Dark's killer

บทที่3

วันต่อมา ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดังในกรุงปักกิ่ง ประเทศจีน

                ให้ตายสิ นี่ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ อยู่ๆมาบอกให้ปลอมตัวไปเป็นเด็กมัธยม แล้วส่งชุดนักเรียนมาให้ฉันทันทีเลย เป็นใครก็ทำตัวไม่ถูกทั้งนั้นแหละ นี่ดีนะที่หน้าฉันยังสามารถเป็นเด็กมัธยมได้อยู่ ไม่งั้นคงได้อายเด็กแน่ๆ แต่ไม่เป็นไร มืออาชีพอย่างฉันต้องทำได้อยู่แล้ว สู้เว่ย!

                “เอ้า! สมาชิกใหม่ เข้ามาได้แล้ว” ฉันยืนหมุนไปหมุนมาเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้าห้องชมรมศิลปะป้องกันตัว ก่อนที่อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมจะเรียกให้ฉันเข้าไป

                “นี่คือหลี่เย่หลี่ เป็นคนไต้หวัน เพิ่งย้ายเข้ามาเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ และเป็นสมาชิกใหม่ของชมรมเรา มีอะไรก็ช่วยแนะนำเพื่อนหน่อยก็แล้วกันนะ...ไท่หยาง ในฐานะที่เธอเป็นหัวหน้าชมรม ฝากดูแลเย่หลี่ด้วยก็แล้วกัน” อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมแนะนำฉันให้สมาชิกในชมรมรู้จัก ก่อนจะหันไปฝากฝังฉันไว้กับนาย... เดี๋ยวสิ ไท่หยางเหรอ ไอ้เหยื่อนรกของฉันเนี่ยนะ!

                “ไม่ต้องเป็นห่วงครับอาจารย์ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย” นายไท่หยางรับปากอาจารย์ที่ปรึกษาชมรม ก่อนจะหันมายิ้มยียวนให้ฉัน

                แหมๆๆ โลกกลมพรหมลิขิตดีจังเลยนะ ฉันอุตส่าห์เลือกชมรมที่มันเข้ากับฉันมากที่สุดเท่านั้นเอง ไม่นึกเลยว่าพระเจ้าจะช่วยเหลือให้ฉันได้เข้าใกล้หมอนี่ง่ายดายขนาดนี้

                “ไง ไต้หวันไม่มีโรงเรียนให้เรียนเหรอ” พอครูที่ปรึกษาชมรมเดินออกไป นายไท่หยางก็เริ่มมากวนประสาทฉันทันที

                ฟุบ!!

                ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเหมือนคราวที่แล้ว แต่ใช้ดาบไม้ฟาดกลับไปแทน ไม่นึกว่าจะหลบได้แฮะ สงสัยข่าวลือที่ว่าฝีมือร้ายกาจจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็นะ ฉันก็ยังมองว่าหมอนี่กระจอกอยู่ดี

                “เธอจะฆ่าฉันรึไงเนี่ยฮะยัยปีศาจ ฟู่! เกือบหลบไม่ทัน” นายไท่หยางหันมาขึ้นเสียงใส่ฉัน ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่หลบดาบไม้ฉันได้ “ใช้ดาบเป็นรึเปล่าเธอน่ะ ฟาดพร่ำเพรื่อจริงๆเลย ให้ตายเถอะ”

                “มาสู้กันดูมั้ยล่ะ” เพื่อพิสูจน์เรื่องฝีมือของหมอนี่ ฉันจึงโยนดาบไม้ไปให้เขาอันหนึ่ง แล้วเอ่ยปากท้าสู้ขึ้นมา

                “หึ! บอกไว้ก่อน กับผู้หญิงฉันก็ไม่ปรานีหรอกนะ” ไท่หยางพูดด้วยแววตาที่ดูจริงจัง

                “ไม่จำเป็นเป็นหรอก” พูดจบฉันก็กระโจนเข้าใส่เขาทันที

                กึง!

                นายไท่หยางรับการโจมตีของฉันโดยการใช้ดาบไม้ในมือเขามารับดาบฉันไว้ ดาบไม้กระทบกันจนเกิดเสียงดัง ทำให้คนในชมรมหันมามองที่เราสองคนเป็นตาเดียว ก่อนจะมาล้อมวงชมการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้น

                “ฝีมือดีไม่เบานี่ยัยปีศาจ” นายไท่หยางพูดขึ้นก่อนจะส่งแรงทั้งหมดไปที่ดาบเพื่อผลักให้ฉันถอยออกมา หึ! พื้นฐานใช้ได้เลยนี่ งั้นฉันขอเอาจริงสักนิดแล้วกัน

                พอสู้กันไปได้สักพัก ฉันก็อาศัยการได้เปรียบในเรื่องความเร็ว วิ่งไปโผล่ด้านหลังนายไท่หยางแบบไม่ให้เขารู้ตัว ก่อนจะเงื้อดาบแล้วฟาดไปเต็มแรง แต่ประสาทสัมผัสของหมอนี่ก็ไวใช้ได้ เขาหลบไปอีกทางก่อนจะอ้อมมาล็อกคอฉันไว้จากทางด้านหลัง แต่ขอโทษที แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก

