Dark's killer

บทที่4

เย็นวันนั้น ณ ทางกลับคอนโดฯของหลี่เย่หลี่

                ฉันกำลังเดินทอดน่องกลับคอนโดฯอย่างไม่ค่อยสบายอารมณ์สักเท่าไหร่ ไม่คิดเลยจริงๆว่าการจัดการกับนายไท่หยางมันจะยากเย็นแสนเข็ญซะขนาดนี้ ไหนจะยัยมีลี่อะไรนั่นอีก วันนี้ฉันแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย เพราะยัยผู้หญิงบ้านั่นดันเดินตามนายไท่หยางต้อยๆๆเหมือนลูกหมาหิวนมไม่มีผิด เห็นแล้วมันก็รำคาญลูกตาจริงๆ

                ก็อย่างที่เคยบอก ว่าพระเจ้าช่วยเหลือฉันให้ได้เข้าใกล้กับนายไท่หยาง ฉันจึงมีโอกาสได้ไปนั่งเรียนอยู่ข้างๆหมอนั่น...กับยัยมีลี่ ซึ่งฉันก็ต้องทนนั่งฟังถ้อยคำพลอดรักชวนแสลงหูบวกกับถ้อยคำเหน็บแนมจากคู่รักเดนตายนั่นตลอดทั้งวัน จนหัวฉันนี่แทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ จะปี๊ดกลางห้องเรียนนี่ก็หลายทีแล้ว ซักวันเถอะฉันจะขอให้พระเจ้าแยกสองคนนั้นออกจากกัน เอาให้กลับมาคืนดีกันไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

                ผัวะ!

                เสียงเหมือนคนโดนต่อยดังมาจากแยกข้างหน้า ฉันจึงรีบวิ่งไป...เอ่อ แอบดู

                “มี มีลี่” เสียงชายคนที่โดนต่อยดังขึ้นอย่างหมดเรี่ยวแรง...พระเจ้า! นั่นมันนายไท่หยางนี่

                “มีลี่ขอโทษนะไท่หยาง แต่...ไท่หยางนั่นแหละที่โง่เอง มีลี่ก็แค่มาหลอกใช้ไท่อย่างตามที่หวางอู๋ บอกก็เท่านั้น มีลี่ไม่เคยรักไท่หยางจริงๆซะหน่อย” ยัยมีลี่พูดเหมือนตัวเองไม่ได้มีความผิดอะไรสักนิด พลางหลบอยู่ข้างหลังผู้ชายอีกคน ที่น่าจะชื่อหวางอู๋ แล้วก็น่าจะเป็นคนต่อยนายไท่หยางเมื่อกี้

                ฝั่งของนายหวางอู๋มีกันอยู่ประมาณเกือบสิบคน ใส่ชุดฟอร์มแปลกตา คาดว่าก่อนหน้านี้หน้าจะช่วยกันอัดนายไท่หยางกันเรียบร้อยแล้วล่ะ ถึงได้ลงไปนอนกองสะบักสะบอมอยู่กับพื้นขนาดนั้น

                “หึ! ไงล่ะไอ้ไท่หยาง ชนะทุกอย่างยกเว้นผู้หญิงเหรอแกน่ะ ฮ่าๆ น่าสมเพชจริงๆ” นายหวางอู๋พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปเหยียบท้องนายไท่หยางเอาไว้แล้วหยิบมีดสั้นออกมา

                อ้าวๆ จะมาแย่งเหยื่อกันง่ายๆอย่างนี้ได้ยังไงกันเล่า

                ผัวะ! เคร้งๆๆ!

                ระหว่างที่นายหวางอู๋กำลังเงื้อมีดขึ้นเตรียมจะแทงร่างที่นอนหมดแรงอยู่แทบเท้า ฉันก็วิ่งไปเตะมือข้างที่ถือมีดของนายหวางอู๋จนมันหลุดมือกระเด็นไปไกล

                “แย่จังเลยเนอะ มีดหลุดมือไปซะแล้ว” ฉันพูดอย่างยียวนพลางหันไปยิ้มกวนประสาทให้นายหวางอู๋

                “ยัยเย่หลี่!” โอ๊ย! หนวกหูเสียงยัยมีลี่จริงๆ ทำให้หุบปากก่อนคนแรกเลยละกัน

                ฉันก้าวเท้าเข้าไปหายัยมีลี่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระชากผมยัยนั่นแล้วผลักไปชนกับกำแพงข้างๆอย่างแรงจนยัยนั่นแน่นิ่งไป จากนั้นเลือดก็ค่อยๆไหลออกมาจากบริเวณที่กระแทกเข้ากับกำแพง โถๆๆๆ! ถึงกับสิ้นฤทธิ์เลย หมาน้อยของนายไท่หยาง หึ!

