Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
-3-
เลือดนี้แด่เธอ...#ลงทุนหนักมากกก
 
            “คะ O_O?”
            “ไม่ต้องมา ‘คะ?’ โทร! ตอนนี้เลย”
            ด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เอาจริงของอาจารย์เพียงออ ทำให้ฉันจำเป็นต้องโทรให้พ่อกับแม่ปิดร้านขายของแล้วมาที่โรงเรียนอย่างด่วน
            “ดิฉันทราบดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัว แต่ดิฉันจำเป็นต้องให้คุณทราบว่าการที่มีเจ้าหนี้มาตามทวงหนี้ถึงโรงเรียนแบบนี้ นอกจากจะทำให้นักเรียนคนอื่นแตกตื่นตกใจแล้วยังเป็นการรบกวนการเรียนการสอนด้วย และที่สำคัญมันทำให้จริญญาไม่เป็นอันเรียน เพราะว่ามัวแต่พะวงว่าจะมีใครมาก่อกวนอีก เพราะฉะนั้นดิฉันอยากจะขอร้อง อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้อีก...ได้ไหมคะ...”  อาจารย์เพียงออเริ่มสวดทันทีที่พ่อกับแม่ของฉันมาถึง คงเพราะจะจวกพ่อแม่ฉันยับเยินแบบนี้นี่เองถึงได้ไล่ให้ฉันไปเข้าเรียนซะ
            ตอนนี้อาจารย์คงคิดว่าฉันถึงห้องเรียนแล้ว แต่เปล่าเลย...ฉันยังยืนเอาหูแนบกับประตูห้องฝ่ายปกครองอยู่ต่างหาก l_-;
            “ยัยโบ! อยู่นี่เอง! ไม่เห็นแกไปเข้าเรียน ฉันนึกว่าจะโดนลุงชุดดำนั่นอุ้มฆ่าซะแล้ว”  เหมยทักฉันเสียงดัง จนฉันต้องยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบที่ปากเพื่อให้ยัยนั่นลดเสียงลงหน่อย
            “แกทำอะไรอยู่เนี่ย?”  อ๋องพยายามเอาหูมาแนบกับประตูห้องปกครองเหมือนฉันบ้าง
            “พ่อแม่ฉันอยู่ข้างใน”
            “เฮ้ย! สงสัยอาจารย์เพียงออเอาจริงแล้วว่ะ”  อ๋องทำตาโต
            “แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง”  เหมยถาม
            “ไม่รู้สิ อาจารย์ไล่ฉันออกมาบอกให้ฉันไปเรียน”
            “งั้น...เราก็ควรไปเรียนนะ”  เหมยพูด ฉันกับอ๋องเผลอมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะหันไปมองเหมยเป็นจุดโฟกัส
            “ทำไมจู่ๆ ถึงรักเรียนขึ้นมาล่ะยัยหมวยเหมย”  อ๋องกระแนะกระแหน
            “ไม่ได้รักเรียนอะไรหรอก แต่ว่า...”  เหมยไม่พูดต่อแต่ใช้ท่าทางการชี้แทนคำตอบ ปลายนิ้วชี้ไปที่ประตูห้องปกครองที่ก่อนหน้านี้ฉันใช้หน้าแนบอยู่
            ควับ!
            เฮือก!!
