Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่เจ็ด

คนต่อไป?

                งานศพของบาสจัดขึ้นมาในวัดเล็กๆ เพราะเป็นเรื่องสุดวิสัยและตายด้วยอุบัติเหตุเป็นการตายโหงจึงต้องรีบทำการฌาปนกิจ

                เอ็ม บาส ตี๋ เจน มิร่า เชน และ แมกซ์ นั่งฟังพระสวดที่ศาลาอย่างเศร้าหมอง แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลา สั้นๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขร่วมกัน

                ฉับพลันสายตาของเอ็มก็มองไปที่รูปขาวดำของบาส และก็เจอเท้าขาวซีดเปียกไปด้วยน้ำของใครคนหนึ่ง เจ้าตัวต้องสะดุ้งจนคนข้างๆ หันมามองทันที

                “ เป็นไรวะเอ็ม? ” ตี๋ถาม เมื่อเห็นเพื่อนหน้าตาตื่น

                “ ปะ...เปล่า ” เอ็มตอบ แล้วนั่งฟังพระสวดจนจบ 

                ทุกคนอยู่ที่งานศพจนคนในงานทยอยกลับกันไปแทบบางตา กลุ่มเพื่อนเก่านั่งคุยสังสรรค์กันแต่เรื่องในอดีตแต่ไม่มีใครกล้าพูดถึงไมค์กี้เลยสักคน

                “ พวกนายว่าที่บาสตายเพราะไมค์กี้หรือเปล่า? ” จู่ๆ เอ็มก็ถามขึ้นมากลางวงจนคนทั้งวงเงียบเสียงลงไปแทบจะทันที

                “ แต่ว่าเราก็ทำบุญให้ไมค์กี้แล้วนะ ”  ตี๋พูดขึ้นมาเพื่อปลอบให้เพื่อนสบายใจ

                “ พวกเราเคยทำอะไรกับไมค์กี้ไว้...พวกนายว่าไมค์กี้มันจะโกรธเราไหม? ” เอ็มถามขึ้นมาอีก สีหน้าของเพื่อนตอนนี้บ่งบอกถึงความไม่สบายใจ

                “ เคยมีหมอดูทักเรากับแมกซ์ว่าถ้าไปขอขมาที่โรงเรียนเก่า ” เชนพูดก่อนที่จะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่หมดดูพูดให้ฟัง

                “ งั้นอีกห้าวันทุกคนไปเคลียร์งานให้เรียบร้อย อีกสามวันเราจะไปเชียงใหม่กันดีไหม ทุกคนจะได้สบายใจ ”  ตี๋เสนอความคิด

                “ ดีเหมือนกัน...พวกเราจะได้สบายใจกันอีกครั้ง ” เจนพูดก่อนที่จะสบตาไปที่ตี๋ แล้วเอียงเอนด้วยความเขินอายอันที่จริงเธอไม่ได้อยากไปเพราะขอขมาแต่อยากไปเพราะเธอมีเวลาใกล้ชิดกับตี๋มากกว่านี้

                “ จะไปเชียงใหม่หรือจะไปฮันนีมูนย่ะ? ” มิร่ากระซิบที่ข้างหูเจน เจ้าตัวก็ยิ่งเขินบิดไปมากยิ่งขึ้น

                เหตุการณ์เหมือนจะคลายความตึงเครียดลง  แต่แล้วเอ็มก็ต้องหน้าซีดลงอีกครั้งเมื่อเห็นไมค์กี้นั่งอยู่บนฝาโลงศพของคนที่เพิ่งตาย  ก่อนที่ใบหน้าอันขาดซีดของไมค์กี้จะเงยหน้ามาสบตากับเอ็มอย่างอาฆาตแค้น

                “ งั้นไม่มีอะไรแล้ว...เรากลับกันเถอะอีกห้าวันเจอกันนะ ” เอ็มพูดตะกุกตะกักแล้วรีบเดินไปที่รถของตนเองทันที  ทิ้งให้เพื่อนนั่งกันงงๆ กับพฤติกรรมของเอ็ม

                แมกซ์ติดรถกลับกับเชน  ในระหว่างทางแมกซ์ไม่พูดอะไร อันที่จริงเขาไม่พูดอะไรตั้งแต่ตอนอยู่ในงานศพแล้วด้วยซ้ำ