                ฉันทิ้งดาบลงกับพื้น ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดจับนายไท่หยางทุ่มข้ามหัวตัวเองลงไปกองอยู่กับพื้นด้านหน้าฉันทันที แค่นี้ฉันก็ชนะแล้ว

                “เป็นไง ฉันพอจะใช้ดาบเป็นมั้ย” ฉันถามนายไท่หยางที่ยังนอนโอดครวญอยู่กับพื้น ขณะที่คนอื่นๆก็แยกย้ายไปซ้อมกันคนละทิศคนละทางของห้องชมรม

                เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่มองหน้าฉันนิ่งๆแล้วก็ยิ้มแบบแปลกๆ ก่อนจะยื่นมือมาทางฉัน

                “อะไร” ฉันถามพลางมองไปที่มือของเขา

                “อะไรกัน ไม่มีน้ำใจนักกีฬาเลยเหรอ ชนะแล้วก็ต้องช่วยเหลือคนแพ้ด้วยสิ”

                ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือนายไท่หยางไว้ เพื่อช่วยดึงให้เขาลุกขึ้นมา แต่คนที่ถูกดึงมันกลับเป็นฉันแทนนี่สิ!

                “เฮ้ย!” ตุ้บ!!

                ฉันถูกนายไท่หยางดึงให้ล้มลงไปนอนกองอยู่บนตัวเขา อีกแล้วนะอีตาบ้านี่ ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ ให้ตายเถอะ ฮึบ! ฮึบ! โอ้ย! ลุกไม่ขึ้น!

                “อ้าวๆ ง่วงก็ไปหาที่นอนดีๆสิครับ มานอนบนตัวผมแบบนี้มันหนักนา” ปากบอกให้ลุกออกไป แต่มือนี่กอดเอวฉันแน่นเลยนะอีตาบ้า ไหนจะไอ้ท่าทางหลับตาพริ้มแบบนี้อีก ไอ้โรคจิตเอ๊ย!!

                “ปล่อยฉันนะ นี่!! เอามือออกไปเดี๋ยวนี้ ปล่อย ฮึบ! ปล่อยเซ่ ปล่อย สิ โว้ยยยย!!!” ฉันโวยวายเสียงดังลั่นแต่อีตาไท่หยางกลับนอนนิ่ง ส่วนคนอื่นๆก็ไม่เห็นว่าจะมีใครสนใจเสียงโวยวายของฉันเหมือนเสียงดาบกระทบกันเลยสักนิด

                “กรี๊ด! แก แกเป็นใคร มายุ่งอะไรกับไท่หยางของฉัน! กรี๊ดๆๆ!” อยู่ๆก็มียัยผู้หญิงคนหนึ่งมายืนกรี๊ดๆๆอยู่หน้าชมรม พลางชี้หน้าด่าฉันฉอดๆๆ หนวกหูจริง! ฆ่าทิ้งซะเลยดีมั้ยเนี่ย!

                “มีลี่!” นายไท่หยางตาเบิกโพลง ก่อนจะผลักฉันออกไปอีกทางแล้ววิ่งไปหายัยมีลี่อะไรนั่นทันที “มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับมีลี่ ผมกับผู้หญิงคนนี้เราไม่ได้มีอะไรกันนะครับ”

                “ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะคะไท่หยาง ใครๆก็เห็นว่าเมื่อกี้ไท่หยางกอดฉันอยู่” คิดว่าฉันจะยอมเหรอฮะ

                “ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ นี่เธอ! พูดแบบนี้เดี๋ยวแฟนฉันก็เข้าใจผิดหมดหรอก” แล้วไงล่ะยะ

                “ก็ไหนเมื่อกี้ไท่หยางบอกฉันเองว่าไม่มีแฟนไงคะ” โฮะๆๆ สนุกจริงๆเลย ^o^

                “ไท่หยาง!!” ยัยมีลี่โกรธจัดเลยแฮะ

                “ไม่ใช่นะครับ ผู้หญิงคนนี้เขาแกล้งผม ดูก็รู้นี่ครับว่าไม่ใช่คนดี มีลี่อย่าไปสนใจเลยนะ” เชอะ!

                “ก็ได้ค่ะ มีลี่เชื่อไท่หยางก็ได้ มีลี่มารับไท่หยางไปเข้าเรียน รีบไปเถอะค่ะ อย่าอยู่ที่นี่นานเลย มีลี่ไม่ชอบขี้หน้าผู้หญิงคนนี้”

                “อ้าว พูดงี้ก็สวยสิคะมีลี่” ฉันพูดพร้อมกับยกแขนเสื้อขึ้น

                “นี่เธอพอได้แล้ว ไปครับไป อย่าไปสนใจเลยนะมีลี่ รีบไปดีกว่า” นายไท่หยางพูดก่อนจะจูงมือยัยมีลี่ออกไปทันที...ไอ้พวกเด็กนรกเอ๊ย! อย่าให้ฉันเจอยัยมีลี่ที่ไหนอีกนะ แม่จับฆ่าให้หมากินเลยคอยดู!