            “อะ...อาจารย์ ^^;”  ฉันทักอาจารย์เพียงออที่ยืนกอดอกมองพวกเรา 3 คนอยู่ เปิดประตูออกมาตอนไหนเนี่ย -_-;;
            “ฉันให้เธอไปเรียนตั้งแต่เมื่อยี่สิบนาทีก่อนไม่ใช่หรอจริญญา ทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้ -_+”
            “เอ่อ...ที่จริงก็ถึงห้องเรียนแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าพอดีเป็นคาบชีวะก็เลยต้องไปเรียนที่แล็ป”  เหมยแก้ตัวอย่างมีทักษะ ถือว่าฟังขึ้นนะทางนี้ทางไปแล็ปพอดี
            “คือ..หนูเป็นห่วงพ่อกับแม่ก็เลยแวะมาอีกครั้ง...ก่อนไปเรียนน่ะค่ะ”  ฉันลอยไปตามน้ำอย่างเนียนๆ
            “งั้นหรอ”  อาจารย์เพียงออพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ ก่อนจะกวาดตามองพวกเราทีละคนและกลับเข้าไปในห้องตามเดิม แต่ไม่ลืมที่จะปิดประตูใส่หน้าฉันแรงๆ จนผมหน้าม้าปัดข้างของฉันปลิวแหว่งไปเลยทีเดียว
            =””“= ฟู่~
            เราเดินต่อมาที่ห้องแล็ปชีววิทยาตามที่เหมยได้บอกอาจารย์ไว้ ดีที่อ๋องกับเหมยเอาหนังสือกับอุปกรณ์การเรียนมาให้ฉันด้วย ก็เลยไม่ต้องกลับขึ้นไปเอาบนห้องให้เสียเวลาอีก
            “เฮ้ย! -[ ]-!!”  อยู่ๆ นังอ๋องก็ร้องออกมาแล้วหันไปจ้องที่สนามบาส ฉันก็หันไปมองบ้างเพราะคงเป็นหนุ่มหล่อๆ กำลังถอดเสื้อโชว์กล้ามชู๊ตบาสอยู่แน่ๆ จ้องตาไม่กระพริบขนาดนี้ +.,+
            “ปาว *O*!”  ฉันตาลุกวาวทันทีที่หันไปที่สนามบาสแล้วเห็นปาวกำลังวิ่งมาทางนี้...ห๊ะ! เขากำลังมองมาที่ฉันด้วย!!
            ผัวะ!!
            วูบบบ...
            “เฮ้! เธอ...เป็นไงบ้าง...ได้ยินไหม!!...เธอ!”  เสียงทุ้มๆ นุ่มละมุนหูของปาวดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับแรงตบเบาๆ ที่แก้มทั้ง 2 ข้างเพื่อเรียกสติ
            ...นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมแสงอาทิตย์มันจ้าขนาดนี้ >_<
            “ยัยโบ!! โบอิ้ง!”  เสียงเหมยเรียกดังเข้ามาอีกคน พร้อมแรงเขย่าที่รู้สึกว่าจะแรงขึ้นเรื่อย ฉันพยายามตั้งสติและกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสภาพการรับรู้ของตัวเองใหม่
            เกิดอะไรขึ้น!
            “เธอ! เป็นไงบ้าง”  ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ที่ส่องแสงแยงตาฉันอยู่ถูกบดบังด้วยใบหน้าชวนหลงใหลของปาว นี่ฉัน...เป็นลมแดดรึไง ทำไมฉันนอนแผ่อยู่บนพื้นแบบนี้?
            “ฉัน...”  ฉันส่งเสียงออกไปเบาๆ แล้วรีบลุกขึ้นจากตักของปาวทันที ฉันไปนอนบนตักเขาได้ไงเนี่ย?
            แต่...ขอเป็นลมอีกทีได้ป่ะ >////<
            “ฉันเป็นไรไป”  ฉันหันไปถามอ๋องกับเหมย
            “แกโดนบาสอัดหน้า”  อ๋องบอกสั้นๆ
            บาสอัดหน้า...?
            ฉันนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อกี๊อีกครั้ง ฉันจำได้ว่าฉันกำลังมองปาวที่กำลังวิ่งมาหา แล้วจู่ๆ ก็มีลูกกลมๆ สีส้ม ลอยมาและ...ผัวะ!!
            เอ่อ...ฉันจำได้แล้ว U_U#
            “ฉันขอโทษนะ”  ปาวพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าฉันจำได้แล้ว
            “ไม่เป็น...”  ระหว่างที่ฉันกำลังจะบอกปาวว่า ‘ไม่เป็นไร’ เหมยก็ร้องขึ้นพร้อมกับชี้มาที่หน้าฉัน
            “เลือด!! O_O!” 
            เลือดหรอ?
            “ห๊ะ!”  ฉันเลิกคิ้วถาม พร้อมๆ กับความรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ ไหลออกมาจากจมูกเลยเอานิ้วขึ้นมาแตะๆ ดู
            “ละ เลือด!”  ฉันรีบใช้หลังมือปาดเลือดที่จมูกออก แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย T^T
            “งะ เงยหน้าไว้โบ เงยหน้าไว้”  อ๋องบอกอย่างคิดได้ ฉันเลยรีบทำตามแต่พอเงยหน้าขึ้นไปกลับมองเห็นปาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ พอดี เพราะว่าเขาสูงกว่าฉันมาก พอฉันเงยหน้าขึ้นไปเลยป๊ะกับปาวเต็มๆ ฉันจึงต้องก้มหน้าลงแทน
            ทำไมปาวต้องมาเห็นฉันในสภาพน่าสมเพชแบบนี้ด้วยเนี่ย TOT
            “เอ้า! ยัยโบ ก้มทำไมเงยหน้าขึ้นสิ!!”  อ๋องพยายามจับให้ฉันเงยหน้าขึ้น ฉันจะเงยหน้าได้ไงล่ะ อายจะตายอยู่แล้ว!!