                “ แมกซ์นายโอเคนะ? ” เชนพูดขึ้นเมื่อเห็นแมกซ์เหม่ออกไปนอกรถ

                “ เชน...นายว่าที่บาสตายเพราะไมค์กี้หรือเปล่า? ” แมกซ์ถามเพื่อนแว่นที่กำลังขับรถอยู่ก่อนที่เชนจะถามกลับ

                “ ทำไมนายถึงคิดแบบนั้นละ? ”

                “ เมื่อคืนเราฝัน  เราฝันว่าไมค์กี้ถูกผลักให้ล้มอยู่กลางถนนโดยบาสเป็นคนทำ จนไมค์กี้เกือบโดนรถชน ”

                คำตอบของแมกซ์ทำเอาเชนเบรกรถแทบจะทันที  เพราะเรื่องนี้แมกซ์ไม่รู้มาก่อนว่าที่ไมค์กี้เข่าแตกวันนั้นเพราะอะไร

                “ ทะ...ทำไมนายถึงรู้เรื่องนี้? ”เชนถามอย่างหน้าตาตื่น

                “ แสดงว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม? ”  แมกซ์ถาม เชนไม่ตอบได้แต่พยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ

                “ งั้นก็หมายความว่าไมค์กี้ต้องการที่จะสื่อสารกับนาย”  เชนสรุป  “ งั้นก็แปลว่านายต้องรู้นะสิว่าคนต่อไปเป็นใคร ”

                แมกซ์กลับมาถึงห้องด้วยความเหนื่อยล้า  แต่ก็ยังคงสงสัยกับคำพูดที่เชนพูดกับตนเอง  เขาอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอนแต่ก่อนนอนเขาก็คิดบางสิ่งบางอย่างได้  เขาตั้งจิตอธิฐานในใจบอกไมค์กี้แล้วหลับไป

                ‘ ไมค์กี้ ถ้าอยากจะสื่อสารกับเราจริงๆ ก็บอกเราหน่อยว่าแค้นเพื่อนๆ เพราะอะไร ’ 

                ...................................................................................................................................

                หลังจากที่บาสได้รับคัดเลือกเป็นตัวแทนโรงเรียน บาสก็ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับสองมาครอบครอง

                “ สะใจจริงๆ เลยว่าที่เราปาดหน้าไอไมค์กี้มาได้ ”  บาสพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่

                “ ไม่แน่หรอกถ้าไมค์กี้มันลงแข่งมันอาจจะได้ที่หนึ่งก็ได้ ”  เอ็มพูดแหย่เพื่อน

                “  แต่มันก็ยังไม่เห็นเป็นเดือนเป็นร้อนอะไรเลยวะ?  ตั้งแต่มันเราจับมันขังในห้องแล้ว ”  ตี๋แย้งขึ้นมาบ้าง

                “ ทำไมมันยังไม่สะใจนายสักทีวะ? ”  เอ็มถาม

                “ ยังไงๆ มันก็ยังมีไอแมกซ์อยู่ทั้งคนนี่หว่า ยังไงมันก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว ”  ตี๋พูดต่ออีกอย่างเจ็บใจ

                “ ถ้าทำอะไรมันไม่ได้ ...งั้นเราก็ทำคนที่มันรักแทนดิวะ ” เอ็มเสนอความคิดก่อนที่บาสจะโพล่งขึ้นมาด้วยความสงสัย

                “ นายหมายความว่าไง? ”     

                “ ถ้ามันรักไอแมกซ์นักก็จัดการไอแมกซ์ซะก็สิ้นเรื่อง เอาให้มันรู้ไปเลยว่าเราเจ๋ง ” เจ้าของความคิดเสนอหากว่าจะทำให้ใครต้องเจ็บ...เจ็บที่สุดคงต้องทำกับคนที่มันรัก

                “ แต่ไอแมกซ์เพื่อนเรานะเว้ย? ” บาสแย้ง

                “ ใครว่าฉันจะจัดการไอแมกซ์ละ  จัดการตัวมันโดยใช้ไอแมกซ์เป็นตัวล่อดิวะ ”

