Dark's killer

บทที่5

ณ ร้านเป็ดปักกิ่ง

                พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว และตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งกินเป็ดปักกิ่งอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีนายไท่หยางนั่งซดเหล้าซู้ดๆๆอยู่ตรงที่นั่งฝั่งตรงข้าม

                “นี่! พอได้แล้ว เดี๋ยวก็เมาตายอยู่ตรงนี้หรอก บรรลุนิติภาวะแล้วรึยังฮะ มานั่งซดเหล้าซู้ดๆๆอยู่ได้ ฉันหนวกหู!” ฉันพูดพร้อมกับหยิบแก้วออกจากมือของเขา

                “เธอจะมาเข้าใจอะไรล่ะ เธอไม่เคยถูกทิ้งมาตลอดชีวิตอย่างฉันนี่ เธอจะเข้าใจอะไร เธอรู้รึเปล่าว่าฉันน่ะ ฉันน่ะ ฮึก! ฮึก!...” ด้วยอาการเมา ทำให้นายไท่หยางพูดประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะสะอึกสะอื้นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

                “เฮ้ยๆๆ อย่ามาร้องไห้ตรงนี้นะโว้ยไท่หยาง...เอ่อ เก็บเงินด้วยค่ะ!” ฉันพูดกับนายไท่หยาง ก่อนจะหันไปเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน

                สุดท้าย ทั้งค่าเหล้า ทั้งค่าเป็ดปักกิ่ง ฉันก็เป็นคนจ่ายทั้งหมด ก่อนจะลากนายไท่หยางออกมาจากร้านอย่างยากลำบาก

                ฉันลากเขาออกมาจนถึงแม่น้ำที่อยู่ใกล้ๆร้าน ก่อนจะปล่อยให้ลงไปนอนกองอยู่ริมฝั่ง จากนั้นฉันก็นั่งลงข้างๆเขา

                “แม่ทิ้งฉันไปตั้งแต่แปดขวบ” อยู่ๆ นายไท่หยางที่ควรจะนอนไม่รู้เรื่องก็โพล่งขึ้นมา ทำเอาฉันตกอกตกใจหมด เขานอนหลับตาพริ้ม เอามือก่ายหน้าผากเหมือนที่ทำตอนนอนอยู่บนถนน แต่ปากก็ขยับพ่นความในใจออกมาไม่ยอมหยุด “ฉันต้องอยู่กับป้าแม่บ้านมาตั้งแต่ตอนนั้น แค่ฉัน...กับป้าเหมยสองคน เพราะพ่อของฉันก็ทิ้งฉันไปเหมือนกัน”

                “...” ฉันไม่ได้พูดอะไร เขาจึงพูดต่อ

                “ฉันต้องอยู่กับเงินที่แม่ทิ้งไว้ให้ตั้งแต่เด็กๆ สะดวก สบาย แต่ไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง...ฉันเลยต้องหาใครสักคนที่พร้อมจะรักฉันและอยู่กับฉันตลอดไป โดยที่ไม่ทิ้งฉันไปไหน...แต่ไม่ว่าจะกี่คนที่ฉันหาได้ ก็ล้วนแต่มาคบกับฉันเพราะหวังผลประโยชน์ทั้งนั้น พอไม่ได้ดั่งใจ ก็ทิ้งฉันไปทุกที หึ! มันจะน่าหัวเราะรึเปล่า ถ้าฉันจะบอกว่าฉันเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้มากแค่ไหน แต่ก็นะ พูดไป เธอก็คงไม่เข้าใจหรอก”

                “ครอบครัวฉันถูกฆ่าตายตั้งแต่ฉันอายุสิบห้า น้องชายฉันก็มาตาบอดตั้งแต่คดีในครั้งนั้นบวกกับโรคหัวใจที่เป็นมาก่อนหน้านั้นอีก พ่อแม่ของฉันก็ไม่ได้ทิ้งทรัพย์สมบัติอะไรไว้ให้เหมือนแม่ของนาย ฉันจึงต้องดิ้นรนใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองแล้วก็รักษาน้อง...ถึงตอนนี้ จะมีคนมารับเลี้ยงเราสองคนแล้ว แต่เขาก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆของฉัน แล้วฉันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขามากมาย นอกจากจะเป็นแค่แรงงานของเขาเท่านั้น...ถึงฉันจะไม่ได้ตามหาความรักจากใครเหมือนนาย แต่ฉันก็เข้าใจนะ ว่าความรู้สึกของคนที่สูญเสียคนที่รักมันเป็นยังไง แต่อย่างน้อยนะไท่หยาง นายยังมีป้าแม่บ้านที่เลี้ยงดูนายมาตั้งแต่เด็กๆไม่ใช่เหรอ เหมือนที่ฉันเองก็ยังมีน้องชายที่ฉันรักฉันอยู่ไง เพราะงั้น นายควรจะกลับบ้านไปหาเขานะ บอกทางมาเดี๋ยวฉันไปส่ง...”

                “ฟี้ ฟี้~” ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากซากศพที่ท่านเรียก

                “ไท่หยาง! ไอ้เด็กนรกเอ๊ย! หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย คนอุตส่าห์พูดซะยาว เล่าเรื่องเศร้าซะหมดเปลือกเลยไอ้บ้าเอ๊ย มันเหนื่อยนะยะ! แล้วตกลงบ้านของนายไปทางไหนเนี่ย โอ๊ย! ข้อมูลของฉันนนน!”