            “ไม่ต้องๆ ก้มหน้าลงนิดหน่อยแบบนี้แหละถูกแล้ว”  ปาวบอกพร้อมกับกดศีรษะฉันให้ก้มลงอีกนิดหน่อย  
            “บีบจมูกไว้นะ”  ปาวก้มลงมาบอกฉัน จนลมหายใจอุ่นๆ ของเขาปะทะกับหน้าผากฉัน ทำเอาร้อนวูบวาบไปหมดเลย แล้วแบบนี้เลือดกำเดาจะหยุดได้ไง มันก็ยิ่งพุ่งออกมาน่ะเซ่ >///<!
            “อื้ม”  ฉันรับคำ หวังว่าเสียงฉันคงไม่สั่นนะ
            “โห...แฟนคลับแกคนนี้นี่ลงทุนหนักมากเลยนะเนี่ย”  เสียงของท็อทดังเข้ามาอีกคน นี่อย่าบอกนะว่าคนทั้งสนามมามุงดูฉันหมดแล้ว T.T
            “อี๋! เหมือนผีเลยอ่ะ เลือดเต็มหน้าเลยแก..”  เสียงชะนีที่ไหนไม่รู้ลอยเข้ามา ฟังแล้วระคายเคืองรูหูชะมัด -_-!
            “ลงทุนเยอะไปป่ะแก”  นั่นไง เสียงนังชะนีหมายเลข 2 ดังขึ้นอีกคนก่อนจะตามมาด้วยเสียงของชะนีทั้งฝูงที่กำลังนินทาฉันอยู่ แต่เป็นการนินทาที่ดังมากกก...
            “นังพวกนี้! พูดจาดีๆ หน่อย เดี๋ยวปั๊ด! โดดถีบขาคู่!”  อ๋องพูดขึ้นมาทำลายเสียงนินทาที่กำลังอื้ออึงหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เสียงเหล่าชะนีไทมุงเงียบกริบลงทันที
            ขอบใจนะอ๋องน้อยเพื่อนยาก T^T
            “โบ ฉันมีทิชชู่”  เหมยนั่งลงข้างๆ ฉันแล้วส่งทิชชู่ซองเล็กๆ ลายหมีพูมาให้ ฉันเอื้อมมือไปรับมาอย่างมีหวัง แต่...
            ฟึบ~...ในซองมีแผ่นเดียว -,,-;
            “อุ้ย!...แผ่นสุดท้ายพอดีเลย ^^;”  เหมยยิ้มแหยๆ ให้ฉันแล้วหยิบเอาซองทิชชู่คืนอย่างสำนึกผิด ฉันเอาทิชชู่ผืนน้อยมาปิดจมูกเอาไว้ แต่แค่แป๊บเดียวทิชชู่ในมือก็ชุ่มโชกไปด้วยเลือด มันจะหยดโดนกระโปรงฉันแล้ว คนอื่นที่เห็นทีหลังต้องคิดว่าฉันเป็นวันนั้นของเดือนแน่ๆ เลย TOT
            “เฮ้ย! ทำไร”  ปาวรีบคว้ามือฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะหยิบคอเสื้อตัวเองขึ้นมา
            “ก็เอามาเช็ดเลือดไง”
            “เสื้อเธอก็เปื้อนน่ะสิ”  ด้วยประโยคนี้ ทำเอาเหล่าชะนีน้อยใหญ่ที่ยืนมุงอยู่เผลอร้องกรี๊ดออกมา
            พวกเธอกำลังมโนอยากจะมานั่งเลือดกำเดาพุ่งเหมือนฉันใช่ไหม?...เอาไหมล่ะ! มาลองเปลี่ยนกัน ฉันจะยอมยืนมองอยู่เฉยๆ แทนที่พวกเธอเลย! มันไม่ได้น่าปลื้มเลยสักนิดน่าสมเพชจะตาย Y,,Y
            “ไม่เป็นไรหรอก มันก็เปื้อนไปแล้วตั้งเยอะ”  ฉันบอกแล้วหยิบคอเสื้อของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แต่ปาวที่ยังจับมือฉัน (ไม่ปล่อย -.,-//) อยู่กลับยิ่งบีบมือฉันแรงขึ้นนิดหน่อยเพื่อห้ามฉันไว้
            “โอ้ยปาว จะทำอะไรก็รีบทำสิ เลือดเพื่อนฉันจะหมดตัวแล้วนะ”  อ๋องต่อว่าปาวที่ไม่ยอมให้ฉันได้ทำอะไรสักที
            เขาถอนหายใจออกมายาวๆ เหลือบขึ้นไปมองประชาชีที่มุงดูอยู่นิดหน่อย ก่อนจะ...ถอดเสื้อนักเรียน O////O
            “อ่ะ...”  ปาวยื่นเสื้อนักเรียนมาให้พร้อมกับเสียงกรี๊ดของเหล่าสตรีหลายนางที่ยืนร่วมเป็นพยาน
            นี่ฉัน...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม หรือว่าเป็นลมแดดแล้วมโนไปเอง?