                แมกซ์กับไมค์กี้กำลังทำงานอยู่ในห้องสมุดโดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองเขาอยู่ห่าง แมกซ์มองไปที่หน้าของไมค์กี้ก่อนที่จะถามว่า

                “ เย็นนี้เราไปกินอะไรดีละ? ”

                “ น้ำแข็งไสไหม? ”  ไมค์กี้ตอบ

                “ ดีเหมือนกันนะ...เราไม่ได้ไปกินกันนานแล้ว   เติมความหวานกันเสียหน่อย ” แมกซ์ตอบอย่างอารมณ์ดี  เขารู้สึกว่าตนเองมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับคนรักสองต่อสอง 

                หลังเลิกเรียนแล้วแมกซ์และไมค์กี้กำลังจะเดินออกไปจากทางหน้าโรงเรียน แต่แล้วมิร่าก็วิ่งมาหาแมกซ์หน้าตาตื่น

                “ แมกซ์ๆ อาจารย์อิงอรบอกว่านายยังไม่ได้ส่งงานของเมื่อคาบที่แล้ว! ”  มิร่าพูดพลางหอบด้วยความเหนื่อย

                “ เฮ้ย แต่ว่าเราก็ส่งแล้วนะ...ไม่เชื่อถามไมค์กี้ดูดิ?! ”  แมกซ์ตอบ ก่อนที่จะหันมองไปยังไมค์กี้ ซึ่งพยานเองก็พยักหน้าหงึกหงัก

                “ ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่านายไปหาอาจารย์ก่อนเถอะ  เดี๋ยวอาจารย์อิงอรให้คะแนนไม่ได้ ”  มิร่าพูดอีกครั้ง “ เรามาบอกแค่นี้แหละ ไปนะ บาย ”

                แมกซ์ได้แต่มองแผ่นหลังของเพื่อนอย่างงงๆ ก็ก็ต้องไปหาอาจารย์อิงอร แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกคนรัก “ ไมค์กี้...เราว่าวันนี้เราคงไปด้วยไม่แล้วแหละ ”

                “ หึ้ย...ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ  แมกซ์เองก็กลับบ้านดีๆ แล้วกัน ” ไมค์กี้ตอบก่อนที่จะยิ้มหวานให้กับคนรักเพื่อเป็นกำลังใจ

                ไมค์กลับไปที่บ้านของตัวเองก็ทำการบ้านของเขาจนเสร็จเรียบร้อย  แต่ก็ไม่ลืมที่จะอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่อาจารย์อิงอรให้เป็นการบ้าน  แต่แล้วโทรศัพท์ของเขาเองก็ดังขึ้น ไมค์กี้หยิบมันขึ้นมาดูแต่ก็เป็นเบอร์แปลกไม่ได้บันทึกเบอร์ไว้

                “ ฮัลโหล ”

                “ สวัสดีครับไมค์กี้ ”  ปลายสายพูดออกมาเขาก็รู้ทันทีว่าเป็นเอ็ม

                “ มีอะไร? ”  ไมค์กี้กระชากเสียงนิดๆ  หากตอนนี้มีกระจกตรงหน้าไมค์กี้คงรู้ตัวว่าตอนนี้เขาหน้าบึ้งตึงเพียงใด

                “ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียดิ๊  ”  เอ็มยียวน แล้วพูดต่อว่า “ ตอนนี้งานของแมกซ์อยู่ที่เรา ถ้ายังไม่อยากให้แฟนแกต้องคะแนนหายก็มาเอาเอง ”

                “ อย่ามาหลอกซะให้ยาก  งานแค่นั้นทำใหม่ก็ได้ ”  ไมค์กี้ตอบ

                “ อย่าเพิ่งดีใจไปไมค์กี้...ถึงแม้นายจะส่งงานอีกฉันก็ทำมันหายได้อีก อย่าลืมว่าเชนเป็นคนเก็บงานนะ ”

                “พวกนายต้องการอะไรจากฉันอีก?! ”  ไมค์กี้ใส่อารมณ์

                “ มาหาฉันก่อนสิ ”               

