นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

โรเลอร์ลาร์ สถานที่เที่ยวที่แสนจะวิเศษเลยสำหรับฉัน ฉันมาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ(เมื่อก่อนฉันชอบแอบหนีเวคินมาเที่ยวกับเพื่อน) แต่เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยได้มาแล้วละ “”เพื่อนๆฉันสวยๆทั้งนั้นเลยนะ... ชอบใครบอกเจ๊มาเลย”” ฉันเดินนำพาสเตอร์เข้ามาทำตัวเป็นแม่เล้าไปได้ เหอะๆ “”ทุกคนเลยรึเปล่า”” พาสเตอร์เอ่ยกระซิบ ฉันพยักหน้าย่างไม่ได้สนใจอะไร แปล๊บ! ทำไมรู้สึกปวดหัวแบบนี้นะ “”.......”” ฉันหยุดยืนนิ่งเมื่อรู้สึกว่าจะมึนหัวกับแสงสีและเสียงเพลงที่ดังเกินไป “”เป็นอะไร”” พาสเตอร์เอ่ยฉันหลับตาลงและส่ายหน้าเบาๆ “”ฉัน ฉันจะกลับก่อนนะ”” เมื่อรู้ว่าฝืนร่างกายไม่ไหวฉันจึงเอ่ยบอก “”ให้ฉันไปส่งนะ”” พาสเตอร์อาสา “”ไม่ต้องๆ ฉันจะไปเอง ขอโทษนะที่ไม่ได้พานายทัวร์ก่อน แต่รู้สึก รู้สึกว่า ไม่ไหวแล้ว... ”.” ฉันพูดเสียงเบาก่อนที่สติจะดับวูบไปทันที “”เฮ้ย!!คริสตัล”” ผมเข้าไปพยุงตัวเธอที่จู่ๆก็ทรุดฮวบลงกับพื้น ก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างเธอออกไปจากที่นี่ ผมขับรถด้วยความเร็วไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด หวังว่าเธอคงไม่เป็นไรนะ ผมนั่งรออยู่หน้าห้องรอหมอตรวจอาการของคริสตัล ทำไมผมรู้สึกร้อนรนขนาดนี้ ทำไมผมต้องเป็นห่วงเธอขนาดนี้กันนะ “”หมอครับ!เธอเป็นอะไรไปครับ”” เมื่อประตูห้องเปิดออกผมรีบเข้าไปถามหมอที่สูงอายุ “”เธอไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่อ่อนเพลียนิดหน่อย”” หมอตอบเสียงเรียบ “”เหรอครับ” ” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอก นึกว่าจะเป็นอะไรไปมากสะอีก “”ขอตัวนะครับ”” หมอเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินสวนไป ผมรีบเข้าไปในห้องทันที ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผมคลายความเครียดไปเลยทีเดียว หมอวินิจฉัยผิดไปรึเปล่า ไหนว่ายัยนี่อ่อนเพลียไง - - “”แฮะๆโทษทีนะ จะพานายไปเที่ยวแต่ดันมาป่วยสะก่อน”” เธอยิ้มให้ผมทั้งๆที่ปากยังเคี้ยวผลไม้หลากหลายชนิดอยู่ “”เธอเป็นปอบนี่น่า”” “”อร่อยนะ!กินสิ” เธอยื่นแอปเปิลให้ผม” ผมเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆเธอก่อนจะจับมือเธอที่มีชิ้นแอปเปิลอยู่แล้วยัดเข้าปากผม “”ทำแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ”” เธอตอบและพยายามจะกลืนสิ่งต่างๆลงกระเพาะ แต่เธอเขินจริงๆนะเหรอ หน้าตาไม่ได้แสดงอาการอย่างที่พูดเลย - -* “”นี่ รู้สึกใจเต้นบ้างรึยัง”” ผมถามขึ้นและจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างค้นหาคำตอบ เธอจ้องผมกลับ... หรือผมจะบ้าใจเต้นแรงไปคนเดียวนะ ทำไมผมถึงรีบร้องเปิดเผยความรู้สึกเร็วแบบนี้ แต่จะว่าไป ผมก็รู้สึกทนไม่ไหวทุกทีอยากที่จะเปิดเผยความรู้สึกให้เธอรู้... “”.....”” “”แต่ว่าทำไมใจฉันมันเต้นแรงแบบนี้นะ”” ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับความรู้สึกตัวเองเลยจริงๆ ไม่เคยที่จะรู้สึกแปลกๆแบบนี้มาก่อน “”แย่แล้ว!! ”” คริสตัลเอ่ยขึ้นทำเอาผมงุนงงกับท่าทางของเธอ “”ช่วยด้วยค่ะ!มีคนหัวใจเต้นแรงมากๆในห้องนี้เขากำลังจะตาย”” เธอกดเรียกพยาบาล อย่างร้อนรน “”เธอทำอะไรนะ”” ผมเลิกคิ้วถามอย่างุนงง “”แฮะๆ”” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่นานนักนางพยาบาล1คนและบุรุษพยาบาลอีก2คนก็วิ่งเข้ามาในห้องแล้วลากตัวผมไปเหมือนกับว่าผมเป็นคนไข้ที่กำลังจะตายงั้นนะ นี่ไม่ได้ดูเลยรึไงว่าผมออกแข็งแรง คนที่ใกล้ตายน่าจะเป็นยัยบ้าคริสตัลมากกว่า ยัดเอาๆขนาดนั้นนะไม่กลัวติดคอตายเลยรึไง หนำซ้ำยังทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีก “”ปล่อยผมนะผมไม่เป็นอะไร!” ” ผมพยายามจะดิ้นออก แต่ก็ไม่มีแรงสู้ได้ เห็นหน้าตาทะเล้นของคริสตัลก็รู้ทันทีว่าเธอจงใจแกล้งผม ฮึ่ม เธอนี่มันแสบจริงๆนะคริสตัล “”ฉันรักเวคิน”” ฉันพูดขึ้นเมื่อทุกคนออกจากห้องไปแล้ว ฉันจะรักเขาตลอดไป.... แม้ตอนนี้มันจะเศร้า แม้ฉันแทบจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น แต่ทำไมในใจลึกๆฉันถึงไม่ยอมจะตัดใจจากเขาสักที