            “รับไปสิ เลือดไหลออกมาอีกแล้วน่ะ”  ปาวไม่พูดเปล่าแต่พับๆ เสื้อนักเรียนตัวเองเป็นก้อนใหญ่ๆ แล้วยกขึ้นมาเช็ดให้ฉันเองโดยไม่รอให้ฉันรับมันมา
            กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ปนกับกลิ่นเหงื่อของปาวทำให้ความฟินของฉันพุ่งกระฉูดยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าที่ร้อนผ่าวๆ อยู่แล้วเพราะโดนแดดยามบ่ายแผดเผายิ่งทวีความร้อนมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้สัมผัสกับกลิ่นกายที่น่าหลงใหล -.,-//
            “โชว์แมนนานแล้วเว้ยเพื่อน พาโบไปห้องพยาบาลเหอะ”  เสียงฟานดังขึ้นมาขัดจังหวะความฟิน ดูเหมือนปาวจะเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังซับเลือดให้ฉันตอนที่ฟานพูดนี่แหละ เขาเลยรีบชักมือกลับจนฉันแทบจะหยิบเสื้อของเขามาปิดจมูกไว้ไม่ทัน
            “เออว่ะ”  ปาวพูดอย่างคิดได้ก่อนจะช่วยพยุงฉันลุกขึ้นโดยมีอ๋องคอยช่วยพยุงอีกแรง พอโดนพยุงขึ้นมานี่แหละถึงรู้ว่ามีคนเยอะขนาดไหนมุงอยู่
            “นี่! พวกเธอทำอะไรกัน”  เสียงอาจารย์เพียงออดังขึ้น ทำให้วงกลมถูกแหวกออกอย่างรวดเร็ว
            “จริญญา!”  อาจารย์ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพของฉัน  “อธิบายมาว่าเกิดอะไรขึ้น!”
            “ความผิดของผมเองครับอาจารย์ ผมทำบาสกระแทกหน้าจริญญา”  ปาวบอกน้ำเสียงหนักแน่น เขาเรียกชื่อจริงของฉันด้วย >///<
            “กระแทกแรงไหมเนี่ย ต้องไปสแกนสมองที่โรงพยาบาลรึเปล่า เธอรู้สึกหน้ามืดหรือว่าคลื่นไส้ไหม”  อาจารย์เพียงออเข้ามาจับที่หน้าของฉันแล้วหมุนไปมาเบาๆ
            “ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”  ฉันบอกทั้งที่ยังคงบีบจมูกอยู่
            “แน่ใจนะ”
            “ค่ะ”
            ระหว่างนั้นเองพ่อกับแม่ที่กำลังจะกลับบ้านก็ขับรถผ่านมาพอดี ฉันก็เลยได้รับอภิสิทธิ์กลับบ้านก่อนเวลาเลิกเรียน แต่ถึงอาจารย์เพียงออไม่อนุญาตแม่ฉันก็ต้องพากลับอยู่ดีเพราะว่าท่านเป็นห่วงฉันมาก ถ้าฉันยืนยันว่าจะนอนอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียนท่านก็คงจะนั่งเฝ้าที่นี่ ฉันเลยกลับไปนอนที่บ้านน่าจะดีกว่า
            พอกลับมาถึงบ้านฉันก็นอนประคบน้ำแข็งจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนที่อ๋องโทรเข้ามาตอนหัวค่ำ
            [เป็นไงบ้างโบ เลือดหยุดไหลหรือยัง]  เหมยถามมาจากปลายสาย
            [เห็นผู้ชายแล้วเลือดกำเดาพุ่งเชียวนะแก]  เสียงอ๋องดังขึ้นมาอีกคน
            พวกเรามักจะประชุมสายคุยกันแบบนี้เป็นประจำ ถ้าเกิดขาดคนใดคนหนึ่งไปความรู้สึกเหมือนคุยอะไรไปก็ไม่ค่อยสนุก
            “ก็เพราะแกนั่นแหละไอ้อ๋อง ทักจนฉันต้องหันไป”
            [ฉันทักลูกบาสที่ลอยมาหาแกหรอกย่ะ ไม่ได้ทักให้แกมองปาวสักหน่อย]
            “แกก็น่าจะบอกว่า ‘เฮ้ย บาส!’ อะไรแบบนี้ก็ได้”
            [ถึงฉันจะบอกแกว่า ‘เฮ้ย บาส!’ แกก็มองปาวอยู่ดีแหละ]
            “อย่างน้อยๆ ฉันก็จะได้ระวังตัวไว้ไง!”