                ไมค์กี้ไปหาเอ็มตามที่เอ็มบอก ซึ่งนั่นก็คือที่โรงเรียนนั่นเอง ในเวลาสองทุ่มเช่นนี้ไม่มีนักเรียนที่ไหนอยู่โรงเรียนกันอีกต่อไป  ยิ่งเป็นโอกาสดีที่จะสามารถแกล้งใครสักคนให้มันสาแก่ใจ

                ไมค์กี้เดินอย่างกล้าๆ กลัวๆ เข้าไปในโรงเรียน แม้ว่าแสงสว่างจากเสาไฟก็ยังไม่สามรถทำให้กลบความกลัวของโรงเรียนในเวลานี้ได้

                “ เอ็ม ตี๋ บาส พวกนายอยู่ไหน ฉันมาแล้ว!!! ” ไมค์กี้ตะโกนเมื่อไม่เห็นมีใครอยู่ในที่นัดหมาย

                “ เอ็ม ตี๋ .... ” ไมค์กี้จะตะโกนอีกครั้ง แต่แล้วก็มีถุงอะไรบางอย่างมาครอบที่หัวของร่างเล็ก ก่อนที่ไมค์กี้จะดิ้นจนคนอีกสองคนต้องมาจับตัวไว้

                ไมค์กี้โดนอุ้มไปในสถานที่แห่งหนึ่ง ตอนนี้เขาถูกมัดมือมัดเท้าไว้แล้วเรียบร้อย เขาถูกปล่อยทิ้งให้ตัวกระแทกลงที่พื้น  ก่อนที่จะมีคนเอาถุงที่คลุมหน้าของไมค์กี้ออกเขาหันไปมองก็พบว่า เอ็ม ตี๋ บาส กำลังยืนมองอยู่อย่างสะใจและเขาอยู่ในห้องน้ำ

                “ กูไปทำอะไรให้พวกมึงหนักหนาวะ? ”  ไมค์กี้ตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด

                “ อย่างแรกเลย  มึงให้กูแดกลูกชิ้นเศษแมงสาบ ”  เอ็มพูดก่อนที่จะดึงแขนไมค์กี้ขึ้นมา  แล้วไปที่อ่างล้างหน้า ที่มีน้ำเปิดไว้จนเต็ม

                “ อย่างที่สองมึงชอบหยิ่งกับพวกกู ”  เอ็มพูดอีกครั้ง แล้วกดหัวไมค์กี้ลงในอ่างล้างหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำ  ก่อนที่จะดึงผมร่างเล็กขึ้นมา

                “ อย่างที่สามมึงแย่งเพื่อนกูไปจากกู ” เอ็มกดหัวไมค์กี้ซ้ำอีกครั้ง  แล้วดึงขึ้นมา ก่อนที่จะทำแบบเดิมซ้ำๆ จนสาแก่ใจตนเอง  ตอนนี้ไมค์กี้สำลักน้ำเหมือนคนขาดอากาศหายใจ หัวใจของไมค์กี้ตอนนี้เต้นแรงด้วยความกลัวอย่างสุดขีด  กลัวว่าจะโดนทำร้ายมากกว่านี้  กลัวว่าจะตาย...และกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าคนที่เขารักอีก

                “ มึงจำไว้..อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร  ถ้ามึงและแฟนมึงยังอยากอยู่อย่างมีความสุข! ” ตี๋พูด พร้อมกับเดินไปแก้มัดมือและเท้าให้กับร่างบางที่นอนหายใจหอบๆ อยู่ที่พื้นก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายอีกว่า

                “ ถ้ามึงบอกเรื่องนี้กับใคร...ไอแมกซ์จะเจอแบบนี้แน่นอน!!! ” 

...................................................................................................................................

                แมกซ์สะดุ้งตื่นขึ้นมา  น้ำตาคลอเบ้าที่ลูกตาอย่างห้ามที่ไม้ให้มันไหลออกมาไม่ได้  นี่ไมค์กี้ต้องเจ็บเพราะเขามากถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ความรู้สึกผิดพุ่งเข้ามาในจิตใจอย่างสุดขั้วหัวใจอีกครั้ง  แม้มันจะผ่านมานานแสนนานเท่าไรแต่แมกซ์ก็ไม่เคยรู้เลย

