอยยิ้มเจ้าเล่ย์ผุดขึ้นมาอยู่บนใบหน้า   แต่หล่ออ่ะ  ให้อภัย    (เมื่อกี้พูดไรไป ^o^)
“คนป่วยต้องไปนอน”  ซันไม่รอให้ผมได้ตอบอะไร  เค้าอุ้มผมไปวางบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้จมมิดคอ
 
“นอนพักก่อนนะครับ   จะได้หายไวๆ” หูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย   พูดครับกับผมด้วยอ่ะ 
ผมอายจนจะมุดเข้าไปสิงในเตียงได้อยู่แล้ว
“นายกินยาแล้วก็นอนพักก่อนนะ   เดี๋ยวเย็นๆฉันจะมาปลุกเอง” 
ซันหยิบยากับแก้วน้ำมาให้ผม    กินยาเสร็จผมเริ่มง่วงแล้วสิ
“ฝันดีครับ……..เคย์”    ซันก้มลงมาจูบหน้าผากเบาๆ    ผมแยกไม่ออกเลยว่าหน้าผมแดงเพราะพิษไข้หรือเพราะเขินกันแน่   และห้วงนิทราก็เข้ามาเยือน
      
“อืมมมมม     ห้าวววว  เย็นแล้วหรอเนี่ย”     ผมตื่นขึ้นมาก็เย็นแล้ว  หลับยาวเลยแหะ    แต่ก็ยังปวดหัวเป็นบ้าเลย  รู้สึกแสบคออีกด้วย   ผมนั่งมองท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดจากทางหน้าต่าง   วันนี้ผมลืมอะไรไปรึเปล่านะ   เหมือนลืมเรื่องสำคัญ   ฟ้าเริ่มมืดลงทุกที   ใจมันรู้สึกหวิวๆยังไงชอบกล   
 
“อย่าบอกนะว่า!”     ผมรีบวิ่งไปที่หน้ากระจก  บ้าเอ๊ยเรื่องสำคัญขนาดนี้ลืมได้ไงวะ   แสงสีทองของขอบฟ้าได้ลาลับไป  แสงสีเงินสาดสะท้อนแข่งกับแสงจันทร์  สว่างไปทั่วห้อง    ผมจะทำยังไงดี  ที่จริงวันนี้กะจะรีบกลับบ้านแต่ดันเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน   
 
  แกร๊ก!
“เคย์……ตื่นได้แล้ว    ฉันเอาข้าว……...”
“เฮ้ย!!!!!”    เสียงผมเองครับ  อยู่ๆก็โพล่มา
 
เพล้ง!
 
“นี่มันอะไรกัน   ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้”    ซันถึงกับทำชามข้าวหลุดมือข้าวต้มที่อยู่ในชามกระจายเต็มพื้นไปหมด   หน้าของซันตอนนี้อึ่ง   ผมนึกว่าวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว
 
“ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดีดูสภาพผมตอนนี้สิ    เป็นมนุษย์เปล่งแสงได้   ผมสีเงินยาวระพื้นห้อง   หน้าผมตอนนี้ซีดเป็นไก่ต้ม    ดูยังไงก็ตัวประหลาดชัดๆ
 
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย”  ซันที่เหมือนจะพึ่งดึงสติกลับคืนมาได้เดินเข้ามาหาผม
“เอ่อคือ…...ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี”   ซันมองผมไม่วางตา   เค้าไม่กลัวรึไงถ้าเป็นคนอื่นปานนี้เปิดแนบไปแล้ว
 
“หน้านายซีดมากเลย    ตัวเย็นมากด้วย ”   ซันยกมือมาสัมผัสแก้มของผม    สายตาที่เค้ามองผมไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม    ผมคิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่า
 
“คุณไม่กลัวผมหรอ”   ผมถามเสียงสั่นเครือ  น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาให้ได้  เค้าจะรับได้หรอ  ผมมันตัวประหลาดนะ   เค้าอาจรังเกียจผม   กลัวเหลือเกินว่าแววตาตรงหน้านี้จะหายไป
 
“กลัวสิ   ตกใจมากด้วย   บอกฉันหน่อยสิว่านายเป็นอะไรกันแน่”   ซันถามผมด้วยสาตาที่จริงจัง
 
“ถ้าผมเล่าให้ฟังคุณจะเชื่อผมไหม”  ผมกำลังกลัว   กลัวว่าเค้าจะเกลียด   ไอ้ตัวประหลาดอย่างผม
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
ฝากติดตามกันด้วยนะจ๊ะ