คอนโดฯของหลี่เย่หลี่

                สุดท้ายชีวิตของฉันก็มาจบอยู่ที่คอนโดฯจนได้ ฉันต้องลากนายไท่หยางมาจากแม่น้ำที่อยู่ไกลจากคอนโดฯมากๆ ให้มานอนแน่นิ่งเป็นศพไม่มีญาติอยู่บนเตียงของฉัน โชคยังดีนะที่มีแท็กซี่ผ่านมา ไม่งั้นฉันคงได้ตายอยู่กลางถนนแน่ๆ ก็ไอ้เด็กบ้านี่ตัวหนักมากเลยน่ะสิ

                ตอนแรกกะจะหลอกถามทางกลับบ้านของเขาซะหน่อย แต่หมอนี่ก็ดันมาหลับก่อนซะได้ ฉันจึงไม่มีทางเลือก ต้องลากเขามาที่นี่ ดีนะที่ในห้องนี้มีช่องลับสำหรับเก็บซ่อนอาวุธไว้ ไม่งั้นถ้านายนี่ตื่นมาคงได้เป็นเรื่องแน่ๆ

                ตอนนี้ฉันถือชามน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูมายืนด้อมๆมองๆอยู่ข้างเตียง พลางคิดไปว่า จะเช็ดตัวให้เขาดี...หรือไม่เช็ดดี โอ๊ย! ฉันควรจะทำยังไงกับเหยื่อของฉันดีล่ะเนี่ย... เอ๊ะ! หมอนี่เป็นเหยื่อนี่นา แล้วฉันจะมาทำดีกับเขาทำไมล่ะ วางไว้บนโต๊ะแล้วกัน ให้เขาตื่นมาเช็ดเอง ใช่ๆๆ

                คิดได้ดังนั้นฉันก็วางชามน้ำอุ่นกับผาขนหนูลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วเตรียมจะก้าวเท้าออกไปนอนที่โซฟา

                “...ลี่” อยู่ๆนายไท่หยางก็พึมพำอะไรลี่ๆออกมา คงจะคิดถึงยัยนั่นอยู่ล่ะสิ

                “อะไรของนาย ฉันหลี่เย่หลี่ย่ะ ไม่ใช่ยัยมีลี่อะไรของนาย น่ารำคาญจริงๆ โดนทิ้งแล้วยังจะมาพึมพำหายัยนั่นอยู่ได้ รักมากรึไงผู้หญิงแบบนั้นน่ะฮะ” ฉันสบถกลับไปหาคนที่นอนละเมอไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

                “เย่...หลี่” นายไท่หยางยังคงพึมพำต่อ

                “โอ๊ย! ก็บอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่มียัยเย่...เย่หลี่เหรอ นายว่าไงนะ” ฉันเงี่ยหูไปใกล้ๆปากของนายไท่หยาง เพื่อจะฟังสิ่งที่เขาพูดให้ชัดๆ แต่ว่า...

                ตุ้บ!

                นายไท่หยางดึงฉันให้ล้มลงไปทับตัวเขา แล้วใช้สองมือกอดฉันไว้จนแน่น ไอ้เด็กนรกนี่ ขนาดตอนละเมอยังไม่เว้นเลยนะ

                “เย่หลี่ เธออยู่กับฉันก่อนนะ อยู่เป็นเพื่อนฉัน อย่าทิ้งฉันไปนะเย่หลี่ อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ” คราวนี้ล่ะได้ยินชัดเจนเลย ทั้งเสียงบ่นพึมพำ ทั้งเสียงหัวใจของนายไท่หยาง ทั้งเสียงหัวใจของฉัน...เฮ้ย! ไม่ใช่แล้ว เสียงหัวใจบ้าบออะไรล่ะ ปล่อยฉันนะไอ้บ้านี่ ฮึบ! ฮึบ! “อย่าทิ้งฉันไป”

                “ยังจะพูดต่ออีก เออน่า ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก ก็นี่มันห้องฉันนี่หว่า ปล่อยได้แล้ว ฮึบ! กรี๊ด!”

                โครม!!

                ฉันทั้งดิ้น ทั้งยันตัวขึ้นจนหลุดจากรัศมีอ้อมกอดของนายไท่หยางไม่พอ ยังหลุดจากรัศมีของเตียงอีก โอ๊ย! เจ็บจังเลย

                ฉันนั่งคร่ำครวญอยู่กับพื้นสักพัก ก่อนจะลากสังขารอันไม่เที่ยงของตัวเองไปนั่งที่โซฟาข้างๆเตียงพลางมองไปที่นายไท่หยางที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงอันนุ่มนิ่มของฉัน

                คิดๆไปแล้วก็สงสัยนายไท่หยางอยู่เหมือนกันนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฝีมือการต่อสู้ ความคิด ความเป็นผู้นำ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนปกติธรรมดาเหมือนเด็กม.ปลายทั่วๆไปที่ฉันเคยเจอไม่มีผิด

                มันธรรมดาซะจนทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า นี่น่ะเหรอราชามังกรคนปัจจุบัน นี่น่ะเหรอหัวหน้าใหญ่ของThe Dragon Darkness นี่น่ะเหรอคู่แข่งตัวฉกาจของหัวหน้า ไม่แน่นะ เขาอาจจะเป็นเพียงเด็กมีปัญหาที่ต้องการแค่ความอบอุ่นจากใครสักคนก็ได้ ใครจะรู้...