Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่แปด

เจ็บนั้นคืนสนอง

                “ ไมค์กี้!!! ”  แมกซ์ตะโกนร้องจนสุดเสียง  ตอนนี้เขารู้สึกว่าความเร็วของรถกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  แมกซ์มองไปที่คอของเพื่อนก็ไม่พบพระที่หมอดูชราเคยให้มา

                “ ไมค์กี้อย่าทำแบบนี้เลยหยุดเถอะ!!! ”  แมกซ์ตั้งสติแล้วพูดอย่างปลอบประโลมเพื่อให้  วิญญาณที่สิงร่างของเชนนั้นได้หยุดในสิ่งที่ตนเองกระทำ

                “ เราเคยบอกนายแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่ง? ”  แม้ไมค์กี้ไม่ได้ขยับปากแต่เสียงนั้นก็ยังคงดังก้องอย่าในหูของแมกซ์

                “ ไมค์กี้หยุดรถแล้วมาคุยกันก่อนดีไหม?  ”  แมกซ์พูดอีกครั้ง  แต่เมื่อเห็นว่าไมค์กี้ยังคงเร่งเครื่องต่อไปเรื่อยๆ “ ถ้านายยังทำแบบนี้อยู่  นายก็จะเป็นบาปนะ ”

                “ แล้วมึงรู้ไหมว่าพวกมันทำอะไรกับกูไว้บ้าง? ”

                “ ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกมันทำอะไรกับนายไว้บ้าง ”  แมกซ์ตอบพร้อมกับพร้อมกับกำพระที่กำลังห้อยคอไว้แน่น   ก่อนที่จะหันไปมองคนข้างๆ 

                 “ ถ้ายังไม่ออกจากร่างของเชน...ก็อย่าหาว่าเราใจร้ายแล้วกันนะ ”  แมกซ์พูดขึ้น  มือหนากระชากสร้อยที่คอออกแล้วชูขึ้นมา  วิญญาณของไมค์กี้เบิกตาโพลงแล้วหันหน้าไปทางแมกซ์  ก่อนที่จะเห็นแสงสว่างวาบออกมาจากสร้อยพระของแมกซ์  แสงสว่างจากพรุพุทธคุณทำให้วิญญาณของไมค์กี้ร้องโอดโอยขึ้นมาทันที

                “ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ”

                 ไมค์กี้ร้องขึ้นมาอย่างปวดแสบปวดร้อน  ก่อนที่รถจะไม่มีคนบังคับแล้วพุ่งเข้าไปยังข้างทางชนกับต้นไม้ใหญ่ทันที่   บัดนี้ร่างข้างๆ ตัวของแมกซ์ได้กลับมาเป็นเชนคนเดิมแล้ว  แต่วิญญาณของไมค์กี้กลับไปปรากฏตัวอยู่ข้างกระจกฝั่งของแมกซ์แทน ก่อนที่ไมค์กี้จะคำรามออกมาเสียงดังแล้วหายไป

                “ งั้นก็อย่ามาเสือกเรื่องของกู!!! ”

                เอ็มตื่นขึ้นมาในตอนเช้า  วันนี้เขาไม่อยากที่ออกไปไหน  อีกใจหนึ่งของชายหนุ่มก็หวาดกลัววิญญาณของไมค์กี้ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล   เมื่อมีเรื่องเครียดมากมายขนาดนี้แล้วชายหนุ่มจึงไม่อยากออกไปทำงานในขณะที่ตอนนี้จิตใจของเขายังสับสนวุ่นวาย

                “ ชวนน้องไอซ์ไปดูหนังดีกว่า  ”   เอ็มพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา ก่อนที่จะเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ของคนที่จะชวนไปเที่ยว 

                เอ็มไปอาบน้ำและแต่งตัวเพราะจะไปเที่ยวให้สบายใจ  จะได้ลืมความทุกข์ทั้งหมดที่ตนเองต้องพบเจอ  เอ็มนัดกับไอซ์อยู่ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง  ซึ่งเป็นร้านประจำที่เขาและเธอนัดกันมาบ่อยๆ ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ร้านกาแฟก็พบว่าคนที่ตนนัดนั้นมานั่งรออยู่ในร้านกาแฟเรียบร้อยแล้ว

                “ น้องไอซ์มานานรึยังเอ่ย? ”  เอ็มเดินเข้ามาในร้านแล้วรีบทักไอซ์ด้วยหูตาแพรวพราวแบบที่เขาทำกับสาวๆ คนอื่นๆ อย่างเคยชิน

                “ ไอซ์ก็มารอพี่เอ็มนานแล้วแหละค่ะ ”  หญิงสาวหน้าสวยตอบชายหนุ่ม  ก่อนที่จะหันมองไปที่รถแล้วถามอีกว่า “ แล้ววันนี้พี่เอ็มพาน้องชายมาด้วยหรอคะ? ”

