Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]
เขียนโดย gladiolus
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.54 น.
แก้ไขเมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2558 17.47 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) ตอนที่ 13 ความลับ(แตก)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่ 13 ความลับ(แตก)
“มองหน้าอยู่ได้ ถอนเสื้อออกสิ” ซันเดินเข้ามาใกล้ แถมยังก้มมากระซิบที่ข้างหูอีก อีตาบ้า >////<
“ถะ ถอดทำไม คุณจะทำอะไรห๊ะ” ผมระแวงจริงๆนะ สายตาซันมันไม่น่าไว้ใจ มือผมกำคอเสื้อไว้แน่น เหตุการณ์ตอนกลางวันยังติดตาไม่หาย
“หึ หึ คิดอะไรลามกอยู่ล่ะสิ คิดว่าฉันจะทำอะไรนาย ^_^ ” ซันถอยไปนั่งที่โซฟาหน้าตู้กระจก ว่างกล่องอะไรซักอย่างไว้ที่โต๊ะ
“บ้า ใครจะไปคิดแบบนั่นกัน” ผมตอบซันแบบไม่ยอมสบตา เดี๋ยวเค้ารู้หมดว่าผมคิดไปถึงไหนแล้ว
“นั่งลงสิ” ซันดึงมือของผมให้นั่งลงข้างๆเค้า ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม มันไม่ชินจริงๆนะยิ้มแบบนี้อ่ะ
“ ถอดเสื้อออก……….”
“จะทายาให้” -_-; แล้วจะเว้นวรรคทำไมเนี่ย ตกอกตกใจหมด
“ไม่เป็นไร ผมทำเองได้” ผมยืนมือไปเพื่อที่จะหยิบกล่องยา ถ้าบอกว่าจะทายาที่ถือมาก็น่าจะเป็นกล่องยาล่ะนะ
“อย่าดื้อได้ไหม อย่าให้ต้องบังคับ” อะไรกันล่ะเนี่ย อยู่ดีๆก็จะเล่นบทโหดใส่ผมซะงั้น ผมเลยต้องสงบปากสงบคำ ยอมคืนกล่องยาให้ซันแต่โดยดี
ซันหันหน้าเข้าหาผมแล้วค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนออก ผมก็ได้แต่นั่งเฉยๆไม่ได้พูดอะไร ซันเปิดเสื้อออกเพื่อที่จะทายาให้ แผลอยู่บริเวณหัวไหลเลยต้องเลิกเสื้อข้างนึงลง
“เวรเอ๊ย ไอ้พวกเลว กล้าดียังไงมากัดทับรอยฉัน” ซันมองที่แผล แล้วสบถออกมาไม่ดังมาก แววตาใต้เส้นผมที่บังเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเค้าบ่งบอกว่าซันกำลังโกรธอยู่
“ คุณซัน” ผมรู้จะพูดยังไงดี ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป อายจะตายอยู่แล้ว
“นิ่งๆ เดี๋ยวฉันทายาให้” ซันหันไปค้นเอาขวดยาในกล่องแล้วค่อยๆทาลงตรงแผลของผม มือเย็นๆของซันแตะโดนผิวหนังมันทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัว ซันก้มหน้าก้มตาทายาไม่พูดกับผมซักคำ ทายาไปถอนหายใจไปด้วย แต่มันเหมือนการผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติมากกว่า ผมแอบเห็นซันหน้าแดงด้วยแหละ >////<
“ตัวนายร้อนนะ” ซันเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมหลังจากทายาเสร็จ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างตัวกับหน้าอันไหนร้อนกว่ากัน
“รู้สึกหนาวเหมือนกันแหะ ฮัสชิ้ว!” จามตามมาติดๆงานนี้คงจะไม่สบายจริงๆแล้วล่ะ
ซันติดกระดุมเสื้อกลับให้เหมือนเดิม ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลังผม
“เดี๋ยวเช็ดให้” แย่งผ้าเช็ดตัวผมไปซะงั้น ซันเช็ดผมให้อย่างเบามือ สบายจังเคลิ้มสิครับ
“ ผมนายหอมจัง ไม่ใช่กลิ่นแชมพูนี่”
“ผมไม่รู้หรอก มันก็มีกลิ่นแบบนี้มาตั้งแต่แรก ผมหมายถึงตั้งแต่เกิดน่ะ” หน้าตาซันดูไม่ค่อยเชื่อผมเลยอ่ะ ทำตาแป๋วเชียว
“อืม…..แบบนี้ต้องพิสูจน์นะ ” ซันจับปอยผมที่ระมาตรงต้นคอของผมแล้วก้มลงมาหอมปลายผมช้าๆ แถมด้วยยิ้มหวานส่งมาอีก ระวังหัวใจไม่ทันจริงๆ ผู้ชายคนนี้ทำผมใจสั่น O///O
“อืม……ยังไม่น่าเชื่อเท่าไร ขออีกทีนะ ^_^ ” คราวนี้ไม่หอมตรงปอยผมแล้วแต่เปลี่ยนมาเป็นแก้มแทน
“ยังไม่แน่ใจ อีกทีแล้วกัน” แล้วแก้มอีกข้างของผมก็โดนซันขโมยหอมไปเรียบร้อย เจ้าเล่ย์จริงไอ้หมอนี่ >////<
“ยังไม่…...”
