นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

วันจบพิธีการศึกษา...
 
ฉันขึ้นไปรับใบประกาศจบการศึกษา ก่อนจะวิ่งดึ่งเดินลงมาหาเวคินที่นั่งทำหน้าบึ่ง  ตั้งแต่วันสอบเสร็จที่ฉันกลับบ้านมากับพาสเตอร์ฉันก็เพิ่งได้มาเจอเขาอีกทีก็วันนี้แหละ..
 
“”ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่! วันนั้นฉันตามหาเธอให้วุ่นเลยรู้ไหม””   เวคินตะคอกเสียงดังจนคนรบข้างไม่กล้าจะเข้าใกล้  แม้แต่...ซิตเตอร์ที่อยู่บริเวณนั้น
 
“”ฉันขอโทษ... ฉันเหนื่อยนี่””  ฉันกระซิบตอบ  เวคินจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ
 
“”ฉันไม่อยากจะยกโทษให้เธอหรอก... ดีนะที่หน้าตาเธอนะเหมือนกับคนที่ฉันรักไม่อย่างนั้นฉันตีเธอให้ตายไปแล้ว”  เวคินพูดเสียงแข็งแต่ฉันแอบเห็นใบหน้าหล่อเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนๆ  เขินเหรอ... น่ารักที่สุดเลย!อยากเห็นอีกอยากเห็นอีก!
 
“”เข้าใจพูดดีนี่เนาะ””  ฉันทำลอยหน้าลอยตา  นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันต้องทนยืนอยู่ในหอประชุมสุดหรูนี่... แต่ก็มีความสุขที่เวคินจับมือฉันไม่ยอมปล่อยไม่จะมีเหงื่อไหล่ซึมออกมา  เขาแสดงให้เห็นว่าเขารักฉันมากขนาดไหน...
 
 
 
                คืนนี้จริงๆฉันกับเขาต้องอยู่ที่งานเลี้ยงของโรงเรียน  แต่ฉันกับเวคินหนีออกมาแล้วตอนนี้เราก็อยู่ในห้องของเวคิน...
 
“”เวคิน... ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนาย””  ฉันตัดสินใจพูดขึ้น  กลัวกับสิ่งที่จะพูดเหลือเกิน...
 
“”ฟังฉันก่อนแล้วกัน  ฉันอยากจะพูดก่อน””  เวคินแทรกขึ้นมาก่อนจะรวบตัวฉันเข้าไปกอดแล้วใช้จมูกโด่งคลอเคลียไปมาที่แก้มของฉันจนฉันขนลุกซู่
 
“”อะไรของนายนะ””  ฉันพยายามจะเบี่ยงหน้าหลบการจู่โจมที่ร้อนแรงของเขา
 
“”นี่...   ฉันทำสำเร็จแล้วนะ  ฉันทำได้แล้ว””  กระดาษถูกสีขาวมีตัวหนังสือมากมายอยู่ในกระดาษ  มันอยู่ตรงหน้าฉันทำให้ฉันได้อ่านข้อความพวกนั้นอย่างชัดเจน... หัวหน้าแก๊งใหญ่ทั้ง14แก๊งได้เซ็นยอมรับการเป็นหัวหน้ารุ่นต่อไปของแก๊งอินทรีย์แล้ว!
 
“”มะหมายความว่า!” ”  ฉันพูดอ่ำอึ่ง
 
“”ฉันทำได้เร็วกว่าที่คิดอีก... ที่ช่วงนี้ฉันหายไปบ่อยๆก็หายไปเจรจางานต่างๆกับพวกฝ่ายใหญ่ๆอีกหลายๆฝ่าย... เธอคงไม่โกรธใช่ไหมที่ฉันหายโดยไม่ได้บอก” ” เวคินกระซิบที่ข้างหู  ลมหายใจถี่ๆของเขาทำให้ฉันหัวใจตกวูบมือไม้เริ่มไม่อยู่สุก
 
“”ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนายนะเวคิน””ฉันตั้งสติไม่เคลิ้มไปตามอารมณ์ของเขาหยุดมือของเขาเอาไว้
 
“”อะไรละ... ตามจริงแล้วเธอต้องให้ของรางวัลฉันนะ””  เวคินทำหน้าย่นอย่างน่ารัก
 
“”ฉัน... ฉันตัดสินใจที่จะเป็นเลดี้””