                เอ็มได้ฟังคำถามถึงกับหน้าถอดสีทันที  ตวัดสายตาขวับมองเข้าไปในรถอย่างทันทีแต่ก็ไม่พบว่ามีใครอยู่ในรถอย่างที่หญิงสาวบอก 

                “ ไหนครับน้องไอซ์?   พี่มาคนเดียวนะครับ...แหมพูดแบบนี้หามุกอยากเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่หรือเปล่าจ๊ะน้องไอซ์แบบน้องไอซ์เนี่ยไม่ต้องเล่นมุกพี่ก็ประจำตำแหน่งให้แล้วคร้าบบบบ ”

                “ จริงๆ นะคะพี่เอ็ม  ก็เห็นมีคนใช่ชุดนักเรียนนั่งอยู่ในรถของพี่ตั้งแต่พี่เลี้ยวรถมาแล้ว  ไอซ์ยังไม่แก่ถึงหูตาฟากฝางนะคะ ”

                “ ไม่เอาแล้ว ”  เอ็มตัดบท  ก่อนที่จะปล่อยคำหวานออกมาจากปากอีก  “ว่าแต่วันนี้เราไปไหนกันดีครับ? ”

                เอ็มพาแฟนสาวไปกินข้าวที่ร้านอาหารหรู  ทั้งสองตกลงนัดกันว่าจะไปดูหนังกันต่อซึ่งเอ็มก็ไม่มีปัญหาเพราะตนเองก็ไม่อยากกลับห้องของตนเองอยู่แล้ว

                ในโรงภาพยนตร์ที่หนังกำลังฉายอย่างได้อารมณ์  หนังรักโรแมนติกเช่นนี้หากคู่รักได้มาดูก็คงต้องมีความรู้สึกอินไปกับภาพยนตร์อย่างแน่นอน  ชายหนุ่มหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังต้องหน้าตั้งตาดูอย่างใจจดใจจ่อ

                เอ็มเอื้อมมือของตนเองไปกุมมือไอซ์อย่างอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มพริ้มอย่างมีความสุข  ก่อนที่ไอซ์จะค่อยๆ หันหน้ามาหาชายหนุ่มแล้วยิ้มให้เอ็มเช่นกัน   ดวงตาที่หยาดเยิ้มของหญิงสาวค่อยๆ กลายเป็นสีขาวจนไม่เห็นตาดำ  ใบหน้าขาวนวลตอนนี้กลับค่อยๆ  ขาวลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นซีด  เส้นเลือดที่ใบหน้าค่อยๆ เด่นชัดขึ้นจนกลายเป็นสีเขียวขึ้นมาทันที  ปากที่ยิ้มอย่างมีความสุขค่อยๆ ฉีกจนไปถึงรูหู

                “ มะมะไมค์กี้ ”  เอ็มร้องออกมาด้วยความตกอกตกใจ  เมื่อบัดนี้หญิงสาวน่ารักตรงหน้ากลับกลายเป็นเด็กหนุ่มใบหน้าบวมอืดอย่างหน้าตาหน้าเกลียดน่ากลัว  ชายหนุ่มอยากจะตะโกนร้องออกมาอย่างสุดเสียงแต่ก็ไม่สามารถทำได้  เพราะเขาไม่สามารถขยับร่างกายตรงไหนได้เลย  แม้กระทั่งใบหน้าก็ไม่สามารถหันไปไหนได้

                ใบหน้าของไมค์กี้ค่อยๆ  เลื่อนเข้ามาจนแทบจะชิดกับหน้าของชายหนุ่ม   เอ็มทำได้เพียงแค่เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า  ปากที่ม่วงคล้ำเผยอออกมาแล้วพูดบางสิ่งบางอย่าง “คิดถึงกูไหม? ”

                “ พี่เอ็ม  พี่เอ็มคะ ”   เสียงหวานเรียกก่อนที่มือสวยจับที่แขนของชายหนุ่มแล้วเขย่าตัวเบาๆ  ร่างใหญ่ของเอ็มสะดุ้งลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ     เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นที่หน้าผากหลายเม็ดแม้แอร์ที่เย็นฉ่ำของของโรงภาพยนตร์ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

                “ หนังจบแล้วคะพี่ ” 

                “ อ่อหรอ...งั้นเรากลับกันเลยดีไหม? ”  เอ็มรีบตอบหญิงสาวอย่างร้อนรน  ในตอนนี้ใบหน้าของเอ็มแทบจะไม่มีสีเลือดอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาอีกแล้ว

                “ แต่ไอซ์อยากจะทานไอศกรีมน่ะค่ะพี่เอ็ม ”