            [พอๆ เลยพวกแกสองคน ถ้าเกิดไม่มีฉันคอยเบรกไว้ จะไม่ยอมหยุดเถียงกันเลยใช่ไหมห๊ะ!]  เหมยพูดแทรกขึ้นมา
            “ใช่” / [ใช่]  ฉันกับอ๋องประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
            [เฮ้อ...ที่โทรมาเนี่ย ไม่ได้โทรมาเพื่อให้พวกแกเถียงกันว่าคนไหนผิดคนไหนถูกนะ…แกก็เข้าเรื่องสักทีสิอ๋อง]
            “อ้าว! มีเรื่องไหนใหญ่กว่าเรื่องที่ไอ้อ๋องไม่บอกว่าฉันกำลังจะโดนบาสกระแทกหน้าอีกหรอเหมย”  ฉันถามโดยที่ยังคงแซะอ๋องไม่เลิก
            [นังอ้อยอิ่ง!!]
            “ฮ่าๆๆๆ”  พอฉันได้ยินเสียงของอ๋องน้อยแล้วจินตนาการไปถึงหน้ามุ่ยๆ ของนางแล้วอดขำไม่ได้เลย
            [เรื่องที่แกลงทุนเอาหน้าไปรับบาสของปาวนั่นแหละ...ใหญ่กว่า]  เหมยบอกเองในที่สุดโดยไม่รอไอ้อ๋องที่มัวแต่เล่นตัว แต่เอ๊ะ!...ลองกลับไปอ่านทวนประโยคที่เหมยพูดหน่อยสิคะ
            ฉัน...เอาหน้าไปรับบาสของปาว งั้นหรอ! ใครมันเป็นคนพูดเนี่ย T[ ]T!
            “จะบ้าหรอ!! คนดีๆ ที่ไหนมันจะเอาหน้าไปรอรับบาสกัน! มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่คิดแบบนี้”  ฉันร้องลั่นบ้าน คิดว่าตอนนี้ความดันคงพุ่งปรี๊ดถึงขีดสุดแล้ว เลือดกำเดาจะพุ่งอีกไหมเนี่ย -.,-;
            [งั้นก็คงบ้าทั้งโรงเรียนนั่นแหละ ตอนนี้ทั้งเฟสบุ๊ค ทั้งทวิตเตอร์ของโรงเรียนมีรูปแกแปะให้ว่อนไปหมด แถมมีแฮชแท็กเก๋ๆ ให้แกด้วยนะ]  อ๋องเสริมจนฉันต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะรู้สึกว่าคอมันแห้งผากขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
            “แฮชแท็กอะไร”
            [ลงทุนหนักมาก / ลงทุนหนักมาก]  เหมยและอ๋องประสานเสียงกลับมา ทำเอาใจฉันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาเต้นตุบๆ อยู่นอกอก นี่น่ะหรอที่เขาบอกว่า ‘อกอีแป้นจะแตก’ ฉันรู้ซึ้งก็ตอนนี้แหละ!
 
 
*******************************************************
อัพอีกแล้วจ้าาาาา
ตอนที่ 3 ของเรารอกันนานไหมเอ่ย ^_^
ฝากติดตามด้วยนะคะทุกคน 
:: ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
********************************************************