                “เธอเป็นใคร!” นายหวางอู๋ถามฉันอย่างตกใจ เมื่อเห็นยัยมีลี่มีสภาพแบบนั้น

                “ฉันเหรอ ถามทำไมเล่า บอกไปนายก็ไม่รู้จักอยู่ดี” พูดจบฉันก็ถีบนายหวางอู๋อัดกำแพงตามยัยมีลี่ไปทันที กระจอกชะมัด ครั้งเดียวก็จอดเลยเหรอเนี่ย

                “นี่แก!” ฉันหันไปตามเสียงของไอ้พวกที่เหลือพร้อมๆกับกระบอกปืนเงาวับของฉันที่จ่อไปทางพวกมันซึ่งกำลังถือมีดกันคนละเล่ม เพื่อเตรียมจะสู้กับผู้หญิงบอบบางอย่างฉัน

                “หืม? อะไร เมื่อกี้เรียกฉันเหรอ” ฉันถามด้วยเสียงเย็นจนพวกมันต้องถอยกันไปคนละก้าว ก่อนที่ฉันจะหันปลายกระบอกปืนไปหานายหวางอู๋ “กลับไป แล้วเอาลูกพี่ของพวกแกกับยัยผู้หญิงคนนี้ไปด้วย ไม่งั้นฉันจะยิงรายตัวจริงๆนะ” ฉันพูดพลางส่งยิ้มอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องไปให้ แต่พวกมันกลับลนลาน รีบมาลากนายหวางอู๋กับยัยมีลี่ออกไปทันที แหม่ รอยยิ้มฉันหวานถึงขนาดทนดูไม่ได้เลยรึไงนะ

                พอจัดการกับพวกของนายหวางอู๋เรียบร้อยแล้ว ฉันก็หันไปยื่นมือให้นายไท่หยางอีกรอบ ถ้าคราวนี้ยังมีแรงเล่นบ้าๆเหมือนในชมรมอีกนะ ฉันจะฆ่าทิ้งเดี๋ยวนี้เลย ไม่ต้องสนใจข้อมูลบ้าบออะไรแล้ว

                คราวนี้นายไท่หยางก็ยังมองหน้าฉันนิ่งๆเหมือนเดิม

                “อะไรอีกละ ก็คนชนะต้องช่วยเหลือคนแพ้ไม่ใช่เหรอไง” ฉันถามขึ้น เมื่อนายไท่หยางเอาแต่มองหน้าฉันอยู่ได้

                “แต่...ฉันไม่ได้สู้กับเธอซะหน่อย”

                “เฮ้อ! อกหักมันจะตายขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันถามอีกคำถามก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา

                “ถามแบบนี้ไม่เคยอกหักเหรอไง ไม่เคยมีความรักล่ะสิ” นายไท่หยางถามกลับก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากตัวเอง

                “แล้วถามแบบนี้ นายเคยเจอกับความรักกี่รูปแบบล่ะ นายรู้รึเปล่า ว่าเวลาผิดหวังจากความรัก จริงๆแล้วจะต้องทำยังไง นายคิดว่าจะมานอนกลางถนนรอให้รถบรรทุกเหยียบตายแบบนี้แล้วจะมีอะไรดีขึ้นมางั้นเหรอ นายมันก็โง่อย่างที่ยัยมีลี่พูดจริงๆน่ะแหล่ะ...”

                “ใช่ ฉันโง่! ฉันโง่ที่เชื่อใจมีลี่ ฉันโง่ที่ศรัทธาในความรัก ฉันโง่ที่คิดว่าสักวันฉันจะได้เจอกับคนที่เข้ามาหาฉันโดยที่ไม่หวังอะไร ฉันโง่...ที่อยากเจอกับใครสักคนที่รักฉันจริงๆ พร้อมที่จะอยู่กับฉันจริงๆโดยที่ไม่ทิ้งฉันไปไหน แล้วฉันก็โง่มาก ที่หายังไงก็หาไม่เจอสักที” พูดจบก็เขาก็หลับตาลงเหมือนคนจะร้องไห้

                “งั้น...ฉันช่วยหาให้เอามั้ย”

                “เธอเหรอ ช่วยยังไง”

                “พาฉันไปร้านเป็ดปักกิ่งอร่อยๆก่อนสิ แล้วฉันจะช่วยหา” นายไท่หยางมองหน้าฉันนิ่งๆอีกที ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น ฉันอยากกินเป็ดปักกิ่งแล้วมันน่าหัวเราะขนาดนั้นเลยเหรอไง

                “ฉันลุกไม่ไหวหรอก น่วมไปทั้งตัว ถ้าไม่ได้เธอมาช่วยไว้ ป่านนี้ฉันคงตายไปแล้ว ยังไงก็ขอบใจนะ ถึงตาฉันจะพร่าๆจนมองไม่เห็นว่าเธอสู้กับพวกมันยังไงก็เถอะ”

                “นายจะยอมตายทั้งๆที่ยังไม่ได้แก้แค้นอะไรเลยงั้นเหรอ”

                “แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง”

                “ไปกินข้าวกับฉัน” รีบๆลุกสิ ฉันหิวนะโว้ย

                “ฮ่าๆๆ เธอหิวขนาดนั้นเลยเหรอ” ก็เออน่ะสิ กินเสร็จแล้วก็จะได้พานายไปส่งบ้าน แล้วก็หาข้อมูลขององค์กรนายซะที ถ้านายอยากเจอผู้หญิงดีๆ ฉันจะได้รีบส่งนายไปหาบนฟ้าไงเล่า

                ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปหาเขาอีกรอบเท่านั้น

                “เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนะเธอน่ะ” นายไท่หยางพูดก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉัน

                ชีวิตนายมันน่าสงสารจริงๆนั่นแหล่ะ ฉันทำดีเพราะหวังผลหรอกย่ะ