                “ ไอซ์พี่ขอโทษจริงๆนะ  พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายเลย ”  เอ็มพูด พลางใช้มือปาดเหงื่อที่บริเวณใบหน้า  “ อ่อแล้วกลับเองนะพี่รีบ ”

                เอ็มพูดจบก็รีบลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากโรงหนังทันที  ปล่อยให้หญิงสาวนั่งมองแผ่นหลังของชายหนุ่มออกใจอย่างอารมณ์เสียแล้วบ่นออกมา

                “ เป็นอะไรวะเนี่ย?...กะว่าจะหลอกเกาะอีกนิดสักหน่อยรีบไปไหน ”

                แมกซ์สะดุ้งขึ้นมาก็พบว่าตนเองอยู่บนรถและรอบข้างทางนั้นที่เคยเป็นป่าในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยบ้านเรือน และตอนนี้รถของเชนก็จอดอยู่ตรงกำแพงของบ้านหลังหนึ่ง  แมกซ์หันไปมองทางเชนที่ตอนนี้ก็กำลังหลับอย่างไม่ได้สติอยู่เช่นกัน

                “ เชน...เชน ”  แมกซ์เขย่าตัวเพื่อนอย่างแรงจนเชนรู้สึกตัว

                “ แมกซ์ ”  เชนเรียกชื่อเพื่อนเบาๆ เมื่อลืมตาขึ้นมา  พลันหันไปมองทั้งสองข้างทางด้วยความตกใจ  “ นี่เรามาอยู่ที่ไหน? ”

                “ ฉันต้องถามนายมากกว่าว่านายพาฉันมาที่ไหน? ”

                “ ฉันทำได้ว่ากำลังขับรถอยู่  แล้วจู่ๆ ก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ”  เชนนั่งคิดอยู่อึดใจ  แล้วตอบผู้เป็นเพื่อนตามความจริง

                “ นายไม่ได้ห้อยพระที่หมอดูให้มาใช่ไหม?! ”  แมกซ์ถาม   หนุ่มแว่นคลำไปที่คอของตนเองโดยอัตโนมัติ

                “ จริงด้วย...เราไม่ได้ใส่มา ”

                “ ตอนแรกนายพาฉันเข้ามาในซอยอะไรก็ไม่รู้  มีแต่ป่ามีแต่ต้นไม้  จู่ๆ นายก็โดนผีไมค์กี้เข้าพอฉันเอาพระมาขู่ถึงจะยอมออก  แต่ไมค์กี้ก็ขับรถไปชนต้นไม้ก่อนที่ฉันจะสลบไป ”  แมกซ์เล่าเหตุการณ์แล้วมองไปรอบๆ ตัว “ พอตื่นมาเราก็มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน ”

                “ สงสัยไมค์กี้คงพรางตาเราแน่ๆ ”  เชนเสนอความคิดเห็น

                “ ไม่มีเวลาแล้วเชน  เรามาอยู่ที่นี่กันได้ยังไงก็ไม่รู้  รีบไปที่บ้านเอ็มกันดีกว่า  ”  แมกซ์พูดอย่างร้อนรนซึ่งเชนก็เห็นด้วย  ชายหนุ่มใส่แว่นรีบสตาร์ทรถแล้วมุ่งหน้าไปที่เป้าหมายทันที

                เอ็มกลับมาบ้านด้วยความหวาดกลัว  ในหัวของเขาตอนนี้ยังคงมีในหน้าของไมค์กี้วนเวียนอยู่ในความทรงจำอย่างลืมไม่ลง  ชายหนุ่มถอดเสื้อออกเผยให้เห็นสรีระอันแกร่งที่เกิดจากการออกกำลังกายมาตั้งแต่วัยรุ่น  ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังรักษาหุ่นไว้ได้อย่างดีโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าร่างกายเหล่านี้จะอยู่กับเขาในอีกไม่กี่นาที

                ตอนนี้ร่างอันเปลือยเปล่าของเอ็มกำลังนอนแช่อยู่ในน้ำอย่างสบายอารมณ์  เขาไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไป ไม่อยากจะลืมความเลวระยำที่เขาเคยทำมา   ดวงตาของเขาหลับลงอย่างผ่อนคลาย

                “ หึ...หึ ”  เสียงหัวเราะปริศนาของใครสักคนแว่วมาตามลมจนเขาต้องลืมตาขึ้นมาทันที

                “ หึ...หึ ”  เสียงมันดังขึ้นอีกครั้ง  จนเอ็มต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องน้ำเพื่อที่จะหาต้นตอของเสียงนั้น  เมื่อเปิดประตูออกมาเขาก็พบว่าทีวียังไม่ได้ปิดและเป็นที่มาของเสียง

