นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

วันจบพิธีการศึกษา...

ฉันขึ้นไปรับใบประกาศจบการศึกษา ก่อนจะวิ่งดึ่งเดินลงมาหาเวคินที่นั่งทำหน้าบึ่ง  ตั้งแต่วันสอบเสร็จที่ฉันกลับบ้านมากับพาสเตอร์ฉันก็เพิ่งได้มาเจอเขาอีกทีก็วันนี้แหละ..

“”ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่! วันนั้นฉันตามหาเธอให้วุ่นเลยรู้ไหม””   เวคินตะคอกเสียงดังจนคนรบข้างไม่กล้าจะเข้าใกล้  แม้แต่...ซิตเตอร์ที่อยู่บริเวณนั้น

“”ฉันขอโทษ... ฉันเหนื่อยนี่””  ฉันกระซิบตอบ  เวคินจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ

“”ฉันไม่อยากจะยกโทษให้เธอหรอก... ดีนะที่หน้าตาเธอนะเหมือนกับคนที่ฉันรักไม่อย่างนั้นฉันตีเธอให้ตายไปแล้ว”  เวคินพูดเสียงแข็งแต่ฉันแอบเห็นใบหน้าหล่อเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนๆ  เขินเหรอ... น่ารักที่สุดเลย!อยากเห็นอีกอยากเห็นอีก!

“”เข้าใจพูดดีนี่เนาะ””  ฉันทำลอยหน้าลอยตา  นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันต้องทนยืนอยู่ในหอประชุมสุดหรูนี่... แต่ก็มีความสุขที่เวคินจับมือฉันไม่ยอมปล่อยไม่จะมีเหงื่อไหล่ซึมออกมา  เขาแสดงให้เห็นว่าเขารักฉันมากขนาดไหน...

                คืนนี้จริงๆฉันกับเขาต้องอยู่ที่งานเลี้ยงของโรงเรียน  แต่ฉันกับเวคินหนีออกมาแล้วตอนนี้เราก็อยู่ในห้องของเวคิน...

“”เวคิน... ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนาย””  ฉันตัดสินใจพูดขึ้น  กลัวกับสิ่งที่จะพูดเหลือเกิน...

“”ฟังฉันก่อนแล้วกัน  ฉันอยากจะพูดก่อน””  เวคินแทรกขึ้นมาก่อนจะรวบตัวฉันเข้าไปกอดแล้วใช้จมูกโด่งคลอเคลียไปมาที่แก้มของฉันจนฉันขนลุกซู่

“”อะไรของนายนะ””  ฉันพยายามจะเบี่ยงหน้าหลบการจู่โจมที่ร้อนแรงของเขา

“”นี่...   ฉันทำสำเร็จแล้วนะ  ฉันทำได้แล้ว””  กระดาษถูกสีขาวมีตัวหนังสือมากมายอยู่ในกระดาษ  มันอยู่ตรงหน้าฉันทำให้ฉันได้อ่านข้อความพวกนั้นอย่างชัดเจน... หัวหน้าแก๊งใหญ่ทั้ง14แก๊งได้เซ็นยอมรับการเป็นหัวหน้ารุ่นต่อไปของแก๊งอินทรีย์แล้ว!

“”มะหมายความว่า!” ”  ฉันพูดอ่ำอึ่ง

“”ฉันทำได้เร็วกว่าที่คิดอีก... ที่ช่วงนี้ฉันหายไปบ่อยๆก็หายไปเจรจางานต่างๆกับพวกฝ่ายใหญ่ๆอีกหลายๆฝ่าย... เธอคงไม่โกรธใช่ไหมที่ฉันหายโดยไม่ได้บอก” ” เวคินกระซิบที่ข้างหู  ลมหายใจถี่ๆของเขาทำให้ฉันหัวใจตกวูบมือไม้เริ่มไม่อยู่สุก

“”ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนายนะเวคิน””ฉันตั้งสติไม่เคลิ้มไปตามอารมณ์ของเขาหยุดมือของเขาเอาไว้

“”อะไรละ... ตามจริงแล้วเธอต้องให้ของรางวัลฉันนะ””  เวคินทำหน้าย่นอย่างน่ารัก

“”ฉัน... ฉันตัดสินใจที่จะเป็นเลดี้””