                แต่ในตอนนี้เขาจะมานั่งเศร้าแบบนี้ไม่ได้  แม้ว่าเขาจะเสียใจมากสักเท่าใดแต่คนที่การจองเวรของไมค์กี้ก็รังแต่จะทำให้ไมค์กี้เองจะต้องเป็นบาปติดตัว  แล้วใครละ ใครกันที่เป็นคนต่อไป เอ็มหรือตี๋กันแน่  แมกซ์นั่งคิดอยู่ชั่วอึดใจก็คิดได้ว่าคนที่ทำร้ายไมค์กี้มีแค่คนเดียวคือเอ็ม  ส่วนตี๋กับบาส ได้แต่ยืนดู ฉะนั้นถ้าคนต่อไปเป็นเอ็มอย่างแน่นอน

                เมื่อคิดได้เช่นนั้นแมกซ์ก็รีบ ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันที  ตอนนี้เขาต้องไปช่วยเอ็มให้ได้ แม้ไม่รู้จะช่วยอย่างไรแต่คงมีเขาเท่านั้นที่ไมค์กี้จะฟัง

                “ รอก่อนนะไมค์กี้?  รอก่อน...อย่าเพิ่งจองเวรใครอีกเลย ”

                แมกซ์รีบโทรหาเชนทันทีแล้วเล่าเรื่องราวความฝันทั้งหมดให้เชนฟัง  ตอนนี้เขาเพียงขอแค่รถของใครสักคนและรู้ที่อยู่ของเอ็มเท่านั้น  เขาไม่รู้ว่าจะสายไปไหมแต่เขารู้เพียงแต่ว่าเขาต้องรีบไปหาเพื่อนเก่าในอดีตให้เร็วที่สุดก่อนที่ชีวิตของเขาจะหายไปก่อน

                “ จริงหรอ  ที่นายเล่ามา ”  เชนย้ำอีกครั้งในขณะที่ขับรถให้เพื่อนอย่างหน้าเคร่งเครียด  เมื่อได้ฟังเรื่องเล่าในนิมิตของแมกซ์

                “ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ยังไงเราก็ต้องไปดูเอ็มให้แน่ใจเสียก่อน ...รีบเข้าเถอะ  เชนตอนนี้ฉันว่าเอ็มกำลังตกอยู่ในอันตราย! ” 

                คำพูดของแมกซ์  ทำเอาหนุ่มแว่นต้องรีบเหยียบคันเร่งทันที  ตอนนี้รถของเชนแล่นไปตามถนนด้วยความรวดเร็วในเส้นทางหลวง  เมื่อถึงซอยเล็กๆ  ซอยหนึ่งรถของเชนก็เลี้ยวเข้าไปในซอยนั้นทันที  ซอยที่เชนเลี้ยวเข้าไปนั้นเป็นซอยที่ค่อนข้างเปลี่ยว  สองข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกชัดราวกับว่าในซอยนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน

                “ เชน...นายมั่นใจใช่ไหมว่าเป็นซอยนี้? ”  แมกซ์ถามพลางมองทั้งสองข้างทาง  หากเขาต้องเข้ามาในซอยแห่งนี้ยามกลางคืน  เขาคงหลีกเลี่ยงไม่มาอย่างแน่นอน

                “ เชน...นี่บ้านเอ็มอยู่ที่นี่จริงหรอ? ”   แมกซ์ถามเสียงดังมากขึ้นอีกเมื่อเห็นเพื่อนที่กำลังขับรถไม่ตอบ  ก่อนที่แมกซ์จะหันไปตะโกนใส่หูเรียกชื่อผู้เป็นเพื่อน  “ เชนนนนนน!!! ”

                ฉันพลันเชนหันมาอย่างรวดเร็วแต่ตอนนี้ใบหน้าของเชนไม่ใช่ใบหน้าที่เหมือนเดิน  กลับกลายเป็นใบหน้าขาวซีดดวงตานั้นไม่มีตาดำมีแต่สีขาว  เส้นเลือดสีเขียวที่เด่นชัดเต็มใบหน้ายิ่งสร้างความน่ากลัวให้กับใบหน้าที่ขาวซีดนั้นมากขึ้นบัดนี้ร่างของเชนนั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำ  ไม่ใช่สิตอนนี้ร่างที่กำลังขับรถไม่ใช่เชนแต่เป็นไมค์กี้