“พอเลยนะ อย่ามาเนียน” ผมยกมือดันอกห้ามเอาไว้ซะก่อน ซันก็ยังจะทำปาดจู๋ใส่ผมอีก ทำท่าว่าจะหอมให้ได้ ซันก็มีมุมติ๊งต๊องกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย
“ปรับแอร์หน่อยได้ไหมมันหนาว” ซันยอมปล่อยผมเป็นอิสระแล้วเดินไปปรับแอร์ให้
“ไหนวัดไข้หน่อยสิ”
“อื้มมมมมมมม OxO ” เอาอีกแล้ว คนบ้าที่ไหนเค้าใช้ปากวัดไข้กัน ซันรั้งท้ายทอยของผมเอาไว้ก่อนจะกดจูบเบาๆแล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้ามา เกี่ยวพันอยู่กับลิ้นของผม ไม่อยากจะยอมรับเลย ว่ามันรู้สึกดีมาก นานหลายนาทีกว่าซันจะยอมถอนจูบออกไป
“เคลิ้มเลยล่ะสิ” เค้าแกล้งผมอ่ะ
“เคลิ้มอะไร ใครเคลิ้ม ไม่มี๊” ผมบอกปัดซันเสียงสูง ทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น เพื่อหลบตาเค้า ไม่บอกก็รู้ว่าเค้าจ้องอยู่ อายเป็นนะโว้ย U////U
“อะ เฮ้!” อยู่ดีๆซันก็อุ้มผมขึ้นมาในท่าเจ้าสาว รอยยิ้มเจ้าเล่ย์ผุดขึ้นมาอยู่บนใบหน้า แต่หล่ออ่ะ ให้อภัย (เมื่อกี้พูดไรไป ^o^)
“คนป่วยต้องไปนอน” ซันไม่รอให้ผมได้ตอบอะไร เค้าอุ้มผมไปวางบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้จมมิดคอ
“นอนพักก่อนนะครับ จะได้หายไวๆ” หูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย พูดครับกับผมด้วยอ่ะ
ผมอายจนจะมุดเข้าไปสิงในเตียงได้อยู่แล้ว
“นายกินยาแล้วก็นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆฉันจะมาปลุกเอง”
ซันหยิบยากับแก้วน้ำมาให้ผม กินยาเสร็จผมเริ่มง่วงแล้วสิ
“ฝันดีครับ……..เคย์” ซันก้มลงมาจูบหน้าผากเบาๆ ผมแยกไม่ออกเลยว่าหน้าผมแดงเพราะพิษไข้หรือเพราะเขินกันแน่ และห้วงนิทราก็เข้ามาเยือน
“อืมมมมม ห้าวววว เย็นแล้วหรอเนี่ย” ผมตื่นขึ้นมาก็เย็นแล้ว หลับยาวเลยแหะ แต่ก็ยังปวดหัวเป็นบ้าเลย รู้สึกแสบคออีกด้วย ผมนั่งมองท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดจากทางหน้าต่าง วันนี้ผมลืมอะไรไปรึเปล่านะ เหมือนลืมเรื่องสำคัญ ฟ้าเริ่มมืดลงทุกที ใจมันรู้สึกหวิวๆยังไงชอบกล
“อย่าบอกนะว่า!” ผมรีบวิ่งไปที่หน้ากระจก บ้าเอ๊ยเรื่องสำคัญขนาดนี้ลืมได้ไงวะ แสงสีทองของขอบฟ้าได้ลาลับไป แสงสีเงินสาดสะท้อนแข่งกับแสงจันทร์ สว่างไปทั่วห้อง ผมจะทำยังไงดี ที่จริงวันนี้กะจะรีบกลับบ้านแต่ดันเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน
แกร๊ก!
“เคย์……ตื่นได้แล้ว ฉันเอาข้าว……...”
“เฮ้ย!!!!!” เสียงผมเองครับ อยู่ๆก็โพล่มา
เพล้ง!
“นี่มันอะไรกัน ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้” ซันถึงกับทำชามข้าวหลุดมือข้าวต้มที่อยู่ในชามกระจายเต็มพื้นไปหมด หน้าของซันตอนนี้อึ่ง ผมนึกว่าวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว
“ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดีดูสภาพผมตอนนี้สิ เป็นมนุษย์เปล่งแสงได้ ผมสีเงินยาวระพื้นห้อง หน้าผมตอนนี้ซีดเป็นไก่ต้ม ดูยังไงก็ตัวประหลาดชัดๆ
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย” ซันที่เหมือนจะพึ่งดึงสติกลับคืนมาได้เดินเข้ามาหาผม
“เอ่อคือ…...ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี” ซันมองผมไม่วางตา เค้าไม่กลัวรึไงถ้าเป็นคนอื่นปานนี้เปิดแนบไปแล้ว
“หน้านายซีดมากเลย ตัวเย็นมากด้วย ” ซันยกมือมาสัมผัสแก้มของผม สายตาที่เค้ามองผมไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ผมคิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่า
“คุณไม่กลัวผมหรอ” ผมถามเสียงสั่นเครือ น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาให้ได้ เค้าจะรับได้หรอ ผมมันตัวประหลาดนะ เค้าอาจรังเกียจผม กลัวเหลือเกินว่าแววตาตรงหน้านี้จะหายไป
“กลัวสิ ตกใจมากด้วย บอกฉันหน่อยสิว่านายเป็นอะไรกันแน่” ซันถามผมด้วยสาตาที่จริงจัง
“ถ้าผมเล่าให้ฟังคุณจะเชื่อผมไหม” ผมกำลังกลัว กลัวว่าเค้าจะเกลียด ไอ้ตัวประหลาดอย่างผม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝากติดตามกันด้วยนะจ๊ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