                “ โธ่เอ้ย!!   เรานี่ท่าทางจะหลอน ”  เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ  ร่างอันเปลือยเปล่าเดินลงไปแช่อยู่ในน้ำอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์

                “ แล้วแบบนี้ยังแปลว่ามึงยังหลอนไปเองอยู่ไหม? ”  เสียงของไมค์กี้ดังขึ้นมาดังขึ้นมา  ซึ่งเอ็มเองก็จำได้จนต้องเปิดเปลือกตา  และก็พบว่าตอนนี้ในอ่างอาบน้ำไม่ได้มีแค่เขาเพียงคนเดียว  หัวของไมค์กี้ที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมาครึ่งหัว อยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างที่เอ็มเอาพาดขอบอ่างอย่างสะบายอารมณ์

                “ ไมค์กี้ ”  เอ็มร้องออกมาอย่างตกตะลึง  และก็เป็นเหมือนเดิมที่เขาขยับไปไหนไม่ได้

                “ ฮ่าๆๆๆ  ดีใจจังมึงจำกูได้อีกแล้ว  ”  ไมค์พูดหัวเราะร่า  ยันตัวลุกขึ้นมาจากน้ำจนร่างโผล่พ้นน้ำขึ้นมาทั้งตัว  กลิ่นเน่าเสียลอยเข้ามาแตะจมูกของเอ็มจนฉุนกึก  เอ็มอยากจะเอามือมาปิดจมูกแต่ก็ทำไม่ได้  อยากจะลุกขึ้นมาแล้ววิ่งหนีแต่เขาก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน

                “ เป็นไง...ทรมานมากไหม? ”  ไมค์กี้ถามเสียงก้องอย่างอาฆาต  “ ตอนที่พวกมึงมัดกู กูก็ทรมานแบบนี้เหมือนกัน ”

                ‘ ไมค์กี้ฉันขอโทษ ’เอ็มคิดในใจ

                “ มึงจะมาขอโทษอะไร?...มันสายไปแล้ว   ”  ผีหนุ่มตวาดเสียงลั่นห้องน้ำเอ็มตัวสั่นจนน้ำกระเพื่อมตามแรงสั่นด้วยความกลัว

                “ ยัง...ยังไม่ครบสูตร  ”  ไมค์กี้พูดอย่างเลือดเย็นแล้วค่อยๆ  กดหัวของเอ็มลงไปในน้ำ  ร่างของไมค์ของเอ็มตะเกียดตะกายด้วยความทรมานก่อนที่ไมค์กี้จะดึงผมเอ็มขึ้นมา

                “ ทรมานมากไหม? ”

                “ ไมค์กี้  ฉันขอโทษอโหสิกรรมให้ฉันเถอะ ”  บัดนี้เอ็มพ้นจากพันธนาการสามารถขยับตัวได้  แต่ก็ยังโดนพันธนาการที่ผมแทน

                เหมือนว่าคำพูดของเอ็มเองไม่ป็นผล  หัวของเอ็มถูกกดจนร่างของเขาจมลงในน้ำอีกครั้ง  ไมค์กี้มองแขนและขาที่ตะเกียดตะกายอย่างทรมาน  ในนัยน์ตาของผีหนุ่มไม่มีความเห็นใจเลยสักนิด 

                “ กูจะให้มึงหายใจอีกเป็นครั้งสุดท้าย  ” ไมค์กี้พูดอย่างเลือดเย็น  มือของไมค์กี้จิกผมของเอ็มให้พ้นน้ำขึ้นมาอีกครั้ง  เอ็มสำลักน้ำออกทางปากและจมูกก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าไปอย่างกระหาย 

                “ มะ...ไมค์กี้ของร้อง  แล้วฉันจะทำบุญไปให้   แค๊กๆ” เอ็มขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย  น้ำตาแห่งความกลัวไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้

                “ ทีกูมึงยังไม่ให้โอกาสกูได้ขอเลยสักครั้ง ” 

                ไมค์กี้พูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกดหัวของเอ็มลงไปในน้ำ  แต่คราวนี้น้ำหนักมือกดลงไปอย่างแรง  ไมค์กี้ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจเมื่อเห็นมือของเอ็มเกร็งจนเส้นเลือดปูดขึ้นออกมา  เท้าของเอ็มถีบน้ำเหยียดเกร็งออกมาด้วยความทรมานก่อนที่ร่างแกร่งของชายหนุ่มจะกระตุกสองสามครั้งแล้วแน่นิ่งลงพร้อมกับร่างของไมค์กี้ที่ยืนมองด้วยความสะใจก่อนที่จะหายไป

                กูเคยขอร้องมึงแต่เมื่อมึงไม่สนอง....ตอนนี้กูก็พร้อมที่จะเสนอ